Η πανδημία και η αναζωπύρωση του Ψευδοριζοσπαστισμού

του Γιώργου Ρακκά
Στο κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος, το Άρδην δεν βρισκόταν ούτε στην κάτω, ούτε στην πάνω πλατεία. Βρισκόταν στην γωνία. Η σημειολογία της θέσης του ήταν πολύ ξεκάθαρη: Ένα ‘ανάδελφο’ ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα, όπου την ώρα που οι πλείστες όσες αντιμνημονιακές συσσωματώσεις, πατριωτικές και εθνομηδενιστικές, μιλούσαν για την ‘αγωνιστική άνοιξη’ της ελληνικής κοινωνίας, εκείνο μιλούσε και αγωνιζόταν ενάντια στην παρακμή.
Πραγματικά, ήταν, σαν να έπαιρνε κανείς φόρα και να συγκρούεται με ένα τοίχο: Μπορεί η διάκριση της πάνω με την κάτω πλατεία να είχε να κάνει με το εθνικό ζήτημα (η ελληνική σημαία κατέληξε ποινικοποιημένη στην κάτω πλατεία, καθώς τον έλεγχο της σύντομα είχε περάσει στα χέρια της εθνομηδενιστικής αριστεράς και των αντιεξουσιαστών), ωστόσο αμφότεροι οι πόλοι της πλατείας Συντάγματος μοιράζονταν κάτι κοινό: Αμφισβητούσαν την πραγματικότητα της χρεοκοπίας, την εξάντληση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, και θεωρούσαν ότι η κρίση ήταν κατασκευασμένη από τους δανειστές/δυνάστες προκειμένου να απομυζήσουν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας. Με λίγα λόγια, και πέρα από τον εθνομηδενισμό, το στοιχείο που ενοποιούσε την πάνω με την κάτω πλατεία ήταν το… «παλαιόν πασόκ το ορθόδοξο» που λέει και στο Facebook: Η κυριαρχία του πολύ χαρακτηριστικού τύπου νεοέλληνα που έψαχνε εν έτει 2010 και μέσα στις δίνες της ελληνικής χρεοκοπίας τον δικό του «Τσοβόλα» ώστε «να τα δώσει όλα».
Η ανάδυση του Τσίπρα και του Καμμένου στην εξουσία το 2015, ήταν το πολύ φυσικό επακόλουθο αυτής της πολιτισμικής κυριαρχίας του νεοέλληνα στις πλατείες του 2010. Η δε πορεία που διέγραψε αυτό το εγχείρημα διακυβέρνησης μας λέει πολλά για τους πολιτικούς ορίζοντες του ίδιου του νεοέλληνα: Από τις γελοιότητες του τύπου ‘γκόμπακ ΜαντάΜέρκελ’ που ξεστόμιζε ο Τσίπρας με αγγλικά επιπέδου καμακιού στα ελληνικά νησιά του 1980, και τις δηλώσεις ότι θα παίζει νταούλι και θα χορεύουν, έφτασε να είναι το… κουταβάκι της ίδιας της Μέρκελ, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές του ξένου παράγοντα.
Έτσι μέσα από μια αλληλουχία αλυσιδωτών γεγονότων οι «πλατείες» του 2010, αν και με τις ελληνικές σημαίες, οδήγησαν στις Πρέσπες του 2018. Ίσχυσε μεν η περίφημη ετερογονία των σκοπών, ωστόσο δεν ήταν μόνο αυτό· στην πολιτική και την κοινωνία, δεν γίνονται θαύματα, ούτε οι κινητοποιήσεις φέρουν μαγικό ραβδί: Ο διαδηλωτής του 2010, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ιδιώτευε καταναλωτικώς σαν να μην υπάρχει αύριο το 1999-2008, την περίοδο που μειοψηφούντες, αλλά και δακτυλοδεικτούμενοι ως γραφικοί λέγαμε ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφικό μονοπάτι μιας επίπλαστης και εθνομηδενιστικής ευημερίας. 
Πώς άραγε αυτή η φιγούρα της παρακμής θα μπορούσε κινητοποιούμενη να δώσει λύση στο αδιέξοδο της χώρας; Αυτό αναρωτιόμαστε στις προκηρύξεις που μοιράζαμε στην πλατεία Συντάγματος, και ζητούσαμε μια βαθιά επανάσταση πνεύματος και πολιτισμού ως προϋπόθεση για την θετική επίδραση της κινητοποίησης στη χώρα. Κάτι που για την κυρίαρχη πολιτική φιγούρα των κινητοποιήσεων, ας τους ονομάσουμε Τσιπροκαζάκηδες, μύριζε… ‘συνθηκολόγηση με τους γερμανοτσολιάδες’ και καταγγέλλονταν ως ανασχετικό της ανατρεπτικής ορμής των πλατειών. Η πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση ήταν κάτι πολύ «λίγο» σε σχέση με την… δραχμή, την ανατροπή της γερμανικής Ευρώπης, την κατάληψη της εξουσίας.     
Ανέλαβαν, λοιπόν, εκείνοι να απαντήσουν στο ερώτημα περί παρακμής που η ίδια η πραγματικότητα έθεσε τότε στην Ελλάδα, και απάντησαν με τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης του 2015-2020: Ο εθνικός πλούτος εκποιήθηκε, το τραπεζικό σύστημα εκχωρήθηκε στους ξένους, οι λαϊκές τάξεις καθηλώθηκαν στα… Λίντλ και λουμπενοποιήθηκαν με καταναλωτικά επιδόματα. Και την ίδια στιγμή, αντιμετωπίσαμε μια μεγάλη εθνική ήττα με την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ η πολιτική των ανοιχτών συνόρων έδωσε την δυνατότητα στην Τουρκία να εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό και το προσφυγικό ξεκινώντας την επιχείρηση διάρρηξης της εθνικής και πολιτισμικής συνοχής της Ελλάδας. Η πολιτική δεν κρίνεται βάσει των προθέσεων, αλλά εκ του αποτελέσματος. Και το ιστορικό αποτέλεσμα της δράσης του ψευδοριζοσπαστισμού ήταν εξόχως αρνητικό, στον αντίποδα των ίδιων του των διακηρύξεων. 
Όλα αυτά θα ήταν (ευτυχώς) περασμένα σήμερα, μιας και αν κάτι το εντυπωσιακό διακρίνει την ελληνική κοινωνία είναι η ανθεκτικότητά της, η ικανότητα που έχει να απορροφάει κρίσεις, και καταστάσεις που για τις κοινωνίες της υπόλοιπης Ευρώπης θα ήταν άκρως καταστροφικές. Σε αυτό το επίπεδο επιβιώνει η αντιστασιακή ταυτότητα των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ψυχρό επεισόδιο διαρκείας που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία, δεν πανικοβάλλεται κανείς. Αντιθέτως, μέρα με την ημέρα η κοινωνία συνειδητοποιεί και αποδέχεται την πραγματικότητα της αντιπαράθεσης γυρεύοντας  μιαν απάντηση αξιοπρέπειας, και δεν τρέχει πανικόβλητη στα σούπερ μάρκετ για προμήθειες, όπως στα Ίμια του 1996. Αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά και επίσης, η οριστική εγκατάλειψη ενός πολιτικού στυλ τύπου «ψάχνω σωτήρα»/«κοροϊδεύομαι από δημαγωγίες», και όχι ο ψευδοριζοσπαστισμός υπήρξαν τα πραγματικά κέρδη της κοινωνικής συνείδησης στην κατά τα άλλα χαμένη δεκαετία του 2010-2020.

H πανδημία και η κρίση του παρασιτισμού
Γιατί όμως έρχονται σήμερα να ειπωθούν όλα αυτά; Η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας κρίσης: Η πανδημία, κυρίως, η ανάσχεση της διεθνοποίησης που εκείνη προκαλεί οδηγεί τον ελληνικό παρασιτισμό σε ασφυξία. Καθώς ήταν ενισχυμένος μέσα από την δεκαετία της χρεοκοπίας 2010-2020, η επιβίωση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας εξαρτάται από τις δραστηριότητές του. Με αυτόν τον τρόπο ο κορωνοϊός απειλεί την ελληνική κοινωνία με παλινδρόμηση, και η αγανάκτηση θεριεύει και πάλι σε κομμάτια της.
Ο ψευδοριζοσπαστισμός παίζει μέσα σε αυτές τις συνθήκες το τελευταίο του χαρτί. Κάνει μια απόπειρα να αποτυπωθεί και πάλι στον πολιτικό χάρτη, αφού τα πρώτα πολιτικά υποκείμενα που ανέδειξε, με κυριότερο αυτού τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε φάση υποχώρησης. Στο στόχαστρο αυτή την φορά βρίσκονται τα υγειονομικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, μιας και η κρίση αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για πολιτική επανασυσπείρωση της αγανάκτησης. 
Η ελληνοτουρκική όξυνση, ούτως ή άλλως, δεν προσφέρεται για εύκολη δημαγωγία, αν και υπήρξαν βέβαια φωνές μέσα στην κρίση του Αυγούστου που προανήγγειλαν την… προδοσία πριν αυτή καν συντελεστεί και έθεταν επί τάπητος την λήψη ριζικότερων μέτρων εναντίον του τουρκικού στόλου. Ξεχνούν αυτές οι φωνές πως η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού είναι ζήτημα… συνέχειας, και μιας βαθιάς, ουσιαστικής στροφής της εξωτερικής μας πολιτικής προς την στρατηγική της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτό το στοίχημα δεν είναι θέαμα, ούτε κερδίζεται με το να μεταβάλλεται το Facebook στο ΚΥΣΕΑ του κάθε πατριδοκάπηλου. Αυτές οι συμπεριφορές, οδηγούν εφ’ όσον κυριαρχήσουν σε πυροτεχνήματα σαν εκείνο του πραξικοπήματος που πραγματοποίησε η δικτατορία στην Κύπρο, που οδήγησε στην εισβολή της Τουρκίας το 1974, όπου όλος ο μαξιμαλισμός της Δικτατορίας πήγε περίπατο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ωστόσο, η άρνηση κάθε μέτρου για την πανδημία και η καταγγελία της υγειονομικής πολιτικής προκρίνεται από τον ψευδοριζοσπαστισμό, έναντι της υπαρξιακής πρόκλησης που μας θέτει το Ερντογάν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την προηγούμενη δεκαετία το αντιμνημονιακό αίτημα υποσκέλισε κάθε άλλο ζωτικό για την ελληνική κοινωνία ζήτημα. Θυμάται κανείς πως η αντιμνημονιακή μονομανία οδήγησε στο να στηριχτεί… πατριωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ όλο που στο προεκλογικό πρόγραμμά του περιγράφονται θέσεις που οδήγησαν στην Συμφωνία των Πρεσπών και την κρίση του μεταναστευτικού.

Ένας κύκλος που κλείνει;
Το 2020, ωστόσο, δεν είναι 2010-2015. Τότε το πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε κρίση, σήμερα, περνάει μέσα από διαδικασίες αναδόμησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας πετύχει την παντοδυναμία στον κεντροδεξιό πόλο, επιστρατεύει το σενάριο του ‘μακρονισμού᾿: Ο πολιτικός του συγχρωτισμός με τους σημιτικούς κύκλους δείχνει πως θα ήθελε να διαμορφώσει μια νέα, φιλελεύθερη παράταξη, «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», που να δημιουργεί συνθήκες πολιτικής ηγεμονίας διεμβολίζοντας και την κεντροαριστερά. Το εγχείρημα έχει ως σημείο αφετηρίας του τον εκσυγχρονιστικό εθνομηδενισμό, εντούτοις, τα μηνύματα που έρχονται πλέον από την Ευρώπη κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και ο Μακρόν ξεκίνησε εκφράζοντας την σοσιαλφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα ‘Κίτρινα Γιλέκα’ εντούτοις, και η πιέση που του ασκούσε αποτελεσματικά η Μαρίν Λεπέν τον οδήγησαν να στραφεί προς τον ‘Ντε Γκωλισμό’, τον γαλλικό ρεπουμπλικανισμό.
Δυο πράγματα θα κρίνουν το μητσοτάκειο εγχείρημα: Αφενός, το αν θα υποκύψει ή όχι στην κατευναστική ατζέντα περί των ελληνοτουρκικών που θέλει να επιβάλει η Μέρκελ στην Ελλάδα, ή αν θα προχωρήσει στο αντι-νεοθωμανικό μέτωπο με την Αίγυπτο και την Γαλλία. Αφετέρου, το εύρος και το βάθος της πανδημικής κρίσης και μέσα σε αυτήν, η δυνατότητα του παρόντος σχήματος διακυβέρνησης να εγκαταλείψει τις πολιτικές που εκφράζουν τον οικονομικό παρασιτισμό, ενισχύοντας την εθνική οικονομική αυτοδυναμία. 
Η αναζωπύρωση του ψευδοριζοσπαστισμού, από την άλλη, δεν μπορεί να αλλάξει ούτε το πολιτικό κλίμα, ούτε την κατεύθυνση που τείνει να πάρει το πολιτικό παιχνίδι: Η ελληνική κοινωνία δεν θέλει πια ‘λογάδες’, πολιτικούς και κόμματα που κάνουν σταδιοδρομία με το «ξέρεις τι θα κάνα εγώ ‘ρε;» και την διαχείριση του μίσους. Έτσι ο ψευδοριζοσπαστισμός βρίσκει καταφύγιο στην εικονικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σημασία έχει να δούμε και πως το συγκεκριμένο ρεύμα περιγράφει πλέον τον εχθρό του: Μπορεί η κυβέρνηση να καταγγέλλεται συστηματικά, εντούτοις, ο πραγματικός εχθρός δεν περιγράφεται στους εκπροσώπους της, ή τους «ειδικούς», αλλά σε όσα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγουν διαφορετική στάση: Από την καταγγελία των δανειστών περάσαμε σταδιακά στην δαιμονοποίηση των ‘μενουμευρώπηδων’ και από εκεί στους «μενουμεσπιτάκηδες» και τους «σανοφάγους» –όρος που υποτίθεται ότι περιγράφει την ‘ανόητη κοινωνία’.

Συγχωνεύουν τη Δ.Ο.Υ. Αγίων Αναργύρων με τη Δ.Ο.Υ. Αχαρνών!!!

Ουρές και συνωστισμός προβλέπεται εν μέσω πανδημίας

Την απόφαση για άμεση ενοποίηση μικρών και υποστελεχωμένων εφοριών περιορισμένης αρμοδιότητας έλαβε η ΑΑΔΕ σε μία προσπάθεια για την παροχή περισσότερων και καλύτερων υπηρεσιών(;;;) προς τους πολίτες με ταυτόχρονη μείωση της γραφειοκρατίας.

Στην άμεση ενοποίηση μικρών και υποστελεχωμένων εφοριών περιορισμένης αρμοδιότητας (ΔΟΥ που δεν έχουν φορολογικό έλεγχο) της Αττικής με εφορίες πλήρους αρμοδιότητας της ευρύτερης περιοχής τους, προχωρά η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων ( ΑΑΔΕ).
Ο διοικητής της ΑΑΔΕ Γιώργος Πιτσιλής έδωσε το "πράσινο φως" προκειμένου να προχωρήσει η παρέμβαση αυτή, η οποία αποτελεί ακόμη ένα βήμα για την παροχή περισσότερων και καλύτερων υπηρεσιών προς τους πολίτες με ταυτόχρονη μείωση της γραφειοκρατίας, αλλά και του χρόνου που απαιτείται για τις συναλλαγές με την Εφορία. Είχε προηγηθεί η έκδοση της απόφασης για την υποχρέωση των εφοριών να διεκπεραιώνουν τις δηλώσεις φορολογίας κεφαλαίου (μεταβιβάσεις ακινήτων, κληρονομιές και δωρεές) μέσα σε τρεις ημέρες από την παραλαβή τους, χωρίς φυσική παρουσία των φορολογουμένων.
Σύμφωνα με πληροφορίες το σχέδιο της ΑΑΔΕ προβλέπει ότι η ΔΟΥ Γαλατσίου καταργείται και συγχωνεύεται με την ΙΓ Αθηνών, η ΔΟΥ Χαλανδρίου καταργείται και συγχωνεύεται με τη ΔΟΥ Χολαργού, η ΔΟΥ Νέας Σμύρνης καταργείται και συγχωνεύεται με τη ΔΟΥ Καλλιθέας, η ΔΟΥ Αγίου Δημητρίου καταργείται και συγχωνεύεται με τη ΔΟΥ Ηλιούπολης, η ΔΟΥ Αχαρνών καταργείται και συγχωνεύεται με τη ΔΟΥ Αγίων Αναργύρων, η ΔΟΥ Παλαιού Φαλήρου καταργείται και συγχωνεύεται με τη ΔΟΥ Γλυφάδας.
Οπως αναφέρουν αρμόδιες πηγές, η ΑΑΔΕ, προχωρά σε αλλαγές στο μοντέλο λειτουργίας και οργάνωσης των εφοριών σε τρεις κατευθύνσεις:

• Διευρύνει το φάσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών
• Αξιοποιεί καλύτερα τους εργαζομένους
• Τις ενοποιεί χωροταξικά

Τα οφέλη προβλέπεται οτι θα είναι σημαντικά και αφορούν όλους, φορολογούμενους, Δημόσιο και εργαζόμενους στις συγκεκριμένες εφορίες, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ΑΑΔΕ. 
Στις υποκατάργηση εφορίες ο μέσος αριθμός των υπαλλήλων ημερησίως είναι μικρότερος από 20 και σε ποσοστό είναι 60% λιγότεροι από το αντίστοιχο προσωπικό εφοριών πλήρους αρμοδιότητας, με αποτέλεσμα η εξυπηρέτηση των πολιτών να γίνεται αρκετές φορές εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα. 
Είναι ενδεικτικό, επίσης, οτι για τις πρώτες έξι εφορίες, που σχεδιάζεται να ενοποιηθούν με πλησιέστερες μεγάλες εφορίες τους, το ετήσιο κόστος των ενοικίων αγγίζει τα 900.000 ευρώ.


newpost.gr

«Δεν θα συμβιβαστούμε σε αυτά που είναι δικά μας»

  Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο    

Ακούς τον Ερντογάν την ημέρα που γίνεται η γερμανική προσπάθεια για διάλογο εκτόνωσης της κρίσης, που εκείνος προκάλεσε, να ανακοινώνει ανανέωση της παράνομης Navtex. Τον ακούς μετά, απειλητικότερο όσο ποτέ προηγουμένως, να προειδοποιεί ότι η Τουρκία δεν θα κάνει «καμία παραχώρηση» και θα κάνει οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να εξασφαλίσει τα δικαιώματά της στη Μαύρη θάλασσα, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο. «Δεν θα συμβιβαστούμε σε αυτά που είναι δικά μας…». Και «καλούμε τους συνομιλητές μας να μείνουν μακριά από λάθη που θα τους προκαλέσουν καταστροφή».
Ακούς και τον Τσαβούσογλου να σηκώνει ακόμα πιο ψηλά τις απειλές: «Αυτή τη φορά δεν θα πρόκειται για ατύχημα, θα αναλάβουμε δράση και θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο». Μετά, ακούς και τους δικούς μας αναλυτές και πολιτικούς. Εδώ και στην Αθήνα.

Ίλιον: Εγγραφές στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Ιλίου με το voucher από την Ε.Ε.Τ.Α.Α. Όλες οι πληροφορίες

O Δήμος Ιλίου ενημερώνει τους γονείς δικαιούχους αξίας τοποθέτησης (voucher) από την Ε.Ε.Τ.Α.Α., ότι η διαδικασία που θα ακολουθήσει η Διεύθυνση Προσχολικής Αγωγής για την τοποθέτηση βρεφών και νηπίων (κατηγορία δομής Α1 & Α2) σε Βρεφονηπιακό Σταθμό του Δήμου Ιλίου, έχει ως εξής:

1. Από την Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020, μετά την οριστικοποίηση των πινάκων ωφελούμενων από την Ε.Ε.Τ.Α.Α., ξεκινά η υποβολή αιτήσεων των δικαιούχων προς το Δήμο Ιλίου.
2. Οι αιτήσεις θα υποβάλλονται μόνο ηλεκτρονικά στη διεύθυνση espabns@ilion.gr έως και την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020.
3. Οι ενδιαφερόμενοι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν στην ιστοσελίδα του Δήμου την αίτηση συμμετοχής, στον παρακάτω σύνδεσμο https://www.ilion.gr/aitisi_voucher_2020-2021/, να την συμπληρώσουν πλήρως και να την επισυνάψουν μαζί με την αντίστοιχη αξία τοποθέτησης (voucher) σε email που θα αποστείλουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση espabns@ilion.gr.
4. Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας θα ακολουθήσει η ανάρτηση των οριστικών αποτελεσμάτων εγγραφής βρεφών και νηπίων για το σχολικό έτος 2020 – 2021 στην ιστοσελίδα του Δήμου Ιλίου.

Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με τη Διεύθυνση Προσχολικής Αγωγής στα τηλέφωνα 2132030178, 2132030052 και 2132030190, Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 09:00 -12:00 το μεσημέρι.

Ο Γ. Καραμπελιάς, στο Βεργίνα TV

Ένα μη μεσσιανικό πρόταγμα

«Αχιλλεύς θνήσκων»· Αχίλλειον Κέρκυρα

Του Γιώργου Καραμπελιά από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 7

Τώρα
Ήχοι πνιχτοί προανακρούουν
Τη στροφή της πλάστιγγας
Χεριών προπομποί περισώζουν
Ρίζες αλλοτινών κραυγών.
Κλείτος Κύρου, «Αίτημα αιωνιότητας»

Η συ­νά­ντη­ση ελ­λη­νι­σμού – ιουδαϊ­σμού, απότοκος της οποίας υπήρξε ο χριστιανικός κόσμος, αποτέλεσε ί­σως τη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη πνευματική «συ­νά­ντη­ση» της ι­στο­ρί­ας. Πα­ρή­γα­γε τον σημερινό κό­σμο και κα­θό­ρι­σε τα συ­στή­μα­τα σκέ­ψης, τις συ­μπε­ρι­φο­ρές, τον πο­λι­τι­σμό και την πα­γκό­σμια ι­στο­ρί­α για πολ­λούς αιώ­νες, δημιούργησε έ­ναν ή ί­σως πε­ρισ­σό­τε­ρους τύ­πους αν­θρώ­πων που μέχρι σή­με­ρα φέρ­νουν επάνω τους τα ίχνη αυ­τής της ι­στο­ρι­κής διασταύρωσης. Ήταν μία συ­νά­ντη­ση η ο­ποί­α εμφανίστηκε αρ­χι­κώς ως σύγκρουση μεταξύ ιουδαϊσμού και ελληνισμού, εν συνε­χεί­α ως αλ­λη­λο­διείσ­δυση, για να οδηγήσει, εν τέλει, από τον 4^ο αιώνα και με­τά, στη δια­μόρ­φω­ση του ορ­θό­δο­ξου βυ­ζα­ντι­νού ελ­λη­νι­σμού και της λατινικής Δύσης, υπό την επίδραση του ρωμαϊκού πνεύματος.
Η συζήτηση επ’ αυτού του θέματος γνωρίζει μια διαρκή αναζωπύρωση στη νεώτερη Ελλάδα, από την εποχή του Πάριου και του Κοραή, του Ζαμπέλιου και του Καλλιγά, ενώ επί των ημερών μας α­πο­κτά μια νέ­α διάσταση: εξ αιτίας της «ε­πιστροφής» της ορ­θο­δο­ξί­ας ως α­πά­ντη­σης στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, ο εργαλειακός και εσπέριος διαφωτισμός τρο­φο­δο­τεί και πρι­μο­δο­τεί μια α­ντι­πα­ρά­θε­ση «ελ­λη­νι­κού κό­σμου» και ορ­θο­δο­ξί­ας. Κατ’ αυτόν, ο κλα­σι­κός ελ­λη­νι­κός κό­σμος α­πο­τε­λεί τη μή­τρα της Δύ­σης˙ συνεπώς η προ­σκό­λλη­σή μας στην τελευταία συ­νι­στά μια «ε­πι­στρο­φή» στις ελ­λη­νι­κές ρί­ζες μας, σε μια ξαναζεσταμένη και όψιμη εργαλειακή εκδοχή της κοραϊκής «μετακένωσης», ε­νώ η ορ­θο­δο­ξί­α α­πο­τε­λεί απλώς μια «σκο­τα­δι­στι­κή» ε­κτρο­πή ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια πασεϊστική νοσταλγία. Η ε­πί­θε­ση αυ­τή ε­κτρέ­φει ως α­πά­ντη­ση, a contrario, και την α­κραί­α α­ντί­πα­λο εκ­δο­χή που, στην παράδοση του Αθανασίου Πάριου, θε­ω­ρεί πως η ορ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­ση μπο­ρεί να α­πα­ντή­σει αφ’ ε­αυ­τής στα προ­βλή­μα­τα του κό­σμου μας, χω­ρίς την αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή ή και άλ­λες, ξέ­νες, πα­ρα­δό­σεις και χω­ρίς τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές και επιστημονικές ε­ξε­λί­ξεις.
Μά­λι­στα, με­τά την κρί­ση του υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού, την ε­ξάπλωση της κρι­τι­κής των ιου­δαιο­χρι­στια­νι­κών κα­τα­βο­λών του μαρ­ξι­σμού και στην Ελ­λά­δα –βλέ­πε την ε­πί­δρα­ση του Καστοριάδη στις νεώτερες, μεταπολιτευτικές γενιές των Ελλήνων–, τέλος, με την ενδυνάμωση της ισχύος του εκ­δυ­τι­κι­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, προ­βάλ­λε­ται και η α­πόρ­ρι­ψη του ορ­θό­δο­ξου ελ­λη­νι­σμού, ως δήθεν α­πλής «υ­πο­τα­γής» του ελ­λη­νι­σμού στον «ε­βρα­ϊ­σμό»^[1].

Ο πολίτης, το άτομο, το πρόσωπο

Κατ’ αυτή την αντίληψη, οι ι­δε­ο­λο­γι­κοί ά­ξο­νες ελ­λη­νι­σμού και χρι­στια­νι­σμού βρί­σκο­νται σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση. Ο ελ­λη­νι­σμός (ο κλασι­κός) δέ­χε­ται ως υ­πέρ­τα­τη κο­σμι­κή αρ­χή την τά­ξη των πλα­νη­τών και του κό­σμου, στην ο­ποί­α ε­ντάσ­σο­νται θε­οί, άν­θρω­ποι και φύ­σις, ε­νώ ο χρι­στια­νι­σμός ει­σά­γει την έν­νοια του Θε­ού-δη­μιουρ­γού του πα­ντός. Κα­τά συ­νέ­πεια, ο ελ­λη­νι­κός κό­σμος εί­ναι ά­χρο­νος, ε­νώ ο χρι­στια­νι­κός κό­σμος, ως συ­νέ­χεια του ιου­δα­ϊ­σμού, ει­σά­γει την Ι­στο­ρί­α ως εξέλιξη. Ο ελ­λη­νι­κός κό­σμος δέ­χε­ται τον αυ­τό­νο­μο πο­λί­τη, ε­νώ ο χρι­στια­νι­κός τον υ­πή­κο­ο και «δού­λο» του θε­ού.
Αν ω­στό­σο διε­ρευ­νή­σου­με πιο προ­σε­κτι­κά αυ­τές τις κά­θε­τες α­ντι­θέ­σεις, θα διαπιστώσουμε πως τα πράγ­μα­τα εί­ναι πιο σύνθετα. Κατ’ αρ­χάς, ο κλασικός ελληνικός κόσμος έχει πεθάνει από τον 4^ο αιώνα π.Χ. Όταν λοιπόν μιλάμε για ελληνισμό που συναντάει τον ιουδαϊσμό μέσα στον χριστιανισμό, αναφερόμαστε στον ελ­λη­νι­στι­κό και ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κό κό­σμο με­ρι­κών αιώ­νων αρ­γό­τε­ρα. Έ­ναν κό­σμο που, ό­πως σω­στά ε­πι­ση­μαί­νει ο Απόστολος Δοξιάδης, δεν είναι πλέον ο «κλασικός» ελ­λη­νι­κός αλ­λά ελ­λη­νί­ζει^[2]. 
 Στο μεταξύ, ο αυτόνομος πολίτης έ­χει ε­ξα­φα­νι­στεί μέ­σα στο πρώ­το «πα­γκό­σμιο κρά­τος» της ι­στο­ρί­ας, ε­νώ, στο θρη­σκευ­τι­κό πε­δί­ο, το ελ­λη­νι­κό δω­δε­κά­θε­ο έ­χει με­τα­βλη­θεί, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, στους δώ­δε­κα… α­πο­στό­λους των νέ­ων κυ­ρί­αρ­χων α­να­το­λι­κών θε­ών, του Μί­θρα, του Ή­λιου κ.λπ. Ή­δη έ­χει κυ­ριαρ­χή­σει σε ευ­ρύ­τε­ρα λα­ϊ­κά στρώμα­τα η έν­νοια του θε­ού-δη­μιουρ­γού, του ε­νός θε­ού των γνω­στι­κών και των νε­ο-πλα­τω­νι­κών.
Ο χρι­στια­νι­σμός δεν θα συ­να­ντή­σει τον αυ­τό­νο­μο πο­λί­τη της κλασ­ι­κής Α­θή­νας αλ­λά τον Α­λε­ξαν­δρι­νό και Σύ­ριο «Έλ­λη­να», υ­πή­κο­ο μιας α­πέ­ρα­ντης αυτοκρατορίας. Πού να βρεθεί ε­δώ πλέ­ον χώ­ρος για το ή­θος του πο­λί­τη;
Διότι, βέβαια, ο αρχαίος Έλληνας δεν ήταν «αυτόνομο άτομο», αλλά αυτόνομος πολίτης. Stricto sensu, ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός δεν υπήρξε ο ίδιος ατομοκεντρικός, παρ’ όλο που εμπεριείχε τη δυνατότητα μιας ατομοκεντρικής εξέλιξης. Το άτομο αποκτούσε υπόσταση μέσω του πολίτη. Και μόνον η κατάρρευση της αρχαίας πόλεως και η δημιουργία της «αυτοκρατορίας» –από τα χρόνια του Αλεξάνδρου έως τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία– θα επιτρέψει, ή ίσως και θα εκβιάσει, τη μετατροπή του πολίτη σε άτομο, κυριολεκτικώς, ένα άτομο χωρίς εστία και ρίζωμα, αποεδαφικοποιημένο, μέσα στις τεράστιες πόλεις του αλεξανδρινού και του ρωμαϊκού κόσμου^[3].
Το «αυτόνομο άτομο», τόσο σήμερα όσο και στην ελληνιστική εποχή, έχει απολέσει κάθε σημείο πολιτειακής ή μεταφυσικής αναφοράς. Σε αυτή την πραγματικότητα του ελληνι(στι)­κού-ρωμαϊκού κόσμου, εντάσσεται και η συνάντησή του με τον χριστιανισμό. Μια συνάντηση η οποία, μέσα από μερικούς αιώνες αντιπαραθέσεων και συγκρητισμών, μέχρι τους Καππαδόκες πατέρες και τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, θα οδηγήσει σε μια νέα σύνθεση όπου το «πρόσωπο», ως σύγκραση θείας και φθαρτής ουσίας, ως σχέση του ατόμου με το συλλογικό, θα υπερβεί το ανέστιο άτομο του ελληνορωμαϊκού κόσμου, ξανασυναντώντας, έστω σε ένα μεταφυσικό πεδίο, τον αυτόνομο πολίτη του κλασικού ελληνικού κόσμου.
Το πρό­σω­πο και ο πο­λί­της εί­ναι, φι­λο­σο­φι­κά, εγγύτερα με­τα­ξύ τους πα­ρά με το ά­το­μο του ελ­λη­νι­στι­κού και του σύγ­χρο­νου κό­σμου, και μάλιστα σε α­πό­λυ­τη α­ντί­θε­ση με τις αξιώσεις του σύγ­χρο­νου α­το­μι­κι­σμού, που προ­σφεύ­γει δή­θεν στην αρ­χαί­α Α­θή­να ως πηγή προτύπων. Το πρό­τυ­πο του σύγ­χρο­νου Νε­ο­ϋ­ορ­κέ­ζου εί­ναι μάλ­λον η ελ­λη­νι­στι­κή και ρω­μα­ϊ­κή Αλεξάνδρεια. Μό­νον η γαλ­λι­κή ή η ρω­σι­κή Επανάσταση θα επιχειρήσουν να μεταβάλουν και πάλι το άτομο σε πολίτη, αλλά θα προσκρούσουν στους υ­φά­λους του φιλελευθερισμού και του κολεκτιβισμού.
Βέβαια, υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Για τον πο­λί­τη της ελ­λη­νι­κής πό­λε­ως, αυ­τή η ταυ­τό­τη­τα εί­ναι πο­λι­τι­κής υ­φής και ε­ντάσ­σε­ται μέ­σα στην πραγματικότητα της πόλης-κράτους, ενώ για τον χριστιανό, ρωμαίο ή βυζαντινό, που ζει σε αυτοκρατορίες, η κοινότητα μετασχηματίζεται σε εκκλησία του Θεού (από την εκκλησία του Δήμου), η αυτονομία μεταβιβάζεται, στο πνευματικό πεδίο, στον Θεό και τον επίσκοπο και στο εγκόσμιο, στον Αυτοκράτορα. Δια­πι­στώ­νου­με λοι­πόν τό­σο μια α­ντί­θε­ση με τις αρ­χές του κλασ­ι­κού ελ­λη­νι­σμού ό­σο και μια αλληλοπεριχώρηση, σε ένα πεδίο όμως που δεν αφορά στην πολιτειακή μορφή αλλά στην ιδεολογική και μεταφυσική ταυτότητα. Έτσι, ο νέος άνθρωπος που αναδύεται από τον χριστιανικό συγκρητισμό κερδίζει ίσως σε εσωτερικότητα απέναντι στον αρχαίο Έλληνα, αλλά χάνει σε ισορροπία και αρμονία. Μπαίνει στον κόσμο του διχασμού, όπως θα επισημάνει ο Χέγκελ.
Στο ζήτημα αυτό έχει αναπτυχθεί προσφάτως στην Ελλάδα ένας ενδιαφέρων διάλογος, ιδιαίτερα στον χώρο που χαρακτηρίζεται ως νεορθόδοξη σκέψη˙ μια συζήτηση ανάμεσα στον Χρήστο Γιανναρά, τον Κώστα Ζουράρι, τον Στέλιο Ράμφο, τον Θόδωρο Ζιάκα^[4], η οποία θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Ο Χρ. Γιανναράς θεωρεί πως ο νεώτερος ατομισμός δεν έχει καμία σχέση με την αρχαιοελληνική ατομικότητα, ίσως και να βρίσκονται στους αντίποδες. Ο Στέλιος Ράμφος, υπερβαίνοντας και τις καστοριαδικές του ρίζες –γιατί ο Καστοριάδης αναφέρεται μονίμως στον αναγεννησιακό άνθρωπο–, όχι μόνον θεωρεί τον αρχαίο ατομικισμό της αυτής υφής με τον σύγχρονο αλλά και ανάγει τον τελευταίο σε αποκλειστική απελευθερωτική δυνατότητα και πρόταγμα της εποχής μας. Ο αμερικανισμός είναι η «συνέχεια» ή μάλλον η κορύφωση του αρχαίου ελληνικού ήθους, και σ’ αυτόν θα πρέπει να προσχωρήσουν και οι σύγχρονοι Έλληνες. Ο Θόδωρος Ζιάκας θα υποστηρίξει πως ο νεώτερος ατομισμός είναι παραπλήσιος με τον αρχαιοελληνικό, αλλά βρίσκεται σε κρίση, ανάλογη με εκείνη της ελληνορωμαϊκής περιόδου και θα πρέπει να υπάρξει μια υπέρβαση της κρίσης του, όπως έγινε με τη χριστιανική υπέρβασή του προς την κατεύθυνση του προσώπου^[5].

Στους Δήμους περνά ο φόρος και η διαχείριση του ΕΝΦΙΑ

Η κυβέρνηση προσανατολίζεται από  το 2022 ο φόρος και η διαχείριση του ΕΝΦΙΑ να περάσουν στους Δήμους.

Σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης θα υπάρχει ένα εύρος μέσα στο οποίο θα μπορούν να κινηθούν οι τοπικές αρχές για την αύξηση ή μείωση του ΕΝΦΙΑ στον Δήμο τους. Αυτό που μένει να καθοριστεί είναι το ποσοστό αυτό. Το σχέδιο της κυβέρνησης σύμφωνα με πληροφορίες, λαμβάνει υπόψη του τις οικονομικές, γεωγραφικές και διοικητικές ιδιαιτερότητες των δήμων.
Σε σχέση με τις αιτιάσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου και συγκεκριμένα ότι το σχέδιο της κυβέρνησης «για τις ακριβές περιοχές σημαίνει ότι θα έχουν περισσότερα έσοδα από τις λαϊκές και μεσαίες περιοχές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα ζωής των κατοίκων», από την κυβέρνηση υποστηρίζουν ότι θα υπάρξει αναδιανεμητικός μηχανισμός.
Ειδικότερα, για τους φτωχότερους Δήμους, στους οποίους οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων είναι πολύ μικρές, θα υπάρξει ένας αναδιανεμητικός μηχανισμός όπου οι δήμοι με αυξημένες εισπράξεις ΕΝΦΙΑ θα δίνουν (αυτοματοποιημένα, μέσω του μηχανισμού είσπραξης) στους φτωχότερους δήμους. Αυτό, συμβαίνει και σήμερα με τη χρηματοδότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Στην περίπτωση που κάποιος Δήμος αποφασίσει να αυξήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα πρέπει να υπάρχει αυξημένη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο και να περιγράφεται με ακρίβεια το ανταποδοτικό έργο που θα προκύψει για τους δημότες. Εφόσον το δημοτικό συμβούλιο ψηφίσει θετικά το υπουργείο Οικονομικών θα λάβει την τελική απόφαση.
Πηγή: kathimerini.gr

Ενημέρωση από τον Δήμο Ιλίου για τη χορήγηση ειδικού βοηθήματος επανασύνδεσης ρεύματος

Ο Δήμος Ιλίου ενημερώνει ότι, οι καταναλωτές με χαμηλά εισοδήματα που έχουν αποσυνδεθεί από το δίκτυο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών, μπορούν να υποβάλουν αίτηση για την εφάπαξ χορήγηση ειδικού βοηθήματος, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ενεργειακές τους ανάγκες, σύμφωνα με την υπ’ αριθ. ΥΠΕΝ/ΔΗΕ/70697/861/14.07.2020(ΦΕΚ 3088/24.07.2020/Β) ΚΥΑ.- Advertisement -

Για την υποβολή σχετικής αίτησης, οι προς εξέταση δικαιούχοι, θα πρέπει:

1. Να έχουν αποσυνδεθεί από το δίκτυο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών, μέχρι και 30.04.2020 και να παραμένουν αποσυνδεδεμένοι μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας υποβολής και εξέτασης των σχετικών αιτήσεων.
2. Να πληρούν τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια, όπως αυτά ορίζονται από τη σχετική ΚΥΑ.

Επισημαίνονται τα εξής:

• Η αποσύνδεση παροχής ρεύματος θα πρέπει να αφορά την κύρια κατοικία του υπό εξέταση δικαιούχου.
• Το ειδικό βοήθημα καταβάλλεται από τη ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. απευθείας στον τελευταίο Προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας, όπου εκκρεμούν οι οφειλές του δικαιούχου.
• Το ποσό του χορηγούμενου βοηθήματος προσδιορίζεται ανάλογα με το ύψος της συνολικής οφειλής του καταναλωτή προς τον Προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας.
• Το μέρος της οφειλής που δεν καλύπτεται από το βοήθημα, διακανονίζεται και εξοφλείται από τους καταναλωτές σε άτοκες μηνιαίες δόσεις, ο αριθμός των οποίων ορίζεται από τον εκάστοτε Προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας.

Οι αιτήσεις υποβάλλονται κατόπιν ραντεβού και για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με το Κέντρο Κοινότητας του Δήμου Ιλίου (Νέστορος 101, 1^ος όροφος) στο τηλέφωνο 2132030007, Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 08:00 έως 14:30.

 doxthi.gr

Πόλεμος στο πεδίο του ηθικού [Ροκανίζοντας το ηθικό των Ελλήνων – Ο άλλος πόλεμος]

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στο spress.gr

«Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Αυτή είναι η περίφημη φράση του φον Κλαούζεβιτς, με την οποία έγινε γνωστό το έργο του. Δεν πρόκειται για κάποιον θεωρητικό μόνο. Σε ηλικία 35 ετών, ήταν επιτελάρχης του πρωσικού στρατού στη μάχη το Βατερλώ, η οποία άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη.

Μπορούμε να πούμε το ίδιο πράγμα κοιτώντας από την άλλη πλευρά. Ο πόλεμος δεν ξεκινάει με στρατιωτικές βολές. Όπως και δεν τελειώνει στο πεδίο της μάχης, αλλά συνεχίζεται και μετά την τελευταία ρίψη.

Ο πόλεμος ξεκινάει στο πεδίο του ηθικού.

Το ηθικό, άλλωστε, είναι ένα από τα βασικά όπλα κάθε λαού, είναι μία από τις πηγές ισχύος του. Από το 490 π.Χ. και τη Μάχη του Μαραθώνα γνωρίζουμε ότι το μέγεθος και η ποιότητα του στρατεύματος δεν αρκεί για να προβλεφθεί ο νικητής. Γιατί; Επειδή το ηθικό είναι αποφασιστικός παράγοντας. Άλλο ο αμυνόμενος, άλλο ο επιτιθέμενος. Άλλο αυτός που υπερασπίζεται τα πάτρια, άλλο αυτός που επιτίθεται για να επεκταθεί. Άλλο ο κληρωτός, άλλο ο επαγγελματίας.

Γνώμη μου είναι ότι σήμερα, ή μάλλον τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, ζούμε την διεξαγωγή ενός πολέμου στο πεδίο του ηθικού. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Το 1982 υπεγράφη η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ετέθη σε ισχύ όταν 60 χώρες την κύρωσαν, στις 16 Νοεμβρίου 1994. Η Ελλάδα δεν βρισκόταν σ’ αυτές τις πρώτες 60. Μετά την ενεργοποίησή της, την κύρωσε με το νόμο 2321/1995 στις 23 Ιουνίου 1995.

Τον ίδιο μήνα, η Τουρκική Εθνοσυνέλευση έθεσε το περιβόητο casus belli, δηλαδή ότι η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια θα αποτελούσε “αιτία πολέμου”. Η Τουρκία, παρότι είναι ανάμεσα στις ελάχιστες χώρες που δεν υπέγραψε τη Σύμβαση, ήδη από το 1964 εφαρμόζει χωρικά ύδατα 12 μιλίων στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Έξι μήνες μετά την κύρωση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας από την Ελλάδα, είχαμε το θερμό επεισόδιο στα Ίμια, τον Ιανουάριο 1996. Αυτό το επεισόδιο, το θέτω ως συμβατικό σημείο εκκίνησης του εν εξελίξει πολέμου στο πεδίο του ηθικού.

Ο πόλεμος αυτός αποσκοπεί στο να μην διεξαχθεί ποτέ με στρατιωτικά μέσα. Στόχος του είναι να μικρύνει την Ελλάδα, να μεγεθύνει την Τουρκία, να σπείρει ηττοπάθεια στους Έλληνες, να εδραιώσει ένα φοβικό σύνδρομο, το οποίο σε δεδομένη στιγμή θα οδηγήσει τους Έλληνες να αποδεχθούν την ήττα. Δηλαδή, να παραχωρήσουμε με ειρήνη ό,τι επρόκειτο να παραχωρήσει ένας ηττημένος σε πόλεμο.

Παραπλανητικές τοποθετήσεις

Ο Χρήστος Ροζάκης, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, παρά το κύρος των περγαμηνών του, ισχυρίζεται δημοσίως ότι εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, το Αιγαίο θα καταστεί κλειστή θάλασσα και θα παρεμποδιστεί η διεθνής ναυσιπλοΐα.

Ο όρος κλειστή θάλασσα είναι παραπλανητικός. Η αβλαβής διέλευση όλων των πλοίων διασφαλίζεται απολύτως και από τα χωρικά ύδατα. Αν ο οποιοσδήποτε ελέγξει την πορεία των πλοίων στο Αιγαίο Πέλαγος διαπιστώνει ότι κανένα πλοίο δεν διέρχεται από τους στενούς διαδρόμους διεθνών υδάτων. Όλα τα πλοία διέρχονται από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ακριβώς το ίδιο θα κάνουν και σε περίπτωση επέκτασης. Θα περνούν από τις ίδιες διαδρομές με την ίδια διαδικασία.

Είναι αδύνατον να μην το γνωρίζει ο εν λόγω καθηγητής. Γιατί δημιουργεί λοιπόν εσκεμμένα πλαστές εντυπώσεις; Μήπως για την καλλιέργεια ηττοπάθειας; Ο ίδιος λέει δημοσίως ότι το Καστελλόριζο είναι «αποκομμένο από τα ελληνικά νησιά», «δεν βρίσκεται σε συνέχεια», «είναι πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές» κλπ. Λες και πρόκειται για καμία ελληνική αποικία στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Οι άνθρωποι που σήμερα συντονίζονται στην γραμμή του κατευνασμού που αντικειμενικά οδηγεί σε συρρίκνωση της Ελλάδας και μεγέθυνση της Τουρκίας, ακόμα και μετά το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης, επαναλαμβάνουν ότι «θα χάσουμε στο δικαστήριο». Ξεχνούν να μας πουν τι ακριβώς θα χάσουμε. Ας δούμε τις εναρκτήριες θέσεις των δύο πλευρών.

“Βούλιαξαν” το σύμπλεγμα Καστελλόριζου

Η επίσημη θέση της Τουρκίας είναι ότι δεν αναγνωρίζει πως τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Τους αναγνωρίζει μόνο χωρικά ύδατα (6 μίλια). Το δε σύμπλεγμα του Καστελλόριζου φροντίζει να το “εξαφανίζει” από τους χάρτες, αν και επισήμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ανήκει στην Ελλάδα. Ούτε σ’ αυτό βέβαια αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ.

Η ελληνική θέση βρίσκεται σε αρμονία με το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο έχει αποκτήσει και ισχύ εθιμικού Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή δεσμεύει και χώρες που δεν το έχουν υπογράψει, όπως η Τουρκία. Όπως σαφώς ορίζει το άρθρο 121, όλα τα νησιά που είναι κατοικημένα, ή συντηρούν οικονομική ζωή δικαιούνται υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, όπως και τα χερσαία εδάφη. Κανένας διαχωρισμός.

Περιέργως λοιπόν, πολλές γραφίδες θεωρούν την ελληνική θέση μαξιμαλιστική(!), παπαγαλίζοντας τις απόψεις των Τούρκων, που χρησιμοποιούν ακριβώς τον ίδιο όρο. Εάν λοιπόν ένα δικαστήριο επρόκειτο να αποφανθεί επί του ζητήματος της ΑΟΖ, προφανώς και θα απέρριπτε την θέση ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών. Από κει και πέρα, η οριοθέτηση θα ήταν ένα ζήτημα, όπου κάθε υπόθεση έχει την ιδιαιτερότητά της. Προς τι λοιπόν, τα βεβιασμένα συμπεράσματα περί ήττας, την οποία πρέπει να αποδεχθούμε ήδη, χωρίς δικαστήριο; Αν το ποσοστό επήρειας από ένα διαιτητικό δικαστήριο μετατραπεί από το 100% σε π.χ. 90% αυτό θα ήταν ελληνική ή μήπως τουρκική ήττα;

Ομοίως και η χρήση παραδειγμάτων άλλων σχετικών υποθέσεων. Η νήσος των Φιδιών, που ανήκει στην Ουκρανία, αλλά βρίσκεται κοντά στις ακτές της Ρουμανίας (άρα, εξ ορισμού πράγματι «απομακρυσμένη, αποκομμένη και όχι σε συνέχεια» με την Ουκρανία), δεν σχετίζεται ουδόλως με την περίπτωση του συμπλέγματος του Καστελλορίζου. Δεν ήταν κατοικημένο νησί, μέχρι να τοποθετηθεί στρατιωτικό ραντάρ από την Ουκρανία, και τώρα φυλάσσεται από σχετικό προσωπικό.

Και όμως, τέτοια παραδείγματα, πλασάρονται σαν “αποδείξεις”, από ανθρώπους που τροφοδοτούν την ηττοπάθεια και καλλιεργούν τον φόβο στους Έλληνες. Το ίδιο και δηλώσεις πολιτικών ότι η Τουρκία είναι «μεγάλη χώρα», ότι «δεν μπορεί να την ξεγράψει η Δύση» και άλλα παρόμοια. Αντί δηλαδή να ζητάνε κυρώσεις για την επιθετικότητα της Τουρκίας, προσπαθούν να την δικαιολογήσουν.

Αξίζει να επαναληφθεί στο σημείο αυτό, η κρυστάλλινη δήλωση του Αμερικανού πρέσβη Πάϊατ: «Έχω επισημάνει πολλές φορές και θα το επαναλάβω και σήμερα, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τηρούν τις αρχές του διεθνούς ναυτικού δικαίου, βάσει των οποίων τα νησιά, συμπεριλαμβανομένου του Καστελλόριζου, έχουν ακριβώς την ίδια υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα ΑΟΖ όπως και κάθε περιοχή στην ηπειρωτική χώρα». Μήπως έγινε και ο Πάϊατ υπέρμαχος των “μαξιμαλιστικών” ελληνικών θέσεων;

Για την κατακλείδα, επιστρέφω στον 5ο αιώνα π.Χ. Από τον Θουκυδίδη μάθαμε ότι η θεωρία του κατευνασμού δεν αποδίδει καρπούς. Χαρακτηριστικό διεθνές δείγμα, ο Τσάμπερλαιν και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Κάποτε πρέπει να το εμπεδώσουμε και στην Ελλάδα. Αυτό που ελπίζουν κάποιοι ότι αποδίδει καρπούς, είναι η βλάβη του ηθικού των Ελλήνων. Ας αντισταθούμε...

Εμάς τους Βορειοηπειρώτες δεν μας περίμενε κανένας Δήμος – Καμία ΜΚΟ

Του Μόντη Κολίλα*

Ήταν πριν ένα μήνα, στα τέλη Ιουνίου, όταν λαθρομετανάστες έπαιρναν τον λόγο στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων και απαιτούσαν να τους παρασχεθούν σπίτια, περίθαλψη, ασφάλεια και λεφτά.

Ήρθαν απρόσκλητοι στην χώρα μας και μπήκαν παράνομα για να εγκατασταθούν στην Ελλάδα ως κανονικοί εισβολείς, εκφράζοντας απαιτήσεις από τον μεγαλύτερο Δήμο, αυτόν της πρωτεύουσας, σαν να τους χρωστάει.

Σήμερα, τέλη Ιουλίου, μαθαίνουμε ότι ο Δήμος Αθηναίων σχεδιάζει την δημιουργία δομής για την στέγαση των μεταναστών  που μεταφέρονται από τα νησιά!

Για αυτόν τον σκοπό μάλιστα υπάρχει και εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος Υποστήριξης και Κοινωνικής Ένταξης Μεταναστών και Προσφύγων…

Όλα αυτά φυσικά δεν θα γινόντουσαν αν δεν υπήρχε το παρακράτος των ΜΚΟ που έχει καταργήσει τους θεμελιώδεις νόμους μίας ευνομούμενης πολιτείας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλη χώρα αυτό το παράδειγμα ρατσισμού και μίσους προς την ίδια σου την φυλή!

Όταν ήρθαμε εμείς οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου δειλά δειλά από το 1990 στην μητροπολιτική Ελλάδα, δεν τύχαμε της ευαισθησίας που απολαμβάνουν οι σημερινοί μετανάστες εισβολείς. Δεν υπήρχε για εμάς καμία μέριμνα και περίθαλψη από κανέναν Δήμο, από καμία ΜΚΟ…

Σχεδόν όλοι όσοι ήρθαμε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, «μετακομίσαμε» από το καλοκαίρι του 1990 και για έξι μήνες στα Τίρανα, έως ότου καταφέρουμε να πάρουμε την πολυπόθητη βίζα από την εκεί ελληνική πρεσβεία ώστε να έρθουμε νόμιμα στη μητέρα – πατρίδα.

Την μητέρα – πατρίδα για την οποία ακούγαμε κρυφά από τους γονείς μας, την βλέπαμε με αγωνία και λαχτάρα από την τηλεόραση, την ακούγαμε από το ραδιόφωνο και κλαίγαμε γι’ αυτήν. Και όλα αυτά με κίνδυνο για την ασφάλεια και την ζωή μας, αφού είχαμε τους ρουφιάνους της αλβανικής κρατικής ασφάλειας μέρα νύχτα έξω από τα παράθυρα μας.

Ήρθαμε στην Ελλάδα λοιπόν πριν 30 χρόνια και φτιάξαμε τις ζωές μας από το μηδέν, δουλεύοντας δύο και τρεις δουλειές, χωρίς να μας δώσει κανένα κράτος, κανένας Δήμος, καμία «οργάνωση» σαν τις σημερινές ΜΚΟ, επιδόματα και σπίτια με όλες τις ανέσεις.

Βεβαίως δεν ξεχνούμε και ευγνωμονούμε θερμά τους ιδιώτες που μας υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες, για αυτά που μας πρόσφεραν από το υστέρημα της τσέπης τους αλλά και το περίσσευμα της καρδιάς τους, όπως και την εκκλησία που βοήθησε στην αρχή αρκετούς από εμάς.

Όμως σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με όλη αυτή την οργανωμένη υπερευαισθησία που υπάρχει σήμερα για τους παρανόμως εισελθόντες ισλαμιστές, που κουβαλούν μαζί και μωρά, ως απαραίτητα εργαλεία συναισθηματικού εκβιασμού.

Κάποτε δόθηκαν από το ελληνικό κράτος στους ηλικιωμένους μας επιδόματα των 350 ευρώ, με τα οποία μπορούσαν να κρατούσουν ζωντανά τα χωριά μας, ώστε να πηγαίνουμε και να βλέπουμε όρθια τα σπίτια που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Η ελληνική πολιτεία μιλούσε μεν για εμάς κάποιες φορές αλλά έκανε πως δεν καταλάβαινε την πραγματικότητα.

Έτσι τα επιδόματα αυτά καταργήθηκαν και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, δεν μας αναγνωρίζουν δικαίωμα να πάρουμε εθνική σύνταξη επειδή δεν έχουμε συμπληρωμένα 40 χρόνια διαμονής στην Ελλάδα. Τόσο εύκολα «ξεχάσαν» οι ιθύνοντες των Αθηνών ότι μέχρι το 1990 τα σύνορα ήταν ερμητικά κλειστά με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και μας έλεγαν από την αλβανική πλευρά «θα δείτε την Ελλάδα όταν δείτε το αυτί σας»!

Κάποιοι επαγγελματίες αντιρατσιστές έχουν βήμα σε όλα τα μέσα και μας μιλάνε συνέχεια περί «καταπολέμησης του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας».

Τον πραγματικό ρατσισμό και την πραγματική μισαλλοδοξία τα βιώσαμε και τα βιώνουμε εμείς οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Στην Αλβανία ήμασταν πάντα οι «βρωμοέλληνες», κάτι που επιβεβαιώνεται και από την παρότρυνση της αλβανίδας υφυπουργού τουρισμού πριν λίγες μέρες να γίνεται μποϊκοτάζ σε όσα καταστήματα στην Β. Ήπειρο μιλάν οι εργαζόμενοι στα ελληνικά.

Από την άλλη, όπως οι Μικρασιάτες που σφαγιάστηκαν και ξεριζώθηκαν αλλά  στην μητροπολιτική Ελλάδα τους υποδέχτηκαν ως «τουρκόσπορους», έτσι και εμείς για πολλούς εδώ είμαστε ακόμα οι «Αλβανοί».   

Και ας δώσαμε στην πατρίδα τους μεγαλύτερους εθνικούς ευεργέτες, ας δώσαμε ήρωες και ολυμπιονίκες.

Και ας χάσαμε από τον αλβανικό σωβινισμό έναν Αριστοτέλη Γκούμα και έναν Κωνσταντίνο Κατσίφα.

Τώρα οι γέροντες μας χάνουν και τα λίγα που δικαιούνται.

Αλλά φαίνεται λεφτά υπάρχουν για όσους εισβάλλουν και εποικίζουν αυτή την χώρα και όχι για αυτούς που φυλάττουν Θερμοπύλες.

Ολοκληρώνω, επιστρέφοντας εκεί που άρχισα, στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων και την δημοτική αρχή, στην οποία πριν λίγους μήνες απευθύναμε μία ερώτηση για την τύχη του πολύπαθου αγάλματος της επίσης πολύπαθης Βορείου Ηπείρου.

Όχι μόνο δεν έχουμε πάρει ακόμα καμία απάντηση, αντίθετα είδαμε να δίνουν το λόγο σε αλλοεθνείς και αλλόθρησκους που εισέβαλλαν στην Ελλάδα για να απαιτούν - και τελικά να τους αποδίδονται - αγαθά για τα οποία εμείς χύσαμε πολύ ιδρώτα.

Τέλος, δεν πειράζει που η Τουρκία - που μας στέλνει τους ισλαμιστές εποίκους - έκανε τζαμί την Αγιά Σοφιά, εδώ προχωράει κανονικά το τέμενος στον Βοτανικό!

Το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», φαίνεται ότι δεν ξεριζώνεται ποτέ από το DNA του κοτζαμπασικού πολιτικού συστήματος…

Δεν ζητάμε καμία χάρη, απλά περιμένουμε τουλάχιστον από κράτος και τοπική αυτοδιοίκηση να σταματήσουν να μας προκαλούν, να μας κοροϊδεύουν και να μας προσβάλλουν με τις περίεργες «ευαισθησίες» και προτεραιότητες τους…

*Ο Μόντης Κολίλας κατάγεται από την Χιμάρα και είναι αντιπρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου

 

 https://northernepirusmovement.blogspot.com/2020/07/blog-post.html?fbclid=IwAR1KsLfo5QSeTAqD4-1IFwT2JWEj0jI2JOw7pDpe8fY3ljmjI2JzEbUtX3g

Η Αγιά Σοφιά, ο Ερντογάν και τα σχολικά βιβλία: Εξωραϊσμός της τουρκοκρατίας;

Στις 24 Ιουλίου 2020 ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν παρέστη σε ισλαμική τελετή εντός του ιερού ναού της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ό,τι και αν κάνει το καθεστώς της γείτονος χώρας στη συνείδηση των Ελλήνων και όλων των Ορθοδόξων η Αγία Σοφία είναι ναός, είναι το Μεγάλο Μοναστήρι. Ιδρύθηκε ως ναός Χριστιανικός και εγκαινιάσθηκε από Χριστιανό Αυτοκράτορα, τον Ιουστινιανό το 537 μΧ. Η Αγία Τράπεζα καθαγιάσθηκε από τον τότε Πατριάρχη με λείψανα αγίων. Ἄπαξ ναός, ἐσαεί ναός.
Του Κωνσταντίνου Χολέβα (Πολιτικός Επιστήμων)

Η Αγία Σοφία δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε τζαμί. Είναι ναός καταπατημένος από το 1453. Η ιστορική δικαιοσύνη απαιτεί να παραχωρηθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να λειτουργεί μόνον ως ναός των Χριστιανών.
Η επιθετική πολιτική των γειτόνων ελπίζω να αφυπνίσει κάποιους συνέλληνες, οι οποίοι πίστευαν, λανθασμένα, ότι δια της αλλαγής των σχολικών βιβλίων Ιστορίας θα βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα νέο-οθωμανικά σχέδια αν εμείς εκδώσουμε και πάλι βιβλία με «συνωστισμούς» στη Σμύρνη ή αν διαγράψουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες.

Η λέξη αλήθεια προέρχεται από το α (στερητικόν) και τη: λήθη. Δεν λησμονώ, δεν ξεχνώ. Αλήθεια είναι να διδάξω στους νέους μας τα όσα υποφέραμε από Οθωμανούς και Νεοτούρκους, αλλά να προσθέσω ότι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και δημοκρατικοί πολίτες δεν έχουμε εκδικητικές τάσεις. Θυμόμαστε τις γενοκτονίες, τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες για να μην επαναληφθούν.
Θα επιμείνω λίγο περισσότερο στην προσπάθεια των αναθεωρητών της Ιστορίας να εξωραΐσουν την Τουρκοκρατία. Τον Απρίλιο του 2017 αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) μία πρόταση 10 επιστημόνων για αλλαγή άρδην όλης της ύλης της Ιστορίας από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι τη Β΄Λυκείου.
Οι συντάκτες ζητούν να μην τονίζεται η συνέχεια του Ελληνισμού και συρρικνώνουν τα πολεμικά και διπλωματικά γεγονότα. Δίνουν έμφαση στην οικονομική και κοινωνική ιστορία και επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκοκρατία σαν μία περίοδο Οθωμανικής διοίκησης με …ειρηνική συνύπαρξη εθνοτήτων και θρησκευτικών κοινοτήτων.
Η πρόταση προς το παρόν δεν έχει εφαρμοσθεί και προτείνω να εγκαταλειφθεί οριστικά. Χαρακτηριστικά αναφέρω το εξής: Στην ύλη της Γ’ Γυμνασίου προτείνουν να μελετηθεί η Βέροια ως Οθωμανική πολυθρησκειακή πόλη.
Λάθος πρώτον: Η Βέροια δεν υπήρξε Οθωμανική, αλλά ελληνική πόλη υπό τουρκική κατοχή. Λάθος δεύτερον: Η συνύπαρξη Ορθοδόξων Ελλήνων και Οθωμανών Μουσουλμάνων δεν ήταν ειρηνική, όπως θα ήθελαν οι οπαδοί της πολυθρησκείας, αλλά οι Μουσουλμάνοι εξουσιαστές καταπίεζαν τους Έλληνες.
Άλλωστε και ο Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνος Εβλιγιά Τσελεμπή καταγράφει ότι είδε στη Βέροια παιδομάζωμα και βίαιους εξισλαμισμούς.
Η εμμονή των αναθεωρητών ιστορικών καταρρέει όταν διαβάζουμε τις αποφάσεις του Οθωμανού Ιεροδικαστή- Καδή της Βέροιας γύρω στο 1600. Τις εξέδωσε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και μάς τις θύμισε ο Κώστας Ζουράρις, όταν εμάχετο κατά του σχολικού βιβλίου της Μ. Ρεπούση. Αντιγράφω από παλαιότερο κείμενο του Ζουράρι στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:
«1008, 15η Σεβὰλ (30 Ἀπριλίου 1600). Ἐπικρατεῖ πλήρως, ὁ ὀθωμανικὸς πολιτισμός. Νάτος! Ἀστικὴ ὑπόθεση, οἰκογενειακοῦ δικαίου: «Παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ Ἱεροδικαστηρίου, ὁ Ἀμπντῆ μπέης, παρουσίᾳ καὶ τῆς ἐν διαζεύξει εὐρισκομένης τέως συζύγου του Γραμματικῆς Ἰωάννου, ἁμαρτωλῆς καὶ ἀπίστου (ναί! ναί! στὸ ἐπίσημο ἔγγραφο τοῦ Ἱεροδικείου!), ἐδήλωσε καὶ κατέθεσε ὅτι:
… […] …συνεζεύχθη μετ’ ἐμοῦ νομίμως καὶ δι’ ἱεροδικαστικῆς πράξεως καὶ μάλιστα ἐγέννησε πρὸς ἔτους ἄρρεν, τὸ ὁποῖον ἐγὼ ὠνόμασα Μουτφῆ… Παρὰ ταῦτα ἡ ἁμαρτωλὴ καὶ ἄπιστος Γραμματική… ἐξηκολούθει, παρὰ τὰς συχνὰς ἀπειλάς μου…νὰ θεωρῆ τὸν μικρὸν υἱὸν ὡς ἀνήκοντα εἰς τὴν βρωμερὰν τῶν ἀπίστων θρησκείαν καὶ νὰ καλῇ αὐτὸν Μελέτιον…» κτλ. Καὶ παρακάτω: «Αὔτη ὅμως (ἡ Γραμματική, μητέρα τοῦ δωδεκαμήνου βρέφους), εἰσῆλθεν ἐντὸς τῆς ἐν Βεροίᾳ οἰκίας μου, ἤρπασε τὸ τέκνον ἐκ τοῦ λίκνου…» κλπ.
Κι ὅμως, θαυμᾶστε: Μία νεαρή, ἀγράμματη ἑλληνίδα 24-28 χρόνων, ἀπὸ χωριό, στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκικῆς κατοχῆς, στὴν Βέροια… Τρεῖς αἰῶνες καὶ κάτι, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση. Καὶ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ! Μόνη της! Χωρὶς Κλεφτουριὰ καὶ γράμματα καὶ χρήματα! Τὸν γυιό της, τὸν καλεῖ Μελέτιο! Ἀψηφᾶ τὸν Μπέη, «νόμιμο» σύζυγο, δυνάστη της, Νόμιμο;
Τὰ χεορότερα, δὲν τὰ διαβάσατε ἀκόμη. Νάτα, ἀπὸ τὴν πηγή-ἱεροδικαστήριον Βεροίας τοῦ 1600: «Κληθεῖσα ἐν συνεχείᾳ ἡ Γραμματική… κατέθεσεν: ὁ σύζυγός μου Ἀμπντῆ σιπαχῆς, ἀπὸ καιροῦ ἐρωτοτροπῶν πρὸς ἐμέ, ἐξώπλισεν ἀγνώστους τινάς, οἵτινες, εἰσελθόντες κατὰ τὴν νύκτα εἰς τὴν ἐν τῷ χωρίῳ Κούρσοβα οἰκίαν τοῦ πρώτου συζύγου μου, κατέσφαξαν αυτόν και τα δύο τέκνα μου, Μελέτιον και Γεώργιον.
(!!!) Παραμείνασα χήρα, ἠναγκάσθην βίᾳ νὰ ὑποκύψω εἰς τὰς ἀπειλάς… καὶ νὰ γίνω σύζυγός του… καὶ ἔκτοτε συμβιοῦσα μετ’ αὐτοῦ, ἀπέκτησα ἄρρεν τέκνον, τὸ ὁποῖον ἐγὼ ἥρπασα…» κτλ. «Τὸ δικαστήριον κρῖναν τὴν ὑπόθεσιν, ἐπρότεινεν εἰς τὴν Γραμματικὴν ν’ ἀσπασθῇ τὴν ἰσλαμικὴν θρησκείαν, ἐὰν θέλη ν’ ἀποκτήσῃ τὸ δικαίωμα ἀνατροφῆς τοῦ τέκνου της… μέχρι συμπληρώσεως τοῦ ἑβδόμου ἔτους τῆς ἡλικίας του»… (ὅπ. παρ.).
Ἰδού, τὸ πολυπολιτισμικὸ πρόσωπο τῆς Τουρκοκρατίας! Νάτο τὸ ἀνεκτικὸ «σύστημα» τῶν Τουρκοθωμανῶν… Ὁ Ἀμπντῆ-μπέης, λοιπόν, κατασφάζει καὶ τὸν ἕλληνα σύζυγο τῆς ἑλληνίδας καλλονῆς καὶ τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους, Μελέτιο καὶ Γιῶργο. Καὶ τὴν βιάζει ὁ Τοῦρκος δυνάστης… Κι ἀπὸ τὸν βιασμό της, ἡ Γραμματική, γεννᾶ ἕνα παιδί.
Κι ἡ Γραμματική, κρυφὰ καὶ φανερά, σφαγιασμένη ἀλλὰ ἀγέρωχη, τσακισμένη ἀλλὰ ἀνυπόταχτη, τὸ παιδὶ τοῦ βιασμοῦ της, τὸ ὀνομάζει Μελέτιο. Γιὰ νὰ τῆς θυμίζει τὸ ἕνα της, τουλάχιστον, παιδί, ποὺ τῆς ἔσφαξε ὁ Τοῦρκος βιαστής της…
Ὅσο δέ, γιὰ τὸ «ἀνεκτικὸ» τούρκικο Ἱεροδικαστήριο, αὐτό, τὸν χαβά του: ἀνέχεται τὶς τρεῖς δολοφονίες τοῦ Τούρκου «κρατικοῦ ἀξιωματούχου», βιαστοῦ καὶ χαμπάρι δὲν παίρνει γιὰ τὸν βιασμὸ καὶ τὶς τρεῖς ἀνθρωποκτονίες ποὺ διέπραξε…
Καί, διατάζει στὴν ἀπόλυτη ἀπελπισία, στὴν ἑλληνίδα σφαγιασμένη μητέρα, τὴν Γραμματική, νὰ γίνει Τουρκάλα, ἂν θέλει νὰ κρατήσει, γιὰ ἔξι μόνον ἀκόμη χρόνια, τὸ τρίτο της, παιδί, πρὶν τῆς τὸ πάρουν ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά της…
Ναί: Τὸ Τουρκικό-Ὀθωμανικὸ σύστημα βασίζεται στὸν ἀπόλυτο ρατσιστικὸ διαχωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι φυλετικῶς ὁλοκληρωτικὸ εἰς βάρος τῶν ὑποδούλων λαῶν, μὲ ἀναγνώριση τῆς ἀπόλυτης ρατσιστικῆς ὑπεροχῆς στὴν φυλετικῶς νικήτρια τουρκικὴ φυλή, ὅπως τὸ ἀποδεικνύει καὶ ἡ κοσμικὴ καὶ ἡ ἱεροκρατικὴ νομοθεσία τους».
Αυτή είναι η αλήθεια, όπως την παρουσιάζουν οι πηγές. Τα ελληνόπουλα πρέπει να γνωρίζουν ποια βάσανα υπέστη το Γένος μας επί Τουρκοκρατίας. Πρέπει να γνωρίζουν ποιες ήταν οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες κράτησαν όρθιους τους προγόνους μας:
Δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία, το αντιστασιακό πνεύμα, η αγάπη για τα γράμματα, η συνείδηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού, ο θεσμός των κοινοτήτων, η ικανότητα των Ελλήνων στο εμπόριο και στη ναυτιλία και, πρωτίστως, η θυσία των Νεομαρτύρων.
Ο εξωραϊσμός της Τουρκοκρατίας αποτελεί ασέβεια προς όλους εκείνους που θυσιάσθηκαν για να παραμείνουμε Ορθόδοξοι και Έλληνες.


 https://www.defence-point.gr/news/agia-sofia-erntogan-kai-ta-scholika-vivlia-exoraismos-tis-toyrkokratias