Το τέλος της Καζακιάδας;

Του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 138
Το ΕΠΑΜ, το τελευταίο τετράμηνο, περνά τη μεγαλύτερη κρίση της εξαετούς ιστορίας του. Στις αρχές Ιουνίου, ο Δ. Καζάκης εκπαραθύρωσε από την Πολιτική Γραμματεία του κόμματος τέσσερα μέλη της (Γ. Ιεροδιάκονος, Οθ. Κουμαρέλλας, Θ. Συμβουλόπουλος και Χρ. Χαρτάλος). Έκτοτε έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος χαρακωμάτων, μέσω κυρίως φέισμπουκ, για το ποια από τις δύο ομάδες, του Καζάκη ή των διαγραφέντων, θα κυριαρχήσει. Η αποπομπή των τεσσάρων ήταν η αρχή του κύκλου διαγραφών βασικών στελεχών του ΕΠΑΜ, αφού στη συνέχεια ο Καζάκης διέλυσε το Ελεγκτικό Συμβούλιο και εξώθησε εκτός ΕΠΑΜ την «κλίκα των 15», που στο μεταξύ έχουν φθάσει τους πενήντα.
Οι διαφωνούντες διακινούν τις τελευταίες μέρες κείμενο με τίτλο: «Πολιτική Δήλωση Ρήξης με το ΕΠΑΜ». Σε αυτό, πέρα από τα γνωστά σε όλους –εκτός από αυτούς ήταν που τόσα χρόνια μαζί του–, για το ήθος του Καζάκη, αναφέρονται και στην παλαιοσταλινική συμπεριφορά του. Χαρακτηριστικά, στα κείμενα του «Γενικού Γραμματέα» που επισυνάπτουν, ο Καζάκης αναφέρεται στους πρώην συντρόφους του ως «κουνελοπαρέα», τους αποκαλεί όλους «κυρίες», «κανάγιες» και πολλούς άλλους ακόμα πιο απαξιωτικούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Τον κατηγορούν όμως και για κάτι πιο σοβαρό, για τις στενές σχέσεις του Καζάκη με τον αυριανισμό. Σε άλλα κείμενα των διαφωνούντων πάνω στις σχέσεις με τον αυριανισμό, αποκαλύπτουν ότι ο Γιώργος Κουρής έχει αποσπάσει έναν δημοσιογράφο του καναλιού του Kontra Channel, τον Απόστολο Ρόσσιο, στο ΕΠΑΜ. Ο Απ. Ρόσσιος έχει αναλάβει τον ρόλο του εκπρόσωπου Τύπου του ΕΠΑΜ και τις σχέσεις με τα περιφερειακά κανάλια και κυρίως με το Kontra Channel, όπου το ΕΠΑΜ, κυρίως στην εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου, δεξιού χεριού του Γ. Κουρή, χαίρει προνομιακής μεταχείρισης. Οι διαφωνούντες καταγγέλλουν πολλά ακόμα για στενές σχέσεις και συναντήσεις των Καζάκη-Κυπριώτη με τον Γ. Κουρή, προκειμένου ο Γ. Κουρής να στηρίζει το ΕΠΑΜ ως το πιο καθαρό κόμμα της δραχμής.
Εμείς εδώ και χρόνια, από το 2012, λέμε και ξαναλέμε, ότι ο Καζάκης είναι δημιούργημα του λόμπι του δραχμής και κυρίως των Κοντομηνά –Κουρή. Από τη στιγμή που ο Κοντομηνάς το γύρισε σε γραμμή πιο συστημική και τον τελευταίο χρόνο ακραία φιλοσυριζαίικη, έμεινε μόνο ο Κουρής και ο συνεταίρος του, σε πιο «έγκυρη» και «στιλιζαρισμένη» γραμμή, Νίκος Χατζηνικολάου, να στηρίζουν την λύση της δραχμής. Το λόμπι, αναλόγως με τις πολιτικές εξελίξεις, ρίχνει πιο έντονα ή μαζεύει το θέμα της δραχμής. Φαίνεται ότι τώρα, βλέποντας ότι οι μέρες του Σύριζα είναι μετρημένες, όσο και αν τον στηρίζει ο Γ. Κουρής και τα Μέσα του, θέλει να ενισχύσει και ένα μικρότερο κόμμα με πιο καθαρό στίγμα. Γιατί και η ΛΑΕ είναι με τη δραχμή, αλλά ο Λαφαζάνης δεν εμπνέει, και στις μεταπτώσεις της Ζωής κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη, άρα μένει μόνο ο Καζάκης, που είναι «άνθρωπος εμπιστοσύνης» για πολλά χρόνια.
Όταν πριν ένα χρόνο δημοσιεύαμε το κείμενο, «Ο Καζάκης ως προπομπός του Σώρρα», τότε οι κύριοι Κουμαρέλλας και Κυριακόπουλος, με ένα κείμενο πιστό στο πνεύμα του Καζάκη, μας έλουζαν με απίστευτες βρισιές για να τον υπερασπιστούν. Άργησαν μερικά χρόνια για να καταλάβουν ποιος είναι ο Καζάκης και δεν διδάχτηκαν από το γεγονός ότι και άλλους πριν από αυτούς, που επίσης υπεράσπιζαν με πάθος τον Καζάκη και από την σελίδα του Άρδην, ως σχολιαστές, τους εκπαραθύρωσε όταν πια δεν του έκαναν την δουλειά.
Ασχολούμαστε με τον Καζάκη, όχι μόνο γιατί καταδείχτηκε και από τους, μέχρι πρότινος, πιστούς συνοδοιπόρους του στο ΕΠΑΜ, ότι είναι δημιούργημα συγκεκριμένων δημοσιογραφικών ομίλων, αλλά και γιατί ο Καζάκης συνέβαλε στον αποπροσανατολισμό ενός τμήματος του αντιμνημονιακού κινήματος.
Αντί στις αρχές της κρίσης να δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας νέου τύπου, του 21ου αιώνα, που να δώσει κάποια διέξοδο στο πολιτικό σύστημα, έστω και ατελή τύπου «Σπίθας», ή «Κινήματος Πέντε Αστέρων» στην Ιταλία, είχαμε μια επανάληψη των χειρότερων στιγμών του 20ού αιώνα. Αν δούμε τα κόμματα που αναδείχτηκαν, ο Σύριζα έγινε ένα κακέκτυπο του Πασόκ με υπερβολική δόση Λαλιώτη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα ναζιστικό κόμμα με άκρες στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη, που τις έχει κληρονομήσει από τη μετεμφυλιακή ακροδεξιά, ο Λεβέντης θυμίζει τους πολιτευτάδες της δεκαετίας του ’50 και το ΕΠΑΜ έφερε ένα κακέκτυπο σταλινισμού. Και ο επίλογος είναι ότι, με Καζάκηδες, Βαρουφάκηδες, Κατρούγκαλους, Κασιδιάρηδες και λοιπούς, τους οποίους στήριξε και ανέδειξε το μιντιακό κατεστημένο, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την δημιουργία κάτι αυθεντικά νέου στη χώρα.