Πέντε βραβεία για τον Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή. Τι λέει ο χολυγουντιανός ηθοποιός που ενσάρκωσε τον ρόλο του Αγιορείτη ασκητή
Διεθνής
αναγνώριση, για το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην ζωή
του Αγιορείτη ασκητή, Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή που αγιοκατατάχθηκε
πρόσφατα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του φεστιβάλ σήμερα δόθηκαν τέσσερα
βραβεία για το ντοκιμαντέρ «Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής» και ένα
βραβείο για το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι, «Μια προσευχή για όλους» με στίχους του ίδιου του Γέροντα από το βιβλίο «Γέροντας Ιωσήφ – Επιστολές και Ποιήματα.» Αργά το απόγευμα της Τετάρτης 29 Απριλίου 2020, οι
διοργανωτές του 13ου ετήσιου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του
Λονδίνου (London Greek Film Festival), ανακοίνωσαν τους νικητές των
Βραβείων «Odysseus», η τελετή των οποίων θα μεταδοθεί διαδικτυακά στα
μέσα Μαΐου, εξαιτίας των κυβερνητικών οδηγιών σχετικά με τον
κορωνοϊό, για τα θέατρα και τους κινηματογράφους στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η κριτική επιτροπή απένειμε, μεταξύ άλλων, το Βραβείο του Καλύτερου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ στην παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στον Χολυγουντιανό ηθοποιό και τραγουδιστή, Jonathan Jackson για το ρόλο του Αγίου Ιωσήφ στο ντοκιμαντέρ.
Επιπλέον, απονεμήθηκε Βραβείο Ειδικής Μνείας στους μοναχούς
της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, για την επιμέλεια,
και τη συμμετοχή τους στο ντοκιμαντέρ, ενώ Τιμητικό Βραβείο δόθηκε στους
ίδιους μοναχούς για την πνευματική και κοινωνική τους συμβολή σε όλον
τον κόσμο.
Το βίντεο για το τραγούδι «Μια προσευχή για όλους» (Α prayer for all),
που βασίζεται σε ένα ποίημα που έγραψε ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και
ερμηνεύει ο Jonathan Jackson πήρε το Βραβείο Καλύτερου Βίντεο Κλιπ! Δείτε όλα τα βραβεία εδώ Το πρακτορείο Ορθοδοξία επικοινώνησε με τον Jonathan Jackson ο οποίος έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη μέσω skype στην Πέπη Οικονομάκη,
και εξέφρασε τα συναισθήματά του για τις διακρίσεις που έλαβε στο
σύνολό της η παραγωγή σχετικά με τον Γέροντα Ιωσήφ, ο οποίος πριν από
λίγο καιρό αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
«Είναι απροσδόκητο, αλλά είμαι ευγνώμων, πιο πολύ επειδή ο Άγιος
Ιωσήφ ο Ησυχαστής γίνεται πιο γνωστός στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο…
Πιστεύω ότι η ζωή και η διδασκαλία του είναι πολύ σημαντικά για τον
κόσμο αυτή τη στιγμή που όλοι μας αναγκαζόμαστε να ζήσουμε μια πιο
μοναχική και απομονωμένη ζωή. Και είναι ενδιαφέρον που η ζωή ενός
μεγάλου ασκητή όπως είναι ο Γέροντας Ιωσήφ, ο Ησυχαστής, παρουσιάζεται
τώρα στους ανθρώπους… Επειδή πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη ανάπαυση και
δύναμη που μπορούμε να πάρουμε από το θάρρος και την επιμονή του», είπε χαρακτηριστικά ο Jonathan Jackson. Συνέντευξη στην Πέπη Οικονομάκη Κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος Επιμέλεια βίντεο: Πέπη Οικονομάκη Μοντάζ: Κώστας Κουράκος – Μαριάνθη Ματζίρη Δείτε το τρέιλερ του Ντοκιμαντέρ εδώ:
Του Γιώργου Καραμπελιά Το
παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης και ένταξης στην παγκόσμια οικονομία και
κοινωνία που ακολουθούσε η Ελλάδα, την οδήγησε στα βράχια από τη δεκαετία του 2010 μετά την πρώτη μεγάλη κρίση της παγκοσμιοποίησης ενώ και μπροστά στην κρίση του κορωνοϊού κατέδειξε τη γύμνια μιας οικονομίας που στηρίζεται στην τουριστική μονοκαλλιέργεια.
Η δε απάντηση σε αυτή τη σαρωτική και εκθεμελειωτική κρίση μιας
ολόκληρης δεκαετίας θέτει και πάλι επιτακτικά όχι απλώς ένα ζήτημα
μοντέλου ανάπτυξης –με μια περιγραφική και στενά οικονομική έννοια– αλλά
αφορά και κινητοποιεί την κατεύθυνση της κοινωνίας μας με μια βαθύτερη
και ουσιαστικότερη έννοια. Όλοι οι λαοί, ιδιαίτερα οι
εκτός Δύσεως που κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν θετικά και δημιουργικά το
σοκ της παγκοσμιοποίησης, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα,
στηρίχτηκαν σε αυτό που αποκαλούμε εδώ «εκσυγχρονισμό της παράδοσης».
Δηλαδή στήριξαν τον εκσυγχρονισμό τους στη δικιά τους παράδοση,
εντάσσοντας τα επείσακτα από τη Δύση στοιχεία, της βιομηχανίας, της
τεχνολογίας, της επιστήμης σε αυτήν. Δηλαδή
σημαίνει ένα νέο μοντέλο παραγωγής και κοινωνικής αναπαραγωγής, που
αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης», δηλαδή να στηριχθείς στην
παράδοσή σου ώστε να έχεις ρεαλιστικές προτάσεις για το σήμερα. … Ο Σολωμός
πήρε το δημοτικό τραγούδι και γράφει πως, πρέπει να γράψουμε σήμερα
σύμφωνα με τη προσωπική μας άποψη, πατώντας πάνω σε αυτό, και όχι
μαϊμουδίζοντάς το: «Η κλέφτικη ποίησι είναι όμορφη και ενδιαφέρουσα
καθώς μ’ αυτήν παράστησαν ανεπιτήδευτα ο Κλέφτες τη ζωή τους, τις ιδέες
τους και τα αισθήματά τους. Δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον στο δικό μας
στόμα. Το έθνος ζητά από μας το θησαυρό της δικής μας διανοίας, της
ατομικής, ντυμένον εθνικά»[1].Ο Σεφέρης,
αναφωνεί «γυρίσαμε διψασμένοι από τη Δύση» και «ανακαλύπτει» τον
συγγραφέα Μακρυγιάννη και τον ζωγράφο Θεόφιλο. Θα πρέπει να κάνεις
σύγχρονη τη δική σου παράδοση, και όχι αυτή να μένει απλώς προσκολλημένη
στο παρελθόν, αγκιστρωμένη μόνο στην Εκκλησία και στους λαϊκούς χορούς –
πολύ καλά κάνουμε, αλλά δεν αρκούν. Διότι από την άλλη πλευρά, το σύγχρονο έχει καταντήσει να εισάγεις τα πάντα, και προϊόντα και ιδέες. Και
όμως, ό,τι καινούργιο και σπουδαίο παρουσιάσαμε στην ιστορία μας
στηριζόταν σε αυτή την αρχή, τον εκσυγχρονισμό της παράδοσης. Εκεί
εντάσσεται και το θέμα της σχέσης ατόμου και συλλογικότητας. Οι Αρχαίοι
Έλληνες θεωρούσαν ότι η σύνθεση ατόμου και συλλογικότητας είναι ο
πολίτης. Ο πολίτης δεν είναι άτομο. Για τον
Αριστοτέλη, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στην κοινότητα. Και στην
ίδια παράδοση συνέχισε αργότερα η Ορθοδοξία με την ανάδειξη του
Προσώπου. Αντίθετα, ο άνθρωπος που γίνεται «αποκλειστικά» άτομο παύει να
είναι άνθρωπος. Η ανθρωποποίηση προϋποθέτει τη συλλογικότητα, από τη
στιγμή που γεννιέται το μικρό παιδί. Η κοινότητα διαμορφώνει τον άνθρωπο
ως ατομικότητα και συλλογικότητα ταυτόχρονα. Αυτό αποκαλούμε πρόσωπο
στην παράδοσή μας. Όλα αυτά τα στοιχεία, τα έχουν και άλλοι λαοί. Ωστόσο
ο κάθε λαός πρέπει να επιλέξει τον δρόμο που τον συνδέει συγκεκριμένα
με τη δική του παράδοση. Βεβαίως και θα εισαγάγεις και πράγματα, όμως θα
πρέπει να έχουμε δημιουργήσει και κάτι, να μην είμαστε ο «κύριος
εισαγόμενος»! Πρόκειται για ένα ζήτημα που συχνά παρανοείται. Και
όμως η ίδια η παράδοση χτίζεται πάντοτε μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» του
ίδιου του παρελθόντος της! Το δημοτικό τραγούδι πάτησε πάνω στο ακριτικό, και το ρεμπέτικο πάνω στο δημοτικό και το λαϊκό. Ο Παπαδιαμάντης,
όταν έγραφε τη Φόνισσα ή τους Εμπόρους των Εθνών, ο Σολωμός όταν έγραφε
τους «Ελευθέρους Πολιορκημένους», ο Ελύτης όταν έγραφε το « Άξιον Εστί»
ο Θεοδωράκης τον «Επιτάφιο», και ο Σκαλκώτας τα έργα του, μάλλον
“εκσυγχρόνιζαν” την παράδοση μας, δηλαδή πατούσαν πάνω σε αυτή για να
οικοδομήσουν κάτι σύγχρονο. Αν πιστεύεις αντίθετα ότι αρκεί η παράδοσή
μας ως έχει τότε είσαι καταδικασμένος να εισαγάγεις τα περισσότερα από έξω και ταυτόχρονα να μουμιοποιείς την παράδοση. Και
αυτό ισχύει για τα πάντα, παραγωγή προϊόντων και ιδεών. “Εκσυγχρονίζω”
την παράδοση σε ότι αφορά στην αγροτική παραγωγή π.χ. σημαίνει πως
στηρίζομαι στο παραδοσιακό πολυκαλλιεργητικό μοντέλο της χώρας και
ταυτόχρονα χρησιμοποιώ, όσο χρειάζεται, σύγχρονα μέσα καλλιέργειας. Δεν
καλλιεργώ με το άλογο, ούτε αλωνίζω με τα μουλάρια. Και μάλιστα προσπαθώ
να δημιουργήσω αγροτικά μηχανήματα προσαρμοσμένα στο έδαφος και το
κλίμα μου. Αν αρνούμαι να εκσυγχρονίσω την αγροτική μου παράδοση, είμαι
μάλλον καταδικασμένος να εισάγω λεμόνια από την… Αργεντινή. Σε ότι
αφορά στη βιομηχανική παραγωγή δεν μπορώ να παράγω με το αμόνι και το
φυσερό, αλλά χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, επαναφέρω την
βιομηχανία και τη βιοτεχνία στην περιφέρεια και ανασταίνω την παλιά
μαστορική και βιοτεχνική μας παράδοση με την βοήθεια του… κομπιούτερ. Στο Συνεταιρισμό του Βελβεντού
χρησιμοποιούν σύγχρονα μέσα για την τυποποίηση των φρούτων,
επικοινωνούν μεταξύ τους με e-mail αλλά διατηρούν την κοινοτιστική
παράδοσή μας, με την ισότιμη συμμετοχή όλων, που επιτρέπει στον
συνεταιρισμό να λειτουργεί αποδοτικά, προσαρμοσμένος στην πραγματικότητα
μιας χώρας με διάσπαρτο αγροτικό κλήρο, κ.λπ. κ.λπ. Διαφορετικά
θα είσαι καταδικασμένος να εισάγεις τα πάντα από το εξωτερικό, όπως
κάνει η σύγχρονη Ελλάδα, καθώς και κάποιοι δήθεν οπαδοί της παράδοσης
που κάνουν μακριές μετάνοιες στο Άγιον Όρος και επιμένουν στην
απαρέγκλιτη “τήρηση της παράδοσης” αλλά κινούνται με 4Χ4 με θερμαινόμενα
καθίσματα…! Το ίδιο ισχύει προφανώς και στο επίπεδο των ιδεών,
της κοινωνίας, της καλλιτεχνικής παραγωγής. Σήμερα δεν μπορούμε να
βλέπουμε μόνο θέατρο σκιών και κουκλοθέατρο αλλά και κινηματογράφο. Το
πρόβλημα είναι πως θα δημιουργήσουμε έναν κινηματογράφο που συνδέεται με
τον… καραγκιόζη μας, όπως έκανε ο Θανάσης Βέγγος στην εποχή του. Προφανώς λοιπόν και δεν αρκεί σήμερα ο Παπαδιαμάντης. Χρειαζόμαστε κάποιον που να συνεχίζει την παράδοση του, σήμερα,
διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι να διαβάζουμε ξένες μεταφράσεις ή
ακόμα χειρότερα ψευδο-ελληνικά έργα που δεν έχουν καμία σχέση με την
παράδοσή μας. Ως προς το πολιτικό μοντέλο διακυβέρνησης όπου θα πρέπει
να συνδυάσουμε την Αθηναϊκή παράδοση της άμεσης δημοκρατίας με τον
κοινοτισμό μας, με τις συνθήκες ύπαρξης μεγαπόλεων όπως ή Αθήνα και
ενός παγκοσμιοποιημένου σύμπαντος. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές είναι μόνον δύο. Είτε μαϊμουδίζεις
τους ξένους και εισάγεις τα πάντα, προϊόντα και ιδέες, όπως κάνει η
σύγχρονη Ελλάδα, ή προσπαθείς να κτίσεις τον σύγχρονο κόσμο σου,
ενσωματώνοντας το οθνείο στην παράδοσή σου. Προφανώς λοιπόν δεν ζητούμε
να «εκσυγχρονίσουμε» τον Παπαδιαμάντη μέσα από «μεταφράσεις», όπως
δυστυχώς έκαναν και δόκιμοι συγγραφείς μας, αλλά γεννώντας σήμερα
συγγραφείς που συνεχίζουν την παράδοση και το έργο του. Διαφορετικά
παραμένουμε απλώς ηττημένοι νοσταλγοί της παράδοσής μας και δεν
παλεύουμε να την αναγεννήσουμε. Και ένας μόνο τρόπος υπάρχει γι’ αυτό,
να καταστεί εκ νέου σύγχρονη πρόταση ζωής και κοινωνίας. Για να
αναβιώσουμε την κοινοτική παράδοση θα πρέπει να σπάσουμε τον
Αθηνοκεντρισμό, να δημιουργήσουμε νέα εργαλεία αυτοδιοίκησης κ.λπ. κ.λπ.
Η γενιά του ’30 Όρθιοι από αριστερά: Πετσάλης, Βενέζης, Ελύτης, Σεφέρης, Καραντώνης, Ξεφλούδας, Θεοτοκάς. Καθήμενοι: Τερζάκης, Δημαράς, Κατσίμπαλης, Πολίτης, Εμπειρίκος.
Υ.Γ Αξίζει να υπενθυμίσουμε σε όλους τους φίλους που δικαίως θεωρούν τη γενιά του ’30
ως στη σημαντικότερη γενιά που προσπάθησε να συνδυάσει παράδοση και
εκσυγχρονισμό, πως αυτή δεν ήταν συνδεδεμένη μόνο με εκείνον τον μεγάλο
ελληνισμό που έλαβε τέλος το 1922 αλλά και με μία εσωτερικοποίηση της
παραγωγικής διαδικασίας. Εσωτερικοποίηση που επιταχύνθηκε ιδιαίτερα
μετά την κρίση του 1929 όταν η ελληνική οικονομία και κοινωνία
στρέφονται προς τα μέσα για να αντέξουν και τη Μεγάλη Καταστροφή του ’22
αλλά και την κρίση και τη διάλυση ενός οικονομικού μοντέλου στηριγμένου
στις εισαγωγές που επέφερε το ’29. Τότε θα διπλασιαστεί σχεδόν η
καλλιεργήσιμη γη της χώρας και αποξηρανθούν τα έλη, τότε θα χτιστεί η
μηχανουργία η αμυντική βιομηχανία τα πρώτα ναυπηγεία. Ο
«ελληνοκεντρισμος» της γενιάς του 30, που τόσο ενοχλεί τους
εθνομηδενιστές συμβάδιζε και με ένα αντίστοιχο παραγωγικό μοντέλο.
Παράλληλα με τον Σεφέρη η… αποξήρανση της Κωπαΐδας, δίπλα στον Τσαρούχη το… μηχανουργείο του Μαλκότση και όλος ο βιομηχανικός Πειραιάς. [1] Διονύσιος Σολωμός, «Επιστολή προς Γεώργιο Τερτσέτη», 1 Ιουνίου 1833, από τα Άπαντα, τ. 3 (Αλληλογραφία), επιμ. Λίνου Πολίτη, Ίκαρος 1991, σ. 254. Διαβάστε επίσης: Ο κορωνοϊός και το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο
Για τον Μάιο του 2020 μπορείτε να παραγγείλετε από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων τα βιβλία ιστορίας του Γιώργου Καραμπελιά με σημαντική έκπτωση. Για
παραγγελίες εντός Αττικής αναλαμβάνουμε εμείς να σας παραδώσουμε την
παραγγελία σας (χρόνος παράδοσης 1 έως 3 μέρες). Για την υπόλοιπη Ελλάδα
αποστέλλονται με τα ΕΛΤΑ με επιπλέον χρέωση 5
ευρώ. Για το εξωτερικό δεν υπάρχει ακόμα αυτή η δυανότητα λόγω
περιορισμών εξαιτίας του κορωνοϊού. Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2103826319 & 6973183842. Ηλεκτρονική διεύθυνση: perardin@gmail.com Η προσφορά (που είναι για παραγγελίες μόνο από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο) περιλαμβάνει τα εξής βιβλία:
Ο ελληνικός κόσμος γνωρίζει ότι δωρητής και ευεργέτης της Ακαδημίας
Αθηνών είναι ο βαρώνος Σίνας (Σιναία Ακαδημία). Αλλά υπάρχει και άλλος
δωρητής και ευεργέτης, άγνωστος στον περισσότερο κόσμο. Δεν υπάρχει στα
λεξικά και δεν αναφέρεται συχνά το όνομά του. Είναι ο Αναστάσιος
Τσούφλης από το Τσεπέλοβο της Ηπείρου και πλήθος στοιχείων διέσωσε ο
Μιχαήλ Ροδάς
είναι ένας ακόμη κρίκος της μακράς αλυσίδας των ηπειρωτών ευεργετών οι
οποίοι αισθανόντουσαν ως υπέρτατη υποχρέωση να εργαστούν και να
δημιουργήσουν για να διαθέσουν τους κόπους τους στην πατρίδα. Ευτυχώς οι
συντοπίτες του, οι πάντα ευαίσθητοι ηπειρώτες, διατήρησαν ακέραια τη
μνήμη του και φροντίζουν, συχνά πυκνά, να τον μνημονεύουν ώστε να
μαθαίνουμε οι νεοέλληνες πως στάθηκε στα πόδια της και μεγαλούργησε η
μικρή Ελλάς. Η επιτυχία
Γεννημένος στο Τσεπέλοβο το 1801 από φτωχή οικογένεια, μόλις
ενηλικιώθηκε ο Αναστάσιος Τσούφλης πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς με τον
αδελφό του Θεόδωρο. Μετά από περιπέτειες κατέληξε στο Κισινάου της
Μολδαβίας (Βεσσαραβία), όπου εργάστηκε σκληρά, όπως όλοι οι ομογενείς,
για να πετύχει οικονομικά και κοινωνικά. Αναδείχθηκε σε μεγαλέμπορο
σιτηρών με δραστηριότητα στη Ρωσία και δεν άργησε να ακολουθήσει η
κοινωνική καταξίωση. Εκλέχθηκε δημογέροντας και τιμήθηκε με το αξίωμα
του Ιππότη του Σταυρού. Όταν έχασε τον αδελφό του σε ανάμνησή του
ανήγειρε τον περικαλλή Ναό του Αγίου Θεοδώρου Τήρωνος (1858), ο οποίος
μέχρι σήμερα δεσπόζει και αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της πρωτεύουσας
Κισινάου.
Ο Ναός του Αγίου Θεοδώρου Τήρωνος που ανήγειρε ο Αν. Τσούφλης στο Κισινάου.
Είναι συγκινητικό το γεγονός πως ο Καθεδρικός, στις ημέρες μας, Ναός
αποκαλείται απ’ όλους Ciuflea από το επώνυμο του Έλληνα κτήτορά του.
Ενόσω ζούσε, είχε στραμμένη τη σκέψη προς την ιδιαίτερη πατρίδα του αλλά
και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του ελεύθερου ελληνικού Κράτους,
ιδιαιτέρως δε στο Πανεπιστήμιο. Προσέφερε διαρκώς και συντηρούσε με δικά
του έξοδα τα λαϊκά σχολεία των Αθηνών, ενώ ταυτοχρόνως βοήθησε
οικονομικά στην ανέγερση του ιστορικού κτιρίου του Πανεπιστημίου. Για
τις πράξεις του τιμήθηκε αργότερα από το ελληνικό κράτος με τον
Μεγαλόσταυρο των Ιπποτών του Σωτήρος. Η διαθήκη
Συντάσσοντας τη διαθήκη του και έναν κωδίκελλο σκεφτόταν τα υπόδουλα
ακόμη ελληνικά εδάφη. Ζήτησε από τον συμβολαιογράφο να γράψει με το χέρι
του δύο φράσεις στα ελληνικά: Η μία «Εις το όνομα του Πατρός και του
Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και η άλλη «Ο υποφαινόμενος Αναστάσιος,
υιός Κωνσταντίνου, Τσούφλης, το γένος Έλλην, εκ της κωμοπόλεως
Τσεπελόβου της Ηπείρου»! Απεβίωσε την ίδια χρονιά, στις 18 Σεπτεμβρίου
1870, στο Κισινάου. Άφησε πίσω του δύο μεγάλα κτήματα, σπίτια, ένα
ξενοδοχείο αλλά και μεγάλα ποσά σε μετρητά και επιτυχείς επενδύσεις σε
χρεόγραφα. Με τη διαθήκη του διέθετε ποσά στον Εθνικό Στόλο, στο
Πολυτεχνείο, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και στη «νεοσυστημένη Ακαδημία
των Επιστημών εν Αθήναις». Δεν ξεχνούσε τα σχολεία των Ιωαννίνων για να
σπουδάσουν ορφανά παιδιά, την εκκλησία του χωριού του, τους συγγενείς
του, το υπηρετικό προσωπικό κ.ά.
Λεπτομέρεια από το ταφικό μνημείο Τσούφλη στον Ναό του Αγίου Θεοδώρου.
Η προσφορά
Το 1871 έφταναν οι πρώτες ευχάριστες ειδήσεις για ετήσια εισοδήματα
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν προάγγελμα για όσα θα ακολουθούσαν. Στη
Γευγελή ανεγέρθηκε η Ελληνική Τσούφλειος Σχολή στο προαύλιο της Αγίας
Τριάδος. Όταν αποβίωσαν οι ανεψιοί του Ιωάννης και Κωνσταντίνος
Τσούφλης, μεγάλο ακόμη μέρος της περιουσίας του -όπως είχε ορίσει με τη
διαθήκη του- διατέθηκε για φιλανθρωπικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Δημιουργήθηκε το περίφημο δίκτυο των «Τσούφλειων Εκπαιδευτηρίων» στη
βόρεια, κεντρική και ανατολική Μακεδονία (Στρώμνιτσα, Ασβεστοχώρι,
Δοϊράνη, Νευροκόπι, Πετρίτσι, Τζουμαγιά και Καμενίκι Σερρών). Εν τω
μεταξύ, εκατομμύρια δραχμές εισέρρεαν στους λογαριασμούς της Εθνικής
Τραπέζης από τις αποδόσεις των κεφαλαίων αλλά και τις αποδόσεις των
ακινήτων ή ποσών από απαλλοτριώσεις και εκποιήσεις.
Το «Τσούφλειον Φαρμακείον 1874» στο Τσεπέλοβο
Ίσως δε να ήταν άγνωστη η προσφορά του Τσούφλη αν δεν παρενέβαινε και
σε αυτή την περίπτωση ο ακάματος Σκεύος Ζερβός, ο οποίος ως εκλεγμένος
πληρεξούσιος Αθηνών και Πειραιώς παρουσίασε την περίπτωσή του στην Δ’
Εθνοσυνέλευση (1924), όταν η προσφορά του είχε σχεδόν ξεχαστεί. Μετά από
πείσμονα προσπάθεια αποκαλύφθηκε πως μόνον σε λογαριασμούς του
Υπουργείου Εξωτερικών υπήρχαν περισσότερα από 13.000.000 δραχμές σε
μετρητά και χρεόγραφα, ενώ άλλα βρίσκονταν κατατεθειμένα στην Εθνική
Τράπεζα.
Η ζωή και η προσφορά του ηπειρώτη Αναστασίου Τσούφλη εκπροσωπούν το
πολυπληθές ελληνικό στοιχείο που διαδραμάτισε τον ρόλο της πνευματικής
και οικονομικής πρωτοπορίας, αποκάλυψε τις δυνατότητές του και απέκτησε
κοινωνική εμβέλεια και σχεδόν ηγεμονική οικονομική παρουσία. Το
κληροδότημά του φρόντισαν να χρησιμοποιήσουν η δικτατορία Πάγκαλου και
οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν και μέσω ενός πολύπλοκου θεσμικού
πλαισίου διέθεσαν τα χρήματα για την ανέγερση σχολείων στις
αποκαλούμενες νέες χώρες, όπως και για τη νεοσυσταθείσα Ακαδημία Αθηνών,
της οποίας «άγνωστος» ευεργέτης υπήρξε ο καταγόμενος από το πανέμορφο
Τσεπέλοβο Ηπείρου Αναστάσιος Τσούφλης.
Εδώ και δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, 55 (πενήντα πέντε) διαφορετικά τουρκικά σήριαλ έχουν βάλει την τουρκική γλώσσα σε κάθε σχεδόν ελληνικό σπίτι, με αμέτρητες ώρες προβολών σε ώρες μεγάλης ακροαματικότητας, μαζί με ιδανικές εικόνες μιας φανταστικής, ευρωπαϊκής Τουρκίας που μοιάζει με αληθινό παράδεισο.
Η θεματολογία των τηλεοπτικών αυτών παραγωγών που έχουν εξαιρετική τεχνική αρτιότητα, ποικίλει από έντονα προπαγανδιστικά, όπως η «ωραιοποίηση» του αιματοβαμμένου κατακτητή-Σουλτάνου Σουλειμάν και πολλές άλλες που δεν μπορούσαν να προβληθούν στην Ελλάδα αλλά διανέμονται παντού με έντονα ανθελληνικό περιεχόμενο, μέχρι απλές ιστορίες καθημερινότητας, όπως μια γλυκύτατη μικρούλα που ψάχνει την μητέρα ή τον πατέρα της, ο πλούσιος / πλούσια που ερωτεύεται φτωχή / φτωχό και αντίστροφα, ο πάμπλουτος επιχειρηματίας που εκπροσωπεί την κοσμοπολίτικη Τουρκία με υπερπολυτελή σπίτια που απαραίτητα έχουν τεράστιες πισίνες και χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων πολυτελείας, ο ευσυνείδητος γιατρός που φροντίζει τους ασθενείς του σε ένα υπερπολυτελές νοσοκομείο το οποίο υποτίθεται ότι είναι ένα από τα συνηθισμένα κ.ο.κ.ε.
Όλα αυτά βασίζονται σε ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμαπολιτισμικού εκτουρκισμού διαφόρων χωρών και περιοχών-στόχων με την άρτια και καλαίσθητη παρουσίαση όχι βέβαια κάποιων αντιπροσωπευτικών αλλά κάποιων «εικονικώνπροτύπων» που ήθελαν να εξάγουν οι τούρκοι ισλαμιστές σαν «πολιτιστική επιρροή», με την ταυτόχρονη εικονική προβολή ολόκληρης της Τουρκίας σαν ένα μαγικό τουριστικό προορισμό, ιδανικό τόπο επενδύσεων, μιας Τουρκίας που θα εμφανίζεται σαν μια καθιερωμένη οικονομική και πολιτική «υπερδύναμη».
Το όχημα για την λειτουργία του προγράμματος πολιτισμικού εκτουρκισμού ή «πολιτιστικής επιρροής», θα ήταν οι γενναία επιδοτούμενεςτουρκικές τηλεοπτικές σειρές που θα εξάγονταν σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες με «πολύ ανταγωνιστικές τιμές» – σχεδόν τζάμπα!
Πράγματι, ο ιδιωτικός τομέας της Τουρκίας δραστηριοποιήθηκε αμέσως από το έτος 2004 που άρχισε να εφαρμόζεται το πρόγραμμα αυτό από τους ισλαμιστές του Ρ. Τ. Ερντογάν, παίρνοντας πλούσιες επιδοτήσεις κάτω όμως ένα απαράβατο όρο και αρκετές άλλες προϋποθέσεις:
Ο απαράβατος όρος είναι ότι η σειρά θα προβάλλεται στην τουρκική γλώσσα και ποτέ μεταγλωττισμένη. Οι άλλες προϋποθέσεις επιβάλλουν στην επιδοτούμενη σειρά να εμφανίζει τον οικογενειακό θεσμό περίπου σαν κάτι ιερό, θα πρέπει να μην δείχνει κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, οι πρωταγωνιστές δεν θα πρέπει να καπνίζουν τσιγάρα ή πούρα ούτε να απατούν την γυναίκα τους, η τουρκική σημαία θα πρέπει να εμφανίζεται όπου επιτρέπει το σενάριο και οπωσδήποτε σε εξωτερικούς χώρους, οι πρωταγωνιστές – υπόδειγμα θα απορρίπτουν υπερήφανα χρήματα που τους προσφέρονται χωρίς να τα δικαιούνται κ.ο.κ.ε. Με άλλα λόγια, κάθε επιδοτούμενη σειρά θα έπρεπε να εγκριθεί από τους τούρκους ισλαμιστές ώστε να περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του επιδιωκόμενου πολιτισμικού εκτουρκισμού, άσχετα αν όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέσημε την σκληρή τουρκική πραγματικότητα!
Οι επιδοτούμενες σειρές δεν παρουσιάζουν την τουρκική κοινωνία όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως θα μπορούσαν να κάνουν τους ξένους τηλεθεατέςνα αναφωνήσουν «πόσο ωραία είναι η τουρκική κοινωνία, πόσο ήθος έχει, πόσο σέβεται την οικογένεια, πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η Τουρκία, πόσο ωραία χώρα είναι»!
Το σχέδιο αυτό των τούρκων ισλαμιστών σημείωσεεξαιρετική επιτυχία: Οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές κατέκλυσαν όχι μόνο τις άμεσες περιοχές – στόχους (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή, Αραβικές χώρες) αλλά ταξίδεψαν σε 75 χώρες του κόσμου, μεταφέροντας μια πλασματική εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας, σύμφωνα με τα εικονικά πρότυπα που ήθελαν να «πουλήσουν» οι ισλαμιστές σε όλο τον κόσμο!
Πουθενά δεν εμφανίζονται σε επιδοτούμενες σειρές οι συνεχείς διώξεις, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες Κούρδων, η φίμωση ή φυλάκιση δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, δικαστικών, στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων, πουθενά δεν υπάρχει ούτε υποψία αναφοράς στο Βαθύ Κράτος που κυβερνάει χέρι-χέρι με τους ισλαμιστές και τους γκρίζους λύκους, ούτε λέξη για την ανελευθερία, την καταπίεση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα οποία υποφέρουν εκατομμύρια Τούρκοι, πουθενά υπόνοια της περιφρόνησης 184 αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Αν τύχει και «ξεφύγει» καμιά τολμηρή ανεξάρτητη παραγωγή που δεν είναι μέσα στα προκαθορισμένα καλούπια, όπως η ταινία του Αλί Αβτζί «Ξύπνημα», τότε το τίμημα είναι χειροπέδες και φυλάκιση με φανταστικές κατηγορίες.
Στην Ελλάδα οι τηλεοπτικοί σταθμοί από το 2005 άρχισαν να πλημμυρίζουν τους δέκτες μας με επιδοτούμενες τουρκοσειρές, με την πρώτη αντίδραση να καταγράφεται το έτος 2012 από τον Γιώργο Καραμπελιά που κατήγγειλε την «πολιτισμική τουρκοποίηση» (περιοδικό Άρδην / Ρήξη, Τεύχος 87 / 1-9-2012).
Τον επόμενο χρόνο (2013) το Βρετανικό περιοδικό Time αποκάλυψε πως οι τουρκικές σειρές «αποτελούν το κρυφό όπλο του Ερντογάν!»
Από τις 55 τουρκικές σειρές που προβλήθηκαν στην Ελλάδα, οι 18 προβλήθηκαν στον ΑΝΤ1, 17 στο παλιό ΜΕGA μέχρι το 2018, 7 στον ALPHA, 7 στο STAR, 5 στον SKAI και 1 στο EPSILON.
26 από τις 55 τουρκικές σειρές, είτε επειδή ήταν πάρα πολύ μεγάλες σε αριθμό επεισοδίων και ώρες μετάδοσης, είτε επειδή το διαφημιστικό «ενδιαφέρον» δεν ήταν αξιόλογο, διακόπηκαν χωρίς να ολοκληρωθούν.
Τέλος, την τελευταία δεκαπενταετία έγιναν προσπάθειες να προβληθούν στην Τουρκία κάποιες φροντισμένες Ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές, μεταγλωττισμένες στην τουρκική γλώσσα («Νησί», «Μυστικά της Εδέμ») που δεν είχαν όμως ουσιαστική απήχηση στον καλομαθημένο ωκεανό της τουρκικής αγοράς.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κανονικός ισλαμοφασίστας κατά τον Τούρκο καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, πρώην διευθυντή του ΟΗΕ στη Σλοβενία, δημοσιογράφο και συγγραφέα Τζενγκίζ Ακτάρ (συνέντευξη στον Δημοσθένη Γκαβέα, 10/12/2019), κατάφερε να κρύβει για πολλά χρόνια «κάτω από χαλί», μέσα από τις επιδοτούμενες τουρκοσειρές, το αποτρόπαιο και εξαιρετικά επικίνδυνο για την ειρήνη πρόσωπο του τουρκικού, νέο-οθωμανικού επεκτατισμού, προβάλλοντας μια πολυδάπανη, ψεύτικη εικόνα της τουρκικής ιστορίας και της τουρκικής κοινωνίας. Αλήθεια ποιος θα μπορούσε να του αρνηθεί το μεγάλο ταλέντο που έχει στην γκεμπελική παραπληροφόρηση και στην προπαγάνδα;
Εμείς όμως; Την ώρα που η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνεται απέναντι στην Ελλάδα με τις πιο ύπουλες μορφές υβριδικού πολέμου, την ώρα που μια εξτρεμιστική Τουρκία εξευτελίζει καθημερινά κάθε έννοια θαλασσίων και εναέριων συνόρων της χώρας μας, την ώρα που όλοι σχεδόν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του τουρκικού καθεστώτος επιδίδονται σε ένα ασταμάτητο λεκτικό bullying εναντίον μας με διάφορες ανόητες προφάσεις, την ώρα που γνωστοί Τούρκοι «καλλιτέχνες» δημιουργούν άσματα με ευχές να «σταλεί» ο κορονοϊός στην Ελλάδα, την ώρα που ο νέο – οθωμανικός επεκτατισμός εισβάλλει σαν σύγχρονος πειρατής στην Κυπριακή ΑΟΖ, στην Συρία και στην Λιβύη, εμείς συνεχίζουμε να παρακολουθούμε απαθείς στους δέκτες της τηλεόρασης μας τον πνευματικό ευνουχισμό της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου ελάχιστοι καναλάρχες να αποκομίσουν κέρδη!
Και γιανα μην παρεξηγηθούμε: Πιστεύουμε πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα απολύτως με τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας και του μόχθου της απέναντι πλευράς του Αιγαίου οι οποίοι υποφέρουν και αυτοί, όσο και εμείς.
Πρέπει όμως να αντισταθούμε επιτέλους στην προπαγανδιστική επιδρομή των ισλαμιστών της Τουρκίας που επιμένουν, εδώ και 15 χρόνια, να μας πείσουν πως η εικονική πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν μέσα από τις τουρκοσειρές, δεν αφορά ένα ελάχιστο μόνο ποσοστό της τουρκικής κοινωνίας, αλλά το σύνολο της! Πως η εικόνα της τουρκικής ιστορίας που βάζουν στο κρεββάτι του Προκρούστη για να προσαρμοστεί στις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις των ισλαμιστών είναι αυθεντική και όχι ψεύτικη!
Είναι χαρακτηριστικό ότι η χρυσοπληρωμένη προπαγάνδα των ισλαμιστών έφθασε στο σημείο να βάλει στο στόμα του τηλεοπτικού σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ τα ίδια ακριβώς λόγια που χρησιμοποιεί ο Ρ. Τ. Ερντογάν σε ομιλίες του!
Τώρα όμως που έχουμε αποκτήσει πλήρη εικόνα, είναι ώρα ο καθημερινός βομβαρδισμός προπαγανδιστικών τουρκοσειρών στην Ελληνική τηλεόραση να σταματήσει αμέσως.
Και θα σταματήσει μόνον όταν οι Ελληνικές επιχειρήσεις πάψουν οριστικά να τροφοδοτούν με διαφημιστικά κονδύλια τις τουρκοσειρές της Ελληνικής τηλεόρασης. Σε αυτό ακριβώς στοχεύει η πρωτοβουλία του International Hellenic Association, η οποία όλοι ευχόμαστε να πετύχει!
Τηλε-ημερίδα με θέμα: «Ψυχολογική υποστήριξη στον Αθλητισμό και την Άσκηση για Υγεία»διοργανώνουν το Τμήμα Αθλητισμού του Δήμου Ιλίου και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΑ.Δ.A.)
Η τηλε-ημερίδα απευθύνεται στους αθλούμενους των προγραμμάτων «Αθλητισμός για όλους», καθώς και στους αθλητές των Συλλόγων του Δήμου, και έχει στόχο την ψυχολογική υποστήριξη τους, την παρακίνηση και την προώθηση υγιεινού τρόπου ζωής μέσω της τακτικής ενασχόλησης με διάφορες μορφές σωματικής δραστηριότητας, ακόμα και τώρα που «Μένουμε Σπίτι».
Ομιλητές θα είναι οι Φανή Ροΐδου, ψυχολόγος πρώην αθλήτρια, Δημήτρης Τύμπης, Λέκτορας του ΠΑ.Δ.Α. Σχολή Επιστημών Τροφίμων, Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Εργαστήριο Μικροβιολογίας Τροφίμων, Γιώργος Γεωργούδης, διδάκτωρ Καθηγητής στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΠΑ.Δ.Α και Τάκης Καραγκιοζόπουλος, καθηγητής Φυσικής Αγωγής 4ου Γυμνασίου Ιλίου, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Την οργάνωση επιμελήθηκε ο Αντιδήμαρχος Αθλητισμού Άρης Τσιμόγιαννης, με τη σημαντική συμβολή του Κοσμήτορα της Σχολής Διοικητικών, Οικονομικών & Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και Καθηγητή του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων Αθανάσιου Σπυριδάκου.
Οι εργασίες της τηλε-ημερίδας θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 30 Απριλίου 2020, από τις 18:00 έως 20:00, ενώ όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι την Τετάρτη 29 Απριλίου 2020 στην ιστοσελίδα του Δήμου Ιλίου και στον παρακάτω σύνδεσμο: https://bit.ly/2xOqTC9
Σαν σήμερα πριν 190 χρόνια ο Καποδίστριας απευθύνεται στον ορισμένο
από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις βασιλιά της Ελλάδος Λεοπόλδο. Τον
όρισαν δια του Πρωτοκόλλου που υπέγραψαν στο Λονδίνο στις 3 Φεβρουαρίου 1830.
Του λέει ότι η συμφωνία που επιβάλλεται στην Ελλάδα χωρίς τη σύμφωνη
γνώμη της είναι ακατάλληλη για τα συμφέροντα του τόπου και τα δικά του.
Του λέει ότι, παρότι δεν διευκρινίζεται στη συμφωνία, ο ίδιος κατανοεί
ότι πρόκειται για πολίτευμα συνταγματικής και όχι απόλυτης μοναρχίας,
άρα θα πρέπει να στηριχθεί στο Β΄ Ψήφισμα της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης. Ως
γνώριμοι από το παρελθόν έχει το θάρρος (για το οποίο παλιότερα τον είχε
επαινέσει) να του πει ότι αν εκ των προτέρων δεν ασπαστεί το Ορθόδοξο Ανατολικό δόγμα και αν δεν αποδεχθεί όλα τα Ψηφίσματα της Εθνοσυνέλευσης του Άργους,
τότε δεν εγγυάται για την καλή υποδοχή του. Τέλος, του υπενθυμίζει ότι
απαιτούνται πολλά χρήματα, κάτι για το οποίο μπορεί να τον ενημερώσει ο
Εϋνάρδος.
Ο ανοιχτός πόλεμος κατά του Καποδίστρια είχε κηρυχθεί ήδη από την
εποχή που ετοιμαζόταν η Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Τα αποτελέσματά της ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Με το Πρωτόκολλο της 3/2/1830 η Μ. Βρετανία έσπευδε να επιβάλει τη δική
της ανεξαρτησία. Έσπευδε να ακυρώσει τον κίνδυνο που δημιούργησε η
ρωσοτουρκική Συνθήκη της Ανδριανούπολης (14/9/1829) με
την οποία ο Σουλτάνος αποδεχόταν επιτέλους την Ιουλιανή Συνθήκη του
1827. Η Μ. Βρετανία μείωσε τα σύνορα της Στερεάς που συζητήθηκαν το
1829. Από τη γραμμή Άρτα-Βόλος πήγαμε στη γραμμή Αχελώος-Οίτη-Σπερχειός.
Ο Καποδίστριας μεταχειρίστηκε και αυτό το σημείο ως πίεση προς το
Λεοπόλδο και δι’ αυτού προς την βρετανική πολιτική. Του είχε γράψει
ακόμα δυο φορές. Ως γνωστό, ο Λεοπόλδος βασίλεψε στο Βέλγιο και όχι στην
Ελλάδα. Αποποιήθηκε τον ελληνικό θρόνο τον Μάιο, κάτι που εξόργισε την
βρετανική πολιτική και οδήγησε στην προσπάθεια βίαιης ανατροπής του
Καποδίστρια δια της Παρισινής εξέγερσης τον Ιούλιο του 1830.
Το Πρωτόκολλο της 3/2/1830 έφερε σε διάλογο τον Καποδίστρια με τον Λεοπόλδο Η ιστορία της Οθωνικής περιόδου αναφέρεται συχνά σε «Βαυαροκρατία». Ο
όρος είναι ολότελα λανθασμένος και μάλιστα ξεκινά από το ορατό στοιχείο
της καθημερινότητας: τους στρατιώτες. Αν ο Καποδίστριας δεν αποθάρρυνε
με τον τρόπο του τον Λεοπόλδο, τότε ενδεχομένως να μιλούσαμε εξίσου
λανθασμένα για «Κοβουργοκρατία», αφού γεννήθηκε στο δουκάτο Σαξ
Κόμπουργκ Γκόθα. Αν ερχόταν ο Λεοπόλδος και όχι ο Όθων, θα γινόντουσαν
τα ίδια ή χειρότερα από ό,τι επί αντιβασιλείας του Όθωνα, την οποία
αντιμετώπισαν με κίνδυνο της ζωής τους ο Ρώμας και ο Κολοκοτρώνης
(τελικά δικάστηκε ο Κολοκοτρώνης με τον Πλαπούτα). Αντίπαλος του
Καποδίστρια ήταν σταθερά η βρετανική πολιτική. Οι Βρετανοί προσπάθησαν
να αδρανοποιήσουν τον Καποδίστρια με τον Λεοπόλδο, όπως αντίστοιχα είχαν
κάνει με τον Καραϊσκάκη μέσω του Κόχραν. Δεν το πέτυχαν και τότε η
αγαπημένη τακτική των εξεγέρσεων είχε το λόγο. Η αντικατάσταση του
Κάρολου Ι΄ από τον Λουδοβίκο-Φίλιππο στη Γαλλία σήμανε την ανατροπή της
υπέρ του Καποδίστρια κατάστασης τον Αύγουστο του 1830.
Και πάλι, ο Καποδίστριας άντεξε πάνω από 12 μήνες και μόνον οι
σφαίρες στάθηκαν ικανές να τον σταματήσουν. Στην προσωρινή διάδοχη
κατάσταση (Αυγουστίνος-Κολοκοτρώνης-Κωλέττης) πλειοψηφία είχαν οι
καποδιστριακοί, όμως γρήγορα ακολούθησε εμφύλιος στον οποίο πρωτοστάτησε
ο Βαυαρός Thiersch, όχι βέβαια υπέρ της Βαυαρίας. Η τριπλή αντιβασιλεία
του Όθωνα στον σύντομο, αλλά κρίσιμο χρόνο της διακυβέρνησης είχε την
ίδια δυσμενή αναλογία για τους καποδιστριακούς, οπότε άρχισε και ο
διωγμός τους.
Στέργιος Ζυγούρας Τω Υψηλοτάτω και βασιλικώ πρίγκηπι Λεοπόλδω Εν Ναυπλίω τη 25 Απριλίου 1830 Η Υμετέρα μεν Βασιλική Υψηλότης ηυδόκησε να μοι ζητήση άνθρωπον
τινα πιστόν, ικανόν να τη εκθέση, ελθών αυτόσε, τα της παρούσης
καταστάσεως της Ελλάδος. Εγώ δε μη δυνάμενος να εκλέξω τον ζητούμενον,
ίνα μη διεγείρω αντιζηλίας και δώσω και εις τον φατριασμόν νέαν αφορμήν
να επαυξήση δια της κακομηχανίας τας υφεστώσας σήμερον ενταύθα
δυσχρηστίας ανθρώπων και συμφερόντων, απεφάσισα να σας γράψω το μακρόν
γράμμα, εις το οποίον παρέπεται το παρόν. Περί πολλού δε ποιούμενος να σας το διαβιβάσω τάχιον και χωρίς να
προσμείνω τους ταχυδρόμους των ξένων πρακτόρων, αναχωρούντας
βραδύτερον, παραδίδω αμφότερα εις τον πρίγκηπα κ. Βρέδε, όστις
προστάσσεται να έλθη εις Μασσαλίαν ή εις Τουλώνα, και εκείθεν αμέσως να
δηλοποιήση τον ιππότην κ. Έυναρδ ότι φέρει γράμματα προς την Υμετέραν
Βασιλικήν Υψηλότητα· ούτος δε θέλει σας το μηνύσει ευθύς, και τότε
στέλλετέ τινα εις το καθαρτήριον και τα παραλαμβάνει παρά του κ. Βρέδε
ασφαλώς. Και αν μεν η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης θελήση να μοι αποκριθή δια
του αυτού κομιστού, αυτός επιστρέφει και πριν τελειώση την κάθαρσιν·
ειδέ μη, ο κ. Βρέδε θέλει ελθεί να σας προσκυνήση και να λάβη τας
προσταγάς σας. Ο κ. Βρέδε διέτριψεν ικανόν καιρόν εν Ελλάδι, υπηρετήσας ως
στρατιωτικός, και πάντοτε εντίμως πολιτευθείς. Εγώ άλλως δεν τον γνωρίζω
ειμή εκ της ευνοίας, ην είχε προς αυτόν ο συνταγματάρχης κ. Έυδεκ. Τον
νομίζω όμως αρκούντως ειδήμονα των διατρεξάντων και διατρεχόντων εν τη
Ελλάδι, και ικανόν να δώση εις την Υμετέραν Βασιλικήν Υψηλότητα, εάν τη
αρκέση, κεφαλαιώδη έννοιαν του πώς εύρον εγώ τον τόπον, και πώς σήμερον
έχει αυτός. Αλλ’ ας μοι συγχωρήση η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης και αύθις να
την παρακαλέσω να αποφασίση να φθάση τάχιον εις Ελλάδα, διότι πάσα
αναβολή ενδέχεται να βλάψη πολύ τον τόπον, και πολύ να εμπλέξη τα
πράγματα, των οποίων η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης αναλαμβάνει την
επιμέλειαν. Τα πράγματα ταύτα είναι εκ φύσεως δυσχερέστατα, ως νομίζω ότι το
απέδειξα εν τη επιστολή μου. Και αφού η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης
δέχεται το μέγιστον αγώνισμα του πληρώσαι τα αποκληρωθέντα εις την
Ελλάδα, εν αυταίς ταις χερσίν υμών κείται πλέον και η αισία αρχή του
έργου, ουδέ δύνασθε, ω Άναξ, να το επιτρέψητε εις άλλους· ειδέ μη, της
ενεργείας η δύναμις απομειούται, ή και παντάπασι καταργείται. Άλλως τε
της οροθεσίας μελλούσης αναγκαίως εγείραι ισχυρόν τινα κίνδυνον εν
Ελλάδι, διατί η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης να μη αρπάση την πρώτην ταύτην
ευκαιρίαν προς το εμφανίσαι τοις Έλλησι την περί αυτούς πατρικήν αυτής
διάθεσιν και τον ενθουσιασμόν υπέρ της σωτηρίας αυτών; Και εγώ, αν εύρον χάριν τινα παρά του λαού τούτου, εάν και
σήμερον αυτός διατελή επιδεικνύμενος ειλικρινή και απερίγραπτον προς εμέ
πίστιν, τούτο ποιεί, διότι με βλέπει εμμενώς και προσωπικώς
συμμετέχοντα της αθλιότητος και πολυπαθείας αυτού προς μόνον σκοπόν του
αφανίσαι αυτάς. Εις το επαύλισμα του στρατιώτου υπό την πτωχήν
καλαμοστέγην του χωρικού, εν πάση ώρα του έτους, οπωσδήποτε έχοντα
ηλικίας τε και υγείας πολλάκις με ελάλησαν οι στρατιώται και ο λαός περί
των συμφερόντων αυτών, και με εγνώρισαν, και εγώ τους εδίδαξα τι
οφείλουσι και εις εαυτούς και εις την κυβέρνησίν των και εις τον
πεπολιτευμένον κόσμον. Τολμώ λοιπόν, άναξ, να είπω ότι εις ταύτην την
δοκιμασίαν προσμένουσι πρώτον οι Έλληνες και την Υμετέραν Βασιλικήν
Υψηλότητα. Αν επιφανήτε εις τους οφθαλμούς των ως αυθέντης μη δυνάμενος
να υποφέρη την πτωχείαν και ένδειάν των, αντί να τοις επιβάλητε σέβας
εκών θέλετε χάσει την ασφαλεστάτην επί τας γνώμας αυτών επίδρασιν. Αλλ’ η
ευκαιρία της πρώτης αθλήσεως ιδού πάρεστιν. Έλθετε να παρευρεθήτε εις
το δυσχερές και αλγεινόν της οροθεσίας έργον, και μη αφίνετε άλλους να
το επιστατήσωσιν εις τον τόπον σας. Οφείλω εις την Υμετέραν Υψηλότητα εξηγήσεις τινάς ιδιαιτέρας και
επί του πρώτου μέρους της επιστολής μου. Να διέλθω αναλυτικώς τας
πράξεις του Λονδινείου συνεδρίου, μοι είναι αδύνατον, δια την έλλειψιν
του καιρού. Προφανώς όμως βλέπω εξ αυτών τούτο, ότι το συνέδριον αντί να
προσφέρη εις την Ελλάδα την παραδοχήν των περί της αυτονομίας αυτής
αποφάσεων, κατά τους εννόμους τύπους, έκρινε συμφερότερον και
συντομότερον να τη τας επιβάλη απλώς και απαρασκευάστως. Και δια ποίους
μεν λόγους προετίμησε τον τοιούτον τρόπον, δεν μοι ανήκει να εξετάσω·
ότι όμως αυτός είναι απροσφυέστατος εις τα συμφέροντα και του δυστυχούς
τούτου τόπου και της Υμετέρας Βασιλικής Υψηλότητος, τούτο κάλλιστα
εξεύρω. Η πράξις της 3 Φεβρουαρίου και η απονέμουσα τη Υμετέρα Υψηλότητι
την κυριαρχικήν και διαδοχικήν εξουσίαν ουδέ λόγον αναφέρουσι περί του
δημοσίου δικαίου των Ελλήνων· εξ ου εικάζεται εν εκ των δυο, ή ότι αι
σύμμαχοι Δυνάμεις φρονούσιν ότι το πρόσωπον του ηγεμόνος απορροφά και
εγκατασυνάγει εις εαυτό όλα τα δικαιώματα των Ελλήνων, ή ότι εις τον
άνακτα άφησαν το αναγορεύσαι αυτά, καθ’ ην στιγμήν θέλει λάβει τον
ηνιοχίαν των πραγμάτων. Ταύτην την δευτέραν εξήγησιν έδωκα και εις τα
μέλη της Γερουσίας και εις τους άλλους πολίτας τους πολλά κατερωτώντας
με, αφ’ ότου τα εν Λονδίνω διαβουλευθέντα έγειναν ενταύθα γνωστά, και
κατά ταύτην ίσως θέλει συντεθή και η προσφώνησις της Γερουσίας. Το δε περαιτέρω μένει να πράξη αυτή η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης,
της οποίας η απόκρισις και περιμένεται μετά πολλής συνοχής, και έσται
τοις πάσι καταθύμιος, εάν διαρρήδην αποφαίνηται περί ων ευπαρρησιάστως
τολμώ να σας σημειώσω.
α) αν η Υμετέρα Υψηλότης έχη διάθεσιν να παραδεχθή την θρησκείαν
του έθνους, ας νεύση να του το αναγγείλη, και ευθύς αυτό θέλει συναφθή
προς τε την Υμετέραν Υψηλότητα και προς την γενεάν αυτής δια του
ιερωτάτου δεσμού. β) Δεν θέλετε βέβαια, άναξ, να κυβερνήσετε άνευ εννόμων τύπων,
παραδεδεγμένων παρ’ αυτής της Ελλάδος. Αν ευδοκήσητε λοιπόν να
επιβλέψητε εις το δεύτερον ψήφισμα της εν Άργει Εθνικής Συνελεύσεως,
θέλετε κηρύξει ότι δέχεσθε τας βάσεις αυτού, αποταμιεύοντες το να δώσετε
εις τους Έλληνας (τηρούντες όλα τα δικαιώματα αυτών) θεσμούς έμφρονας,
κατά τας ανεπισφαλείς οδηγίας της πείρας. γ) δια των λοιπών ψηφισμάτων της συνελεύσεως του Άργους,
ασφαλίζονται τα δίκαια όλων των πολιτών, όσοι μεγάλα κατέβαλον και
εθυσίασαν υπέρ του αγώνος. Εάν η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης δι’ ενός
μόνον λόγου αγγείλη, ότι θέλει θεραπεύσει και τα δίκαια ταύτα, επομένη
εις τα παρά της συνελεύσεως ψηφισθέντα, τότε πάσαι αι επιθυμίαι
πληρούνται, και το έθνος όλον μετά μυρίων ευλογιών θέλει δράμει εις
προϋπάντησίν σας.
Ήθελα, πρίγκηψ, να έχω ολίγας ώρας ίνα σας αναπτύξω τους λόγους,
δι’ ους ορμώ να σας υποβάλω τας τρεις ταύτας προτάσεις. Αλλ’ η Υμετέρα
Βασιλική Υψηλότης και ούτω θέλει μοι αποδώσει, ελπίζω, το δίκαιον
πιστεύουσα ότι εν τω βάθει της συνειδήσεώς μου ευρίσκω τους λόγους
τούτους. Και ίσως μεν απατώμαι· δεν τολμώ όμως να σας εγγυηθώ υποδοχήν,
οποία οφείλεται παρά του έθνους προς τον ηγεμόνα αυτού, αν έλθητε
πρόδρομον ή πάρεδρον έχοντες τελείαν σιωπήν περί των προσημειωθέντων
τριών κεφαλαίων. Και συγγνώμην δότε μοι, παρακαλώ, άναξ, δια την παρρησίαν της
γλώσσης, τοιαύτης ούσης ανέκαθεν εν εμοί, και δια τούτου προξενησάσης
μοι άλλοτε και την υμετέραν εύνοιαν. Μεγάλως επεθύμουν να σας λαλήσω, άναξ, και περί των πόρων ημών,
και περί του στρατού, και περί του ναυτικού, και όλως περί συμπάσης της
διοικήσεως· αλλ’ αμφιβάλλω αν δυνηθώ· διότι τοσούτον άθροισμα πολυμερών
και ασυνηθεστέρων υποθέσεων με καταπιέζει σήμερον, και εις τοσαύτην
εργασίαν με καταδικάζει και η διπλωματία, ώστε και αι δυνάμεις μου ήδη
εκλείπουσι, και αναγκάζομαι να υπαγορεύσω και τούτο το ιδιαίτερον
γράμμα, αιτούμενος συγγνώμην παρά της Υμετέρας Υψηλότητος.
Ο ιππότης κ. Έυναρδ, ο μεγάλα ωφελήσας εν πολλοίς την Ελλάδα,
αυτός θέλει σας παραστήσει την χρηματικήν ημών στενοχωρίαν και το
αναγκαιότατον της αποστολής βοηθείας τινός προς το τέλος του Απριλίου.
Αλλά την βοήθειαν ας φέρη αυτή η Υμετέρα Βασιλική Υψηλότης. Τούτο αξιών
και καθικετεύων ου παύσομαι.
Οι φιλακόλουθοι χριστιανοί γνωρίζουν εκ πείρας πως κάθε φράση του Ευαγγελίου είναι σαν ένα προσωπικό μήνυμα που δέχεται ο καθένας μας στην κατάλληλη μάλιστα στιγμή. Σαν να ήταν λοιπόν από καιρό σοφά κανονισμένο, μια Κυριακή μέσα στην δίνη αυτής της ασθένειας και μέσα σε άδειες εκκλησίες ακούστηκε από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο η δραματική έκκληση του πατέρα ενός άρρωστου νέου προς τον Χριστό «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία… πιστεύω Κύριε, βοήθα με όμως στην απιστία μου». Αυτή η φράση συνοψίζει όλες σχεδόν τις αγωνίες ημών των χριστιανών τις δύσκολες αυτές ημέρες. Διότι ίσως και να πρέπει τελικά να ειπωθεί χωρίς περιστροφές πως εμείς είμαστε σήμερα οι Ιουδαίοι του Ευαγγελίου. Εμείς είμαστε οι τότε ολιγόπιστοι, εμείς οι υποκριτές, εμείς οι φανατικοί, εμείς πια ζητούμεν σημεία, δηλαδή θαύματα για να πιστέψουμε. Δεν διαβάσατε πριν το Πάσχα σε μια πολύ προβεβλημένη συνέντευξη έναν καταχωρημένο ως σπουδαίο διανοούμενο της χώρας, που ως άλλος συσταυρωτής στον Γολγοθά ειρωνευόταν “ Μπορεί σήμερα η Εκκλησία να σώσει έναν πληγέντα από τον ιό; ”.
Η απόφαση για το κλείσιμο των ιερών ναών ήταν ορθή ανεξάρτητα από υγειονομικούς κανόνες. Η Ιερατική εξουσία έπρεπε να συμμορφωθεί με το κράτος. Ένα κράτος, το οποίο η ίδια συνδιαμόρφωσε ή έστω ανέχτηκε. Μαζί του στα εύκολα, μαζί του και στα δύσκολα. Πολλές φορές εξάλλου στο ένδοξο βυζαντινό μας παρελθόν οι Επίσκοποι αναγκάστηκαν να υπακούσουν στους αυτοκράτορες και κρίθηκαν αναλόγως από την ιστορία. Η δικαιολόγηση όμως της απόφασης για το κλείσιμο των ναών ήταν εντελώς αχρείαστη. Θα έπρεπε δηλαδή απλώς να διατυπωθεί ως ένα ακόμα διοικητικό μέτρο και τίποτα άλλο, τελεία. Όλα αυτά περί ατομικής προσευχής , κατ’ οίκον εκκλησίας και εξύψωσης της υγείας ως υπέρτατο αγαθό φλερτάρουν με την αίρεση ενώ παράλληλα αποτελούν μια επίσης αχρείαστη αναπαραγωγή κορυφαίων προταγμάτων τη κυρίαρχης νεοψευδοφιλελεύθερης άθεης ηθικής. Η δε επίμονη και επαναληπτική υπενθύμιση για βοήθεια προς τον πλησίον καθίσταται ατελής χωρίς ταυτόχρονα να μνημονεύεται μαζί της και η πρώτη και μεγάλη εντολή, να αγαπάμε τον Χριστό εξ όλης της ψυχής, της καρδίας μας και της διανοίας μας.
Στην πορεία βέβαια αντελήφθημεν πως παραπλεύρως γεννήθηκαν και άλλοι λόγοι, πιο πνευματικοί και μυστικοί, για το ιδιαίτερο αυτό Πάσχα με τις εκκλησίες κλειστές, οι οποίοι φυσικά και δεν θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε καμμιά ανακοίνωση. Όσοι δηλαδή δακρύζουμε για τον Χριστό, νιώσαμε τώρα εντονότερα τι χάσαμε, τι αγαπούσαμε και τι μας λείπει. Όπως είχε πει σε ανύποπτη στιγμή στο κήρυγμα του πριν αρκετούς μήνες ο εφημέριος του ναού της Αγίας Φιλοθέης, π. Αντώνιος Καλλιγέρης, «ήρθε η ώρα να εκτεθούμε για την πίστη μας», ήτοι υπό τις παρούσες περιστάσεις, να μαρτυρούμε Χριστό σε φίλους και συγγενείς, να μην ντρεπόμαστε να αναρτούμε και στον ηλεκτρονικό μας τοίχο θρησκευτικές εικόνες, να διαλαλούμε Χριστός Ανέστη και όχι απλά χρόνια πολλά κι επιτέλους να προσευχόμαστε φανερά και χωρίς δισταγμούς ακόμη και μέσα στο σπίτι μας. Ή μήπως είστε όλοι τόσο τυχεροί που στο σπίτι σας πιστεύουν όλοι στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο;
Κάθε χρόνο τόσα χρόνια μετά το Χριστός Ανέστη και κατά τη διάρκεια της αναστάσιμης θείας λειτουργίας ακούγεται ο υπέροχος και άκρα φιλάνθρωπος κατηχητικός λόγος του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, όπου καλεί όλους νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες στο ίδιο τραπέζι της πίστης. Ε να λοιπόν και μια φορά που εμείς οι νηστεύσαντες εκλήθημεν αναγκαστικώς στο τραπέζι των μη νηστευσάντων. Δεν θα αντιδράσουμε ούτε με θυμό ούτε με περιφρόνηση. Οφείλουμε να γιορτάσουμε μαζί τους μεταδίδοντας αγάπη, για να θυμηθούμε και τον αγαπημένο Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος μας διδάσκει πως πρέπει να γίνουμε ένα ακόμα και με αυτούς που κείνται μακράν της Εκκλησίας.
Απ’ τα Χριστούγεννα είχα ξεκινήσει να μελετώ βυζαντινή ιστορία κι έτσι πλέον έμαθα καλά πως η ορθόδοξη βυζαντινή μας υπόσταση συχνά κλυδωνίστηκε από πολύ σοβαρότερες αιρέσεις, οι οποίες κράτησαν χρόνια πολλά και τραυμάτισαν το κράτος μας ηθικά και πρακτικά. Πολλές γενιές χάθηκαν μέσα στις έριδες αυτές χωρίς να δουν την τελική νίκη. Από μια άποψη ευτυχώς που εμείς ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και τα εκκλησιαστικά αυτά θέματα που ανέκυψαν θα αποκατασταθούν, ελπίζω, πολύ γρήγορα , διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια νέων και μάλιστα ιερών διαιρέσεων. Την επόμενη μέρα την αποκάλυψε κιόλας η κεφαλή της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είτε διαφωνούσαμε μέχρι τότε μαζί του είτε όχι. Την μεγάλη αυτή Μεγάλη Παρασκευή μας είπε ευθέως το εξής (αντλώντας κι εκείνος από χωρίο του αρχαίου Ευαγγελίου για να μας μιλήσει ολότελα επίκαιρα): Τεκνία μου, παιδιά μου, δεν θα είμαι για πολύ καιρό μαζί σας, να αγαπάτε αλλήλους και να έχετε ενότητα. Πάνω δηλαδή που ήμασταν έτοιμοι ξανά να τον κατακρίνουμε, λυγίσαμε αγαπητικώς και νοερά του ζητήσαμε μετάνοια για όποια σκέψη κάναμε εναντίον του τα τελευταία χρόνια. Η ενότητα της πίστεως μας είναι το παν. Μέσα σε τέτοια τρομοκρατία, αν οι ναοί ήταν ανοικτοί, πολύ πιθανόν να χωριζόμασταν σε γενναίους χριστιανούς που μεταλαμβάνουν και σε δειλούς χριστιανούς που απέχουν. Ο Χριστός που γνωρίζει τις καρδιές μας, αυτός και μόνο γνωρίζει ποιός είναι θερμός και ποιός ψυχρός.
Για δε τις διώξεις κατά ιερέων και τις ποικίλες προσβολές κατά χριστιανών, επειδή αυτές δεν θα ξεχαστούν, καλούμε ευγενικά την κυβέρνηση να βάλει χαλινάρι στην ενθουσιώδεις και μαχητικές αλλά πάντα μειοψηφικές και κυρίως διαδικτυακές νεοφιλελεύθερες συνιστώσες της, για να μην έχει την τύχη του άλλου που επίσης δεν ήλεγξε τις ασεβείς και απάτριδες συνιστώσες του.
Ζούμε μέρες βυζαντινές, με ηγεσίες που μπορεί να μην μας είναι απολύτως αρεστές αλλά είναι όντως μέρες βυζαντινές και κρίσιμες. Ως εκ τούτου, τρεις εμφαίνονται, όπως και τότε, οι επιλογές. Ή η οικογενειακή μας μόνωση ή το μοναστήρι ή πάνω στα τείχη για την ύστατη μάχη. Και οι τρεις είναι θεάρεστες.
