Γ. Καραμπελιάς για μεταναστευτικό και Μόρια

 

Από την εκπομπή «Σε γνωρίζω από την κόψη» με τον Αντώνη Κοκορίκο, στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά 90.1 FM.

Η εκπομπή του μεταδίδεται κάθε Σάββατο και Κυριακή από 11.00 έως 13.00.

Τα βασικά σημεία όσων είπε:

Ακατάλληλοι οι Μηταράκης Κουμουτσάκος.

Προσχεδιασμένο το κάψιμο της Μόριας.

Η πολιτική του Δήμου Αθηνών για το μεταναστευτικό είναι συνδεδεμένη με το Solidarity Now του Σόρος.

Το ίδρυμα Ωνάσης είναι το κατ’ εξοχήν εθνομηδενιστικό κέντρο στην Ελλάδα.

Δεν ενδιαφέρονται για το ποιοι κατοικούν την Ελλάδα και προωθούν την αλλαγή πληθυσμού μέσω του «ανθρωπισμού».

Η Κυβέρνηση πρέπει να κόψει τις επαφές με αυτούς τους χώρους.

Η πολιτική του Δήμου Αθηνών έχει εγκαταλείψει το μεταναστευτικό στον Κασιδιάρη.

Κυκλοφορεί η Ρήξη Σεπτεμβρίου

 

 

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 161). Την Ρήξη μπορείτε να την βρείτε μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου στα περίπτερα όλης της χώρας, όπως και στα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και Θεσσαλονίκη (Δαναΐδων 7), καθώς και στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια). 

Επίσης, μπορείτε να την προμηθευτείτε σε ψηφιακή μορφή (pdf) και από το βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων 

Διαβάστε στην Ρήξη:

• Ο τουρκικός επεκτατισμός μας ξυπνά από τον λήθαργο, Ανακοίνωση του Άρδην

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός η μόνη απάντηση, του Γιώργου Καραμπελιά

Πολιτική

• Ο ΣΥΡΙΖΑ σε κρίση διαρκείας, του Γιάννη Ξένου
• Για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, του Νίκου Ντάσιου
• Χρυσή Αυγή: Περιμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου, ξεσηκώνει τους γονείς, του Γιάννη Ξένου

Επικαιρότητα

• Εξοπλισμοί στο… και πέντε!, του Νικόλα Δημητριάδη
• Το ασήμι του Λαυρίου και ο Ερντογάν, του Κώστα Σαμάντη

Κορωνοϊος

• H κοινωνική ψυχολογία του ιού, του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
• Πατριωτικός εθνομηδενισμός, του Γιώργου Ρακκά
• Οι ευθύνες της Αριστεράς στη σουηδική τραγωδία του κορωνοϊού, Markus Balázs Göransson
• Ενδιαφέροντα στοιχεία για την πανδημία σε άλλες χώρες, του Παναγιώτη Χούπα

Εθνικά θέματα:

• Ο κατευνασμός με το προσωπείο ενός δήθεν αντιιμπεριαλισμού, του Γιώργου Ρακκά

Οικολογία:

• Οι φωτιές ως κοινωνικό φαινόμενο, του Δαμιανού Βασιλειάδη

Διεθνή:

• Η επιθετικότητα της Άγκυρας προκάλεσε μια ασυνήθιστη συμμαχία
• Ο νεοευρασιανισμός στη Ρωσία του Πούτιν
• Από την «Ευραβία» στην «εθνοτική αναδιάταξη»;, του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ιστορία

• Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης, Στέλιος Μαυρομάτης, του Αυγουστίνου Αυγουστή
• Χριστιανοί Ἅγιοι καί Μάρτυρες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, του Κωνσταντίνου Χολέβα
• Η «Επανάσταση του Σταυρού», του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
• Η περίπτωση του ατμόπλοιου Πηλεύς, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Απόψεις

• Το γκρέμισμα των αγαλμάτων, του Δημήτρη Μπούσμπουρα

Βιβλίο:

• Χρήστος Μαλεβίτσης: Σεφέρης και Χάιντεγκερ, του Σπύρου Κουτρούλη

cine-Ρήξη: Ο προδότης & Άλυτη, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Τα ασχολίαστα του Νικόλα

…και άλλα πολλά 

Γραφτείτε συνδρομητές στην μηνιαία Ρήξη

► Η Ρήξη είναι μια συμμετοχική εφημερίδα που εκδίδεται από τα μέλη και τους φίλους του κινήματος Άρδην, με σκοπό να καλύψει το κενό της ουσιαστικής ενημέρωσης, που δημιουργεί η καθεστωτική προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ απ’ την μια, και ο ωκεανός της παραπληροφόρησης του διαδικτύου απ’ την άλλη.

► Κυκλοφορεί μηνιαία και παρέχει,  με την ποιότητα και διεισδυτικότητα που διακρίνει τα βιβλία, τα περιοδικά, την ιστοσελίδα του χώρου μας, άρθρα και αναλύσεις για τις εγχώριες και τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις, όλα τα μείζονα τρέχοντα γεωπολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, και ζητήματα, ενώ μεγάλο μέρος της έκδοσης καταλαμβάνουν και οι σελίδες για το πνεύμα και τον πολιτισμό (το βιβλίο, το θέατρο, την ιστορία και τον κινηματογράφο). Κρίνοντας από την απήχηση των άρθρων της εφημερίδας στο διαδίκτυο, είναι σαφές ότι η επιδραστικότητά της έχει προ πολλού ξεπεράσει ακόμα και αυτόν τον χώρο του δημοκρατικού πατριωτισμού, και διαβάζεται πλέον από ευρύτερο κόσμο για την ποιότητα των αναλύσεών της.

► Με συνδρομή υποστήριξης 15 €/χρόνο (1,25€ ανά φύλλο) οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, που θα τους αποστέλλεται στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο πριν αυτή πάει στο τυπογραφείο.

► Με το να γίνετε συνδρομητές στην Ρήξη, συμβάλετε ουσιαστικά στην οικονομική της βιωσιμότητα, ενώ ταυτόχρονα βοηθάτε, ώστε να διαχυθεί ευρύτερα o λόγος της, υποστηρίζοντας όχι μόνο ένα εγχείρημα για την γνωσιακή και πνευματική αναβάθμιση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, αλλά και ένα βήμα υπεύθυνης ενημέρωσης.

► Μπορείτε να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας ε​​ίτε ​α​ποστέλλοντας ηλεκτρονικό μήνυμα με τα στοιχεία σας στην διεύθυνση perardin@gmail.com, είτε αφήνοντας προσωπικό μήνυμα στην σελίδα του Άρδην στο Facebook (https://www.facebook.com/ardin.gr).

Το τίμημα της συνδρομής μπορεί να καταβληθεί είτε μέσω τραπέζης, σε έναν από τους παρακάτω λογαριασμούς:

– ΕΘνική Τράπεζα  116/768054-65 (IBAN: 12 0110 1160 0000 1167 6805 465)

– Γιούρομπανκ  0026 – 0205 – 73 – 0102015908 (IBAN: GR 300 260 20 50000 730 1020 15908)

– Τράπεζα Πειραιώς  5010 – 025102 – 791 (IBAN: GR17 0172 0100 0050 1002 5102 791)

– Άλφα Μπανκ  844 – 002101 – 018823 (IBAN GR89 0140 8440 8440 0210 1018 823)

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

διαβάστε την, διαδώστε την, ενισχύστε την.

Ανακοίνωση κινήματος Άρδην: Ο τουρκικός επεκτατισμός μας ξυπνάει από χειμερία νάρκη δεκαετιών

1. Πικρή δικαίωση ενός μακρόχρονου αγώνα

To Άρδην συγκροτήθηκε συλλογικά το 1996 πάνω στην διαπίστωση ότι ο αναβαθμισμένος ποσοτικά και ποιοτικά τουρκικός επεκτατισμός θέτει ένα υπαρξιακό πρόβλημα στον ελληνισμό ενόψει του 21ου αιώνα. Κάτι που οι άνθρωποι που πήραν την πρωτοβουλία της συλλογικής μας συγκρότησης, υποστήριζαν τουλάχιστον από το 1988, το Νταβός, και την επίσκεψη Οζάλ στην Αθήνα. Για να μην μιλήσουμε για την επιμονή της «Ρήξης» αλλά και της «Αυτοδιάθεσης» στην Κύπρο για το ζήτημα της εισβολής του 1974, και την αταλάντευτη υποστήριξη του αιτήματος για αυτοδιάθεση – ένωση.
Εξαιτίας της θέσης μας αυτής, εδώ και 25 περίπου χρόνια, το Άρδην λοιδορήθηκε ως ‘φουστανελάδες’, ‘τουρκοφάγοι’, ‘εθνικιστές’. Και τι δεν ακούσαμε. Με τα βέλη –δηλαδή κάθε λογής συκοφαντία, αποκλεισμούς, ακόμα και πραγματική βία ενίοτε–, να προέρχονται από τις εθνομηδενιστικές ελίτ του τόπου, αλλά και από τα παιδιά τους που εγκαταβιούν στο αντιεξουσιαστικό οικοσύστημα των Εξαρχείων.
Κοιτάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι σφοδρές τους αντιδράσεις ήταν απολύτως ερμηνεύσιμες: Μέσα σε ένα κλίμα όπου όλοι αφήνονταν να παρασυρθούν από την αυταπάτη του «τέλους της ιστορίας», του «παγκόσμιου χωριού» και της Βρυξελοχαράς, μιας κάλπικης και εθνομηδενιστικής ευημερίας, εμείς λέγαμε ότι επανέρχεται ο χειρότερος και διαχρονικός φόβος του ελληνισμού, ο τουρκικός επεκτατισμός.
Αμφισβητούσαμε με αυτόν τον τρόπο τη συνωμοσία της λήθης πάνω στην οποία στήθηκε η μεταπολίτευση: Ότι δηλαδή κατάγεται από μια εθνική καταστροφή και όχι μόνο από μια δημοκρατική ανάταση – υπαρκτή μεν αλλά όχι αποκλειστική, που άλλωστε εξάντλησε τα καύσιμά της μέχρι το 1988-1989 δίνοντας ό,τι θετικό είχε να δώσει. Λογικό, επομένως, ήταν να θίγεται η βαθύτερη κομφορμιστική τάση που κυριαρχούσε πίσω από προσχήματα νεοφιλελευθερισμού, εκσυγχρονισμού, προοδευτικής αριστεράς και αντιεξουσιαστικότητας. Ιδού, λοιπόν, η βάση για την καθολική συναίνεση όλων αυτών εναντίον του πολιτικού και θεωρητικού λόγου που διατύπωνε το Άρδην: Τους χαλούσαμε το όνειρο ότι θα μπορούσαν ακόπως και παρασιτικώς να εγκαταλείψουν επί τέλους την μοίρα αυτού του τόπου.
Η δικαίωση που έρχεται τώρα είναι πικρή. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν έχει και τόση σημασία το τι πλήρωσε το Άρδην προσπαθώντας να προειδοποιήσει για εκείνο που έρχεται. Αυτό το ξέρει μόνον η ψυχή εκείνων που αταλάντευτα επέμεναν επί δεκαετίες να εκφράζουν τις θέσεις του στην πρώτη γραμμή. Αλλά το τι εν τέλει πληρώνει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός από τις αποκοτιές των τελευταίων γενεών του: Ότι δηλαδή, σερνόμαστε σήμερα σε μια αντιπαράθεση του ελληνικού Δαβίδ με τον νεο-οθωμανικό Γολιάθ απαράσκευοι, λειψοί σε φρόνημα, στερούμενοι δυναμικής και συνοχής. Παίζοντας κυριολεκτικά τα ρέστα μας, στηριζόμενοι για άλλη μια φορά σε μειοψηφίες ανθρώπων που, κόντρα στην περιρρέουσα αποσυνθετική παρακμή, θα επιμένουν στις αξίες του ιστορικού ελληνισμού και όχι σε εκείνες της κατάπτωσής του. Καταφέρνοντας με αυτές τις υπόγειες, εν πολλοίς μοναχικές, διαδρομές να περισώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από το κράτος, τις ένοπλες δυνάμεις, το αντιστασιακό πνεύμα της κοινωνίας. Εν τέλει, να προστατέψουν ό,τι έχει επιβιώσει από τον μαραθώνιο του Ελληνικού Πολιτισμού μέσα στα τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια ιστορίας του. Όσο η φλόγα του τελευταίου θα παραμένει ζωντανή, και θα μεταλαμπαδεύεται έστω και υπόγεια μέσα στην ελληνική κοινωνία, τόσο «θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη». Σήμερα, λόγω της συγκυρίας, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα προς αυτήν.   

2. Διαχρονία του τουρκικού επεκτατισμού

Ο τουρκικός επεκτατισμός δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Αποτελεί κινητήρα συγκρότησης του ίδιου του τουρκικού έθνους. Τα διαδοχικά του στάδια είναι απολύτως ευδιάκριτα: τα τουρκικά φύλα-νομάδες, χρησιμοποιώντας ως ενοποιητική ιδεολογία τους το ισλάμ, κατακτούν εδάφη και συγκροτούν κράτος.  Το κράτος τους αναδεικνύεται στην παγκόσμια σκακιέρα με την κατάληψη του Βυζαντίου: ‘Φοράει’ τα γεωπολιτικά του ρούχα, κλέβει την πρωτεύουσά του, μεταβάλλει το παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού του –την Αγία Σοφία– σε τζαμί. Πρόκειται για τον θανάσιμο εναγκαλισμό του ελληνισμού με τον τουρκισμό, όπου ο δεύτερος ζει «με το καντήλι του να καίει με το αίμα του πρώτου», για να θυμηθούμε μια ρήση του Μωάμεθ του Πορθητή.
Με την εθνική αφύπνιση όλων των υπόδουλων της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Ελλήνων, των υπόλοιπων βαλκανικών λαών και αργότερα των αραβικών –μια διαδικασία  που θα διαρκέσει πάνω από 150 χρόνια (1750-1913)– ο οθωμανισμός εισέρχεται στην τελική του κρίση. Τον αντικαθιστούν οι Νεότουρκοι και ο κεμαλισμός. Mια ιδεολογία κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που στόχευε στην επανασυσπείρωση του τουρκισμού στον σκληρό πυρήνα της οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Κωνσταντινούπολη & Μικρασία), και προϋπέθετε τη γενοκτονία των αλλογενών, Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και, αργότερα, των Κούρδων εντός της. Η εγκαθίδρυση μιας στρατοκρατικής και σοβινιστικής εθνοκρατικής εξουσίας ήταν η απάντηση στο μωσαϊκό των πολιτισμών που αντιπροσώπευε η συγκεκριμένη περιοχή επί χιλιετίες, το οποίο άνθησε υπό την πρωτοκαθεδρία του ελληνικού τρόπου. Η φάση της εσωτερικής ανασυγκρότησης της Τουρκίας ολοκληρώνεται με την εκπαραθύρωση του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, το 1955. Έκτοτε, η Τουρκία βάζει πλώρη για την πρώτη επεκτατική της περιπέτεια, στην Κύπρο, που ολοκληρώνεται το 1974, με την εισβολή και κατάκτηση του βόρειου τμήματός της.
Η χρυσή ευκαιρία, εντούτοις, δίνεται με την κρίση της παγκοσμιοποίησης. Ιδίως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, την κρίση της δυτικής ηγεμονίας, την κατάρρευση των αραβικών κρατών και την άνοδο του πολυπολικού κόσμου, ο τουρκικός επεκτατισμός αναζητά την ανάδειξή του σε παγκόσμιο πόλο εξουσίας μέσω της νεο-οθωμανικής αναβίωσης μιας ολοκληρωτικού χαρακτήρα ισλαμοκεμαλικής σύνθεσης,.
Το επιχείρημά του είναι απλό: Πριν αναδυθεί η παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, η οθωμανική Αυτοκρατορία αντιπροσώπευε την κορωνίδα της εδαφικής επέκτασης του ισλάμ.  Κυριαρχούσε σε έναν τεράστιο χώρο –τη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή– και σήμερα η νεοθωμανική Τουρκία εμφανίζεται ως κληρονόμος αυτής της αυτοκρατορικής παράδοσης, και θέλει να μετεξελιχθεί σε μια νέα ευρασιατική δύναμη, που στέκει μεταξύ Δύσης και Άπω Ανατολής και ορίζει όλον τον ενδιάμεσό τους χώρο.
Προσπαθεί έτσι να εντάξει σ’ ένα νέο σχέδιο κρατικής οργάνωσης και περιφερειακής ηγεμονίας τη δυναμική του φονταμενταλισμού που τις τελευταίες δεκαετίες έχει οδηγήσει το ίδιο το ισλάμ στο απόγειο της ισχύος του. Εδώ αποκαλύπτεται και η ιδιαίτερη σχέση που διατηρεί με τον τουρκισμό, καθώς η οθωμανική Αυτοκρατορία αντιπροσωπεύει ιστορικά την υψηλότερη, αυτοκρατορική ολοκλήρωση της ισλαμικής πολιτικής, και αυτό το σχήμα επιθυμεί να επαναλάβει η Τουρκία μέσα στον 21ο αιώνα.  
Η Τουρκία παίζει αυτό το χαρτί ήδη εδώ και μια εικοσαετία, έχοντας επιτύχει να ενισχύσει αποφασιστικά την επιρροή της: Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη (όπου δυστυχώς έχει δέσει στο άρμα του Χαλιφάτου τις δύο μεγάλες οργανώσεις του παλαιστινιακού κινήματος, Χαμάς και Φατάχ), Κατάρ, Πακιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο, την Αλγερία, την Αλβανία, και το λοιπό μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια, το ‘ευρωπαϊκό ισλάμ’ των μεταναστών που εγκαθίστανται στην Ευρώπη, ακόμα και στη Σομαλία, και άλλες χώρες της Κεντρικής και της Δυτικής Αφρικής. Αυτή τη στιγμή επιχειρεί να διεισδύσει στην… Ινδία, αλλά και ενισχύει την επιρροή της στους μουσουλμάνους της Ρωσίας, ώστε να εκβιάζει και τη συνέχεια της στρατηγικής συμμαχίας με τον Πούτιν.
Η τουρκική υπερεπέκταση δεν είναι πλέον ευχολόγιο του Ερντογάν, ή σχέδιο στο Στρατηγικό Βάθος του Νταβούτογλου: Είναι πραγματικότητα, συμβαίνει ήδη, και αυτή είναι η κύρια πηγή της αλαζονείας, του θράσους που χαρακτηρίζει τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και της συγκρατημένης στάσης που επιδεικνύουν κατά τα άλλα μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Γερμανία) απέναντί του. Η Τουρκία αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη αναθεωρητική δύναμη στον πλανήτη, ξαναβάζοντας για πρώτη φορά μετά τον Χίτλερ τις αντιλήψεις του ‘ζωτικού χώρου’ (Γαλάζια Πατρίδα) και της ‘νόμιμης επέκτασης’ με τόσο εμφατικό τρόπο στη διεθνή σκηνή.       
3. Ανατροπές στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό

Η ισχυρή υποψηφιότητα που η Τουρκία θέτει για την ανάδειξή της σε παγκόσμια δύναμη πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα: Εκθέτει ανεπανόρθωτα την κατευναστική στρατηγική που η χώρα ακολουθεί από το 1988· τη λογική της ‘ελληνοτουρκικής φιλίας’ αλλά και ευρύτερα όλο το εθνομηδενιστικό αφήγημα στο οποίο είχαν βασιστεί οι ηγεσίες της χώρας εδώ και δεκαετίες: Φαίνεται λοιπόν τώρα πως η πραγματικότητα του έθνους μέσα στην παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά επανέρχεται θεαματικά. Κάτι που στην Ελλάδα εκδηλώνεται σήμερα ως μια τρομακτική κρίση εθνικής ασφάλειας με τις απειλές του Ερντογάν να στέκουν ως δαμόκλειος σπάθη επάνω από το κεφάλι μας.
Εχθρός μας, λοιπόν, υπήρξε η δική μας αβελτηρία δεκαετιών, ένα γενικευμένο ‘ξεχείλωμα’ της συνοχής του Ελληνισμού από κάθε άποψη, θεσμική, κοινωνική, παιδευτική, σε ό,τι αφορά στις αξίες και τον πολιτισμό. Έτσι σήμερα είμαστε εκτεθειμένοι σε μια γεωπολιτική περιδίνηση δίχως να έχουμε προετοιμαστεί καθόλου γι’ αυτό.
Η δύναμη της αδράνειας είναι τεράστια. Η ‘κατευναστική’ και ‘εθνομηδενιστική παράταξη’ έχει δημιουργήσει βαθιά θεμέλια σε όλα τα κόμματα, σε κάθε θεσμικό επίπεδο, ακόμα και μέσα στην κοινωνία. Σε ό,τι αφορά στην κρατική πολιτική, πρεσβείες, ιδρύματα (όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ), πανεπιστήμια και μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν εγκαθιδρύσει βαθιά δίκτυα για να επιβάλουν στην Ελλάδα τη λογική της υποχωρητικότητας και της φιλανδοποίησης.
Σήμερα, η τάση αυτή εκδηλώνεται από δύο, κυρίως, πηγές: Πρώτον, ‘συστημικές’, καθώς ένα σύνολο συμφερόντων μέσα στην ελληνική κοινωνία πιέζει υπέρ της ‘γραμμής Μέρκελ’. Να αποδεχθεί, δηλαδή η Ελλάδα την πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, και, μαζί της, μια μορφή γεωπολιτικής ‘συγκυριαρχίας’ και ‘συνεκμετάλλευσης’ όχι μόνο στο Αιγαίο και την Κύπρο, αλλά και στη Θράκη, και ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, μέχρι τα Ιωάννινα.
Μια τέτοια διευθέτηση θα διευκόλυνε την προσέγγιση της γερμανικής Ευρώπης με την Τουρκία, και τη δημιουργία ενός άξονα που θα ξεκινάει από την Κεντρική Ευρώπη, θα περνάει από τα Βαλκάνια και θα καταλήγει στην Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας: Η παλιά βισμαρκιανή πολιτική, στα τέλη του 19^ου αιώνα και κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και ακόμα πιο πριν η αντίληψη του Μέττερνιχ που έβλεπε την οθωμανική Αυτοκρατορία ως σύμμαχο της Ιεράς Συμμαχίας, επανέρχεται τώρα φορώντας το προσωπείο του ‘ειρηνισμού’ και του ‘κοινού πολυπολιτισμικού μέλλοντος᾿. Αυτή είναι η πραγματική βάση εμπλοκής της Μέρκελ στις διαπραγματεύσεις, και εκεί κινδυνεύει να μας οδηγήσει η στρατηγική της κατευναστικής παράταξης.
Δεύτερον, με ένα προσωπείο ‘αντισυστημικό’, καθώς προς την ίδια κατεύθυνση πιέζει και ο ρωσικός παράγοντας. Οι Ρώσοι, όπως και το… 1922, έχουν συνάψει στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία και θεωρούν την Ελλάδα ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, εναντίον τους. Αλλά κι επίσης, έναν πολιτιστικό ανταγωνιστή μέσα στον ορθόδοξο κόσμο.
Την τελευταία δεκαετία, ο ρωσικός παράγοντας θα δημιουργήσει ερείσματα μέσα σε ρεύματα τα οποία προτάσσουν έναν επιπόλαιο, άκριτο και μονοκόμματο αντιδυτικισμό. Απαντάται τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Το ιδιότυπο ‘ρώσικο κόμμα’ κινητοποιείται σήμερα θέλοντας να υποσκελίσει τη σημασία της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Προκρίνει και αναμοχλεύει ζητήματα όπως η άρνηση της πανδημίας ή προαναγγέλλει την «προδοσία» πριν καν αυτή συντελεστεί για να δυναμιτίσει την προοπτική εθνικής συσπείρωσης στη βάση της αποτροπής. Καταγγέλλει δε προκαταβολικά ως ‘ξεπούλημα’ κάθε προσπάθεια διεθνών πρωτοβουλιών για τη συγκρότηση ενός αντι-νεοθωμανικού τόξου.
Με όλα αυτά, επειδή ακριβώς ζούμε μια μεταβατική πολιτική περίοδο, με κόμματα συγκροτημένα πάνω σε εύθραυστες ισορροπίες ή σε αποδρομή. είναι σαφές πως η πολιτική αντιπαράθεση αλλάζει και περιεχόμενο και χαρακτήρα.
Συγκρούονται σήμερα ατζέντες και στρατηγικές: Μέσα στην κυβέρνηση, σε κάθε κόμμα και πολιτικό χώρο, στα πανεπιστήμια, την τοπική αυτοδιοίκηση, εν τέλει, σε κάθε συλλογική έκφραση της ελληνικής κοινωνίας.

4. Μετατοπίσεις στη διεθνή σκηνή

Καταγγελια Γερμανίδας ακτιβίστριας στη Λεσβο: Οι γερμανικές ΜΚΟ φέρονται σαν να είναι οι αφέντες του νησιού

Χειμαρος αποκαλύψεων από την Γερμανίδα φωτογράφο και ακτιβίστρια Ρεμπέκα Σόμερ, για όσα έγιναν στη Μυτιλήνη την προηγούμενη εβδομάδα καθώς τοντελευταίο διάστημα βρίσκεται στο νησί και καταγράφει όσα συμβαίνουν στον Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόρια.

Στις 10 Σεπτεμβρίου παραχώρησε τηλεφωνική συνέντευξη στο φιλελεύθερο γερμανικό διαδικτυακό περιοδικό Tichys Einblick. Στη συνέντευξή της μίλησε για τον ύποπτο ρόλο ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, για τη συμπεριφορά των φιλοξενούμενων του ΚΥΤ της Μόριας προς τους κατοίκους του νησιού και για το πώς οργανώθηκε ο εμπρησμός του κέντρου.
Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις της για την ύπαρξη ομάδων τζιχαντιστών που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες, ενώ σοκάρουν οι αναφορές της στα όπλα που διαθέτουν οι ίδιοι εντός του χώρου φιλοξενίας.
«Οι φωτιές ξέσπασαν ταυτόχρονα – Οι πυροσβέστες εμποδίστηκαν βίαια»
Η Σόμερ τονίζει ότι έγινε προσπάθεια να χρεωθεί ο εμπρησμός του ΚΥΤ στους κατοίκους του νησιού. Ωστόσο, είδε ένα βίντεο στο οποίο φαινόταν ότι υπήρχαν παράλληλα πολλές εστίες φωτιάς οι οποίες ξεπήδησαν μέσα από το κέντρο υποδοχής της Μόριας. Επικαλείται πληροφορίες που αναφέρουν ότι ένας άντρας και μία γυναίκα από γερμανική ΜΚΟ μαζί με Αφγανούς και Άραβες προκαλούσαν πυρκαγιές κοντά στις σκηνές. Όλοι οι πρόσφυγες και οι παράτυποι μετανάστες είχαν ενημερωθεί από πριν να μαζέψουν τα υπάρχοντά τους και να φύγουν.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα της συνέντευξής της, στο οποίο αναφέρεται στην παρεμπόδιση των πυροσβεστικών δυνάμεων να επιτελέσουν το έργο τους. «Πυροσβέστες και εθελοντές κάθονται έξω από το ΚΥΤ και περιμένουν να επέμβουν εάν χρειαστεί. Πολλές φορές είχαν προκληθεί φωτιές τις εβδομάδες που βρίσκομαι στο νησί. Οι περισσότεροι από τους αιτούντες άσυλο εδώ στη Μόρια δεν δείχνουν κανέναν σεβασμό και είναι εξαιρετικά επιθετικοί απέναντι στην Αστυνομία. Το απόγευμα της Δευτέρας ήταν ιδιαίτερα άσχημα. Η προσπάθεια των πυροσβεστών για κατάσβεση της πυρκαγιάς εμποδίστηκε βίαια».
«Είναι βίαιοι και οπλισμένοι»

Η ακτιβίστρια αναφέρει ότι από την επόμενη ημέρα μετά τον εμπρησμό αρκετοί φιλοξενούμενοι του ΚΥΤ κινήθηκαν προς τον ορεινό όγκο του νησιού. «Οι κάτοικοι των γύρω χωριών ανησυχούν γιατί κάποιοι από αυτούς που έφυγαν από το Κέντρο Υποδοχής είναι βίαιοι και οπλισμένοι. Κυκλοφορούν σε ομάδες των πέντε ή δέκα ατόμων» λέει χαρακτηριστικά.
Ο δημοσιογράφος του γερμανικού περιοδικού την ρωτά με τι είναι οπλισμένοι. Εκείνη απαντά: «Κάποιοι έχουν σιδερένιες ράβδους. Έχουν όλα τα είδη όπλων στο στρατόπεδο. Έχω δει από σπαθιά έως μαχαίρια. Υπάρχουν επίσης φήμες για πυροβόλα όπλα από τον στρατό του Ερντογάν». Σε άλλο σημείο της συνέντευξης η φωτογράφος αναφέρεται στην παρουσία τζιχαντιστών. «Εδώ υπάρχουν πολλοί τζιχαντιστές, αυστηρά ευσεβείς μουσουλμάνοι, ακόμη και Ταλιμπάν. Μπορείτε να τους διακρίνετε από τα ρούχα τους Ταλιμπάν. Είναι ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος ντυσίματος. Μου τους έδειξαν κάτοικοι του καταυλισμού» σημειώνει χαρακτηριστικά.
Ο βρώμικος ρόλος των ΜΚΟ
Η Σόμερ στη συνέντευξή της κάνει εκτενή αναφορά στον βρώμικο ρόλο των στελεχών των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στη Μυτιλήνη. Καταγγέλλει ότι η ΜΚΟ Seawatch εμπλέκεται εκτός από τη διακίνηση ανθρώπων και στην διακίνηση ναρκωτικών. «Η Seawatch Antifa εφοδιάζουν τους μετανάστες με κανονικά διαβατήρια – παράνομα φυσικά – έτσι ώστε να μπορούν στη συνέχεια με αυτά τα διαβατήρια να μπορούν να εγκαταλείψουν το νησί και να μετακινηθούν στη χώρα με ναρκωτικά στις αποσκευές τους».

«Ντρέπομαι εδώ που είμαι Γερμανίδα» λέει η Ρεμπέκα Σόμερ και προσθέτει «Υπάρχει ένας απίστευτος αριθμός γερμανικών ΜΚΟ που συμπεριφέρονται σαν να ήταν οι αφέντες αυτού του νησιού και αυτής της χώρας. Άκουσα από δύο Γερμανούς ότι χρησιμοποίησαν ακόμα και drone για να κατασκοπεύουν έναν ελληνικό στρατιωτικό χώρο και συνελήφθησαν την περασμένη εβδομάδα για αυτόν τον λόγο».
Εντύπωση προκαλούν και τα λεγόμενα της Σόμερ για την ταυτότητα των μεταναστών. «Σύροι δεν υπάρχουν πλέον σχεδόν καθόλου. Πάρα πολλοί έρχονται από την Αφρική. Στο στρατόπεδο κάθονταν πολλές γυναίκες, όμορφες και καλοθρεμμένες, με εξτένσιον και κολλημένα μακριά νύχια. Η απόλυτη πλειοψηφία που έχουμε εδώ είναι Αφγανοί, κυρίως από την φυλή των Χαζάρα, που είναι και η κύρια ομάδα Αφγανών στη Γερμανία. Νεαρά αγόρια με μοντέρνο κούρεμα και κινητό τηλέφωνο και συχνά με κομψά ρούχα».
Πηγή: thestival.gr και tourkikanea.gr

Γ.Καραμπελιάς: Πρωτοστατούν Ελλάδα-Κύπρος στην πολιτικοστρατιωτική συγκρότηση της Ευρώπης

Συνέντευξη στους Λάζαρο Μαύρο – Χρήστο Μιχάλαρο. Από την Πρώτη Εκπομπή στο Ράδιο Πρώτο της Κύπρου της 11-9-2020. Η εκπομπή μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή πρωί από 06.00 έως 09.00.
Ο Γ. Καραμπελιάς μεταξύ άλλων, επισήμανε:
Η Τουρκία αποχωρίζεται τη Δύση, όλο και περισσότερο.
Οι Αμερικανοί φοβούνται συγκρότηση ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας, πέραν του ΝΑΤΟ.
Για το μεταναστευτικό μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Μόρια της Λέσβου.