Το #metoo, η «πατριαρχία» και η κρίση των φύλων στην παγκοσμιοποίηση

 

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, «Βραδινές αναπολήσεις», 1959. Εθνική Πινακοθήκη

του Γιώργου Ρακκά

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου σχετικά με την σεξουαλική της κακοποίηση από παράγοντα της Ομοσπονδίας, οι άλλες που πυροδοτήθηκαν από αυτήν, και αφορούσαν περιστατικά στα οποία καθηγητές πανεπιστημίων επιδείκνυαν αντίστοιχες συμπεριφορές, ρίχνουν φως σε μια στενάχωρη πραγματικότητα που δυστυχώς παραμένει εδραία σε πολλές νησίδες της κοινωνίας μας: Σε αθλητικούς, κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους λειτουργούν ακόμα κάποιες μικροφεουδαρχίες που θεωρούν θεμιτή την απαίτηση τέτοιων «ανταλλαγμάτων» – το «τίμημα» για έναν καλό βαθμό, την προώθηση σε μια θέση, την εύνοια κάποιας ηγεσίας.

Προφανώς και η κοινωνία μας οφείλει να αντιμετωπίζει αταλάντευτη αυτά τα ζητήματα εκφράζοντας κατηγορηματικά την απόρριψη των εν λόγω πρακτικών και συμπεριφορών. Η έγκυρη, δε, καταγγελία της συμβάλλει στην πρόληψή τους. Γιατί προφανώς όσο «τα στόματα παραμένουν κλειστά», τόσο πολλαπλασιάζονται και τα θύματα αυτών των συμπεριφορών, ενώ, δίνεται η εντύπωση ότι η κοινωνία έστω και σιωπηρά τις αποδέχεται.

Η διολίσθηση του #metoo στον ταυτοτικό πόλεμο

Θα πρέπει να προσέξουμε, όμως, ώστε το γενικότερο κλίμα που διαμορφώνεται κατά την αποκάλυψη και την αντιμετώπιση των περιστατικών αυτών να μην οδηγεί σε γενική απώλεια του μέτρου και της ευθυκρισίας μας.

Το κίνημα #metoo πέφτει σε αυτήν ακριβώς την παγίδα, παίρνει τις ανδροκρατικές συμπεριφορές που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια της επικαιρότητας και τις ανάγει σε μια υποτιθέμενη ‘πατριαρχία’ η οποία τάχα διαποτίζει τις κοινωνίες του 21^ου αιώνα στο σύνολό τους.

Δυο είναι τα στοιχεία από τα οποία το σύγχρονο ρεύμα καθορίζεται περισσότερο.

Το πρώτο, έγκειται στο ότι το #metoo, όπως και το Black Lives Matter, και τα άλλα τέτοια κινήματα που ανήκουν στον αστερισμό του ριζοσπαστικού δικαιωματισμού κηρύσσουν έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε παρελθόν. Πιστεύουν ότι ζούμε ακόμα στην ανθρώπινη προϊστορία –η νύχτα της ‘πατριαρχίας’, του ‘ρατσισμού’ που επιμένει από την εποχή της… Βαβυλώνας, και σκιάζει εν τέλει κάθε άλλο πολιτιστικό και πνευματικό επίτευγμα. Σε πολλές περιπτώσεις, κλασικοί όπως ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Βιργίλιος ή ο Σαίξπηρ έχουν ήδη καταδικασθεί και αφαιρούνται από τα corpus των λογοτεχνικών και φιλολογικών σπουδών, ιδίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε με αυτές τις κινήσεις, τι σημαίνει ακριβώς η «αλλαγή» για τα ρεύματα αυτά. Όχι μια διαδικασία εσωτερικής μετεξέλιξης όπου συνυπάρχουν η ασυνέχεια ορισμένων πλευρών του παρελθόντος με τη συνέχεια άλλων, αλλά μια ολοκληρωτική «δολοφονία του παρελθόντος». «Είναι μια λάμψη που δεν τη βλέπεις στο γυαλί, το διαμάντι ή τις στάλες της βροχής/Αλλά το φως ενός κύματος κοριτσιών που αρνούνται να τις σταματήσουν/ Δεν χρειαζόμαστε άδεια για την αποστολή μας να φέρουμε την αλλαγή/Να είμαστε οι εαυτοί μας, με αυτοπεποίθηση χωρίς διάθεση μετάνοιας, παράξενα όμορφες/Είμαστε η αυγή ενός δισεκατομμυρίου ακτίνων». Αυτά είναι τα λόγια της νεαρής αφροαμερικανίδας ποιήτριας Αμάντα Γκόρμαν, η οποία έκλεψε την παράσταση στην ορκωμοσία του νέου Αμερικάνου Προέδρου, δηλώνοντας μάλιστα ότι θα διεκδικήσει την ίδια θέση κάπου μέσα στην επόμενη δεκαετία!

Το δεύτερο στοιχείο αυτών των νέων ρευμάτων είναι ότι εχθρεύονται κάθε προοπτική συμφιλίωσης. Υπερβαίνουν ως προς αυτό, τα κινήματα που έδρασαν μέσα στην νεωτερικότητα, και τα οποία με τον τρόπο τους το κάθε ένα, έστω και ατελώς ή αντιφατικά, κατέληγαν στην «αδελφοσύνη» που κήρυξε η Γαλλική επανάσταση, η οποία παρέμενε ο απώτερος τους σκοπός. Στον αντίποδα των προηγουμένων, τα μεταμοντέρνα κινήματα δεν ενδιαφέρονται καθόλου για καμία συμφιλίωση. Για το #metoo, κάθε άνδρας είναι δυνάμει βιαστής, ενώ για το #black lives matter, κάθε λευκός ρέπει προς τον ρατσισμό.

Έτσι, εκεί που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δίδασκε τη συναδέλφωση λευκών και αφροαμερικάνων μέσα από την υπέρβαση των φυλετικών διαχωρισμών, οι σημερινοί επίγονοι (;)διεκδικούν την επιβεβαίωσή του από την ανάποδη. Και εκεί που ο αγώνας για την ισότητα των φύλων σήμαινε και κριτική στις κυρίαρχες νόρμες της κοινωνίας, ότι δηλαδή δίνουν μεγάλη βαρύτητα στις «αρρενωπές» πλευρές της ταυτότητας του ανθρώπου –κυριαρχία και  επέκταση– και καθόλου στις «θηλυκές –φροντίδα και αναπαραγωγή–, τώρα ο μεταμοντέρνος φεμινισμός απλά επιδιώκει να αντιστρέψει αυτή την κυριαρχία εναντίον των ανδρών.[1]   

 «Οφθαλμός αντί οφθαλμού». Τα μεταμοντέρνα αυτά ρεύματα αντιτίθενται στην «γραμματική» των παλαιότερων εξουσιών, αναπαράγοντας ωστόσο το «συντακτικό» τους –για να παραφράσουμε μια ρήση του Γκυ Ντεμπόρ. Κυρίως όμως, αποτυγχάνουν να συλλάβουν την έννοια της στράτευσης μεταφορικά, που είναι η αφοσίωση σε ανώτερες αξίες, και την εννοούν στην κυριολεξία· αντιλαμβάνονται επομένως τον εαυτό τους ως κήρυκες ενός εμφυλίου πολέμου μεταξύ πολιτισμικών ταυτοτήτων. Μια αποστολή που φυσικά θα ολοκληρωθεί δια της ολοκληρωτικής εξάλειψης του αντιπάλου, όπου αυτός φυσικά είναι ο «ιστορικός άνθρωπος», με τις τραγικές του αντιφάσεις και ατέλειες οι οποίες προφανώς και είναι αφόρητες για τον μονοφυσιτισμό τους. Γι’ αυτό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταβάλλονται κατά καιρούς σε ένα ανοιχτό, έκτακτο δικαστήριο μέσω του οποίου κάθε λογής ύποπτος δικάζεται, καταδικάζεται και εκτελείται εικονικά αυτοστιγμεί. Η «δολοφονία χαρακτήρων» είναι το αγαπημένο σπορ των κινημάτων αυτών. 

Διόλου, περίεργο, επομένως δεν είναι που στις ΗΠΑ η στάση του #metoo, ο ευρύτερος ολοκληρωτισμός της πολιτικής ορθότητας, τροφοδότησε αντανακλαστικά την ενίσχυση ιδεολογικών ρευμάτων που αναφέρονται στον… ‘ανδρικό σωβινισμό’ (male chauvinists), φαινόμενα που προφανώς βρήκαν πολιτικό καταφύγιο στο πρόσωπο του Ντόναλτ Τραμπ, και ενίσχυσαν τη δυναμική του.

Έχει καταντήσει κλισέ, σήμερα, να διαπιστώνουμε ότι «η Αμερική είναι περισσότερο διχασμένη όσο ποτέ». Παραμένει αλήθεια, όμως. Τα κινήματα, αυτά, συνέβαλαν κατά πολύ στο άνοιγμα του ρήγματος αυτού. Ο διχαστικός τους χαρακτήρας κατασκευάζει έναν «εχθρό», ακριβώς όπως τον θέλουν. Η περίφημη ‘παρακμή της Δύσης’, σήμερα, παίρνει τη μορφή αυτού του ανελέητου, εμφύλιου ταυτοτικού πολέμου.

Η σχιζοφρένεια ενός μηδενιστικού προτάγματος

Αλλά και της άρνησης του ίδιου του εαυτού της, στις καλύτερές του πλευρές. Στην Ευρώπη, περισσότερο, αλλά και στις ΗΠΑ, αυτού του τύπου ο ‘ριζοσπαστικός δικαιωματισμός’, αρέσκεται να εντοπίζει και να αναδεικνύει κάθε είδος διαφορετικότητα, πανηγυρίζοντας για τα πολυπολιτισμικά του ήθη. Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι για την σαρωτικότερη σταυροφορία όταν αφορά στο #metoo, θεωρούν από την άλλη δείγμα του ευγενικότερου εξωτισμού το να υπερασπίζονται τα πατριαρχικά ήθη άλλων πολιτισμών.

Ο ριζοσπαστικός δικαιωματισμός αντιμετωπίζει τα έμφυλα ζητήματα με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Συμβαίνει αυτό εξαιτίας της πολυπολιτισμικότητας, μιας αλαζονικής αντίληψης για τον ‘άλλο’ που νομίζει ότι η Βαβέλ η οποία επικρατεί ιδίως στην Ευρώπη είναι μια ‘ντίσνεϋλαντ της διαφοράς’.

 Έτσι για παράδειγμα η μαντίλα, (που θέλει σημειολογικά να μας δείξει ότι η γυναίκα είναι ‘ιδιωτικό ον’, ξένο προς τον δημόσιο χώρο και γι’ αυτό ακριβώς οφείλει να καλύπτει το πρόσωπό της), η άρνηση της φοίτησης των νεαρών κοριτσιών στο σχολείο, ή η αναγνωρισμένη ανισότητα με την οποία κρίνει το ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο αντιπροσωπεύουν για τον δικαιωματισμό το απαραίτητο πολυπολιτισμικό καρύκευμα. Κι ας είναι στην πραγματικότητα νόρμες λειτουργίας των παράλληλων κοινωνιών που έχουν στηθεί μέσα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης –και δικές μας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, ο κατά τα άλλα λαλίστατος ριζοσπαστικός δικαιωματισμός δεν βλέπει καμία «πατριαρχία». Τα σεξουαλικά εγκλήματα, μάλιστα, που έχουν πολυπολιτισμική χροιά, πρέπει γι’ αυτόν να συγκαλύπτονται επειδή υποτίθεται αφυπνίζουν τoν «ρατσισμό» (sic!) και οδηγούν την ακροδεξιά ατζέντα σε

Τί γίνεται πατριώτες; Γενέθλια έχουμε ή γιορτή;

από Χρήστος Μποκόρος

antifono.gr

 

Τί γίνεται πατριώτες; Γενέθλια έχουμε ή γιορτή; Γιορτάζουμε 200 χρόνια εμείς ή τιμούμε 200 χρόνια μετά, αυτό που έκαναν εκείνοι; Οι πρόγονοι μας πέφτουνε λειψοί, δεν ήταν, λέει, σωστοί, δεν ήταν καθώς πρέπει, σαν κι εμάς. Να τους ξεγράψουμε; Τι λένε αυτοί οι σοφοί, οι γραμματικοί με τα πτυχία, οι μορφωμένοι, οι πολιτισμικοί επίτροποι, οι εκ Δυσμών ανατέλλοντες πεφωτισμένοι; Ότι γιορτάζουμε κράτος και συντάγματα, και μέλλον κι ευτυχία; ή τον αγώνα και τον θάνατο για την ελευθερία; Κρύβεται τόσο αίμα με λόγια, με χαρές και πανηγύρια;
Δεν ήτανε ιδέες οι πρόγονοί μας και θεωρίες, άνθρωποι ήταν ζωντανοί, είχανε σώμα και ψυχή κι αφήσαν κόκαλα παντού σπαρμένα, αίμα χυμένο, θαμμένον πόνο, σφαγές και σκοτωμούς είχε ο ξεσηκωμός, θρήνους κι οδύνες και χαμούς και βιασμούς και μοιρολόγια. Απ’ όλα δώσανε! Και το έχειν και το είναι τους.

Μην ντρέπεστε που είχαν κι ελαττώματα και πάθη σαν κι εμάς, είχανε κι άλλα που δεν έχουμε, είχαν ανδρεία, αποκοτιά, και στη μαυρίλα της σκλαβιάς είχανε τόση λαχτάρα λευτεριάς που ξεπεράσαν και τον φόβο του θανάτου, αυτά που λείπουνε σ’ εμάς. Τόλμα να πεις ελευθερία ή θάνατος και να το εννοείς! και να’ναι πράξη!
Να ’στε περήφανοι γι αυτούς! Γι αυτούς που βάλαν το κεφάλι τους σε βόλια και μαχαίρια και σπαθιά και πήραν τα βουνά κι αντισταθήκαν στα δεσμά, γι’ αυτούς που χαραμίσανε το αίμα τους για μας, κι ας χάσαν τη ζωή τους και το μέλλον τους –τι μέλλον;- κι ας φαγωθήκαν μεταξύ τους, κι ας ήταν ξεροκέφαλοι και θρήσκοι και φτωχοί κι αμόρφωτοι οι πολλοί, είχαν άλλα προσόντα, σπάνια, σκύψτε και προσκυνήστε να τα δείτε στα κόκαλά τους τα ιερά και μη τους κρύβετε στα σκοτεινά κι αζήτητα.
Να ’στε περήφανοι που τους τιμάτε και μη τους κρίνετε άκαιρα, εκ των υστέρων, άκαπνοι βολεμένοι μ’ αγορασμένα αγαθά που επικερδώς και επ’αμοιβή μας προμηθεύουν με χαμόγελα εργασίας προστάτες τοκογλύφοι, ακόμα ξεπληρώνουμε τα δάνεια, τουλάχιστο ας μη γίνουμε τσογλάνια. Ντροπή να τους ζητάμε να αλλαξοπιστήσουν! Ιδέα δεν έχουμε τί πέρασαν και τί μας περιμένει.
Δεν είμαστε απόγονοι μονάχα συγκυριών και επιδομάτων βοηθείας εξ Εσπερίας, κυρίως είμαστε γεννήματα πάθους κι επιθυμίας, μη το ξεχνάμε!

Αυτά τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τον Ιμπραήμ, πρέπει να αποτελούν φάρο για τους Έλληνες

Θ. Κολοκοτρώνης προς Κεχαγιά του Ιμπραήμ: «Αυτά που μας φοβερίζεις να τα κόψεις και να κάμεις ούτε πόλεμος είναι, ούτε πέραση έχουν σ’ εμάς. Εδώ, τώρα, ξανάγινε Ελλάδα.

Όχι τα σπίτια, όχι τα δένδρα να μας κάψεις, αλλά και πέτρα πάνω στην πέτρα να μην αφήσεις, όσοι Ελληνες μείνουν, ακόμη και ένας μονάχα, πάντα θα πολεμούμε για τον τόπο μας, στους κάμπους ή και στα βουνά για την ελευθερία μας. Μην ελπίζεις λοιπόν πως θα ξαναγίνουμε δούλοι και πως τη γη μας θα την κάμεις δική σου. Βγάλ ’το απ’ το νου σου!»

Η Ελλάδα του 1821 αγωνίσθηκε επί περίπου οκτώ χρόνια και νίκησε, γιατί είχε αποφασίσει να νικήσει και να αποκτήσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία της. Αυτή η μεγάλη ιστορική απόφαση, η οποία παραδινόταν από γενιά σε γενιά, συνένωνε τους Ελληνες στον αγώνα.

Το καλπάκι συνάντησε τον τζουμπέ του άρχοντα, το φέσι του νοικοκύρη τη σερβέτα του ξωτάρη. Η σκούφια του παζαρίτη την πουκαμίσα του χωρικού. Με τον γενικό ξεσηκωμό εξαφανίστηκαν οι εξ Ανατολών βάρβαροι και προαιώνιοι ποδοπατητές της κλασικής γης. Καμιά δύναμη του επιδρομέα κατακτητή δεν πέτυχε να κάμψει τον αγώνα του έθνους.

Ακόμη και η τελευταία επιδρομή κατά της Ελλάδος (1828) προσέκρουσε στο θαύμα της ελληνικής αντίστασης, παρ’ όλες τις εσωτερικές διαιρέσεις και διχόνοιες. Διότι υπήρξαν νουνεχείς αγωνιστές, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει αγράμματοι, αλλά αφουγκράζονταν το ηθικό πλεονέκτημα της καταγωγής και τα φιλελεύθερα μηνύματα του πολιτισμένου κόσμου.

Εκείνοι που δεν σκιάχτηκαν από τη φλόγα και την αιματοχυσία, και πρωταγωνίστησαν με το σπαθί και το τουφέκι τους. Χρησιμοποίησαν όμως την ορθή σκέψη και τον ορθό λόγο, τον οποίο καλλιέργησαν στο έδαφος της πατρίδας.

Εκφραστής τους, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο Γέρος του Μοριά, που στάθηκε όρθιος και τετράγωνος, όπως ήταν πάντοτε, μήνυσε στον Ιμπραήμ που ερχόταν από την Αίγυπτο για να ξανασκλαβώσει τον Μοριά:

«Οι Ελληνες δεν ματαγίνονται δούλοι! Τελείωσε!»

Βρισκόταν τότε στη Μεσσηνία. Πριν φθάσει εκεί ο Ιμπραήμ, έστειλε τον Κεχαγιά του με χίλιους και πλέον ατάκτους για να αρχίσουν νέα καταστροφή. Γράφει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του πως «τους έστειλε για ν’ ανοίξουν τον δρόμο με τσεκούρια και με άρματα, να σκοτώσουν και να κάψουν ελαιώνες, αμπέλια, μουριές και σπίτια».

Εν τω μεταξύ ο πανίσχυρος Αιγύπτιος στρατάρχης ετοίμαζε τα τακτικά στρατεύματά του στη Ζαχάρω. Νόμιζε ότι διά πυρός και σιδήρου και με τη δύναμη του ισχυροτέρου θα εξουδετέρωνε την απόφαση του ελληνικού έθνους. Πως θα κέρδιζε το τελευταίο του πολεμικό παιχνίδι με τους όγκους της νέας επιδρομής. Όμως έχασε. Ο Κεχαγιάς του κάλεσε τους ελεύθερους Μεσσήνιους να υποταχθούν πάλι και να προσκυνήσουν.

Ανέλαβε, λοιπόν, ο Κολοκοτρώνης να απαντήσει εκ μέρους του μεσσηνιακού λαού και του είπε έξω από την Καλαμάτα:

«Αυτά που μας φοβερίζεις να τα κόψεις και να κάμεις ούτε πόλεμος είναι, ούτε πέραση έχουν σ’ εμάς. Εδώ, τώρα, ξανάγινε Ελλάδα. Όχι τα σπίτια, όχι τα δένδρα να μας κάψεις, αλλά και πέτρα πάνω στην πέτρα να μην αφήσεις, όσοι Ελληνες μείνουν, ακόμη και ένας μονάχα, πάντα θα πολεμούμε για τον τόπο μας, στους κάμπους ή και στα βουνά για την ελευθερία μας. Μην ελπίζεις λοιπόν πως θα ξαναγίνουμε δούλοι και πως τη γη μας θα την κάμεις δική σου. Βγάλ ’το απ’ το νου σου!»

Πηγή: Εθνικός Φάρος

infognomonpolitics

«1800», ο εθνομηδενισμός σε κόμικς

 

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη

«Οι φόβοι (ότι οι εορτασμοί για το ’21 θα λάβουν το χαρακτήρα μιας πανηγυρτζίδικης εθνοκεντρικής φιέστας) εντείνονται με την αναγγελία της νέας, συντηρητικής υπουργού Παιδείας, ότι στόχος είναι το μάθημα της Ιστορίας «να πάψει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα» και «να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την εισαγωγή του τρίτου βιβλίου της σειράς κόμικς «1800», την οποία υπογράφει ο Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antono), σκιτσογράφος/ιστορικός.
Η σειρά «1800», με τέσσερα προς το παρόν τεύχη, μπορούσε να είναι μια προσπάθεια που εμπνέεται από θέματα της ελληνικής ιστορίας. Άρα που αντλεί από την παράδοσή μας, για να δημιουργήσει πνευματικό έργο μέσα από σύγχρονους και δημοφιλείς τρόπους έκφρασης, όπως το κόμικ. Η συγκεκριμένη σειρά μάς μεταφέρει στη Δυτική Ελλάδα του Αλή Πασά, όπου μέσα από τη ζωή του κεντρικού ήρωα, Δήμου Καραμάνου, παρουσιάζονται οι περιπέτειες των Σουλιωτών και τα γεγονότα της Λευκάδας. Τη σειρά υπογράφει ο Θ. Καραμπάλιος, που σε αυτό το χωροχρονικό υπόβαθρο στήνει με δεξιοτεχνία την ιστορία του, ενδιαφέρουσα, δραματική, με παραστατική εικονογράφηση και δυνατή σκιαγράφηση χαρακτήρων.
Ένα κόμικς εμπνευσμένο από αυτή την περίοδο είναι κατ’ αρχήν καλοδεχούμενο. Γιατί, σε έναν τομέα που η δυτική τέχνη κυριαρχεί κι επιβάλλει τη θεματολογία της, το να βλέπεις τους ήρωες του ’21 σε δράση, χρόνια μετά τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, συνιστά από μόνο του θετικό πρόσημο. Βάζει την ιστορία μας στο επίκεντρο και εμείς, ως αναγνώστες, ταυτιζόμαστε με αυτά που διαβάζουμε, μας είναι οικεία, προέκταση του εαυτού μας στο παρελθόν. Δεν είμαστε κάποιοι τρίτοι που απλώς διαβάζουν και συναρπάζονται ίσως από μιαν ιστορία, είμαστε οι ίδιοι κομμάτι των τεκταινομένων.
Το «1800» είχε όλες τις προδιαγραφές να συμβάλλει, με μόνη τη θεματολογία του, στο ρεύμα αποκατάστασης της σχέσης με το παρελθόν μας, ταλαιπωρημένο από «νέες» αναγνώσεις, που σαν το λάστιχο το ξεχειλώνουν προς εξυπηρέτηση νεοταξικών σκοπών. Αλλά δεν το καταφέρνει. Διαπερνάται από έναν εθνομηδενισμό που διακριτικά κι εύπεπτα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αναπαράγει το αποδομητικό αφήγημα.
Ένα αποδομητικό αφήγημα
Ο διάχυτος αντικληρικαλισμός του εμπεδώνεται στη σκηνή του πρώτου τεύχους, όπου ο παπάς, σ’ ένα σκίτσο που θυμίζει έντονα το «Κρυφό Σχολειό» του Γύζη, αναφέρεται στους χρησμούς του Αγαθάγγελου και τονίζει στα παιδιά που τον ακούν ότι, εφόσον το ξανθό γένος θα μας σώσει, δεν πρέπει οι Έλληνες να επιδιώξουν την ελευθερία της πατρίδας μόνοι τους. Γι’ αυτό, «χαΐνηδες σαν τον Νικοτσάρα δεν είναι ήρωες αλλά κακούργοι». Το ότι αυτό φαίνεται να το λέει ένας απλός παπάς οδηγεί σε μια συλλήβδην απαξίωση του ρόλου της Εκκλησίας, καθώς δεν αρκείται καν στο σχήμα αντιπαράθεσης κατώτερου (και επαναστατικού) κλήρου και ανώτερου, που είναι συμβιβασμένος και υποτακτικός της Πύλης.
Η αρνητική παρουσίαση της Εκκλησίας συνεχίζεται με την παρουσίαση του Ιγνατίου (μετέπειτα Ουγγροβλαχίας) ως υπεύθυνου για την επιστροφή των Ελλήνων της Πρέβεζας στην πόλη τους, πράξη που οδήγησε στη σφαγή τους: Η πιθανότητα να έπεσε εκείνος θύμα εξαπάτησης δεν λαμβάνεται υπόψη. Οι αρνητικές συμπαραδηλώσεις ως προς την Εκκλησία συνεχίζονται με την έμφαση στον αφορισμό των Κολοκοτρωναίων, μετά τη ληστεία κατά του πρωτοσύγκελου της Τρίπολης, με αντικείμενο τα δοσίματα του Πατριαρχείου.
Άλλη σταθερά του κόμικς είναι τα γρόσια ως κινητήριος δύναμη των δραστηριοτήτων των πρωταγωνιστών: Ο Καραμάνος θα μεσολαβήσει στον Αλή Πασά για τον Νικοτσάρα έναντι χιλίων γροσίων, πετύχει δεν πετύχει την αποστολή του. Οι Κολοκοτρωναίοι θα κλέψουν λεφτά της Εκκλησίας. Οι επιτιθέμενοι κατά των Τούρκων ενδιαφέρονται πολύ για τα λάφυρα κ.ο.κ.
Παραπέρα, οι Ρωμιοί έχουν κοινή δράση με τους Τουρκαλβανούς, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είναι βασιλικότερος του βασιλέως στην αυλή του Αλή Πασά, όπου κυκλοφορεί και ο Καραϊσκάκης. Τα Γιάννινα του Αλή Πασά είναι χωνευτήρι κι όχι τόπος με υπόδουλους Ρωμιούς, οι οπλαρχηγοί είναι υπηρέτες του Αλή, ή ζητούν την εύνοιά του. Η αρματολική δράση είναι κοινή χριστιανών και μουσουλμάνων ενόπλων, ο Νικοτσάρας παρακαλάει τον Αλή για ένα αρματολίκι.
Το ιδεολογικό πλαίσιο του «1800»
Σύμφωνα με την εισαγωγή του 3ου τεύχους, η ελληνική επανάσταση υπήρξε «πολυετής εκρηκτική κοινωνική, στρατιωτική και διπλωματική διεργασία» (εισαγωγή 3ου τεύχους), αλλά όχι εθνική. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι «πολυεθνοτική» (εισαγωγή 3ου τεύχους), κι έχει «πολυπολιτισμικό μωσαϊκό» (εισαγωγή 1ου τεύχους), όχι τουρκική με υπόδουλους καταπιεζόμενους λαούς.
Από όλα αυτά, δε λείπει και η απαραίτητη ταύτιση του εθνικού με τη Χρυσή Αυγή: «Όσο ο εθνικιστικός λόγος κερδίζει έδαφος, οποιαδήποτε αναφορά σε σύμβολα και πρόσωπα που συνδέονται με την επανάσταση του 1821 μπορεί λανθασμένα να θεωρηθεί από πατριωτική -με την απολύτως διαστρεβλωμένη έννοια του όρου- και ελληνοκεντρική, έως και εθνικιστική» (εισαγωγή 1ου τεύχους). Και έρχεται το «1800» να μας δώσει την -μη διαστρεβλωμένη προφανώς- πατριωτική προσέγγιση που επιβάλλει η αποδομητική ιστοριογραφία, δηλαδή με την έννοια της πατρίδας απούσα.
Τελικά, η προσπάθεια είναι αυτό που λέει και η εισαγωγή του 3ου τεύχους, η οποία, σε μια φανταστική και αυθαίρετη ανάγνωση της πραγματικότητας της παγκοσμιοποίησης και της επίθεσης στις τοπικές ταυτότητες, θεωρεί το «1800» ως αντίπραξη σε μιαν ιδεολογική εργαλειοποίηση της ιστορίας, προσάπτοντας στην επιτροπή της Γιάννας και του Χατζή …εθνικιστικά χαρακτηριστικά(!), και θεωρώντας πως «οι εθνικές επέτειοι ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιούνται ως αφορμή για επίδειξη μισαλλοδοξίας». Χρειάζεται να απαντήσει κάποιος ότι αυτό που εμπεδώνει το «1800» και οι εισαγωγές του είναι όντως η ιδεολογική εργαλειοποίηση της ιστορίας μας, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της αποδόμησής της με όχημα μια δημοφιλή μορφή τέχνης.

Γ.Καραμπελιάς: Η υπονόμευση της επετείου του 1821 δεν έχει καμία τύχη (βίντεο)

Γιώργος Καραμπελιάς στο pagenews.gr: Ο γνωστός συγγραφέας υποστήριξε ότι όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να υπονομεύσουν την επέτειο του 1821 δεν θα έχουν καμία τύχη.

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Με αφορμή την μεγάλη επέτειο για το Ελληνικό Έθνος ο Λάμπρος Καλαρρύτης φιλοξένησε στην εκπομπή Point Zero του pagenews.gr τον Γιώργο Καραμπελιά. Ο συγγραφέας μίλησε για τις ιστορικές ανακρίβειες που λέγονται για την Ελληνική ιστορία με αποκορύφωμα την Βυζαντινή περίοδο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς αναφέρθηκε και στην Επιτροπή Ελλάδα 2021 εκφράζοντας τις διαφωνίες με την γραμμή που έχουν πάρει οι ετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή. Τέλος, υποστήριξε ότι παρά τις έντονες προσπάθειες ορισμένων, η επέτειος του 1821 δεν πρόκειται να υπονομευθεί.

Για τις μεγάλες δυνάμεις που δεν ήθελαν την αναβίωση του Ελληνισμού ως συνέχεια του Βυζαντίου

«Είναι μια πραγματικότητα ότι πάντα οι μεγάλες δυνάμεις δεν έβλεπαν με καλό μάτι την Ελληνική αυτονομία στα ιστορικά εδάφη του Ελληνισμού. Ήθελαν, και εν μέρει το πέτυχαν μετά την επανάσταση, να είναι να πλαίσια ενός κράτους που να μην διεκδικεί αυτό το οποίο ήθελαν οι επαναστάτες. Να αναβιώσουν δηλαδή τον Ελληνισμό. Στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου είχε ήδη διαμορφωθεί ο Ελληνισμός. Από ένα σημείο και μετά η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι απολύτως Ελληνική».

Αναφορικά με τον Ελληνικό διαφωτισμό ο Γιώργος Καραμπελιάς δήλωσε:

«Έχει περάσει μία εικόνα ότι ο Ελληνικός διαφωτισμός ήταν κάτι που ήρθε από τον δυτικό διαφωτισμό και μεταφυτεύτηκε στην Ελλάδα. Αυτό ήταν κάτι που ήθελε να περάσει ένα σύνολο δυτικών ιστορικών. Από το 1200 λέμε για τον νεότερο Ελληνισμό με την έννοια ότι ο Ελληνισμός έχει τρεις ιστορικές φάσεις. Μιλάμε για την αρχαιότητα, περνάμε στην οικουμενική φάση του Ελληνισμού από τον Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες μέχρι το 1100 όταν άρχισαν να φτιάχνονται κράτη που υπήρχαν εντός του Βυζαντίου και επομένως περνάμε στην φάση του νεότερου Ελληνισμού».

 

«Οι μεγάλες μάχες του Αγώνα»

 

Ο Γ.ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ Τ.ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ & ΤΟΝ Μ.ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟ

Η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ο Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή την συμπλήρωση 200 ετών από την επανάσταση του 1821 θα πραγματοποιήσουν σειρά εκδηλώσεων για να τιμήσουν την έναρξη του Αγώνα. Την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου στις 19.00 με αφορμή το βιβλίο του Τάσου Χατζηαναστασίου και της Μαρίας Κασιμάτη, «Πολεμώντας το ’21», θα συνομιλήσει με τον δρ. Νεότερης Ιστορίας, εκπαιδευτικό και συγγραφέα Τάσο Χατζηαναστασίου και με τον συγγραφέα και δρ. Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Μελέτη Μελετόπουλο σε μια συζήτησημε θέμα: «Οι μεγάλες μάχες του Αγώνα».

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά στο κανάλι Youtube και τη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ.

Λίγα λόγια για την εκδήλωση

Οι συνομιλητές θα συζητήσουν για τους ήρωες και τις ηρωίδες του Αγώνα, τους θριάμβους αλλά και τις αποτυχίες των Ελλήνων του ’21, τις ηρωικές πράξεις αλλά και τις στιγμές δειλίας και ηθικής κατάπτωσης, το άφθαστο μεγαλείο αλλά και τις μικρότητες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, μίας από τις μεγαλύτερες Επαναστάσεις της νεότερης Ιστορίας.

Λίγα λόγια για τους συνομιλητές

Γιώργος Καραμπελιάς

Γεννήθηκε το 1946 στην Κάτω Αχαΐα. Από το 1964 έως το 1967 ήταν φοιτητής της Ιατρικής και από το 1967 σπούδασε Οικονομία στη Γαλλία. Το 1992 πήρε το μεταπτυχιακό δίπλωμά του από την Οικονομική Σχολή των Παρισίων (Paris VII) – η διπλωματική μελέτη του εκδόθηκε ως «Κράτος και Κοινωνία στη Μεταπολίτευση» από τις εκδόσεις Εξάντας, το 1991. Κείμενα, αποσπάσματα από βιβλία του και βίντεο από τηλεοπτικές εκπομπές μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.ardin-rixi.gr […]

Τάσος Χατζηαναστασίου

Ο Τάσος Χατζηαναστασίου είναι δρ. Νεότερης Ιστορίας και εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1965. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Κρήτης, Παλέρμου και Κύπρου. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται βιβλία ιστορικά και παιδαγωγικά, καθώς και ένα μυθιστόρημα. Επίσης, δεκάδες επιστημονικές δημοσιεύσεις, κυρίως ιστορικές, με κύρια ενδιαφέροντα την ιστορία της Κατοχής στη Μακεδονία και τη Θράκη, το Κυπριακό και τα Βαλκάνια, αλλά και παιδαγωγικές, πάνω στο περιεχόμενο και τη διδακτική των φιλολογικών μαθημάτων.

Βιβλία του Τάσου Χατζηαναστασίου:

– Πολεμώντας το ’21, Οι σημαντικότερες συγκρούσεις του Αγώνα της Ανεξαρτησίας στη στεριά και τη θάλασσα, μέσα από τις πηγές. Μαζί με την Μαρία Κασιμάτη (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2020). Περισσότερες πληροφορίες στο https://www.ianos.gr/polemontas-to-21.

– Αντάρτες και Καπετάνιοι, Η εθνική αντίσταση κατά της βουλγαρικής κατοχής της Ανατ. Μακεδονίας και της Θράκης, 1942-1944 (Αφοι Κυριακίδη Εκδόσεις ΑΕ 2016).

– Τα γεγονότα της Δράμας Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1941, εξέγερση ή προβοκάτσια; Μαζί με τον Δημήτρη Πασχαλίδη, που το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

– Το Ηφαίστειο του Αίμου, τα Βαλκάνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο (Εναλλακτικές Εκδόσεις 1992).

– Το άλλο σχολείο (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2001).

– Το σύμπλεγμα της ήττας, Κύπρος και Μεταπολίτευση (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2004).

– Το σχολείο είναι γυρισμένο ανάποδα (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2011).

– Το κτήμα που βλέπει στη θάλασσα (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2013)

Μελέτης Μελετόπουλος

Ο Μελέτης Ταΰγετος ή Μελετόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Είναι διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1990 υπηρετεί στην Μέση Εκπαίδευση, σε πρότυπα λύκεια. Έχει διδάξει Κοινωνιολογία και Πολιτική Οικονομία Δέσμης, Επαγγελματικό Προσανατολισμό, Ιστορία, Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος, ενώ έχει διατελέσει Σύμβουλος Τάξης και υπεύθυνος του προγράμματος της Βουλής των Εφήβων. Από το 1999 διδάσκει Οικονομικά στην Σχολή Μωραΐτη. Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι εξεταστής μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Επίσης έχει μακρά φροντιστηριακή εμπειρία σε προετοιμασία υποψηφίων για ΑΕΙ και δημόσιους διαγωνισμούς. Ταυτόχρονα έχει διδάξει επί σειρά ετών στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στην Σχολή Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας και στην Σχολή Πολέμου Αεροπορίας. Έχει επίσης διδάξει Οικονομική και Κοινωνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το τελευταίο του βιβλίο Παναγιώτης Κανελλόπουλος: Ο πολιτικός ο διανοούμενος και η εποχή του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καπόν.

Link του livestreaming: https://youtu.be/NwVnKOUSpw4

Ελίτ, αντιελίτ

 

του Γιώργου Ρακκά

 ardin-rixi.gr

Αρκεί κανείς να συγκρίνει την κουλτούρα της “παλαιάς” αστικής τάξης της χώρας (πηγαίνοντας για παράδειγμα στο Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι), με εκείνην των “σελέμπριτυ” στο Ντουμπάι, για να καταλάβει την έκταση της πολιτιστικής καθίζησης των ελίτ της χώρας. Από τον Εγγονόπουλο και τον Μονέ, στον Σνίκ και τους υπόλοιπους αστέρες της ελληνικής γκάνκστα-ραπ.

Τι σημαίνει, όμως, εν μέσω καθολικών κοινωνικών περιορισμών το ταξίδι στο Ντουμπάι; «Να δείξουμε ότι η πανδημία δεν μας αγγίζει & ότι ζούμε υπεράνω κάθε περιορισμού απ’ το νόμο». Το ότι τον γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, εξ άλλου, διαφεύγοντας έτσι απ’ τους καταναγκασμούς στους οποίους υποβάλλονται «οι πολλοί» είναι γι’ αυτούς ο απόλυτος δείκτης της κοινωνικής τους ισχύος.

Η επίδειξη της ασυδοσίας σημαίνει ουσιαστικά άρνηση ηγεσίας. Εξ ου και το πνεύμα της ελευθεριακότητας στο οποίο ομνύουν, που θα μπορούσε να διατυπωθεί εντελώς περιληπτικά στην πρόταση «θα ζω από τους άλλους αποκλειστικά για τον εαυτό μου». Αυτές οι ελίτ, όχι μόνο δεν επιθυμούν να δείχνουν το ‘καλό παράδειγμα’, αλλά αρέσκονται επιπλέον στο να μας το επιστρέφουν κατάμουτρα. Αν, δε, ασκούν καμιά έλξη στην υπόλοιπη κοινωνία αυτή δεν οφείλεται στην ‘ηγεσία δια του παραδείγματος’ ή στην ηγεσία δια της πυγμής (την οποία δεν διαθέτουν) αλλά στην ‘ηγεσία δια του φθόνου’ που η ίδια τους η χλιδή προκαλεί. Μέσω του φθόνου, εξ άλλου, διαχέεται και ο ‘μηδενισμός’ τους προς τα κάτω, για να καθοδηγήσει και την υπόλοιπη κοινωνία στο καθοδικό σπιράλ κατάπτωσης και παρακμής.

Κάποτε πολλά από τα στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς, χαρακτήριζαν ορισμένες αντι-ελίτ στάσεις (όχι όλες, συλλήβδην). Τώρα, είναι οι ελίτ που φέρονται ως ‘αντι-ελίτ’…

Σελέμπριτι και ελίτ

«Οι σελέμπριτι δεν είναι ελίτ», θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Είναι ποπ, πολιτισμικοί αντι-ήρωες της μαζικής δημοκρατίας και αυτές οι στάσεις που τους αποδίδονται συνοδεύουν την ίδια τους την ύπαρξη από τότε που αναδύθηκαν στο κοινωνικό στερέωμα.

Ορθώς, ωστόσο, πολλά από τα στοιχεία που εντοπίστηκαν σε όσους δεξιώθηκαν στο «Νάμμος» του Ντουμπάι (βλέπουμε εδώ το μοντέλο της Μυκόνου να εξάγεται επιτυχώς στα κέντρα μεγάλου πλούτου της Ανατολής), ο αντισυμβατισμός, η εικονοκλαστική διάθεση, η άρνηση ηγεσίας, επιβεβαιώνονται με άλλο περιεχόμενο και πολιτιστικές αναφορές και στις σοβαρές(;) συνιστώσες των ηγέτιδων τάξεων. Ιδού ορισμένα παραδείγματα από την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. 

Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου προκάλεσε πολλά σχόλια, τόσο με την εορταστική της αρθρογραφία στην Εφημερίδα των Συντακτών, όσο και με την σημειολογία που θέλησε να δείξει κατά την παρουσία της στην εορταστική δοξολογία για το νέο έτος που έλαβε χώρα στην Μητρόπολη Αθηνών. Ας ξεκινήσουμε από το περιστατικό της Μητρόπολης. Εκεί, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανίστηκε να παρεκκλίνει από την εθιμοτυπία, αρνήθηκε να ασπαστεί τον Σταυρό, όπως έκαναν οι υπόλοιποι της πολιτικής ηγεσίας που παραβρέθηκαν, ενώ βέβαια εντύπωση προκάλεσε η μη ανάκρουση του εθνικού ύμνου, κατά την προσέλευσή της στη Μητρόπολη. Μια επίσης παρέκκλιση από την εθιμοτυπία που εισηγήθηκε το επιτελείο της.

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε την επομένη (02/01/2021) στην Εφημερίδα των Συντακτών, με τίτλο Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεδίπλωσε το δικό της μανιφέστο για την αντίληψη που πρέπει να διέπει τους θεσμούς. Εντύπωση σε αυτό προκάλεσαν οι αναφορές της στην τυραννία της πλειοψηφίας, και η στηλίτευση του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’ ως υπαίτιου για την ανάδυση μιας ‘ανελεύθερης δημοκρατίας’. Φαινόμενο που γι’ αυτήν συνιστά μείζονα απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα, και εντοπίζεται κατά την άποψή της σε χώρες που έχουν την πιο αδύναμη δικαιοκρατική παράδοση. 

Φυσικά, το άρθρο της έρχεται να ερμηνεύσει την στάση που είχε κατά την εορταστική δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, όπου με την σημειολογία της παρουσίας της θέλησε να καταδείξει ότι δεν επιθυμεί να λειτουργήσει ως Πρόεδρος μιας «εθνοκεντρικής δημοκρατίας» (sic!).

Εδώ αρχίζουν οι μεγάλες αντιφάσεις της τοποθέτησής της: Η παραβίαση της εθιμοτυπίας που συνοδεύει τα Ανώτατα Αξιώματα, και στην οποία επιδίδεται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήδη από την πρώτη στιγμή της θητείας της, δεν είναι συνήθεια των ‘εμπεδωμένων δημοκρατιών’ αλλά αντίθετα των δημαγωγικών καθεστώτων που εκείνη στηλιτεύει: Θα ήταν αδιανόητο για τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος αντιπροσωπεύει για την ΠτΔ πρότυπο πολιτείας στο ανώτατο αξίωμα, να βγει κατά την επέτειο της 4^ης Ιουλίου ή κατά το Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, και να μην επιβεβαιώσει την προσήλωση της αμερικανικής ηγεσίας στην… πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.

Στις ‘εμπεδωμένες δημοκρατίες’ η ομολογία της ηγεσίας στις θεμελιώδεις αξίες κάθε έθνους, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του ‘κοινωνικού συμβολαίου’ μεταξύ ηγεσίας και βάσης, η ρήτρα του που συνέχει την δημοκρατία. Αυτονόητο θεωρείται επίσης, ότι τα αξιώματα δεν υπόκεινται σε ατομική χρησικτησία εκείνου που τα κατέχει, και ότι άρα δεν μπορεί να αναδιαμορφώνει κατά το δοκούν τον χαρακτήρα τους, γιατί «έτσι θέλει».

Τέτοιες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν τον Τραμπ, τον Μπόρις Τζόνσον, και τους διάφορους δικτάτορες που η ίδια η ΠτΔ θέλησε να κατηγοριοποιήσει στο άρθρο της υπό την ρετσέτα του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’. Χαρακτηρίζουν όμως και την ίδια την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καθώς από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε στο ανώτατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας, συγκρούεται με τους τύπους, την εθιμοτυπία και τα ιστορικά χαρακτηριστικά του θεσμού. Από τις ‘ρηξικέλευθες’ (sic!) αλλαγές στην διακόσμηση του γραφείου της, που θυμίζουν τις αντίστοιχες του Αλέξη Τσίπρα όταν αναδείχθηκε στην πρωθυπουργία, μέχρι την επιθυμία της να την αποκαλούν «Κατερίνα» και όχι Αικατερίνη.  

Υπάρχει, βέβαια, και η «τυραννία της πλειοψηφίας». Η οποία είθισται να αναφέρεται στις ειδικές περιστάσεις εκείνες όπου η πλειοψηφία επιθυμεί να επιβάλει με την δύναμη των αριθμών της αποφάσεις που αφορούν αποκλειστικά στις μειοψηφίες, δίχως να λαμβάνεται υπόψη οι δικές τους θέσεις. «Τυραννία της πλειοψηφίας» στην Ελλάδα, θα υπήρχε για παράδειγμα στο φανταστικό ενδεχόμενο άρνησης του μουσουλμανικού χαρακτήρα της μειονότητας της Θράκης, επειδή η χώρα είναι ιστορικά, και κατά πλειοψηφία Χριστιανική.

Η ΠτΔ όμως χρησιμοποιεί γενικά τον όρο, λες και ο τυραννικός χαρακτήρας είναι αναπόσπαστο γνώρισμα κάθε πλειοψηφίας. Άλλο είναι, όμως, να επισημαίνεται η ‘τυραννία της πλειοψηφίας’ στις οριακές περιπτώσεις που αυτή όντως θα συμβεί, και άλλο να γίνεται επίκληση αυτών των περιπτώσεων για να σχετικοποιείται η ίδια η ισχύς της πλειοψηφίας.

Έχουμε, δηλαδή, μια Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία επιθυμεί να εμφανίζεται στις δημόσιες τοποθετήσεις της με μια εικονοκλαστική, αποδομητική διάθεση τόσο ως προς την «ελληνικότητα» του θεσμού, όσο και ως προς τον δημοκρατικό του χαρακτήρα, τον οποίον και σπεύδει να θέσει υπό την αίρεση ενός παροξυστικά ατομοκεντρικού δικαιωματισμού.

«Δικαίωμά της», θα αντιτάξει κάποιος. Όχι, όταν ηγείσαι του πιο σημαντικού, συμπεριληπτικού θεσμού του πολιτεύματος. Που δεν δυνατόν να χρησιμοποιείται ως βήμα έκφρασης μιας επί της ουσίας αποσχιστικής ιδεολογίας, για να εκβιάσει αυτή το διαζύγιο με το κοινό εθνικό αίσθημα περί ιστορίας, ταυτότητας και δημοκρατικής λειτουργίας. Γιατί τότε χωρίζεις, και δεν ενώνεις, καταλήγεις να λειτουργείς με τρόπο που προσθέτει στο χάσμα μεταξύ των θεσμών και της κοινωνίας, στρεβλώνοντας την ίδια την αντιπροσωπευτική λειτουργία του πολιτεύματος.

Η δε αποσχιστική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η ελιτιστική απόρριψη του ‘αξιοθρήνητου βίου’ που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τις εθνικές κοινωνίες, συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την σύγχρονη δημοκρατική λειτουργία. Μεταξύ όλων των άλλων, και γιατί πυροδοτεί αντανακλαστικά την ανάδυση φαινομένων τύπου Τραμπ τα οποία τόσο πολύ δείχνει να αποστρέφεται η ΠτΔ. Σφάλλει, όμως, όταν τα αποδίδει σε ανώριμες δημοκρατίες, γιατί η Αμερική ήταν μέχρι πρότινος γνωστή για την σταθερότητα του πολιτεύματός της, ενώ η Αγγλία (του μπρέξιτ) είναι το πιο παλιό έθνος-κράτος δικαίου στην Ευρώπη. Και αυτές οι χώρες εμφάνισαν τις τάσεις αυτές, όχι λόγω ‘ανωριμότητάς’ (sic!), αλλά επειδή βίωσαν επί αρκετά χρόνια την κυριαρχία ελίτ που επί της ουσίας δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τον λαό που κυβερνούσαν.

«Παιδική χαρά»

Θα πρέπει όλα να τα έχουμε υπόψη μας όλα αυτά, γιατί δεν ζούμε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Ιδίως σήμερα, όταν η παγκοσμιοποίηση έχει καταρρίψει τα όρια ανάμεσα «εσωτερικής» και «εξωτερικής» ζωής, κάθε σημαντική στιγμή του εσωτερικού δημόσιού μας βίου παράγει και μια εικόνα της χώρας και της κοινωνίας προς τα έξω. Η εικόνα που δείχνουν σήμερα αξιωματούχοι και αντιπρόσωποι της Ελλάδας σε κάθε επίπεδο, είναι εκείνη μιας παιδικής χαράς ναρκισσιστικών προσωπικοτήτων που ο καθένας εν τέλει κάνει ό,τι του καπνίσει. Σαν το πιο προβεβλημένο στη δημοσιότητα μέλος της επίσημης Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, που θέλησε να γιορτάσει την έλευση της επετείου με την κάτωθι ανάρτηση:

Τα προβλήματα του αριστερού «λαϊκισμού» στη Δύση

Το πιο κάτω κείμενο είναι απόσπασμα από ένα εκτεταμένο κείμενο του Θόδωρου Ντρίνια, με τίτλο «Παγκοσμιοποιητική διαδικασία: Τέλος, υποχώρηση ή μεσοβασιλεία; (μέρος β΄)», το οποίο δημοσιεύεται στο τρίτο τεύχος του περιοδικού ResPublica (http://www.respublica.gr/2020/12/post/resissue3/) που μόλις κυκλοφόρησε.

[…]Η ισχυροποίηση των «λαϊκιστικών» κινημάτων αποτελεί μεγάλη πρόκληση για το δυτικό πολιτικό σύστημα, διότι το απειλεί με την άρση της νομιμοποίησής του και συνεπώς, με υπαρξιακή διακινδύνευση. Η αντίδραση σε αυτή τη διαταραχή είναι όρος επιβίωσης για το σύστημα και ήδη εκδηλώνεται. Νέοι πολιτικοί σχηματισμοί (δεξιών ή αριστερών αποκλίσεων) ξεπηδάνε μέσα από τα «λαϊκιστικά» κινήματα και συμμετέχουν στις εκλογές, ακόμα και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Παραδοσιακά μικρά κόμματα ενσωματώνουν μέρος των νέων αιτημάτων και μεγεθύνονται, διεκδικώντας τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ παραδοσιακά κόμματα κυβερνησιμότητας τροποποιούν κατ’ αναλογία την ατζέντα τους για να διατηρήσουν την εκλογική τους ισχύ.

[…]

Πολύ γενικά θα λέγαμε ότι ο λεγόμενος «δεξιός λαϊκισμός» μάχεται κυρίως κατά της πολιτικής και πολιτισμικής διάστασης των αποεθνικοποιητικών διαδικασιών που πυροδότησε η παγκοσμιοποίηση˙ ο «αριστερός λαϊκισμός» μάχεται για τη διατήρηση του εθνικού κράτους πρόνοιας και την επιβίωση των ντόπιων τομέων της παραγωγής και της οικονομίας. Παρ’ όλα αυτά, είναι εμπειρικά φανερό ότι τον τόνο στην πολιτική αμφισβήτηση της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας στη Δύση, τον δίνει ο «δεξιός λαϊκισμός» ενώ μια αριστερή λογική συναντάει μεγάλες, ενδογενείς, δυσκολίες στο να εκφράσει τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης με διάρκεια και συνέπεια. Αυτό οφείλεται:

– στην εκτεταμένη αποβιομηχάνιση που στερεί την αριστερή κινητοποίηση από την οργανωμένη εργατική τάξη με την οποία είχε προνομιακές σχέσεις εκπροσώπησης

– στη μειοψηφική έκφραση ενός «συντηρητικού» (με την έννοια της διατήρησης σχέσεων και συσχετισμών προς όφελος των ασθενέστερων) αριστερού λόγου και στην ηγεμονία ενός αριστερού κοσμοπολιτισμού που επικεντρώνεται στην υπερεθνική συνεργασία, την «παγκόσμια δικαιοσύνη», τον πολυπολιτισμό και τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεταναστών

– στην, συσχετιζόμενη με τα δύο προηγούμενα, αλλαγή της κοινωνικής/ταξικής βάσης των αριστερών οργανώσεων, οι οποίες συσπειρώνουν πλέον κυρίως μέλη του ευνοημένου από την παγκοσμιοποίηση τμήματος των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων

– στη μετατόπιση των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης από λογικές πρόνοιας σε λογικές αναγνώρισης και σεβασμού

– και τέλος, στην εγγενή αδυναμία της Νέας Αριστεράς και των κινημάτων της να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τη βαρύνουσα σημασία της μετανάστευσης στην οικονομική και κοινωνική υποβάθμιση των γηγενών λαϊκών στρωμάτων.

Παρ’ όλο που τα πρώτα μαζικά αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα στα τέλη του ’90 και αρχές του ’00, είχαν «αριστερή» κατεύθυνση, οι ίδιοι οι αριστεροί τρόμαξαν όταν συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να επανεδαφικοποιήσουν την πολιτική τους και υποχώρησαν, υιοθετώντας το πολιτικά έωλο σχήμα της ταυτόχρονης εναντίωσης στη «φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» και του αγώνα για μια «άλλη παγκοσμιοποίηση». Με οδύνη διαπιστώνουν πια ότι δεν υπάρχει ένας μονοδιάστατος αγώνας εναντίον της φιλελεύθερης (βλέπε οικονομικής) παγκοσμιοποίησης χωρίς να συμπαρασύρει με μαθηματική βεβαιότητα την πολιτική και την κοινωνικοπολιτισμική παγκοσμιοποίηση, καθώς οι τρεις διαστάσεις της παγκοσμιοποίησης αλληλοσυνδέονται, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοτροφοδοτούνται. Τηρουμένων των αναλογιών, έπαθαν ότι οι συντηρητικοί τη δεκαετία του ’80, όταν μπροστά στην επιθυμία να γλιτώσουν από το σοσιαλισμό και τη σοσιαλμανία στήριξαν το νεοφιλελευθερισμό, προσδοκώντας ότι, πέραν των οικονομικών αλλαγών, οι εθνικές και παραδοσιακές κοινωνικές αξίες θα έμεναν ανεπηρέαστες. Και φυσικά ο φιλελευθερισμός σάρωσε πολύ γρήγορα και αυτούς και τις αξίες τους. Α λα καρτ επιλογές κομματιών τους δεν υπάρχουν στα σύνθετα φαινόμενα, το πακέτο παραδίδεται ολόκληρο στον παραλήπτη.

Διακόσια χρόνια μετά το πρόβλημα είναι το ίδιο!

 

 http://malkidis.blogspot.com

Θ. Μαλκίδης 

Διακόσια χρόνια μετά το 1821 και μπροστά στη σημερινή κατάσταση που αφορά τη συνέχειά μας, την επιβίωσή μας ως έθνους, να επαναλάβουμε για ακόμη μία φορά αυτό που αναφέρουμε εδώ και χρόνια: Δεν υπάρχει Κυπριακό, Κουρδικό, Ποντιακό, Θρακικό  πρόβλημα-ζήτημα, δεν υπάρχει ζήτημα Αιγαίου και Γενοκτονίας, «μεταναστευτικό» και «προσφυγικό», ούτε ζήτημα εθνικιστών Αλβανών Τσάμηδων και λωποδυτών της Μακεδονίας, Συρίας, Λιβύης και Αρμενίας . Ένα είναι το ζήτημα, ένα είναι το μοναδικό   πρόβλημα  και αυτό είναι το Τουρκικό!

Τα γεγονότα και η εμπειρία αυτό δείχνουν, το Τουρκικό δηλαδή πρόβλημα.  Αυτό που αφορά, μεταξύ των άλλων, ένα καθεστώς, ένα μείγμα κράτους και παρακράτους με φασιστικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, που κατέχει την μισή Κύπρο και απειλεί να εισβάλει και στην υπόλοιπή μισή, εισβάλει καθημερινώς στο Αιγαίο και τη Θράκη, φυλακίζει εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντες,  δολοφονεί στο Κουρδιστάν,  στο Ιράκ, στη Λιβύη και τη Συρία και ενισχύει τον  Αλβανικό εθνικισμό  και τους λωποδύτες  των Σκοπίων.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως είναι γνωστό πώς  δεν έχουν γίνει αντιληπτά  από τους Ευρωπαίους , τους Δυτικούς  που ανέχονται τη βαρβαρότητα που εκπέμπεται από τα ανατολικά. Είναι προφανείς οι λόγοι, «είναι πολλά τα λεφτά…»

Δεν έχει γίνει κατανοητό  όμως στην Ελλάδα και την Κύπρο που επαναλαμβάνουν  ανεκδιήγητες δηλώσεις έναντι  της Τουρκίας όπως,    «Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» «Να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο», «Η Τουρκία ασφαλώς και έχει δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο διότι έχει τεράστια ακτογραμμή»,   «Το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο»,  «Οι δύο πλευρές  συμφώνησαν στη συνέχιση των συζητήσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», «Συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο εφόσον εκπληρωθούν μία σειρά προϋποθέσεις», «Το Καστελόριζο είναι μακριά», «Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει» …..

Με τα παραπάνω και άλλα παρεμφερή θα επιλυθεί το Τουρκικό πρόβλημα; Τη στιγμή δηλαδή που ο Σουλτάνος έχει κάνει την Αγία Σοφία σε τέμενος αποκαλύπτοντας είναι έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να πετύχει τους στόχους τους,  δηλώνει πως  θα εισβάλει σε  θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα, όταν κατέχει το 40 % της Κύπρου, όταν αποκαλεί ειρωνικά τα Σκόπια “Μακεδονία”, όταν σου λέει ότι δεν υπάρχει Ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου ακόμη και στην Κρήτη και προκαλεί ευθέως στη Θράκη, σε κατηγορεί για Γενοκτονία και  στέλνει όποτε θέλει και από όπου θέλει εκατοντάδες χιλιάδες στο έδαφός σου….

Η Βιέννη, η Καλλίπολη, η Σμύρνη, η Μερζιφούντα,  το πρότυπο για το Νταχάου και το Άουτσβιτς στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης των Ελλήνων στο Δεβζιλίκ  της Τραπεζούντας, η Κερύνεια και η Αμμόχωστος, τα Ίμια, η Ροτζάβα και  το Αφρίν,  δεν έχουν διδάξει  κάτι;

Ο Άγγελος Σικελιανός και το κοινωνικό περιεχόμενο του χριστιανισμού

 

Του Σπύρου Κουτρούλη από το ιστολόγιό του

Το 1944 ο Άγγελος Σικελιανός γράφει το δοκίμιο “Το κοινωνικό περιεχόμενο του χριστιανισμού” που περιλαμβάνεται στην συλλογή “Πεζός Λόγος” Τόμος Δ’, εκδόσεις Ίκαρος, 1983 σε επιμέλεια του Γ. Σαββίδη, που στηρίχτηκε στην βιβλιογραφική υποδομή του Γ. Κατσίμπαλη. Στο σύντομο αυτό δοκίμιο ο Σικελιανός θέλει να επισημάνει την κοινωνική σημασία του χριστιανισμού στην οποία βλέπει να είναι πιστός εν μέσω κατοχής και μεγάλων κακουχιών για την ελληνική κοινωνία ο τότε αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Γι’ αυτό το λόγο αναφέρει δύο αποσπάσματα του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου τα οποία αξίζει να δούμε:

“Πές μου”, απευθύνεται ο Βασίλειος στον πλούσιο, “είναι πραγματική δική σου η ιδιοχτησία αυτή; Από που και πως την πήρες σαν ήρθες στον κόσμο; Τι θα να’ λεγες, αν ένας πιάσει από νωρίς το θεωρείο ενός θεάτρου και διεκδικεί έπειτα το δικαίωμα να μην επιτρέπει την είσοδο σε κανένα άλλον; Το θέαμα ήταν προορισμένο για όλους, αλλά αυτός “τα κοινά προκατασχών ίδια ποιείται”. Κι ας ακούσουμε πιο κάτου το Χρυσόστομο, πραγματικό κοινωνικόν επαναστάτη στον καιρό του, κυκλωμένο από την αφοσίωση των μεγάλων λαϊκών μαζών, όσο σύγχρονα και υποβλεπόμενο τον ίδιο αυτό καιρό από την απληστία και την υποκρισία των μοναχών των πλουσίων και του τότε Κλήρου: “Να μη λέτε πως ξοδεύετε”, κηρύττει, “ό,τι σας ανήκει. Ξοδεύετε αυτό που ανήκει και στον άλλο. Τ’ αγαθά ανήκουν τόσο σε Σας όσο και στους άλλους. Ο ήλιος ανατέλλει για όλους. Στη φυσιολογική μας ζωή υπάρχει μια υπηρεσία γενική ολάκερου του σώματος και μια μερική για κάθε μέλος. Αν ένα από τα μέλη θέλει να ζήσει μοναχό του, χάνει τη δύναμή του. Μπορεί το στομάχι να πει: “θα κρατήσω όλη την τροφή, αφού τη δέχομαι”; Να μην πείτε το ίδιο στο ζήτημα του πλούτου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη χρήση του πλούτου. Αδύνατο να γίνει κανένας πλούσιος χωρίς ν’ αδικήσει κανένα. Η κληρονομία δεν είναι παρά συνέπεια περασμένης αδικίας. “Τα των πενήτων έχουσιν οι πλούσιοι, καν πατρώον διαδέξωνται κλήρον”. Μα κι ο εργάτης που δεν θέλει να επωφελούνται κ’ οι άλλοι από τις τεχνικές του γνώσεις, καταστρέφει και τους άλλους και τον εαυτό του. Το ίδιο για τον γεωργό, τον παπουτσή, τον ψωμά. Η άρνησή τους να κάμουν και τους άλλους μέτοχους των αγαθών της τέχνης τους, θα φέρει την κοινή καταστροφή”. Αυτά έλεγε ο Χρυσόστομος στις μέρες του, ζητώντας ν’ αναγάγει τη Χριστιανοσύνη στην αληθινήν αποστολή της, στο πρωταρχικό κοινωνικό της περιεχόμενο και πρόγραμμα. Και να σήμερα, έπειτα από τόσους αιώνες, στη στιγμή μιας γενικής κοινωνικής μας παρακμής, σε μια στιγμή εθνικών συγχρόνως και κοινωνικών ωδίνων, που απ’ τη μια μεριά οργιάζει η αποσυνθετική μανία του εύκολου και απάνθρωπου πλουτισμού κι από την άλλη οξύνεται η αθλιότητα κ’ η οδύνη των πολλών, ένας καινούργιος ηρωικός μας Ιεράρχης, ο Δαμασκηνός, ωσάν να’ ‘ρχότανε κατόπιν από ένα ηρωικό Βασίλειο, Γρηγόριο ή Χρυσόστομο, υψώνεται απολύτως συνεπής στην ουσιαστική και κεντρική Χριστιανική κοινωνική παράδοση, για να κηρύξει με τα παρακάτου λόγια την ανάγκη της αναγωγής της Ελληνικής Χριστιανικής κοινωνίας στο θετικό κοινωνικό της περιεχόμενο και χρέος.” (σελ. 105, 106).

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές εκδόσεις το νέο βιβλίο του Σπύρου Κουτρούλη, Παράδοση και Μοντερνισμός στον νέο ελληνισμό.

Οι ελίτ ακυρώνουν την επανάσταση

 

 

Παρότι το κράτος της Μεταπολίτευσης οικοδομήθηκε ιδεολογικά πάνω στις θέσεις του επαγγελματικού ανθελληνισμού και, συνεπώς, πάνω σε μια ιδεολογική αντιπαλότητα με τις αρχές της Επανάστασης του 1821, σήμερα, 200 χρόνια αργότερα, το ίδιο ανθελληνικό κράτος ετοιμάζεται να εορτάσει τη δεύτερη εκατονταετηρίδα της Επανάστασης, επισημαίνοντας έτσι τις διαλεκτικές αντιφάσεις του.

• Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Η Επανάσταση του 1821 ήταν εθνικοαπελευθερωτική, με έντονα κοινωνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, και στηρίχτηκε στην πολιτική αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Τα κύρια συνθήματα της Επανάστασης ήταν «ελευθερία ή θάνατος» και «Τούρκος μη μείνει στον Μοριά μηδέ στον κόσμο ούλο».

Η θρησκευτική συνιστώσα της Επανάστασης τονίστηκε με την εισβολή των Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο, ώστε η μνήμη του θρησκευτικού μίσους να διατηρείται εκεί, επειδή ακόμα και σήμερα οι κάτοικοί της περιγράφουν τις καταστροφές με τη φράση «αποδώ πέρασε ο αράπης».

Σήμερα όμως, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, το ελλαδικό κράτος ετοιμάζεται να τη γιορτάσει ενώ έχει αποποιηθεί τις αρχές της. Η χώρα μας δεν αποτελεί πλέον κυρίαρχο έθνος-κράτος αλλά ένα γερμανικό προτεκτοράτο. Η θρησκευτική ταυτότητα της Επανάστασης έχει ομοίως ακυρωθεί, επειδή το πολιτικό σύστημα εποικίζει συστηματικά και μεθοδικά τη χώρα με μουσουλμάνους, δηλαδή με πληθυσμούς που ελέγχονται ιδεολογικά και πολιτικά από την Τουρκία, ακυρώνοντας έτσι την κυριότερη ιδεολογική αρχή της Επανάστασης, που είναι η θεμελίωση ενός έθνους απουσία του Ισλάμ.

Ο πολιτικός εκσυγχρονισμός επίσης απετέλεσε όνειρο θερινής νυκτός, επειδή η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης στην οποία ισχύουν συγκεκαλυμμένες φεουδαρχικές δομές. Η χώρα μας κυβερνάται ακόμα από οικογένειες «κοτζαμπάσηδων» και «νεοφαναριωτών», που υπηρετούν άμεσα την κυβέρνηση του Βερολίνου και έμμεσα την κυβέρνηση της Αγκυρας. Τα αίτια της ακύρωσης των ιδεολογικών αρχών της Επανάστασης του 1821 είναι πολλά. Τα σημαντικότερα είναι η καθολική υιοθέτηση των ιδεολογικών αρχών του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης από τις ελίτ και τη διανόηση, καθώς και η ανυπαρξία μεγαλοαστικής τάξης με εθνική συνείδηση.

Η Επανάσταση του 1821 και η επέκταση του μικρού Ελληνικού Βασιλείου έγιναν πραγματικότητα επειδή βασίστηκαν στο ιδεολογικό υπόβαθρο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και στη Μεγάλη Ιδέα. Δυστυχώς όμως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οι πολιτικές ελίτ απέτυχαν να αναπληρώσουν το ιδεολογικό κενό που άφησε πίσω της η αποτυχία, με συνέπεια έκτοτε η χώρα να στερείται ιδεολογίας και υπαρξιακού σκοπού. Η μεγαλοαστική τάξη, η οποία δυνητικά θα μπορούσε να χαράξει τον νέο εθνικό προσανατολισμό, όπως έγινε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στην Τουρκία, απέτυχε να αποκτήσει εθνική συνείδηση, επειδή, αφενός, ποτέ δεν είχε βιολογική συνέχεια (οι επίγονοι ζουν σπαταλώντας την πατρική περιουσία στο εξωτερικό) και, αφετέρου, είναι επαρχιακή, μιμητική, αμόρφωτη και άκρως παρασιτική.

Παρότι επίσης η ηττημένη Αριστερά επικράτησε ιδεολογικά μετά τον Εμφύλιο, απέτυχε και αυτή να χαράξει ένα νέο εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, επειδή υπήρξε αυτοθυματοποιούμενη και ανθελληνική στην ουσία της ύπαρξής της, όπως απέδειξε η διοίκηση Τσίπρα.

Συνεπώς, παρά το γεγονός ότι η Αριστερά κυριαρχεί σήμερα ιδεολογικά, είναι εγκλωβισμένη στις αντιφάσεις της, αδυνατούσα να παρουσιάσει μια εναλλακτική λύση, που θα αφυπνίσει το έθνος. Η Αριστερά χάρισε αφελώς τον πατριωτισμό και το έθνος στη ρηχή Ακροδεξιά, η οποία με τη σειρά της χάρισε τους κοινωνικούς αγώνες στην Αριστερά. Έτσι, τα δύο κυρίαρχα ιδεολογικά πολιτικά ρεύματα στην Ελλάδα ακύρωσαν την ενότητα του εθνικού και κοινωνικού χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821, διαμοίρασαν τα ιμάτιά της και διαιώνισαν την εθνική σύγχυση. Σημειολογικά, οι διαλεκτικές αντιφάσεις και η ιδεολογική σύγχυση των ελίτ εκφράζονται μέσα από τις πρόσφατες δράσεις πολιτικών, οι οποίοι, αφενός, μοιράζουν τρόφιμα σε μουσουλμάνες που ωθούνται από την Τουρκία να εγκατασταθούν στην Ελλάδα ή παρουσιάζονται να αφαιρούν τα σύμβολα του Αγώνα του 1821 από δημόσια κτίρια και, αφετέρου, εμφανίζονται σε στρατιωτικές μονάδες στα ακριτικά νησιά, ώστε να απευθύνουν το πολιτικό μήνυμα της υπεράσπισης της πατρίδας.

Όμως οι δύο εικόνες είναι αντικρουόμενες, εκπέμποντας και στον αντίπαλο και στο έθνος αντιφατικά μηνύματα (αρκεί να επισημανθεί η διαδήλωση των Πακιστανών εποίκων στη γαλλική πρεσβεία των Αθηνών πρόσφατα, όταν ο Μακρόν προσπαθούσε να θεμελιώσει στρατηγική συμμαχία με την Ελλάδα).

Η ακύρωση της Επανάστασης του 1821 μέσω της σύγχυσης των εννοιών, των ιδεών και του κρατικού ανθελληνισμού δεν επιτρέπει στις κυρίαρχες ελίτ να διαχωρίσουν την κρατική λειτουργία από αυτή των ΜΚΟ, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η βιολογική συνέχεια του ελληνικού έθνους. Η ακύρωση της Επανάστασης πιθανώς θα επιβεβαιωθεί το 2021, με την παράδοση του Αιγαίου στους Τούρκους και την επανεμφάνιση των Οθωμανών στην περιοχή μας, 200 χρόνια μετά τον μεγάλο ξεσηκωμό.

*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

 

 https://www.newsbreak.gr

Αντιδημοκρατική η αρθρογράφηση της Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια εφημερίδα

 

του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη από το προσωπικό λογαριασμό στο facebook

Υποτίθεται ότι φέτος η χώρα γιορτάζει το 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Την Επανάσταση, που αποτίναξε τον οθωμανικό ζυγό (κανείς από τους αγωνιστές δεν μιλούσε για Οθωμανούς, όλοι για Τούρκους μιλούσαν) από την πλάτη του Γένους (ούτε των χριστιανών ούτε των βαλκάνιων, όλοι οι επαναστάτες για Γένος μιλούσαν και έγραφαν).

Στο πλαίσιο αυτής της γιορτής, που θα όφειλε να είναι πανεθνική, μια και αφορά σε ένα έθνος, των Ελλήνων, και μια που η Επανάσταση ήταν εθνικοαπελευθερωτική και όχι ταξική και εμφύλια σαν τη γαλλική (που οι αριστεροί καθηγητές στα πανεπιστήμια διδάσκουν ότι ήταν το παράδειγμα για την ελληνική, παρ’ όλο που και ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης απορρίπτουν ρητώς αυτή την εκδοχή, αλλά τι ήξεραν ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης…), στο πλαίσιο λοιπόν αυτό και για να προσγειωθούμε εμείς οι Έλληνες, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε να παρέμβει. Όχι για να ενώσει. Αλλά, δυστυχώς για να χωρίσει τους Έλληνες.

Έτσι, συναποφάσισε με τους συμβούλους της και άλλους εξωθεσμικούς παράγοντες, ότι καλό θα ήταν να αρθρογραφήσει επί του θέματος για τον εθνοκεντρισμό και την έκφραση της πλειοψηφίας, τη λαϊκή κυριαρχία, για την οποία αιματοκυλίστηκαν οι Έλληνες, επί 400 χρόνια. Και συναποφάσισαν ότι ο προσφορότερος τρόπος να απευθυνθεί σε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες (γιατί είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του Προέδρου να απευθύνεται σε όλους και όχι σε μερικούς) είναι να αρθρογραφήσει σε ΜΙΑ εφημερίδα! Και επέλεξαν την (γνωστή ως φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ και εκφραστή των απόψεων του) Εφημερίδα των Συντακτών!

Το θέμα που επέλεξε να γράψει η Πρόεδρος είχε τίτλο «Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα». Πρόκειται για έναν ύμνο στις μειοψηφίες και έναν κόλαφο στην πλειοψηφία του λαού και στα δικαιώματά της. Αποκορύφωμα, η θέση της ότι «η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας» γιατί αυτό, κατά την Πρόεδρο αποτελεί «τη λαϊκίστικη στρέβλωση της Δημοκρατίας». Η βούληση της πλειοψηφίας κατά την Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι η λαϊκή βούληση! Είναι λαϊκίστικη εκδοχή! Αλλά, είναι και κάτι χειρότερο: «Είναι τυραννία», όπως γράφει!: «Σε αυτή την περιεκτική αντίληψη για τη δημοκρατία οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας»!

Προφανώς, η Πρόεδρος έχει μπλέξει τη λαϊκή κυριαρχία και το δημοκρατικό δικαίωμα της πλειοψηφίας με τη δημοκρατική υποχρέωσή της πλειοψηφίας να προστατεύει τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Και τις παρεκτροπές μειοψηφιών εναντίον άλλων μειοψηφιών, με την πλειοψηφία ως δημοκρατική οντότητα.

Φυσικά, από μια τέτοια ιδεολογική κατάθεση, που ως μη οφείλει, κάνει η Πρόεδρος ΟΛΩΝ των Ελλήνων, σε μιά, ως μη οφείλει προτιμώμενη πηγή πληροφόρησης, δεν λείπει και η επίθεση εναντίον του «εθνοκεντρικού προστατευτισμού», που ταυτίζεται κατ’ αυτήν με τον ευρωσκεπτικισμό και με όσους αμφισβητούν τη φιλελεύθερη δημοκρατία! Άλλη μορφή ή ανάγκη εθνοκεντρικού προστατευτισμού δεν υπάρχει όταν η χώρα, της οποίας είναι Πρόεδρος, βρίσκεται σε αγώνα επιβίωσης με μια σφόδρα επιτιθέμενη Τουρκία και με μια αντίπαλη και εχθρική για τα ελληνικά συμφέροντα Γερμανία! Και θεώρησε ότι αυτή ακριβώς η εποχή, των γιορτασμών του ’21, που η Ελλάδα δέχεται τη σφοδρότερη επίθεση από την εποχή του ’22 από την Τουρκία, είναι η κατάλληλη για να νουθετήσει εθνικώς τους Έλληνες!

Αλλά, το μείζον δεν είναι το περιεχόμενο. Είναι ότι η Πρόεδρος έχει προχωρήσει σε μια δημοκρατικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ κίνηση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αρθρογραφεί! Και δεν αρθρογραφεί γιατί ο Πρόεδρος απευθύνεται ΠΑΝΤΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΣ σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες και ΠΟΤΕ σε μία μερίδα πολιτών. Απευθύνεται έτσι ώστε να μπορεί να την ακούσει και να τη διαβάσει και ο τελευταίος πολίτης. Επειδή είναι Πρόεδρος ΟΛΩΝ των πολιτών. Και επειδή η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του είναι να ΣΥΝΕΝΩΝΕΙ, να είναι το σύμβολο της ενότητας των Ελλήνων. Ασχέτως ιδεολογικών και κοινωνικών απόψεών τους.

Η αρθρογραφία της Προέδρου σε μία εφημερίδα (την Εφημερίδα των Συντακτών στην προκειμένη περίπτωση), και σε οποιαδήποτε εφημερίδα, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της θέσης της Προέδρου ως συνταγματικού συνεκτικού κρίκου όλων των πολιτών. Επειδή όλες οι εφημερίδες είναι εκφραστές συγκεκριμένων ιδεολογικών και κομματικών απόψεων. Η προτίμηση της Προέδρου να αρθρογραφήσει σε οποιαδήποτε εφημερίδα σημαίνει εκ των πραγμάτων, αλλά και στη συνείδηση του λαού, την προτίμηση του Προέδρου στην ιδεολογία, το κόμμα, την πολιτική αυτής της εφημερίδας. Κι αυτό αγγίζει τα όρια της εκτροπής από τις υποχρεώσεις και τη θέση του Προέδρου.

Εκτός αν η Πρόεδρος επιθυμεί να διαβάζεται μόνο από το αναγνωστικό κοινό της συγκεκριμένης ή μιάς μόνο εφημερίδας. Αυτό το μήνυμα δίνει. Ένα μήνυμα εξαιρετικά περιφρονητικό για όλους τους άλλους Έλληνες.

Ανακοίνωση του Άρδην: «Εις το εξής έχω απόφασιν να γένω άγγελος» – Ευτυχισμένο το 2021!

 

Πίνακας του Θεόφιλου

Ανακοίνωση του Άρδην

To 2021 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για τους Έλληνες. Δεσπόζει το κλείσιμο 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, επέτειος που εξαιτίας της συγκυρίας στην οποία βρίσκεται η χώρα αποκτάει μια δραματική επικαιρότητα. Τα συνταρακτικά γεγονότα που σφράγισαν το 2020 μας εισάγουν με τον πιο βίαιο τρόπο στον 21ο αιώνα. Στις κυριότερες προκλήσεις που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα, αλλά και ως έθνος.

Τα 200 χρόνια του ελεύθερου βίου κλείνουν σε μια στιγμή όπου τα κεκτημένα του 1821 απειλούνται από τον καινούριο κύκλο επέκτασης του νέου Οθωμανισμού. Επιστρατεύοντας αυτός εκτεταμένα σχέδια αλλαγής συνόρων και θεωρίες ζωτικού χώρου οι οποίες γυρεύουν να παντρέψουν το ολοκληρωτικό Ισλάμ με την σκοτεινή ευρωπαϊκή παράδοση του ναζισμού, γυρεύει να χτίσει ένα νέο Χαλιφάτο που περνάει –κυριολεκτικά– πάνω από την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα, το πλανητικό σύστημα δείχνει να έχει απωλέσει το σημείο ισορροπίας του και η μια κρίση διαδέχεται την άλλη: Πολυπολικότητα και όξυνση των διεθνών γεωπολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών, οικολογική κρίση, παγκόσμια μετανάστευση και απειλή δραστικής μετάλλαξης της εθνικής και πολιτιστικής σύνθεσης του ευρωπαϊκού χώρου –κυρίως του ελληνικού που βρίσκεται στα σύνορα των δύο κόσμων, καταβαράθρωση των λαϊκών, μεσαίων και κατώτερων τάξεων στη Δύση, αποδυνάμωση των εθνικών δημοκρατιών και υπονόμευση των συλλογικών κεκτημένων ελευθερίας, παιδείας, αξιοπρέπειας που κέρδισαν οι λαοί με δάκρυα και αίμα κατά τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους.

Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που οι προαναφερόμενες τάσεις σκοτεινιάζουν τους ουρανούς του μέλλοντος, πηγάζουν από μέσα μας και ορισμένες αχτίδες αισιοδοξίας.

Μέσα σε αυτά τα 200 χρόνια του ελεύθερου βίου μας, πολλές φορές η ιστορική πορεία μας έμοιαζε με Γολγοθά: Ήττες, ματαιώσεις, Καταστροφές, εμφύλιοι και καταρρεύσεις. Πέσαμε πολλές φορές, μα σηκωθήκαμε άλλες τόσες. Αύριο, θα κλείσουμε μια δεκαετία ραγδαίας κοινωνικής, οικονομικής και εθνικής υποβάθμισης, όπου ακόμα και αυτή η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σύρθηκε εκποιούμενη στο πολιτικό χρηματιστήριο της εξουσιομανίας και του τυχοδιωκτισμού.  

Κι όμως: Αντέξαμε· είμαστε ακόμα εδώ. Και αυτό μας το πείσμα, κόντρα στο ισοζύγιο της ισχύος και σε κάθε ψυχρό υπολογισμό, είναι η υπέρτατη απόδειξη ότι το αντιστασιακό μας πνεύμα είναι παρόν.  

Αποχαιρετώντας τη χρονιά που πέρασε, δεν θα θέλαμε να σταθούμε στην καταιγιστικά αρνητική της τροπή· αλλά σε εκείνες τις αχτίδες αισιοδοξίας που έλαμψαν σε στιγμές της, και οι οποίες αποτελούν εφόδια για τη χρονιά που θα έλθει: Η “ήρεμη δύναμη” που εκφράστηκε με τη δημόσια παρουσία του Σωτήρη Τσιόδρα, η αυταπάρνηση και ο αγώνας του υγειονομικού προσωπικού, η εγκαρτέρηση των περισσότερων Ελλήνων· επίσης, το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η ναυτοσύνη του κυβερνήτη της Φρεγάτας Λήμνος, που έδειξε στον Τούρκο ομόλογό του τι μπορεί να συμβεί όταν η αλαζονεία του ισχυρού γείτονα ξυπνήσει το “κοιμώμενο θηρίο” της ελληνικής αξιοπρέπειας.

«Όταν θέλω γίνομαι άγγελος, και όταν θέλω πάλε γίνομαι διάβολος», είπε ο Καραϊσκάκης σε μια διάσημη αποστροφή του. Τα λόγια του συνιστούν μια πολύτιμη αποτύπωση της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. «Διάολοι» μέσα στην παρακμή τους οι Έλληνες, «άγγελοι» όποτε το θελήσουν. Η φράση, όμως, του Καραΐσκάκη, δεν τελειώνει σε αυτήν την πρόταση: «Εις το εξής έχω απόφασιν να γένω άγγελος», προσθέτει. Ας είναι αυτή η καλύτερη ευχή μας, για την αν μη τι άλλο συνταρακτική χρονιά που μας περιμένει!

 Υ.Γ. Το Άρδην είναι ένας επίμονος συλλογικός οργανισμός που παράγει πνεύμα, πολιτισμό και υψηλή πολιτική, αντιπαλεύοντας επί δεκαετίες κάθε σκοτεινή όψη του συλλογικού μας εαυτού. Πραγματοποιεί κάθε χρόνο εκατοντάδες εκδηλώσεις –σε όλη την Ελλάδα–, ακόμα, δεκάδες εκδόσεις βιβλίων (Εναλλακτικές Εκδόσεις), περιοδικών (Άρδην και νέος Ερμής ο Λόγιος) και εφημερίδων (Ρήξη). Βρίσκει πάντοτε τη θέση του στους δικαίους αγώνες του έθνους και της κοινωνίας, ενώ είναι καθημερινά παρόν στην προσπάθεια για σοβαρή ενημέρωση, ανάλυση, και πνευματική καλλιέργεια (με την ιστοσελίδα μας ardin-rixi.gr). Αποτελεί, τέλος, μια εστία συνάντησης ανθρώπων που αγωνιούν για να αφήσουν ένα θετικό συλλογικό αποτύπωμα στη δημόσια ζωή αυτού του τόπου. Για όλους αυτούς τους λόγους έχουμε ανάγκη από την δική σας υποστήριξη και συμμετοχή· δεν είναι μόνο ότι η οικονομική βιωσιμότητα του εγχειρήματος εξαρτάται αποκλειστικά από αυτήν, μιας και ποτέ δεν υποκύψαμε στα δόλια βοηθήματα των διάφορων κέντρων εξουσίας. Είναι και το ότι, η δύναμή μας, είναι η δύναμη του «εμείς».

Για να ενισχύσετε το Κίνημα Άρδην μπορείτε να καταθέσετε σε κάποιον από τους ακόλουθους λογαριασμούς:

– Εθνική Τράπεζα  116/768054-65 (IBAN: GR 12 0110 1160 0000 1167 6805 465) 

– Γιούρομπανκ  0026 – 0205 – 73 – 0102015908 (IBAN: GR 300 260 20 50000 730 1020 15908)

– Τράπεζα Πειραιώς  5010 – 025102 – 791 (IBAN: GR17 0172 0100 0050 1002 5102 791)

– Άλφα Μπανκ  844 – 002101 – 018823 (IBAN GR89 0140 8440 8440 0210 1018 823) 

Ενώ μπορείτε να γραφτείτε συνδρομητές (ηλεκτρονική ή έντυπη συνδρομή) και σε όλα τα έντυπα του κινήματός μας (Ρήξη, Άρδην, νέος Ερμής ο Λόγιος). Περισσότερες πληροφορίες εδώ.