Λειτουργία των Δημιουργικών Εργαστηρίων του Δήμου Περιστερίου και τον Ιούλιο

Ο Δήμος Περιστερίου ανακοινώνει ότι θα παραταθεί μέχρι και το τέλος του Ιουλίου 2020 η λειτουργία των Δημιουργικών Εργαστηρίων Φωτογραφίας, Χειροτεχνίας,

Κινηματογράφου, Ραπτικής, Αγιογραφίας, Ζωγραφικής, Θεάτρου και Χορού, μόνο για τους ενηλίκους μαθητές.
Παρά τη μεγάλη συμμετοχή, τα τμήματα παραμένουν ολιγομελή, στο πλαίσιο της δέσμης μέτρων που συγκροτούν το δίχτυ προστασίας και ασφάλειας έναντι του κορονοϊού (covid-19).
Όσον αφορά τους ανήλικους μαθητές θα συνεχιστεί και τον Ιούλιο 2020 η εξ αποστάσεως (e-learning) λειτουργία των Δημιουργικών Εργαστηρίων που παρέχει από την αρχή των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας, δωρεάν η ΔΕΠΑΔΠ, μέσω της ειδικής πλατφόρμας.
Το πρωτοποριακό πρόγραμμα του Δήμου Περιστερίου της εξ αποστάσεως λειτουργίας των Δημιουργικών Εργαστηρίων αποτελεί «πιλότο» για πολλούς Δήμους της χώρας μας.
Πληροφορίες από τη Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Δήμου Περιστερίου (ΔΕΠΑΔΠ), καθημερινά τις ώρες 8:30 - 14:00, στα τηλέφωνα 2105779914 και 2105779049.

Ο επικείμενος ελληνοτουρκικός πόλεμος και οι αθηναϊκές ελίτ

του Κώστα Κουτσουρέλη*
Όταν ο Αλέξης Παπαχελάς διαπιστώνει αίφνης ότι απέναντι στην Τουρκία έφτασε η «στιγμή της αλήθειας», καταλαβαίνει κανείς πλέον ότι τους ανθρώπους που μας κυβερνούν τούς λούζει κρύος ιδρώτας.
Όταν ο διευθυντής της Καθημερινής γράφει: «Ίσως έχει επίσης έλθει η στιγμή να αποδείξουμε ότι είμαστε μια χώρα που παίρνει στα σοβαρά την εθνική της ασφάλεια: με υποχρεωτική θητεία στα 18, έμφαση στην αμυντική βιομηχανία, δημιουργία πραγματικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κατάργηση των βλακωδών διαδικασιών για την αγορά εξοπλισμών σε επείγουσα βάση, αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων χωρίς να λογαριάζει κανείς το πολιτικό κόστος», λέει ουσιαστικά το εξής: Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες, περιλαμβανομένων των τωρινών που ο ίδιος και η εφημερίδα του ζηλωτικά στηρίζουν, δεν παίρνουν στα σοβαρά την εθνική μας ασφάλεια.
Το γράφει άλλωστε και ευθέως όταν μιλάει για το μήνυμα που εκπέμπεται από τα κυβερνητικά μικρόφωνα: «Η κυβέρνηση μοιάζει ενίοτε με ξεκούρδιστη μπάντα στα ελληνοτουρκικά. Ίσως μάλιστα να μη σηκώνει άλλη θεραπεία πλην ενός σιωπητηρίου…»

Κατά τ’ άλλα, ο Παπαχελάς μένει πιστός στον εαυτό του και γι’ αυτό είναι αξιόπιστος μάρτυρας των όσων διαλαμβάνονται στους κόλπους της ελληνικής ιθύνουσας τάξης, σ’ αυτόν τον στενό κύκλο δηλαδή των αθηναϊκών ελίτ που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου, εκφραστής όλων των χρόνιων και μοιραίων ψευδαισθήσεών τους. Έτσι, λ.χ.:
α) Εξακολουθεί να πιστεύει ότι σκοπός της Τουρκίας «είναι μια εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση, είτε πριν από μια κρίση είτε μετά». Ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνει δηλαδή ότι ο σκοπός της Άγκυρας στο σημείο που φτάσαμε είναι η επιδεικτική ταπείνωση και καθυπόταξη της Αθήνας, εξ ου και η καταιγιστική και σχεδιασμένη καταλεπτώς κλιμάκωση των προκλήσεων. Ο Ερντογάν θέλει να τελειώνει μαζί μας, να μας κάμψει ολοσχερώς, και κρίνει ότι τώρα (και με αυτούς που έχει απέναντι…) έχει την καταλληλότερη ευκαιρία.
β) Εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι ξένοι θέλουν και μπορούν να μας «σώσουν». Το Βερολίνο λέει και οι Βρυξέλλες ανησυχούν, στην Ουάσιγκτον το «βαθύ κράτος» επίσης, αν δεν ήταν κι εκείνος ο ανεύθυνος ο Τραμπ… Κι όμως ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται ότι την Τουρκία «Δεν την ενδιαφέρουν εμπιστευτικά παράπλευρα κανάλια, κανείς δεν σηκώνει το τηλέφωνο από την άλλη πλευρά»! Δεν βλέπει δηλαδή ότι η προθυμία των πιθανών μεσολαβητών είναι αντιστρόφως ανάλογη των δυνατοτήτων τους, και δηλώνεται τόσο εμφαντικότερα όσο λιγότερο πιθανό είναι να δοκιμαστεί εμπράκτως. Στην πραγματικότητα όλοι οι πιθανοί «σωτήρες» μας έχουν τόσα μέτωπα ανοιχτά απέναντι στην Άγκυρα ώστε την κρίσιμη στιγμή είναι περίπου βέβαιο ότι σε μας είναι που θα ασκήσουν πιέσεις και όχι στους Τούρκους. Αμειβόμενοι βεβαίως για τις καλές τους υπηρεσίες…  
γ) Και, βεβαίως, εξακολουθεί να πιστεύει ότι η «λύση» θα είναι «ένα προσωρινό μορατόριουμ σε ορισμένους τομείς. Για να συμβεί αυτό, Αθήνα και Λευκωσία θα πρέπει να μιλήσουν με ανοικτά χαρτιά και να καταστρώσουν μία κοινή γραμμή». Με άλλα λόγια, Ελλάδα και Κύπρος καλούνται να υποταχθούν στις αξιώσεις της Άγκυρας, να θάψουν το ενεργειακό τους πρόγραμμα και να παραιτηθούν επισήμως και οικειοθελώς από όλα τα δικαιώματά τους στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο! Διότι αυτό σημαίνει «μορατόριουμ» στη γλώσσα εκείνων που ξεχνούν βολικά ότι εξαρχής οι προθέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων να διαβούν αυτόν τον δρόμο (και τέτοιες προθέσεις ανέκαθεν υπήρξαν) σκόνταψαν σε απαιτήσεις της άλλης πλευράς που ήταν αδύνατο να ικανοποιηθούν. Σε απαιτήσεις μάλιστα που η δική μας υποχωρητικότητα όχι μόνο δεν τις μετρίασε και δεν τις κατεύνασε αλλά, το αντίθετο, τις εξέθρεψε και τις γιγάντωσε.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Ο Παπαχελάς, όπως είπα ήδη, είναι πιστός εκφραστής των ηγετικών μας ελίτ, άρα και ηχείο των ξένων συμφερόντων που τους ποδηγετούν. Ποια είναι η έγνοια αυτών των συμφερόντων, ποια είναι η «συμβουλή» τους; Με τα δικά του λόγια: «Μας ζητούν να μην είμαστε πρώτοι εμείς που θα “πατήσουμε το κουμπί”, να μη βιαστούμε δηλαδή να στρατιωτικοποιήσουμε την κρίση». Μας ζητούν δηλαδή να μην αμυνθούμε καθόλου! Γιατί αυτό σημαίνει δεν αντιδρώ στρατιωτικά πρώτος: αφήνω τους Τούρκους να δημιουργήσουν τετελεσμένα, κι εγώ κοιτάω το σαβουάρ βιβρ, μήπως με κακοχαρακτηρίσουν οι Γερμανοί και η Αμερικανοί, μήπως η ΕΕ και οι Βρυξέλλες αναγκαστούν να επιβάλλουν καμιά «κύρωση» στους Τούρκους για το θεαθήναι, και δυσκολευτούν οι μπίζνες των δισ. που έχουν με τον σατράπη της Άγκυρας!
Όμως, αν έχει μια δυνατότητα αποτροπής σήμερα η Ελλάδα είναι ακριβώς αυτή: η αταλάντευτη και δεδηλωμένη απόφασή της ότι δεν θα διστάσει να χτυπήσει πρώτη και να κλιμακώσει την σύγκρουση, αν οι Τούρκοι διαβούν τον Ρουβίκωνα, αν «ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου».
Θα είναι ολέθριο λάθος αν η Αθήνα διασπείρει τις δυνάμεις μας σε όλο το τεράστιο δίκλωνο τόξο που ξεκινά από το Τριεθνές του Έβρου και καταλήγει αφενός μεν στο Καστελόριζο και την Κύπρο, αφετέρου δε στην Κρήτη και το Λιβυκό. Όταν δέχεσαι τέτοιου είδους ολική επίθεση, μόνο η αντεπίθεση μπορεί να σε προστατεύσει, το στοχευμένο, στρατηγικό χτύπημα δηλαδή στην καρδιά της τουρκικής άμυνας, με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν χρειαστεί να αφήσουμε τα πλευρά μας γυμνά, όπως προειδοποιούσε από το 1995 ο Κονδύλης.
Αυτό που θα κριθεί στον επικείμενο πόλεμο, ας το δούμε επιτέλους, δεν είναι η άμεση επιτυχία ή αποτυχία στο πεδίο της μάχης και τα πιθανά εδαφικά κέρδη ή απώλειες. Αυτό που θα κριθεί είναι αν έχουμε καν τη βούληση και τα κότσια να αμυνθούμε της κρατικής μας κυριαρχίας και υπόστασης. Αν το κάνουμε, ακόμη και αν έχουμε απώλειες, θα διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της χώρας, άρα και την ελπίδα ότι θα επανέλθουμε. Και το κυριότερο, οι Τούρκοι θα ξέρουν ότι ο ιμπεριαλισμός τους έχει τεράστιο κόστος, ότι η Ελλάδα όταν λέει ότι θα πολεμήσει το εννοεί.
Αν, αντίθετα, για μια ακόμη φορά μετά το όνειδος του 1974, μετά τον εξευτελισμό του 1996, μετά την ντροπή της παράδοσης του Οτσαλάν, μετά τη νίλα των S-300 κ.ο.κ., κ.ο.κ., αν λοιπόν και πάλι υποστείλουμε τη σημαία και σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ένας «συμβιβασμός». Αλλά η επιστροφή της χώρας στο status της οθωμανικής επαρχίας. Η απώλεια όλων αυτών για τα οποία αγωνιστήκαμε από το 1821 έως σήμερα.
Ο Αλέξης Παπαχελάς ζητά με το άρθρο του η Ελλάδα να στείλει στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου «καθαρά μηνύματα». Και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό γίνεται ήδη! Όλα τα μηνύματα που αυτός και οι ομοϊδεάτες του δεκαετίες τώρα εκπέμπουν, και δη διόλου αθόρυβα, αλλά στη διαπασών, όλοι οι ευσεβείς πόθοι τους, όλες αυτές οι αυταπάτες τους ότι η Τουρκία κατευναζόμενη θα εξευρωπαϊστεί, θα εκδυτικιστεί, θα εκπολιτιστεί, θα εξημερωθεί κτλ., κτλ., είναι, ήταν ανέκαθεν πεντακάθαρα. Ανέκαθεν δήλωναν την στρατηγική τυφλότητα και την πολιτική μικρόνοια των αθηναϊκών ελίτ που μας κυβερνούν. Ανέκαθεν μετέφεραν το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ότι αρκεί να τη στριμώξεις λίγο για να αρχίσει να επαιτεί βοήθεια στις ξένες πρωτεύουσες και να τάζει στους Τούρκους μορατόρια και άλλες υποχωρήσεις.
Τι ισχύει αλήθεια; Η τωρινή διαβεβαίωση του Παπαχελά ότι «Η Τουρκία εννοεί συνήθως αυτά που διακηρύσσει δημοσίως». Ή τα απειράριθμα εκείνα άρθρα, σχόλια και αναλύσεις του ελληνικού τύπου (και της «Καθημερινής» πρώτης πρώτης μεταξύ τους) που τόσες δεκαετίες, ακόμη και τώρα ενίοτε, μας καθησυχάζουν ότι οι προκλήσεις της Άγκυρας είναι μόνο για «εσωτερική κατανάλωση»; Διότι δεν μπορεί να ισχύουν και τα δύο ταυτοχρόνως.
Δεν είναι το περιεχόμενο του μηνύματος λοιπόν το ζήτημα. Το ζήτημα είναι η πλήρης αναξιοπιστία, η πλήρης ανεπάρκεια, η πλήρης αποτυχία του πομπού – και των φερεφώνων του.

*Ο Κώστας Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Είναι συγγραφέας και μεταφραστής. Διευθύνει την επιθεώρηση λόγου και ιδεών “Νέο Πλανόδιον” (www.neoplanodion.gr).

Η μείξη Ελληνισμού και Χριστιανισμού πριν το Βυζάντιο

του Δ. Ι. Κωνσταντέλου, από το Άρδην τ. 65, Ιούνιος – Ιούλιος 2007

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το θέμα με το οποίο θα σας απασχολήσω εδώ, «Μαρτυρίες και ενδείξεις της ελληνοχριστιανικής ταυτότητας», προκαλεί το ερώτημα, που είναι τόσο αρχαίο όσο και σύγχρονο: υπάρχει ελληνοχριστιανική ταυτότητα; ταυτότητα υπό την έννοια των γνωρισμάτων που καθορίζουν τι είναι κάτι, φέρ’ ειπείν ένας πολιτισμός, ένας λαός, που επιτρέπουν την αναγνώρισι και διαφοροποίησιν ενός ανθρώπου από άλλους ανθρώπους, στοιχεία που διαμορφώνουν την αυτοσυνειδησία του ατόμου; Υπάρχει ελληνοχριστιανικός πολιτισμός διά τον οποίον γίνεται τόσος λόγος και σήμερα ακόμη;
Όχι, όχι θα φωνάξουν μερικοί, όπως έγινε προ ημερών σε κάποιο άλλο συνέδριο που έγινε στην Αθήνα και στο οποίον ήμουν παρών. Ναι, βεβαιότατα, θα απαντήσουν άλλοι. Ναι και όχι, θα απαντήσουν τρίτοι. Θέμα συζητήσιμο. Έχω την γνώμη ότι η απάντησις στο ερώτημά μας εξαρτάται από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς το θέμα και με ποιο πρίσμα ερμηνεύει κάποιος τις σχετικές πηγές, μαρτυρίες και ενδείξεις. Εδώ, βέβαια, καταθέτω τις προσωπικές μου αντιλήψεις και θέσεις, σωστές ή και λανθασμένες. Τις καταθέτω όμως με την πεποίθησιν ότι, εγώ προσωπικώς, φέρω την σφραγίδα της ελληνοχριστιανικής ταυτότητας.
Εάν όμως γενικώτερα η απάντησις στο ερώτημά μας είναι θετική, τότε ποιες είναι οι ενδείξεις ότι υπάρχει ελληνοχριστιανική ταυτότητα, κι ότι στην πλειονότητά του ο Ελληνισμός έχει μια τέτοια ταυτότητα; Δια να απαντήσωμε τεκμηριωμένα στο ερώτημά μας οφείλομεν να στραφώμεν στις πρώτες πηγές, ιστορικές μαρτυρίες και ενδείξεις. Σε μια τέτοια προσπάθεια, υποχρεούμεθα να αποφεύγωμεν τις υπερβολές, οι οποίες πολλές φορές διαστρέφουν την αλήθεια, προκαλούν προκαταλήψεις και διαιωνίζουν προβλήματα.
Είναι υπερβολή και επιζήμιο να ομιλούμε με βάση την φυλετική αιματολογία για «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών», ρητορική δημοκοπία των τελευταίων χρόνων που έβλαψε την Ελλάδα και ωδήγησε σε κάτι αντίθετο, σε άλλη υπερβολή, που προκάλεσε μερικούς να αρνούνται την συνύπαρξη και αλληλοπεριχώρηση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Ακραίες θέσεις, όπως ο νεοπαγανισμός και ο άκρως εκκλησιαστικός συντηρητισμός, δεν ωφελούν και δημιουργούν σχίσματα και προστριβές, θέσεις, βέβαια, που ποτέ δεν έλλειψαν από την ιστορίαν του Ελληνισμού. Εξ αρχής οφείλω να υπενθυμίσω οτι το ελληνικό πνεύμα και η εμπειρία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες δεν υπήρξαν ποτέ μονολιθικοί, ομοιογενείς και ενιαίοι. Εκείνο που έχει χαρακτηρίσει τον Ελληνισμό είναι το πνεύμα της ενότητας μέσα στην ποικιλομορφία, συνειδησιακή, γλωσσική και πολιτισμική. Μοναρχία αλλά και ολιγαρχία, τυραννία αλλά και δημοκρατία, δικτατορία αλλά και οχλοκρατία, πολυθεϊσμός αλλά και μονοθεϊσμός, το λογικό και το παράλογον, απολλώνιοι οραματισμοί και διονυσιακοί αισθησιασμοί _ όλα τα έχουν πειραματισθεί και όλα τα έχουν ζήσει οι Έλληνες σε κάθε ιστορική των περίοδο. Εν τούτοις, διά πολλούς αιώνες, έχει γίνει μία σύνθεσις και μία αλληλοπεριχώρησις μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, που έχει σφραγίσει την ταυτότητα του σημερινού Ελληνισμού.

Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος (1815-1881)

Ο όρος «ελληνοχριστιανικός» πρώτοχρησιμοποιήθηκε από τον ιστορικό Σπύρο Ζαμπέλιο το 1852, με σκοπό να θεμελιώσει την ενότητα του ελληνικού έθνους (1). Οι πηγές όμως που θεμελιώνουν την άποψί του, την οποία και ασπάζομαι, ανάγονται στους πρωτοχριστιανικούς αιώνες. Από τον τέταρτον ιδιαιτέρως αιώνα, σφυρηλατείται η ενιαία ελληνο-χριστιανική ψυχή και συν τω χρόνω αυξάνει η αίσθησις της πολιτισμικής ενότητος του Ελληνισμού και γίνεται πιο έντονη και επικρατέστερη μετά από τον ένατον αιώνα, αν όχι από τα τέλη του ογδόου αιώνα.
Η χρήσις του όρου «Ελληνοχριστιανισμός» ενισχύεται περισσότερο από τις πηγές, ελληνικές και μη, παρά το «Ρωμιοσύνη», ένας νεολογισμός που αναφέρεται στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση που εγεννήθηκε κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό και επέζησε στην ιστορία του νέου Ελληνισμού. Δεν εξαλείφθηκε ποτέ από την εθνική συνείδηση του Ελληνισμού το όνομα του Έλληνος και του Γραικού, όνομα αρχαιότερο του Έλληνος (2), δια να αντικατασταθεί με το όνομα Ρωμιός.
Συνεχίζουν οι Έλληνες της Βυζαντινής περιόδου να θεωρούν τον εαυτό τους πολίτη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά δεν ωμίλησαν ποτέ λατινικά, γλώσσα την οποία περιφρονούσαν ως βαρβαρική και σκυθική. Υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ναι, αλλά δεν εμελέτησαν ποτέ Βιργίλιο, Τάκιτο, Σουετόνιο ή αργότερα Αυγουστίνο ή Λατίνους πατέρες. Η γλώσσα που μιλούσαν και η παιδεία που διαμόρφωσε το ήθος των, οι δύο αυτοί μεγαλύτεροι παράγοντες στην διαμόρφωσιν εθνικής συνείδησης, ήτο η ελληνική. Το Βυζαντινό Κράτος δεν διέκοψε ποτέ τον δεσμό του με τον ελληνιστικό και τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Οι ιστοριογράφοι του είδαν την ιστορίαν των ως συνέχεια της ιστορίας του ελληνορρωμαϊκού κόσμου, διότι η ιστορία ειναι μια αδιάσπαστη αλυσίδα. «Λυσιτελές η ιστορία μετά των άλλων βιωφελών χρήμα τελείν ωμολόγηται», γράφει κατά τον δέκατον αιώνα ο Λέων ο Διάκονος (3). Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα έχουν εσωτερικεύσει την πίστη ότι αυτό που μερικοί προτιμούν και ονομάζουν Ρωμιοσύνη, κατάλοιπο κι αυτό από την Οθωμανική, τουρκική δουλεία, είναι συνώνυμο του ελληνικού έθνους και όχι κάτι ξένο και απόκοσμο ή μυστηριώδες.
Οι ενδείξεις και οι μαρτυρίες (φιλοσοφικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, πολιτισμικές) που επιβεβαιώνουν την αλληλοπεριχώρησι μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού είναι πολλές (4). Διεξοδική όμως εξέτασις του θέματός μας σε περιωρισμένο χρονικό διάστημα είναι αδύνατη. Έτσι αναγκαστικά θα περιοριστούμε εδώ στην επισήμανσι και βραχεία ανάλυσι μερικών αντιπροσωπευτικών ενδείξεων από ποικίλες πηγές διαφόρων αιώνων.

Ο π. Δημήτριος Κωνσταντέλος (1927-2017)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α

Στο επικό σύνθετο Φλογέρα του Βασιλιά, ο Κωστής Παλαμάς γράφει ότι οι, αποδιωγμένοι, αρχαίοι θεοί των Ελλήνων νυχτοπαραδέρνουν ζητώντας από τους Νεοέλληνες λατρεία, που νάχει μονάχα αλλοιώτικο όνομα. Και oι αποδιωγμένοι θεοί αποφαίνονται με κάποια πίκρα: «όσο κι αν είστε χριστιανοί, πάντα είστε ειδωλολάτρες» (5). Στην ποίησί του, ο εθνικός μας ποιητής υπαινίσσεται ότι εμείς οι Νεοέλληνες δεν είμαστε ούτε Χριστιανοί μήτε ειδωλολάτρες και ότι από σταυρούς και από είδωλα ζητάμε να πλάσουμε την ζωή μας.
Εάν δεν είμαστε Χριστιανοί ούτε ειδωλολάτρες, τότε τι είμεθα; Είμεθα η συνισταμένη και των δύο, ένα σύνθετο, αφού πλάθουμε την ζωή μας με αρχαιοελληνικά και χριστιανικά είδωλα και μακροχρόνιες παραδόσεις. Το είδωλο είναι εικόνα, ομοίωμα, απεικόνισις και έκφρασις του πρωτοτύπου. «Ο λόγος είναι είδωλο της ψυχής» γράφει ο Ισοκράτης (6). Οι εικόνες «είδωλα εισί των αρχετύπων» και «είδωλον ειδώλου τον άνθρωπον» θα γράψουν αργότερα Χριστιανοί Έλληνες πατέρες (7). Διά την αρχαία ελληνική θρησκευτική σκέψη και τον φιλοσοφικό στοχασμό, ο άνθρωπος είναι «μοίρα» Θεού, ενώ για την χριστιανική θεολογία «εικόνα» Θεού (8). Και διά τις δύο απόψεις ο άνθρωπος οντολογικώς είναι περισσότερο από βιολογία.
Ως πνευματικό είδωλο του πρωτοτύπου και ως λόγος, ο Έλληνας της αρχαιότητας έγραψε τα ομηρικά έπη και πολλά άλλα αριστουργήματα στην ποίησι, την ιστορία, την φιλοσοφία, ύψωσε παρθενώνες και πλείστα όσα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά κλασικής αξίας έργα και μας παρέδωκε ό,τι καλλίτερο έχουμε κληρονομήσει από τα είδωλά τους. Οι Πλατωνικοί διάλογοι έχουν ισχύ μέχρι σήμερα και ομιλούν σε κάθε εποχή και για κάθε λαό, αλλά και τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη μας διδάσκουν ακόμη τι θα πει «καλός καγαθός» άνθρωπος και γιατί χρειαζόμαστε την ηθική και τον νόμο. Ο αρχαιοελληνικός λόγος δεν εξεχάστηκε από τον Ελληνισμό. τουναντίον εμελετήθηκε σε κάθε περίοδο της ελληνικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης και της βυζαντινής, κατά την οποίαν δεν ήτο ασύνηθες να απαιτείται η απόκτησις θύραθεν παιδείας από υποψηφίους διά την αρχιερωσύνη, όπως συνέβη με την εκλογή του Πατριάρχη Θεοδώρου Αντιοχείας (970-976) (9). Με τον διάλογο, τις θέσεις και αντιθέσεις μεταξύ του αρχαίου ελληνικού λόγου και της χριστιανικής αποκάλυψης επλάσθη το σύνθετο, το οποίο, κατά κανόνα, παραμένει θεμέλιο του νέου Ελληνισμού.
Τα πρωτότυπα που έγιναν πιστευτά ως υπαρκτά και γήινα «είδωλα» του Ελληνισμού της ιστορίας ευρίσκονται στα Ομηρικά Έπη, και το πρώτο εξ αυτών είναι το πρωτότυπο του θεού. Το είδωλο Ζευς, εκ του ζην, επιστεύετο ως δημιουργός της ζωής, εξωκόσμιος δημιουργός και ενδοκόσμιος προνοητής. Ο Ζευς είναι παντεπόπτης θεός και ταξιθέτης του σύμπαντος, άβατος και βατός, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Ως «πατήρ ανδρών τε θεών τε» και ως ο Ύψιστος θεός των Ελλήνων, είναι τιμωρός του φόνου, της ασέβειας, όλων των παραβάσεων που κλονίζουν την τάξι και την αρμονία της κοινωνίας, ο προστάτης των ξένων και υπερασπιστής της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων («φίλιος δε και Εταιρείας Ζευς επονομάζεται, ότι πάντας ανθρώπους συνάγει και βούλεται φίλους είναι αλλήλοις»).
Σε ειδική πραγματεία Περί Κόσμου, ανώνυμου συγγραφέα του πρώτου προ Χριστού αιώνα, που φέρει όμως το όνομα του Αριστοτέλη, επαναλαμβάνονται ωραιότατες αντιλήψεις περί μονοθεϊσμού, οι οποίες ανάγονται στην προ-Ομηρική εποχή, και οι οποίες συνέβαλον στην προετοιμασία διά την διατύπωσι περί μονοθεϊσμού στην χριστιανική ερμηνεία του δόγματος. Γράφει λοιπόν ο ανώνυμος:
«Καθάπερ δε εν χορώ κορυφαίου κατάρξαντος συνεπηγεί πας ο χορός ανδρών, έσθ’ ότε και γυναικών, εν διαφόροις φωναίς οξυτέραις και βαρυτέραις μίαν αρμονίαν εμμελή κεραννύντων, ούτως έχει και επί το σύμπαν διέποντος θεού….Καλούμεν γαρ αυτόν και Ζήνα και Δία, παραλλήλως χρώμενοι τοις ονόμασιν, ως καν ει λέγοιμεν δι’ ον ζώμεν. Κρόνου δε παις και χρόνου λέγεται, διήκων εξ αιώνος ατέρμονος εις έτερον αιώνα…εταιρείος τε και φίλιος και ξένιος και στράτιος και τροπαιούχος καθάρσιος τε και παλαμναίος και ικέσιος και μειλίχιος…σωτήρ τε και ελευθέριος ετύμως, ως δε το παν ειπείν, ουράνιος τε και χρόνιος, πάσης επωνύμου φύσεως ων και τύχης, άτε πάντων αυτός αίτιος ων».
Τέτοιες διδασκαλίες περί μονοθεϊσμού ήσαν διαδεδομένες κατά την ύστερη αρχαιότητα όχι μόνον μεταξύ των διανοουμένων αλλά και των απλών ανθρώπων, όπως παρατηρεί ο ειδικός Martin P. Nilsson (10). Εβραϊκός και ελληνικός μονοθεϊσμός συνέπραξαν στην διάδοση και επικράτηση του χριστιανικού μονοθεϊσμού. Εδώ δεν μας ενδιαφέρει τι προσέθεσε η μυθολογία, που με τον ανθρωπομορφισμό της απέδωκε στον Δία κάθε παράβασι της ηθικής τάξεως. Ως πρωταρχικόν είδωλο της αοράτου θεότητας, όπως ελέχθη, ο Ζευς ήτο καλός λίαν.
Από το είδωλο της Ήρας, της ποτνίας Δέσποινας, οι Έλληνες εδιδάχθησαν το είδωλο της φιλόστοργης μητέρας, την συνήγορο μάνα του καλού και ευτυχισμένου γάμου. Από τον Απόλλωνα το είδωλο της αγνότητος, της μέριμνας για τα νειάτα των ονείρων και οραματισμών. Από την πολιούχο Αθηνά το είδωλο των καλών τεχνών, το δίκηο του αμυντικού πολέμου, της μαχητικότητος υπέρ του καλού και του δικαίου. Από τον Ήφαιστο, το είδωλο της σκληρής εργασίας, της σφύρας και του άκμονος, την αρχή ότι «τ’ αγαθά κόποις κτώνται». Από την ψωμοδότρια Δήμητρα, το είδωλο της φυσικής ανανέωσης, το κίνητρο για την τίμια και αποδοτική αγροτιά, την μέριμνα, το περιβάλλον θα λέγαμε σήμερα, και την πλούσια βλάστηση. Α, ναι, έχουμε και τον Διόνυσο, τον ανδροπρεπή με τα γυναικο-φερσίματά του. Το είδωλο του ποτηριού αλλά και της μεθυστικής έκστασης και μανίας. Σιμά πηγαίνει και η ωραία Αφροδίτη, το είδωλο του έρωτα και της γεννητικότητος, αλλά και η αναιδής Αφροδίτη, της απάτης και απιστίας! (11)
Διά πολλούς Έλληνες, ιδιαίτερα ύστερα από τον έκτον αιώνα, τα ονόματα των Ολυμπίων δεν εννοούσαν πλέον την ύπαρξι διαφόρων θεοτήτων, αλλά ιδιοτήτων της ιδίας θεότητος, «του της φύσεως αρχηγού», «του υπάτου βασιλέως», εκ του οποίου «γενόμεθα, Θεού μίμημα». Επειδή έχει τέτοια καταγωγή, χωρίς πίστι και χρήσι του λόγου, με τον οποίον τον επροίκισε ο Λόγος Θεός, ο άνθρωπος είναι δυνατόν να γίνει το ελεεινότερο ζώον απ’ όλους τους ζώντας οργανισμούς [«πάντων όσα τε γαίαν έπι πνείει τε και έρπει» γράφει ο Στωϊκός φιλόσοφος Κλεάνθης (331-232 π.Χ.) (12) παραπέμποντας στην Ιλιάδα Ρ447].
Αυτά και άλλα είδωλα του λόγου ευρήκαν την έκφρασί των στην φιλοσοφία, την τέχνη και αρχιτεκτονική, την ιατρική και την θρησκευτική λατρεία του προχριστιανικού Ελληνισμού διά να επιζήσουν διά μέσου των αιώνων της βυζαντινής εποχής και να παραμένουν κληρονομιά του σημερινού Έλληνα, μερικές φορές για το καλό του κι άλλες για το κακό του. Για τα καλά, των προπατόρων μας ωμίλησαν και Χριστιανοί απολογητές, εκκλησιαστικοί συγγραφείς, ορθόδοξοι και μη, και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας. Δεν μας παραξενεύει λοιπόν το γεγονός, ότι ο Μέγας Βασίλειος συνιστά στους Χριστιανούς νέους να μελετούν τον Όμηρο, την πηγή όλων των ειδώλων που περιγράψαμε, διότι «πάσα η ποίησις τω Ομήρω αρετής εστίν έπαινος και πάντα αυτώ προς τούτο φέρει» (13). Την συμβουλή του Μεγάλου Βασιλείου θα ακολουθήσει η ελληνοχριστιανική παιδεία καθ’ όλην την βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο. Αρχαία ελληνική και χριστιανική παιδεία θα γίνουν θεμέλια για τον νέον Ελληνισμό (14).
Αλλά για ποιους σταυρούς ομιλεί ο Παλαμάς και με τι είδους σταυρούς ζητάμε να πλάσουμε την ζωή μας; Ο σταυρός, το μέσον της θυσίας του ένσαρκου Λόγου, του Χριστού, έγινε σύμβολο μιας μεγαλειώδους και βιωματικής τριλογίας του Χριστιανικού φαινομένου: της πίστεως, που είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ.11.1), της ελπίδας, η οποία «ου καταισχύνει»(Ρωμ.5.6) και της αγάπης, που πάντα «οικοδομεί» και «ουδέποτε εκπίπτει»(1 Κορ.13.8), του λυτρωμού και της αιώνιας ζωής.
Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε στα σπλάχνα του εξελληνισμένου Ιουδαϊσμού, αλλά διαδόθηκε από ελληνόφωνους ευαγγελιστές και αποστόλους διά της ελληνικής γλώσσας και ελληνικής φιλοσοφικής ορολογίας, με αφετηρία ελληνικές πόλεις (Αντιόχεια, Έφεσο, Φιλίππους, Θεσσαλονίκη, Κόρινθο), και οριοθετήθηκε διά τοπικών και οικουμενικών συνόδων. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, για τους πρώτους τέσσερους αιώνες, ο Χριστιανισμός ήτο μία καθαρώς ελληνική υπόθεσις, τόσο στην ελληνόφωνη Ανατολή όσο και στην λατινική Δύση; «Οι Εκκλησίες σε πόλεις της Λατινικής Δύσεως, συμπεριλαμβανομένης και της Ρώμης, ήσαν σαν τις ελληνικές πόλεις κρατίδια, τις ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδος», γράφει ο Henry Hart Milman, Αγγλικανός ιστορικός και θεολόγος και διά πολλά χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (15). Δεν είναι δυνατόν να αρνηθούμε την ελληνικότητα του Χριστιανισμού χωρίς να έχουμε τύψεις συνειδήσεως. Ως Χριστιανοί δεν είναι ανάγκη να απολογούμεθα διά το πώς εξελίχθηκε ο Χριστιανισμός στα χέρια ωρισμένων Χριστιανών αυτοκρατόρων και εκκλησιαστικών παραγόντων, κληρικών και μοναχών, τόσον εις την ελληνικήν Ανατολήν όσον και εις την λατινικήν Δύσιν.
Πλην όμως, ο σταυρός δεν είναι μόνο εικόνα της πρωτοτύπου Ιδέας εις τα σχέδια του Θεού, που διά της θυσίας του Χριστού έγινε τώρα ορατή. Ο σταυρός είναι και σύμβολο των σταυρικών παθημάτων του Ελληνισμού. Εσταυρώθηκε ο Χριστός αλλά «ει Χριστός ουκ εγήγερται κενόν…το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις υμών» (Κορ.15.14). Εσταυρώθηκε και ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολιτίστους, πολλές φορές όμως και από τούς δικούς μας, τους εφιάλτες και τους μηδίζοντες, παλαιούς και νέους, αλλά, «ιδού ζώμεν!»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ B

Προχωρώ τώρα σε μερικές ενδείξεις και μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την αλληλοπεριχώρησι μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Και οι πρώτες πειστικές ενδείξεις ευρίσκονται στην Καινή Διαθήκη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει διά την επιθυμία του Χριστού να διδάξει τους Ελληνες, και την απόφασιν Ελλήνων τινών να τον γνωρίσουν (Ιω.12.20-24). Διηγείται ο Ιωάννης ότι, όταν έμαθαν οι Φαρισαίοι ότι πολλοί εκ του όχλου επίστευσαν ότι ο Ιησούς ήτο ο Μεσσίας Χριστός, απέστειλαν υπηρέτες του ναού διά να τον συλλάβουν. Τότε ο Ιησούς είπε: «ετι μικρόν χρόνον μεθ’ υμών ειμί και… ζητήσετε με και ουχ ευρήσετε» (Ιω.7.33-34).
Όταν ήκουσαν τους λόγους του Ιησού, οι Ιουδαίοι διερωτήθηκαν: «πού ούτος μέλλει πορεύεσθαι… μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι και διδάσκειν τους Έλληνας;» (Ιω.7.35) Οι λέξεις «των Ελλήνων» και «διδάσκειν τους Έλληνας» αναφέρονται στην παρουσία εθνικών, γνησίων Ελλήνων, και όχι εξελληνισμένων Ιουδαίων (16). Είναι γνωστόν ότι, από τον όγδοον προ Χριστού αιώνα, Έλληνες ήσαν κατεσπαρμένοι στην Μικρά Ασία και την Ιταλία, την Συρία και την Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη και σε άλλα μέρη της Μεσογείου. Αιώνες προ των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου, ο ελληνικός πολιτισμός, γλώσσα, φιλοσοφία, ποίηση, ιατρική, αθλητισμός είχαν διαδοθεί και συν τω χρόνω επηρεάσει ιταλικές φυλές και σημιτικούς λαούς, ιδιαιτέρως κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο. Παράδειγμα ο εξελληνισμός των Εβραίων, ο οποίος ήτο εθελοντικός και τόσο εκτεταμένος σε βαθμό που ειδικοί επιστήμονες της ελληνιστικής εποχής πιστεύουν ότι δεν πρέπει να γίνεται διαχωρισμός και λόγος δια παλαιστίνιον και ελληνιστικόν Ιουδαϊσμόν, αλλά μόνον διά ελληνιστικόν Ιουδαϊσμό (17). Είναι γνωστόν ότι από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Ελληνισμός και ο Ιουδαϊσμός συναπαντήθηκαν και ο ένας επιρρέασε τον άλλον, έγινε ένας εμβολιασμός από τον οποίον εγεννήθηκε ο Χριστιανισμός.

Ο Χριστιανισμός έγινε και ο θεματοφύλακας της ελληνικής γλώσσας και παραδόσεως (18). Διά τον ευαγγελιστήν Ιωάννην η παρουσία των Ελλήνων στα Ιεροσόλυμα, η επιθυμία των να γνωρίσουν τον Χριστόν και η απάντησις του Χριστού στο αίτημά των, εβεβαίωνε ότι η εσχάτη ημέρα της παναθρώπινης σωτηρίας είχε φθάσει διότι, διά των Ελλήνων και της ελληνικής γλώσσας, η διδασκαλία του Χριστού θα εγίνετο γνωστή και έξω των ορίων της Παλαιστίνης (19). Από όλους τους αρχαίους λαούς, χωριστά από τους Ιουδαίους, οι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι που εδέχθησαν τον Χριστιανισμό. Εις το πρόσωπο του Χριστού ευρήκαν αυτόν που αναζητούσαν «ψηλαφήσειαν…και εύροιεν, και γε ου μακράν από ενός εκάστου ημών υπάρχοντα» (Πρ.17.27). Οι Έλληνες ανεκάλυψαν τον «άγνωστον Θεόν» των. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου αποκαλύπτει το χρέος που ο Χριστιανισμός της αποστολικής περιόδου οφείλει στην ελληνική γλώσσα και σκέψι, σε ελληνικές αρχές και ιδέες (20).
Αλλά πέραν του Ευαγγελίου του Ιωάννη, ευρίσκουμε ελληνικές επιδράσεις και σε άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος χρησιμοποιεί στοιχεία από την αρχαία ελληνική δραματική τέχνη που επικρατούσαν τότε στο ελληνιστικό περιβάλλον. Εχρησιμοποίησε τα κυριώτερα δραματικά στοιχεία από τις ελληνικές τραγωδίες διά να μεταδώσει ένα ισχυρό ευαγγελικό μήνυμα και παρουσιάζει τον Ιησούν Χριστόν με τέτοιο τρόπο ώστε να τον κάμει αντιληπτόν σε Έλληνες αναγνώστες (21).
Ακολουθών το παράδειγμα του Θουκυδίδη, ο Ευαγγελιστής Λουκάς εισάγει τις ομιλίες του, τόσο στο ευαγγέλιό του όσο και στις Πράξεις των Αποστόλων, με μεγάλη προσοχή, ζητώντας την συγκατάθεση των αναγνωστών του σε ό,τι γράφει, με αναφορά στις συνθήκες και τις πηγές από τις οποίες αντλεί το θέμα του. Οι Πράξεις των Αποστόλων περιλαμβάνουν περισσότερα τεκμήρια της στενής επαφής μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Στην ομιλία του στην Αθήνα, ο Παύλος διπλωματικώτατα υπεγράμμισε ότι ευρήκε τους Αθηναίους ευλαβέστερους και πιο θρήσκους από πολλούς άλλους [κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους] και υπενθύμισε στους ακροατές του ότι κατάγονται απο τον ίδιο Θεόν και ότι, «εν αυτώ…ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πρ.27.28), όπως είχαν διακηρύξει και οι Έλληνες ποιητές Επιμενίδης και Άρατος. Χωριστά από τις περιοδείες του Παύλου σε ελληνικές πόλεις, από το βιβλίο των Πράξεων πληροφορούμεθα ότι ο αριθμός των πιστών ηύξανε και οι Ελληνισταί Χριστιανοί άρχισαν να παραπονούνται εναντίον των εξ Εβραίων Χριστιανών (Πρ.6.1). Οι Ελληνιστές δεν ήσαν ελληνόφωνοι Ιουδαίοι αλλά εξ εθνικών Έλληνες. Ο όρος Ελληνιστές ήτο μία παραλλαγή του Έλληνες. Ο Λουκάς αγαπούσε την ποικιλία στις λέξεις και γι’ αυτό χρησιμοποιούσε το Ελληνιστές και Έλληνες εναλλάξ (22), όπως στα χωρία Πράξεις 9.29 και 11.20.
Λίαν ενδιαφέρουσα είναι η περιγραφή που κάνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς διά την μεταστροφή του Παύλου εις τον Χριστιανισμό. Εις τον δρόμο προς την Δαμασκό, ο Παύλος είδε να τον περιλούει ένα λαμπρό φως και, καθώς έπεσε χαμαί, ήκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ τι με διώκεις, σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πρ.26.24). Το προς «κέντρα λακτίζειν» ήτο ελληνική παροιμιακή φράσις και εσήμαινε το να μάχεσαι κατά της βουλήσεως των θεών. Εις τον «Προμηθέα Δεσμώτη», ο Ωκεανός συμβουλεύει τον Προμηθέα να δείξει ταπείνωσι και υπακοή στο θέλημα του βασιλέως των θεών διότι η ανυποταγή είναι σαν να λακτίζεις καρφιά «ουκούν έμειγε χρώμενος διδασκάλω προς κέντρα κώλον εκτενείς». Εις τον «Αγαμέμνονα» ο χορός συμβουλεύει τον Αίγισθο, «προς κέντρα μη λάκτιζε, μη παίσας μογής» (23).
Μερικά ακόμη παραδείγματα από την Καινή Διαθήκη, και συγκεκριμένως από τις επιστολές του Παύλου, τον οποίο οφείλουμε να μελετάμε μέσα στα πλαίσια του θρησκευτικού, φιλοσοφικού και πολιτισμικού κλίματος του εξελληνισμένου Ιουδαϊσμού. Αν και η ακριβής τοποθέτηση του Παύλου μέσα στην ελληνική κοινωνία της εποχής του παραμένει ακόμη θέμα συζητήσιμο και αντικείμενο μελέτης, η επικρατούσα γνώμη είναι ότι ο Παύλος ανετράφη μέσα σε ελληνικό περιβάλλον. «Όσον αφορά το ύφος του κηρύγματός του και τον τρόπον υποστηρίξεως των ιδεών του, ο Παύλος βασίζεται εις την διαλογική μέθοδο συζητήσεως των Κυνικών και Στωϊκών». Γενικά, «η ρητορική του εκπαίδευσις ήτο ελληνική μάλλον παρά ενός Ιουδαίου εκ Παλαιστίνης…ένας λόγος που υποτιμάται από μερικούς το ελληνικό υπόβαθρο του Παύλου είναι η αξιοθρήνητη διάβρωσις στην μάθηση της ελληνικής γλώσσης», γράφει ο καθηγητής του Χάρβαρντ Χέλμοντ Καέστερ (24).
Όταν ο Παύλος γράφει διά τον άγραφον νόμο της συνειδήσεως (Ρωμ.2.14, 1η Κορ.5.1), χρησιμοποιεί την γλώσσα Ελλήνων φιλοσόφων. Η ευνοϊκή τοποθέτησίς του έναντι των μαρτυριών περί της υπάρξεως ενός «αγνώστου Θεού» (Πραξ.17.23, Ρωμ. 2.14) και η από μέρους του αφομοίωσις της ηθικής των Στωϊκών φιλοσόφων της Ταρσού, οπού είχε γεννηθεί (Πραξ.17.28, 1η Κορ.15.33, Γαλ.6.7-8, Τιτ.1.12) επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική παιδεία του Παύλου δεν ήτο επιφανειακή αλλά διαβρωτική της όλης προσωπικότητάς του (25). Υπάρχουν και άλλες ενδείξεις του χρέους του Παύλου στην ελληνική σκέψι και παράδοσι. Όταν ο Παύλος γράφει στους Εφεσίους ότι «τα…κρυφή γινόμενα…αισχρόν εστι και λέγειν»(Εφεσ. 5.12) μας υπενθυμίζει τον Ισοκράτην, ο οποίος γράφει στον Δημόνικον ότι «α ποιείν αισχρόν, ταύτα νόμιζε μηδέν λέγειν είναι καλόν» (26). Γενικώς, το παράδειγμα του Παύλου έναντι της ελληνικής φιλοσοφίας και πολιτισμικής παραδόσεως ευνόησε πολύ την δημιουργία αλληλοσυνδέσεως μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού.
Τα περιωρισμένα όρια μιας εισηγήσεως δεν επιτρέπουν να συνεχίσωμε την ανάλυσιν εννέα άλλων χωρίων από τις επιστολές του Παύλου που δείχνουν πως ο «ένας μετά τον ένα» εχρησιμοποίησε την ελληνική φιλοσοφία και το πολιτισμικό κλίμα διά να διαδώσει τον Χριστιανισμό. Ελληνικά δάνεια ευρίσκουμε και στην δεύτερη επιστολή που φέρει το όνομα του Αποστόλου Πέτρου. Εδώ βλέπουμε ένα συνδυασμό ελληνιστικής φιλοσοφίας και ιουδαϊκών αποκαλυπτικών αντιλήψεων (27). Όταν ο συγγραφεύς της Δευτέρας Πέτρου γράφει ότι ο Χριστός έδωκε στους μαθητές του και τους ακολούθους των την δύναμι να διαφύγουν την διαφθορά του κόσμου τούτου και να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως» (2 Πετρ.1,4) επαναλαμβάνει ελληνική διδασκαλία των Στωϊκών. Τρισήμισυ αιώνες πρωτήτερα δεν είχε γράψει ο Πλάτων ότι, «ο άνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας (28);
Ώστε τα θεμέλια της αλληλοσυνθέσεως μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού ευρίσκονται στην Καινή Διαθήκη. Επί των θεμελίων των Αποστόλων έκτισαν μερικοί Αποστολικοί πατέρες, Απολογητές και εν συνεχεία εκκλησιαστικοί συγγραφείς και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας, από τον δεύτερον αιώνα και πέραν. Ο εκ Σμύρνης επίσκοπος Λυώνος Ειρηναίος (140-202) αναφέρεται ποικιλοτρόπως εις τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πίνδαρο, Σοφοκλή, Μένανδρο και Πλάτωνα (29). Δεν έχει σημασία εάν ο Ειρηναίος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις των αρχαίων ποιητών και φιλοσόφων, όσον έχει σημασία ότι γνωρίζει την πνευματική κληρονομιά των προγόνων του και την σχολιάζει. Άλλοι, όπως οι γνωστοί ως Απολογητές, δεν εμελέτησαν μόνο τους αρχαίους Έλληνες αλλά και τους εχρησιμοποίησαν προς κατοχύρωσι του Χριστιανισμού.
Ο Ιουστίνος (110-165) ήτο ο πρώτος Χριστιανός φιλόσοφος που αντελήφθη την ηθική και μεταφυσική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, διά την υπεράσπισι και την διάδοσι του Χριστιανισμού μεταξύ των διανοουμένων Ελλήνων. «Ό,τι καλό είπαν οι αρχαίοι Έλληνες ανήκει σε μας τους Χριστιανούς» και όσοι έζησαν με οδηγό την λογική ήσαν Χριστιανοί προ Χριστού, «οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, καν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος», γράφει ο Ιουστίνος (30). Όπως διά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, έτσι και διά τον Ιουστίνο, ο Χριστός είναι ο Λόγος, όρος που πρώτος εισήγαγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος δια να διδάξει ότι ο κόσμος ενέχει δύναμη, νου, ζωή, που κινεί και κατευθύνει τον κόσμο. Ο άνθρωπος κατέχει σπέρμα του Λόγου, θα τονίσουν αργότερα οι Στωϊκοί, και ως σπέρμα του Λόγου επιστρέφει τελικά στον Λόγον. Διά τον Ιουστίνο «ουχ αλλότρια εστί τα Πλάτωνος διδάγματα του Χριστού, αλλ’ ότι ουκ έστι πάντη όμοια, ώσπερ ουδέ τα των άλλων Στωικών τε και ποιητών και συγγραφέων. Έκαστος γαρ τις από μέρους του σπερματικού θείου Λόγου το συγγενές ορών καλώς εφθέγξατο» (31).
Το παράδειγμα του Ιουστίνου, που εδανείσθηκε και ενσωμάτωσε διάφορες έννοιες από την ελληνική φιλοσοφία, ηκολούθησαν και άλλοι Χριστιανοί απολογητές, εκκλησιαστικοί συγγραφείς και πατέρες της Εκκλησίας. Ο έτερος απολογητής του δεύτερου αιώνα Αθηναγόρας ήτο καλά καταρτισμένος στην θύραθεν, την ελληνική γραμματεία. Στην απολογία του «Πρεσβεία περί Χριστιανών», ο Αθηναγόρας αναφέρεται στα έργα των Ελλήνων φιλοσόφων, ιστορικών και ποιητών. Εις την «Απολογίαν» του διακηρύττει τον χριστιανικό μονοθεϊσμό και προσθέτει οτι οι Χριστιανοί δεν πιστεύουν τίποτε το διαφορετικό απ’ ό,τι οι Έλληνες ποιητές από τον Ευριπίδη μέχρι τους Στωϊκούς. Εις την διδασκαλία του περί εσχατολογίας και αναστάσεως των νεκρών, ο Αθηναγόρας χρησιμοποιεί την τελεολογική θεωρία του Αριστοτέλη (32). Η «θεία πνοή» εις τον άνθρωπο είναι κοινή διδασκαλία Ελλήνων φιλοσόφων και Χριστιανισμού. Οι Έλληνες φιλόσοφοι εζήτησαν την αλήθεια στοχαστικά και εκινήθησαν «παρά της του Θεού πνοής», προσθέτει ο Αθηναγόρας (33).
Δεν είναι ολιγώτερον ελληνιστής, όσον και να υπερτιμά την Παλαιά Διαθήκη, ο τρίτος εκ των σημαντικών απολογητών, Θεόφιλος, ο οποίος ομιλεί περί Θεού με αριστοτελική αντίληψη. Ο Θεός είναι το πρώτον κινούν, θεός εκ του «τίθημι, θείην, θέτω εις κίνησιν», θεός ως ενέργεια και ενεργών, διά και από τα κτίσματα, την αρμονία και τάξη συμπεραίνει κανείς την σοφία, την πρόνοια, τις ενέργειες και το κάλλος του
Δημιουργού. Η διαφορά μεταξύ του Χριστιανού θεολόγου και του Έλληνα φιλοσόφου, δηλαδή του Θεοφίλου και του Ηρακλείτου, είναι ότι, διά τον Θεόφιλο, ο Λόγος του Ευαγγελίου προϋπήρχε ως ενδιάθετος Λόγος εντός του Θεού, που εν καιρώ έγινε προφορικός και ένσαρκος, ενώ στην ελληνική φιλοσοφία ο Λόγος είναι ο ίδιος Ύψιστος Θεός (34).
Παρενθετικά προσθέτω ότι, όταν ερμηνευτές της Αγίας Γραφής εσχολίαζαν τον τρόπον οικονομίας του Θεού δια την σωτηρίαν της ανθρωπότητας, συνήθως αναφέροντο εις τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, τους Έλληνες ως φυλή. Γράφουν ότι η δικαιοσύνη του Θεού αποκαλύπτεται προς σωτηρία των Ιουδαίων διά της πίστεως στον Μωσαϊκό νόμο. Η ίδια όμως δικαιοσύνη προς σωτηρίαν και διά τον Έλληνα αποκαλύπτεται διότι «εκ της του φυσικού εις την αυτήν Ιησού Χριστού πίστιν» είχεν, όπως γράφει ο Ακάκιος Καισαρείας (+366) (34a). Η φυσική αποκάλυψις, διά της αναζητήσεως και της φιλοσοφίας της αρετής και του έμφυτου νόμου της συνειδήσεως, οδηγεί στην σωτηρία.
Περιληπτικά προσθέτω, ότι ο Ιωάννης και ο Παύλος έθεσαν τα θεμέλια, οι Απολογητές ύψωσαν τα τείχη και, μέχρι τα τέλη του τετάρτου αιώνος, πατέρες, όπως οι: Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, και εκκλησιαστικοί συγγραφείς όπως οι: Ευσέβιος Καισαρείας, Απολλινάριος Λαοδικείας και Απολλινάριος ο νεώτερος, Συνέσιος ο Κυρηνείας και τινες άλλοι ετελείωσαν το ελληνοχριστιανικόν οικοδόμημα και το εμπλούτισαν σε βαθμό που οι σχέσεις Ελληνισμού και Χριστιανισμού θα συνεχιστούν ομαλά, αν και ποτέ δεν έλλειψαν οι προκλήσεις και οι αντιπαραθέσεις, όπως συνέβη τον όγδοον, τον ενδέκατο και τον δέκατον πέμπτον αιώνα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ

Ο τέταρτος αιώνας ήτο λίαν αποφασιστικός διά το μέλλον του Χριστιανισμού και τις σχέσεις του με τον Ελληνισμό. Το διάταγμα των Μεδιολάνων (313) του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Λικινίου περί ανεξιθρησκείας και εν συνεχεία η ανακήρυξις του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της ύστερης Ρωμαϊκής ή πρώιμης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εδημιούργησε έντασι και αντιπαλότητα μεταξύ του παλαιού και του νέου, της ελληνικής παραδόσεως και της χριστιανικής πίστεως. Οι μη Χριστιανοί απεκαλούντο «Έλληνες» και η φιλοσοφία και ο τρόπος της ζωής των «Ελληνισμός». Αλλά, και όταν ακόμη ο Χριστιανισμός ανεκηρύχθη η επίσημος θρησκεία του ελληνορρωμαϊκού κόσμου, ο Ελληνισμός ως λαός, πνεύμα, παιδεία, τρόπος ζωής δεν απέθανε, αλλά επεβίωσε με νέες προσαρμογές και ανακατατάξεις, υιοθέτησε επίσημα την Χριστιανική πίστι χωρίς να αποβάλει την πολιτισμική του παράδοση.
Οι πρόγονοί των εθεωρούντο ειδωλολά­τρες πλην όμως δεν έπαυον να είναι πρόγονοι. Περί τα τέλη του δεύτερου αιώνα, με τον θάνατο του Μάρκου Αυρηλίου, αρχίζει και η μεγαλύτερη κρίσις εις την ιστορία της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε όμως παρατηρείται και μία επιστροφή στην ελληνική παράδοσι και μία αναγέννησις της ελληνικής φιλοσοφίας. Το βάρος της πολιτικής των αυτοκρατόρων στρέφεται στην ελληνική Ανατολή, όπου τελικά θα ιδρυθεί και η νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Ο Ελληνισμός έγινε η άγκυρα διά πολλούς διανοουμένους και πνευματικά ανήσυχους ανθρώπους (35). Από τον τρίτον έως τον έκτον τουλάχιστον αιώνα, έχουμε δύο ισχυρές παρατάξεις. Από την μια πλευρά είναι οι «Έλληνες», όπως απεκαλούντο οι μη Χριστιανοί, και από την άλλη οι Χριστιανοί Έλληνες (μεταγενέστεροι βυζαντινοί συγγραφείς ωνόμαζον τους Καππαδόκες, Αλεξανδρινούς, Αντιοχείς και άλλους εκ των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας Έλληνες, και έτσι τους γνωρίζει και αποκαλεί η ιστορία μέχρι σήμερα). Αν και «το γένος Έλληνες και τα Ελλήνων φρονούντες», ασπάσθησαν τον Χριστιανισμό και οι Έλληνες Χριστιανοί έγιναν αποστάτες μόνο από την πατριο-δεισιδαιμονία γράφει ο εκκλησιαστικός ιστορικός, Παμφίλου Ευσέβιος (Ευαγγελική Προπαρασκευή 1.5:10).
Και οι δύο παρατάξεις είχον ικανούς αντιπροσώπους όπως οι εξής: Πλωτίνος (205-270), Πορφύριος (233-306), Ιάμβλιχος (250-325), Ιουλιανός (332-363), Πρόκλος (441-485), όλοι νεοπλατωνικοί, μερικοί εκ των οποίων εχρημάτισαν και διδάσκαλοι Χριστιανών, αλλά και άλλοι, ιστορικοί, διδάσκαλοι ρητορικής, όπως ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (330-392), Ζώσιμος (5ος αι.), Θεμίστιος (317-388) και Λιβάνιος (314-393). Ο Πλωτίνος ιδιαίτερα επηρέασε πολλούς Χριστιανούς θεολόγους και πατέρες,και εμελετάτο από τον τέταρτον έως τον δέκατον πέμπτον αιώνα. Η πολιτική του αυτοκράτορα Ιουλιανού υπέρ του «ελληνίζειν», δηλαδή των ελληνικών γραμμάτων, και κατά του Χριστιανισμού, ευρήκε ισχυρές και δημιουργικές αντιδράσεις από μέρους Χριστιανών διανοουμένων, τους Καππαδόκες, τους Αντιοχείς, τους Αλεξανδρινούς και άλλους από τον ελληνόφωνο κόσμο, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν ότι ουδείς είχε το δικαίωμα να τους αποστερήσει το κληρονομικό τους προνόμιο του «ελληνίζειν» (36). Ο διάλογος μεταξύ των δύο παρατάξεων συνέβαλε στην ανάπτυξι σημαντικής φιλολογίας. Δεν είναι ανάγκη να σχολιάσωμε τις απαντήσεις στην πολιτική του Ιουλιανού από τον Μ. Βασίλειο, τον αδελφό του Γρηγόριο Νύσσης, Γρηγόριο τον Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο. Τελικά οι Χριστιανοί πατέρες υιοθέτησαν την αρχή ότι, «το αγαθόν ένθα αν η ίδιον της αληθείας εστίν» (37). Κάθε τι καλό από την αρχαία κληρονομιά είναι δεκτό και χρήσιμο.
Ένα από τα μεγάλα αγαθά που προέκυψαν από την αντιπαλότητα μεταξύ «Ελλήνων» και «Χριστιανών» ήτο ότι οι Χριστιανοί επροκλήθηκαν να διακηρύξουν ότι τα ελληνικά γράμματα ήσαν και ιδική των κληρονομιά. Τούτο εξηγεί γιατί μαζί με τον εκχριστιανισμό εγίνετο και η διάδοσις του Ελληνισμού, ο εξελληνισμός διαφόρων επαρχιών εις την Ανατολή. Παράδειγμα η Καππαδοκία. Ενώ, μέχρι τις αρχές του τετάρτου αιώνα, η επίδρασις του Ελληνισμού εκεί ήτο επιφανειακή, υπό την ηγεσία και την ιεραποστολική δραστηριότητα ελληνοδιδάκτων επισκόπων όπως ο Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος ο Νύσσης, Γρηγόριος Ναζιανζού και συνεργάτες των ιερείς και μοναχοί, η Καππαδοκία φέρεται πλήρως εξελληνισμένη από τον πέμπτον έως τον 15ον αιώνα. Οι αντιθέσεις μεταξύ «Ελλήνων» και «Χριστιανών» ωδήγησαν εις την σύνθεσι και ανάπτυξι της ελληνοχριστιανικής ιδιαιτερότητος.
Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης Σχολαστικός έχει μια λίαν επιτυχή περίληψι της θέσεως των Χριστιανών, η οποία εξηγεί διατί οι πατέρες δεν απεδοκίμασαν αλλά, τουναντίον, εχρησιμοποίησαν την ελληνική σοφία προς ενίσχυσι της χριστιανικής πίστεως και λατρείας. Γράφει ο Σωκράτης: «Τα ελληνικά γράμματα (φιλολογία, ποίησις, φιλοσοφία) δεν αναγνωρίσθησαν ποτέ ούτε από τον Χριστό μήτε από τους αποστόλους ως θεόπνευστα, αλλ’ ούτε απερρίφθησαν ως καταστρεπτικά. Και αυτό οι πατέρες το έπραξαν σωστά, διότι υπήρχαν πολλοί φιλόσοφοι μεταξύ των Ελλήνων που δεν ήσαν μακριά από την γνώση του Θεού» (38). Κατά τον Σωκράτη, οι πατέρες ακολούθησαν το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος «δεν απαγόρευσε να σπουδάζουμε και να ωφελούμεθα από την ελληνική παιδεία, διότι αυτός ο ίδιος την είχε μελετήσει, αφού εγνώριζε πολλές γνώμες των Ελλήνων» (39).
Διά την εκτίμησι της ελληνικής αρχαιότητος και την ωφέλεια από την σοφία της συνέβαλε και η αντίληψις που είχαν οι πατέρες, και ειδικά οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί όπως ο Ευσέβιος, Σωζόμενος, Σωκράτης δια την ιστορίαν, την οποίαν ερμήνευαν τελεολογικώς. Η ιστορία μελετά και αντλεί από το παρελθόν, διαμορφώνει το παρόν και ατενίζει το μέλλον, σε μία διαρκή αλληλοεξάρτηση και συνεχή εξελικτική και ανοδική πορεία Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η ελληνική παιδεία, η θύραθεν, είχε μία συνέχεια και δεν έπαυσε να διδάσκεται καθ’ όλην την βυζαντινή χιλιετίαν καί πέραν αυτής (40).
*Καθηγητής Ιστορίας, Κολλέγιο Pίτσαρντ Στόκτον, ΗΠΑ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σημαντικά προβλήματα και κίνδυνοι στο Μητροπολιτικό Πάρκο Αντώνης Τρίτσης

από το avlonitouchrysanthi.gr

 

Μετά από αρκετούς μήνες που το Μητροπολιτικό Πάρκο Αντώνης Τρίτσης βρίσκεται στα χέρια της Νέας Διοίκησης και ανήκει στην Περιφέρεια Αττικής έχουν προκύψει σημαντικά προβλήματα που εγκυμονούν κινδύνους για την περιοχή και το φυσικό του πλούτο.
Βασικά έργα που έπρεπε να έχουν ήδη υλοποιηθεί όπως η στεγάνωση της 5ης λίμνης και οι 150 πυλώνες φωτισμού δεν έχουν υλοποιηθεί. 20-30 από τα 200 και πλέον δένδρα που φυτεύτηκαν στο γήπεδο του Πάρκου από τον προηγούμενο φορέα διαχείρισης έχουν ξεραθεί διότι δεν ποτίζονται καθ ότι έχουν πνιγεί από ξερά χόρτα που δεν έχει γίνει αποψίλωση. Σε πολλά σημεία του Πάρκου υπάρχουν ξερά κλαδιά και ξερά χόρτα με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς.
Έχουν δοθεί 52.000 ευρώ για την περίφραξη του Πάρκου με απευθείας ανάθεση χωρίς διαγωνισμό. Πρόκειται για κακής ποιότητας περίφραξη που σύντομα καταστράφηκε, αντικαταστάθηκε, ξανά καταστράφηκε και την αντικατέστησαν για δεύτερη φορά. Η οδός Ελευσινίων μυστηρίων καταλήγει σε είσοδο μόνιμα ανοιχτή και χωρίς φύλαξη για πρόσβαση μέσα στο χώρο του Πάρκου.
Σε καθημερινή επαφή με πολίτες αλλά και επισκέπτες του Πάρου δημιουργείται το ερώτημα τι προτίθεται να κάνει η νέα Διοίκηση.
Παραθέτω φωτογραφικό υλικό για την κατάσταση που βρίσκεται το Πάρκο αυτή τη στιγμή.

Η παιδεραστία ως «επιστημονικό» πείραμα εις τας Ευρώπας

Pagenews.gr  

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης  γράφει για τα ζητήματα διαφθοράς κάθε χώρας αλλά και για τα παιδιά που πέφτουν θύματα παιδόφιλων, ή σε κυκλώματα εμπορίας οργάνων και παράνομης εργασίας.

Μερικά πράγματα ο κόσμος τα υποψιάζεται ως γενική κατάσταση. Ότι μπορεί πχ να υπάρχουν σκοτεινές πλευρές σε διάφορα επίπεδα εξουσίας, είτε στη δημόσια είτε στην ιδιωτική, στους κύκλους της λεγόμενης «ελίτ», οι οποίες είναι ανομολόγητες.
Από ζητήματα διαφθοράς μέχρι κάθε είδους ιδιαιτερότητες, υπάρχει η γενική αντίληψη στην κοινή γνώμη κάθε χώρας ότι υπάρχουν σκελετοί σε διάφορες ντουλάπες για τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις, στις περισσότερες ίσως, υπάρχει απροθυμία να ενοχληθούν διότι ως γνωστόν τα οστά δεν είναι το πιο φιλικό θέαμα.
Από καιρού εις καιρόν, ωστόσο, συγκυρίες, καραμπόλες, εξυπηρέτηση ή σύγκρουση συγκεκριμένων συμφερόντων, φέρνουν στο φως σκελετούς που επιβεβαιώνουν τη γενική αίσθηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ανοίγουν όλοι οιφοριαμοί. Υπάρχουν και φορές όμως που οι σκελετοί βρίσκονται σε κοινή θέα, μπροστά στα μάτια όλων, και για κάποιον περίεργο λόγο κανείς δεν ασχολείται.
Η αποκάλυψη- τώρα τι αποκάλυψη είναι αφού όλοι το γνώριζαν, αλλά τέλος πάντων- ότι στη Δυτική Γερμανία, πριν από την πτώση του υπαρκτού, υπήρχε επίσημο πρόγραμμα υιοθέτησης ανηλίκων από παιδόφιλους υπό τον μανδύα «επιστημονικού» προγράμματος, προκαλεί ανατριχίλα. Ακόμα και για τα δεδομένα της «ψυχρόαιμης» λογικής ενίων Δυτικών που έχουν μια αποστασιοποιημένη προσέγγιση σε θέματα κοινωνικών συμβάσεων.
Το «πείραμα Κέντλερ», λοιπόν, όπως ονομάστηκε από τον εμπνευστή του, ήταν ένα εκτεταμένο δίκτυο κακοποίησης παιδιών από «ευυπόληπτους» πολίτες της Δυτικής Γερμανίας, το οποίο λειτουργούσε επί τρεις δεκαετίες, από τις αρχές του 1970. Ο καθηγητής ψυχολογίας Χέλμουτ Κέντλερ συνέλαβε ένα σχέδιο το οποίο παρουσίασε ως δήθεν επιστημονικό πείραμα, σύμφωνα με το οποίο άστεγα παιδιά στο Δυτικό Βερολίνο δίνονταν προς «υιοθεσία» σε παιδόφιλους άνδρες! Ο «επιστημονικός» φερετζές του Κέπλερ ήταν ότι αυτοί «αυτοί οι άνδρες θα γίνονταν ιδιαίτερα αγαπητοί θετοί γονείς» για λόγους που επικαλείτο στο πλαίσιο μίας υποτιθέμενης επιστημονικής προσέγγισης. Οι δε παιδόφιλοι, οι οποίοι βαπτίζονταν «ανάδοχοι», λάμβαναν και «τακτικό επίδομα φροντίδας», δηλαδή επιβραβευόντουσαν οικονομικά για την κακοποίηση των παιδιών!

ΤΑ ΕΘΝΗ δεν αλλάζουν. Όσοι αιώνες και αν περάσουν

ΤΑ ΕΘΝΗ δεν αλλάζουν. Όσοι αιώνες και αν περάσουν

Τα ελαττώματά τους δύσκολα θεραπεύονται. Οι εφιάλτες τους διαρκώς επιστρέφουν. Οι μνήμες τους είναι μονίμως παρούσες. Ό,τι και αν λένε οι Τούρκοι, λοιπόν, για εμάς ένα να ξέρετε: Κατά βάθος μας φοβούνται. Φοβούνται την δυνατότητά μας να βρίσκουμε λύσεις ακόμη και όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Μη σας πω την θαυμάζουν. Και παρά το γεγονός ότι προόδευσαν αρκετά, αν τους ξύσεις αρκετά βλέπεις ότι η ”επαρχία” είναι εκεί. Βαθειά ριζωμένη. Μέσα τους. Και ας παριστάνουν τους νεόπλουτους κοσμοπολίτες που κρούουν τις θύρες της G7.
Κατ’ αρχάς δεν ξέρουν να διαχειριστούν την ισχύ τους. Αν ήταν αριστοκράτες θα ήξεραν.
Οδηγός τους μετά τόσους αιώνες παραμένει η αλαζονεία. Το έδειξαν στον Έβρο όπου πίστεψαν ότι θα μας πάρουν παραμάζωμα και τελικώς αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν με την ουρά υπό τα σκέλη. Οι Εθνοφύλακες τους έστειλαν ”πεσκέσια” τους εισβολείς. Το έδειξαν με το πλοίο που έστειλαν προχθές στην Λιβύη συνοδευόμενο από φρεγάτες. Ήθελαν να κάνουν παρέλαση θαλάσσης. Να μας εξευτελίσουν. Το είδαμε και με την Αγία Σοφία με την παγκόσμια ακτινοβολία της οποίας ως Χριστιανικού Μνημείου τόλμησαν να ”παίξουν”. Εισπράττοντας αρνητικές εκθέσεις, διεθνή κατακραυγή και μαζικές ακυρώσεις επισκεπτών. Έπειτα οι Τούρκοι δεν κρύβουν τον εκνευρισμό τους όταν αμφισβητούμε την ισχύ τους. Επειδή θεωρούν ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ αυτών αιφνιδιάζονται όταν οι αδύναμοι -στο μυαλό τους το κλούβιο- Έλληνες δεν κάθονται ”σούζα” μπροστά τους. Αιφνιδιάζονται όταν οι αδύναμοι Έλληνες δύνανται να προκαλούν διεθνή ”σαματά” για την Αγία Σοφία.
”Ποιοι νομίζετε ότι είστε; Εμείς διοικούμε την Τουρκία, εμείς αποφασίζουμε για την Αγία Σοφία” σχολίασε ενοχλημένος με κουρασμένη την όψη ο Ερντογάν προχθές στην Τουρκική Τηλεόραση. Αιφνιδιάζονται όταν ο Έλλην Υπουργός Αμύνης τους απειλεί ευθέως με στρατιωτική αναμέτρηση.
”Δεν είναι δίκαιο να αναμετρηθούμε μαζί σας γιατί είμαστε περισσότεροι!” σχολίασε ο αλαζών Ακάρ. Αιφνιδιάζονται όταν ιστορικές εφημερίδες όπως η ”Εστία” μας ή και πατριωτικά ραδιόφωνα όπως ο 9.84 του Γιώργου Σαχίνη στο Ηράκλειο τους στέλνουμε συγκεκριμένα μηνύματα. Σε σημείο που αναγκάζονται να μας απαντήσουν επειδή κάποιο σχόλιό μας τους πάτησε τον… κάλο. Όπως πρόσφατα που τους γράψαμε ότι είναι κομπλεξικοί αν εορτάζουν κάθε χρόνο την Άλωση του 1453, τους κυνηγούν μάλλον τα φαντάσματα των Παλαιολόγων. Για να απαντήσει αμέσως το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών ότι εμείς, η Ελλάς, διακατεχόμαστε από… κόμπλεξ για την Αγία Σοφία. Τι παθαίνουν οι έξυπνοι οι Τούρκοι επομένως; Μας παρακολουθούν συστηματικά, μας καταγράφουν διά της άριστα οργανωμένης πρεσβείας τους των Αθηνών, στέλνουν ημερήσιο ”ραπόρτο” με την θερμοκρασία της ελληνικής πολιτικής τάξης, της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ στην Άγκυρα , κινητοποιούν διαρκώς έναν καλολαδωμένο μηχανισμό διακίνησης fake news σε όλο τον δυτικό Τύπο και στο τέλος της ημέρας αντί να μας κάνουν άνω κάτω, να μας αναστατώσουν και να μας αιφνιδιάσουν, αιφνιδιάζονται και αναστατώνονται οι ίδιοι!
Αλλά για να κάνουμε τον αιφνιδιασμό ”νίκη” πρέπει να συνεχίσουμε να εκπέμπουμε την ίδια αποφασιστικότητα. Για να ξέρουν ότι δε μπορούν να βρουν τρύπες σε εμάς. Για να γνωρίζουν ότι Ελλάς δεν είναι μόνο η Κυβέρνησή της αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο και βεβαίως για να είμαστε αξιόπιστοι στις απειλές, μας απέναντί τους. Οι Τούρκοι σέβονται την ισχύ. Θα δώσω μερικά παραδείγματα: Από την ημέρα που η ”Εστία” μας, που έχει ”μπόι” τριών αιώνων, ξεσκέπασε τον ρόλο ακραίων μειονοτικών αυτοδιοικητικών της Θράκης οι οποίοι πηγαινοέρχονταν στην Τουρκία και έκαναν τα δικά τους, οι συγκεκριμένοι ”μαζεύτηκαν” . Σίγησαν. Πειθάρχησαν. ”Κυρίες”! Από την στιγμή που επισημάναμε τους κινδύνους που διατρέχει η ζωή όλων των κατοίκων στην περιοχή της Θράκης κάποιοι (όχι όλοι) άρχισαν να μην ακούνε τις σειρήνες του Προξενείου που παρασκηνιακώς τους προτρέπουν να μην κάνουν τεστ κορωνοϊού και να μην τηρούν τα μέτρα στο ραμαζάνι. Από την στιγμή που προειδοποιήσαμε την Άγκυρα να μην εκμεταλλεύεται τις δηλώσεις Κοτζιά για την επήρεια των νήσων του Ιονίου γιατί παραδέχεται ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα (το έκανε ο γκαφατζής Τσαβούσογλου), το ”γύρισαν”. Και από την στιγμή που το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών άρχισε επί τέλους να φορτώνει την ατζέντα των διμερών σχέσεων με νέα θέματα (Ακουγιού, γκρίζες ζώνες, τουρκικά Μοσχονήσια με βάση την Λωζάννη, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων) λύσσαξαν, Κυριολεκτικά λύσσαξαν!
 

Βεβαίως δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε που πατάμε. Και διπλωματικά και στρατιωτικά. Διπλωματικά μετά την ανάρτηση του τουρκολιβυκού μνημονίου στον ΟΗΕ στις προσεχείς μέρες θα ζοριστούμε. Η ιστορία έδειξε ότι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει το 2010 την συμφωνία με την Λιβύη που είχε ετοιμάσει η κυβέρνηση Καραμανλή (την απέρριψε για μια διαφορά… 4% επήρειας στην Γαύδο) σήμερα δεν θα τρέχαμε. Μα αν το μάθημα αυτής της περιπέτειας είναι να μην ”μαξιμαλίζουμε” και να κλείνουμε συμφωνίες χάριν των εθνικών συμφερόντων ας το ακολουθήσουμε. Στρατιωτικά επίσης ξέρουμε. Είμαστε περικυκλωμένοι. Από Ανατολάς. Από Δυσμάς (Τρίπολη Λιβύης). Από το Βορρά (Αυλώνας Αλβανίας). Να θυμόμαστε όμως ένα: Όλες τις δύσκολες διπλωματικές και στρατιωτικές αναμετρήσεις, ο Ελληνισμός τις κέρδισε χάρη στην γνώση, στο μυαλό και στην πληροφορία. Όχι χάρη στα ”σιδερικά”. Και από πληροφορία …άφθονη. Όσοι δεν πολεμούν στο πλευρό μας εμφανώς πολεμούν αφανώς.
Για όση αξία έχει η γνώμη μου -καταλήγω- μια παραίνεση στον Πρωθυπουργό και στα μέλη της Κυβερνήσεως: Οι διαφορές μας με την Τουρκία προφανώς και έχουν ευρωπαϊκή διάσταση από την ώρα που φυλάμε τα σύνορα της ΕΕ . Είναι και ευρωτουρκικές. Μα για λόγους αυτοπεποίθησης –και αυτό πρέπει να λέμε– είναι πρό πάντων ελληνοτουρκικές. Δεν πρέπει να προτάσσουμε τον ευρωπαϊκό τους χαρακτήρα γιατί ούτε κρυβόμαστε πίσω από τα ”φουστάνια” της Ευρώπης, αλλά ούτε και περιμένουμε στην πράξη τίποτε από την Ευρώπη. Δεν πρέπει να τις αποκαλούμε ευρωτουρκικές, τέλος, γιατί ούτε οι Τούρκοι από την πλευρά τους τις χαρακτηρίζουν ”Νατοϊκές”. Οι διαφορές μας είναι πρωτίστως εθνικές και έπειτα διεθνείς.
Κλείνω: Η Τουρκία είναι μια ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Την σεβόμαστε. Αλλά και εμείς είμαστε μια ιστορική πολιτισμική δύναμη που συσπειρώνει τον αραβικό κόσμο γύρω της. Πρέπει και η Τουρκία να μας σέβεται. Έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ο κακός της μπελάς, σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Όπως συμβαίνει άλλωστε και στο ποδόσφαιρο, που αγαπά ο Ερντογάν, κανένα ντέρμπυ αιωνίων δεν έχει φαβορί. Και τα αουτσάιντερ έχουν ψυχή. Ειδικώς αν ”υποψιαζόμαστε” ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε!


 https://www.estianews.gr

Το χρέος μας για το 1821

του Ηλία Ανδριόπουλου
Όταν επιλέγεις και τοποθετείς στην κορυφή των Γιορτών για το 1821 μία κοσμική κυρία χωρίς ίχνος πνευματικότητας, η οποία δεν αντιλαμβάνεται ελλείψει γνώσεων και όχι μόνο… το μεγάλο ιστορικό γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης, τότε ή μέγας βλαξ είσαι, ή ακόμα χειρότερα επιδιώκεις να αναποδογυρίσεις και να ευτελίσεις το νόημα και την σημασία, ενός τέτοιου πανεθνικού λαϊκού ξεσηκωμού.
Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί για τους Έλληνες και ολόκληρο τον Ελληνισμό την πιο ιερή του στιγμή. 
Μην την εξευτελίζετε.
Δεν πρόκειται για Μυκονιάτικο σόου, ούτε για φτηνούς τηλεοπτικούς εξυπνακισμούς, βλέπε Σκάι, όπου πριν από λίγα χρόνια προσπάθησε να μας γνωρίσει… ανάποδα την ελληνική επανάσταση.

Δεν μου διαφεύγει, πως σε αυτή την αμφιλεγόμενη επιτροπή της εν λόγω κυρίας, έχει μαζευτεί ένα τσούρμο περίεργων -επιεικώς- τύπων (Νέο πατριώτες, εθνομηδενιστές κ.λπ.) όπου όχι μόνο θέλουν να αποδομήσουν το 1821 και τους πρωταγωνιστές του, αλλά περισσότερο να χτυπήσουν την ψυχή και το συναίσθημα του ελληνικού λαού που γέννησε αυτά τα σπουδαία για την ελευθερία μας ιστορικά γεγονότα, και στην συνέχεια την σημερινή Ελλάδα.
Δεν γνωρίζω πού το πάνε. Φοβούμαι όμως, πως όσο πλησιάζουμε στην επέτειο των 200 ετών θα ακολουθήσουν και άλλα παράδοξα που θα μας εξοργίσουν.
Ο Καποδίστριας, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαρρηγόπουλος φαίνεται είναι μόνο η αρχή. Τώρα γιατί συστήθηκε μία τέτοια επιτροπή, που αντί να γιορτάζει με μεγαλοσύνη το 1821, δυσφημεί, χλευάζει και αποδομεί, δεν ξέρω να σας απαντήσω.
Το ερώτημα είναι, θα βρεθούν αναστήματα, θα βρεθούν άλλες φωνές να αντισταθμίσουν την ζημιά; 
Ποιος θα μιλήσει στις καρδιές των νέων, ότι οι πρόγονοί τους πάμπτωχοι, ξυπόλητοι, απελπισμένοι, πήραν τα όπλα και τους χάρισαν την σημερινή ελευθερία τους; Μονάχοι και αβοήθητοι, έχοντας απέναντί τους μία πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία και το Διεθνές πολιτικό περιβάλλον της Ευρώπης εντελώς αρνητικό.
Πόσες προηγούμενες εξεγέρσεις είχαν πνιγεί στο αίμα και τι σήμαινε για τον ελληνικό λαό η οθωμανική σκλαβιά και η τυραννία των 400 ετών; Ποιο ρόλο έπαιξε η γλώσσα, η λαϊκή παράδοση, το δημοτικό τραγούδι, οι μύθοι, η ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα η θρησκεία ο ελληνικός πνευματικός διαφωτισμός, ώστε να αντέξουμε μια κτηνώδη σκλαβιά, που ευτυχώς δεν μας έσβησε από τον χάρτη.
Βέβαια υπήρξαν μεταξύ μας τραγικές παρεξηγήσεις, σφάλματα, αστοχίες, που δυστυχώς οδήγησαν σε εμφύλιους σπαραγμούς. Να μιλήσουμε και για αυτά, αλλά να μην τα υπερτονίζουμε για να μικρύνουμε τα μεγάλα.
Αν μας διδάσκει κάτι, πέραν των άλλων μοναδικό η Εθνεγερσία του 1821, είναι ότι ο λαός μας αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει. Και επειδή, όπως μας λέει ο Σεφέρης, «…τα ιστορικά γεγονότα δεν σταματούν στα χρονολογικά ορόσημα που βλέπουμε στις φυλλάδες της ιστορίας…» ας σκύψουμε και ας εντοπίσουμε εκείνα τα βαθιά αισθήματα και συναισθήματα αυτής της συγκλονιστικής για τον ελληνισμό περιόδου, μέσα από την πιο υψηλή τους έκφραση, που χάραξε η ποίηση του Σολωμού, του Κάλβου, ο λόγος του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη και πλήθος μαρτυρίες Ελλήνων αγωνιστών.
Ίσως αυτό μας οδηγήσει στην γνώση και στην κατανόηση του 1821.
 
από τη σελίδα του μουσικοσυνθέτη στο facebook

Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τα θερινά προγράμματα απασχόλησης παιδιών στο Δήμο Ιλίου

Λόγω των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται από την υγειονομική κρίση και των επιβαλλόμενων μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας, ο Δήμος Ιλίου καλεί τους γονείς, που επιθυμούν τη συμμετοχή των τέκνων τους στα θερινά προγράμματα απασχόλησης του Δήμου, να εκδηλώσουν ενδιαφέρον έως και την Κυριακή 21 Ιουνίου 2020, συμπληρώνοντας την ειδική φόρμα που έχει διαμορφωθεί για αυτό το σκοπό, στον παρακάτω σύνδεσμο: https://forms.gle/ZnA2TwAextkEfkfy9, προκειμένου να προχωρήσει η υλοποίησή τους.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα προγράμματα «Καλοκαιρινό Camp», «Παιδί και Θάλασσα», με συνολική οικονομική συμμετοχή 35€ ανά παιδί για κάθε πρόγραμμα (30€ ανά άτομο και 5€ κόστος εγγραφής για κάθε πρόγραμμα) και «Θερινή Δημιουργική Απασχόληση» (μόνο για οικογένειες που εργάζονται και οι δύο γονείς), με οικονομική συμμετοχή 30€.
Τα θερινά προγράμματα απασχόλησης αφορούν παιδιά που έχουν γεννηθεί από το 2008 έως και το 2014 και για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο Τμήμα Αθλητισμού του Δήμου Ιλίου, τηλ. 2102691502, Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 09:00 έως 15:00, καθώς και στην ηλεκτρονική διεύθυνση sports@ilion.gr.
Σημειώνεται ότι, η υλοποίηση ή όχι των προγραμμάτων θα εξαρτηθεί από τη συμμετοχή στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος.
Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τα θερινά προγράμματα απασχόλησης παιδιών στο Δήμο Ιλίου

«Μουσικές ανάσες, αισιοδοξίας και χαράς» στο Άλσος Περιστερίου

Το πρόγραμμα κινηματογραφικών προβολών και παραστάσεων θεάτρου σκιών με ώρα έναρξης 8.30 το βράδυ έχει ως εξής:
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 και ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ταινία: “Ουπς! Ο Νώε έφυγε...” Γερμανοβελγική παιδική ταινία Α προβολής |
Animation 2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 86' Σκηνοθεσία: Τόμπι Γκένκελ, Σον
ΜακΚόρμακ.
 
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 και ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ταινία: “Η Γειτόνισσα”, Βελγο-γαλλική κωμωδία 2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 88'
Σκηνοθεσία: Σοφί Μαρσό. Με τους: Πιερ Ρισάρ, Σοφί Μαρσό.
ΤΡΙΤΗ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “To πανήγυρι του Καραγκιόζη”.
ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ταινία: “Ο Αρχιτσιγκούνης”, Γαλλική κωμωδία 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 89'
Σκηνοθεσία Φρεντ Καβαγέ. Με τους: Ντανί Μπουν, Λοράνς Αρνέ, Νοεμί Σμιντ.
ΠΕΜΠΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Τo πανήγυρι του Καραγκιόζη”.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 και ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ταινία: “Ο Πίνκι και οι πειρατές”, Νορβηγο-αγγλική παιδική περιπέτεια 2014 Α
προβολής | Έγχρ. | Διάρκεια: 96', Σκηνοθεσία: Τζον Αντρέας Άντερσεν, Λίζα Μαρί
Γκάμλεμ. Με τους: Βίνγιαρ Πέτερσεν, Κίρε Χάουγκεν Σίντνες.
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 και ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ταινία: “Όταν λείπει η μαμά”, Ιταλική κωμωδία 2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 94'
Σκηνοθεσία: Αλεσάντρο Τζενοβέζι. Με τους: Φάμπιο Ντε Λουίτζι, Βαλεντίνα
Λοντοβίνι, Αντζέλικα Έλι.
ΤΡΙΤΗ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης και οι πειρατές”.
ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Φαντασία”, Ελληνική δραματική 2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 96'
Σκηνοθεσία: Αλέξης Καρδαράς. Με τους: Στέλιο Μάινα, Γιάννη Στάνκογλου, Βίκυ
Παπαδοπούλου, Ρένα Μόρφη.
ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση Καραγκιόζη “Το μαγεμένο δένδρο”.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 και ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία “Μάρνι, μια τρελή συμμορία”, Γερμανοβελγική παιδική ταινία | Animation
2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 85', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Κριστόφ
Λόουενσταϊν, Βόλφγκανγκ Λόουενσταϊν.
 
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 και ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!” Γαλλική κωμωδία 2014 | Έγχρ. | Διάρκεια: 79'.
Σκηνοθεσία: Πατρίς Λεκόντ. Με τους: Κριστιάν Κλαβιέ, Καρόλ Μπουκέ, Ρόσι ντε
Πάλμα.
 
ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση Καραγκιόζη “Στη φωλιά του γορίλα”.
ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Η Ρόζα της Σμύρνης”, Ελληνική δραματική 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95',
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κορδέλλας. Με τους: Τάσο Νούσια, Ευγενία Δημητροπούλου,
Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφίδα.
ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση Καραγκιόζη “Στη φωλιά του γορίλα”.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 και ΣΑΒΒΑΤΟ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Γατο... συμμορία: Η αρχή”, Μεξικάνικη ταινία | Animation 2015 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 89', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Αντρές Κούτουριερ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 12 και ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Για καλό και για κακό”, Γαλλοβελγική κομεντί 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 100'
Σκηνοθεσία: Καρίν Ταρντιέ. Με τους: Φρανσουά Νταμιέν, Σεσίλ ντε Φρανς, Γκι
Μαρσάν, Αντρέ Βιλμς. Ένας άντρας μαθαίνει τυχαία πως ο άνθρωπος που τον
ανέθρεψε δεν είναι ο πατέρας του και ξεκινά την αναζήτηση του βιολογικού, γεγονός
που θα τον φέρει απέναντι σε ακόμη περισσότερες αποκαλύψεις.
ΤΡΙΤΗ 14 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης ψαράς”.
ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Ο μαγικός καθρέφτης”, Ελληνική κωμωδία 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 101',
Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας. Με τους: Μάκη Παπαδημητρίου, Ζέτα Δούκα, Ελένη
Κοκκίδου, Κώστα Κόκλα.
ΠΕΜΠΤΗ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης ψαράς”.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 και ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία “Η απίστευτη ιστορία του γιγάντιου αχλαδιού”, Δανέζικη παιδική ταινία |
Animation 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 82', Σκηνοθεσία: Αμάλιε Νέσμπι Φικ, Γιόργκεν
Λένταμ, Φίλιπ Αϊνστάιν Λίπσκι.
ΚΥΡΙΑΚΗ 19 και ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Είναι για το καλό σου”, Ισπανική κωμωδία 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 93'
Σκηνοθεσία: Κάρλος Θερόν. Με τους: Χαβιέ Καμάρα, Χοσέ Κορονάδο, Ρομπέρτο
Άλαμο.
 
ΤΡΙΤΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης βαρκάρης”
ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία “Οι Αόρατες”, Γαλλική κοινωνική 2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 102',
Σκηνοθεσία: Λουί - Ζιλιέν Πετί. Με τους: Οντρέ Λαμί, Νοεμί Λβόβσκι, Κορίν
Μασιερό, Ντέμπορα Λουκουμόεβα.
 
ΠΕΜΠΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης βαρκάρης”
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 και ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Επικίνδυνες ψαρικές αποστολές”, Μαλαισιανή παιδική ταινία | Animation
2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 93', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Άουν Χόε
Γκο.
 
ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία “Η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει”, Αμερικανική μουσική ταινία 2018 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 130', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ. Με
τους: Έμιλι Μπλαντ, Έμιλι Μόρτιμερ, Μέριλ Στριπ, Κόλιν Φερθ.
 
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “Η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει”, Αμερικανική μουσική ταινία 2018 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 130', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ. Με
τους: Έμιλι Μπλαντ, Έμιλι Μόρτιμερ, Μέριλ Στριπ, Κόλιν Φερθ.
ΤΡΙΤΗ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης και το φάντασμα”
 
ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ταινία: “EL GRECO”, Ελληνική εποχής 2007 | Έγχρ. | Διάρκεια: 119'
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σμαραγδής. Με τους: Νικ Άσντον, Χουάν Ντιέγκο Μπότο,
Λάκης Λαζόπουλος, Λάγια Μαρούλ, Δήμητρα Ματσούκα.
 
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ
Θέατρο Σκιών: Παράσταση “Ο Καραγκιόζης και το φάντασμα”
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ και ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία “Γοριλομπελάδες”, Οικογενειακή Ισπανική ταινία 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 86',
Σκηνοθεσία: Άντρες Σάερ. Με τους: Κλαούντια Αμπάτε, Χοάν Σουλά, Πέρε Πονς. Ο
 
ΚΥΡΙΑΚΗ 2 και ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία “Τα παράπονα στο Δήμαρχο”, Ιταλική κωμωδία 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 92',
Σκηνοθεσία: Σαλβατόρε Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε. Με τους: Σαλβατόρε Φικάρα,
Σαλβατόρε Πικόνε.
 
ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Νοτιάς”, Ελληνική δραματική κομεντί 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 99'
Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης. Με τους: Μαρία Καλλιμάνη, Γιάννη Νιάρρο, Θέμη
Πάνου, Ταξιάρχη Χάνο, Μελισσάνθη Μάχουτ.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 και ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Ο Βασιλιάς των λιονταριών”, Αμερικανική περιπέτεια 2019 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 118', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Τζον Φαβρό.
 
ΔΕΥΤΕΡΑ 10 και ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Βρε καλώς τους!”, Γαλλική κωμωδία 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 92'
Σκηνοθεσία: Φιλίπ ντε Σοβερόν. Με τους: Κριστιάν Κλαβιέ, Αρί Αμπιτάν, Έλσα
Ζιλμπερστάιν.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 και ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Αστερίξ: Τo μυστικό του μαγικού ζωμού”, Γαλλική παιδική ταινία |
Animation 2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 85', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία:
Λουί Κλισί, Αλεξάντρ Αστιέ.
 
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 και ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Έρωτας αλά Καταλανικά”, Ισπανική κωμωδία 2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 99',
Σκηνοθεσία: Εμίλιο Μαρτίνεθ Λάζαρο. Με τους: Ντάνι Ροβίρα, Κλάρα Λάγο, Κάρα
Ελεχάλδε, Κάρμεν Μάτσι.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 και ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Ψυχρά κι ανάποδα 2”, Αμερικανική ταινία | Animation 2019 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 103', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Κρις Μπακ, Τζένιφερ
Λι.
 
ΔΕΥΤΕΡΑ 24 και ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Ο κύριος Όβε”, Σουηδική δραματική κομεντί 2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 116',
Σκηνοθεσία: Χάνες Χολμ. Με τους: Ρολφ Λάσγκαρντ, Ζόζαν Άγκουν , Φίλιπ
Μπεργκ.
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 και ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ταινία: “Στην Κορυφή του Κόσμου”, Γαλλική ταινία | Animation 2015 | Έγχρ. |
Διάρκεια: 81', Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Σκηνοθεσία: Ρεμί Σαγιέ.

Από τον φυλετικό στον ταξικό πόλεμο – Ένα "ακίνητο" κίνημα...

 

"ΡΕΣΑΛΤΟ"

Του Στάθη  

 

Αν δούμε το πρόβλημα αντεστραμμένο, ίσως να διακρίνουμε και την πραγματική του φύση. Ήτοι: ο ρατσισμός που ανθεί στις ΗΠΑ και τη Δύση εν γένει, είναι περισσότερο αποτέλεσμα της ταξικής διάρθρωσης των κοινωνιών και λιγότερο της καταγωγής ή του (εικονικού ενίοτε) "συνανήκειν" των πολιτών.
Είναι οφθαλμοφανές, ότι ένα ποσοστό των Αφροαμερικανών, καθόλου μικρό, είναι ενταγμένο στον αφρό της Αμερικανικής κοινωνίας, στις εταιρείες, τα ΑΕΙ, τη διακυβέρνησης, το στράτευμα, τη δημοσιογραφία, όπως επίσης και σε όλον τον...

παραγωγικό ιστό, μάνατζερ, δικηγόροι, γιατροί, εργάτες, διανοούμενοι και όλα τα άλλα.

Αυτοί οι Αφροαμερικανοί, μεγάλο πλήθος, που μένουν στην "απ’ έξω" είναι οι περιθωριοποιημένοι, οι ακατάγραπτοι, οι συνωστιζόμενοι στα γκέτο, οι αναλφάβητοι, οι λειτουργικώς αναλφάβητοί, οι παράνομοι, οι παρίες. Ποιος φταίει για όλους αυτούς; Η καταγωγή μόνον ή το σύστημα;

Ας αντιστρέψουμε για μιαν ακόμη φορά την εικόνα, τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος.

Αν στις ΗΠΑ υπήρχε ισονομία για όλους τους πολίτες, αν η ανισοκατανομή του πλούτου δεν ήταν τόσο θηριώδης (και αιμοσταγής) αν η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν ισότιμη για όλους σε ισότιμα σχολεία, αν δηλαδή τα ταξικά προβλήματα ήταν αμβλυμένα, πόσος χώρος θα έμενα για να ανθεί ο ρατσισμός;

Βεβαίως ο ρατσισμός που είναι απότοκος της ανθρώπινης (λευκής ή όχι) βλακείας δεν θα μπορούσε να έχει εξαληφθεί, και, ίσως να μην εξαληφθεί ποτέ (από τη Σκανδιναβία έως τις ΗΠΑ), αλλά οι διαστάσεις του θα ήταν πολύ μικρότερες από τον ρατσισμό που παράγει η ταξική δομή των κοινωνιών.

Για το σύστημα, οι διαδηλώσεις κατά του ρατσισμού που κατ’ αυτάς συνταράσσουν τον πλανήτη, είναι ένας εχθρός με πύλινα πόδια, όσον δεν λαμβάνουν (και) ταξικό περιεχόμενο. Το σύστημα μπορεί να τις απορροφήσει ή να τις συντρίψει με την ίδια ευκολία που τα έχει καταφέρει πολλές φορές έως τώρα – με την επόμενη μέρα να είναι εν πολλοίς ίδια με την προηγούμενη.

Όλοι έχουμε παρατηρήσει την πολιτική ορθότητα που μετέρχεται η πλειονότης στην κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος, όταν μιλά για τον ρατσισμό!

Ακριβώς διότι δεν μιλά για την ταξική πλευρά του προβλήματος.

Κι αν κάποιοι κατά καιρούς μιλούν, τα λεγόμενά τους χάνονται μέσα στη φασαρία. Η κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος είναι άτεγκοι με τον ρατσισμό εις όσον αφορούν τις καταγωγικές και άλλες το ίδιο βλακώδεις πλευρές του, αλλά σιωπούν αιδημόνως για τις ταξικές του αιτίες.

Το ίδιο και με το προσφυγικό

Το ίδιο συμβαίνει και με το προσφυγικό. Ουδέποτε ή σπανίως οι ταξικές ελίτ και οι πραιτωριανοί τους, ομιλούν για τους πολέμους και τον οικονομικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί την προσφυγιά, αλλά το παίζουν οικτήρμονες και φιλάνθρωποι με τα ίδια τους τα θύματα! Τα οποία προορίζουν για (φθηνούς) εργάτες και ανέργους (που πιέζουν τους εργάτες) στα γκέτο της Δύσης. Όπου αναπαράγεται εκ νέου ο ρατσισμός. Όπερ έδει δείξαι. Κι αν οι αστικές ελίτ κάνουν τη δουλειά τους, και την κάνουν καλά, καλά κάνουν.

Οι πολίτες όμως; Είναι τόσο μεγάλη η μαζική αποβλάκωση (και ο τρόμος που αυτή παράγει) στην οποίαν η κυρίαρχη προπαγάνδα έχει ωθήσει τους πληθυσμούς, ώστε αν κάποιος προσπαθήσει να αναλύσει ένα πρόβλημα με τρόπο που να μη συνάδει εμφανώς με την πολιτική ορθότητα του κάθε βλάκα, να οδηγείται στην πυρά. Ίσως σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, να μην υπήρξε άλλη φορά, ούτε καν κατά τη σκοτεινή εποχή του Μεσοπολέμου, όπου τόσοι πολλοί να σκέφτονται τόσο πολύ όμοια με τους ολίγους.

Είναι οξύμωρο, αλλά δεν είναι παράδοξο. Μετά την υποχώρηση ή την ενσωμάτωση της Αριστεράς και της πατριωτικής Δεξιάς στην ομογενοποιημένη νεοφιλελεύθερη σκέψη, μετά την υιοθέτηση από μέγα μέρος της Αριστεράς πάσης Αμερικανιάς (πολιτική ορθότητα, πολυπολιτισμός, εθνική αποδόμηση) η χειραγώγηση της μάζας, την κάνει χωροφύλακα του εαυτού της.

ΠΗΓΗ:
https://slpress.gr/idees/apo-ton-fyletiko-ston-taxiko-polemo-ena-quot-akinito-quot-kinima/