Δείτε την διαδικτυακή εκδήλωση – “Πανδημία: Δημόσιο σύστημα υγείας και αρνητές” (βίντεο)

Το Άρδην διοργάνωσε την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα:

“Πανδημία: Δημόσιο σύστημα υγείας και αρνητές,

μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης»

Μίλησαν οι:

Χαράλαμπος Γώγος, Καθηγητής Παθολογίας και Διευθυντής Τμήματος Λοιμώξεων Παν. Πατρών

Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφέας – επικεφαλής Άρδην

Γιάννης Κυριόπουλος, Ομότ. καθ. Οικονομικών της Υγείας &  Πρόεδρος Ινστιτούτου Οικονομικών της Υγείας

Γεώργιος Νάκος, Ομότ. καθηγητής Εντατικής Θεραπείας Παν. Ιωαννίνων

Χορηγός επικοινωνίας Livemedia

Την εκδήλωση μπορείτε να την παρακολουθήσετε από την ιστοσελίδα του Άρδην και από την ιστοσελίδα του livemedia στο fb και το κανάλι του στο Youtube

Πόση υποκρισία μπορεί να μετρήσει μια ταχεία εξέταση (rapid test) κορωνοΐου;

 

 

Εφαρμογή του νορβηγικού Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας για την παρακολούθηση και ανίχνευση φορέων του κορονοϊού. [Heiko Junge/NTB Scanpix/AFP] Πηγή φώτο

Του Θεόδωρου Ντρίνια

Υπάρχουν δυο κατηγορίες αρνητών του κορωνοϊού. Οι φανεροί, οι οποίοι αποδίδουν τα πάντα σε μια συνομωσία κατά των ελευθεριών (όπως τις ορίζει ο καθένας τους) ή του ανθρώπινου είδους εν γένει (μέσω του επικείμενου εμβολιασμού). Και οι κρυφοί, οι οποίοι δημοσίως αναγνωρίζουν την ύπαρξη του ιού αλλά καταφέρονται εναντίον των περιοριστικών μέτρων επικαλούμενοι και αυτοί ένα σωρό δικαιολογίες (η οικονομία, η φτωχοποίηση, η κατάθλιψη, οι ελευθερίες, τα ατομικά δικαιώματα, κ.ά.). Οπότε, καταλήγουν πάλι στην αδιαφορία για την ύπαρξη του ιού, αφού χωρίς μέτρα ο ιός θα συνεχίσει να επεκτείνεται και να σκοτώνει, μέχρι, μετά από μια εκατόμβη νεκρών, να επιτευχθεί η περίφημη «ανοσία αγέλης», η οποία στην ουσία είναι ξεπάστρεμα των αδύναμων (λόγω ηλικίας ή παθήσεων ή εξασθενημένου οργανισμού).

Επειδή, όμως, οι

εντατικές άρχισαν να γεμίζουν και όλοι μας έχουμε πλέον και κάποιο γνωστό που ασθένησε ή, ακόμα χειρότερα, κατέληξε, ένα τμήμα της πρώτης κατηγορίας μετακινείται στη δεύτερη και ένα τμήμα της δεύτερης κατηγορίας αναγκάζεται να εκλογικεύσει την έμμεση άρνησή του, κραυγάζοντας υπέρ κάποιων πολιτικών που υποτίθεται θα περιορίσουν την πανδημία, περιορίζοντας τα περιοριστικά μέτρα.

Ένα από αυτά τα μέτρα είναι η μαζική χρήση των λεγόμενων, αγγλιστί, rapid test. Σιγκαπούρη, Νότ. Κορέα, Σλοβακία, κ.ά. ανάγονται σε πρότυπα αντιμετώπισης της πανδημίας (την άνοιξη ήταν η Σουηδία το πρότυπο αλλά έχασε την αίγλη του μετά την αποτυχία της «ανοιχτής» πολιτικής), απομονώνοντας από το πλέγμα πολιτικών, που οι εν λόγω χώρες ακολούθησαν, τη μαζική χρήση των εξετάσεων αυτών και κρύβοντας το γεγονός ότι όλες ακολούθησαν και άλλες, δυσάρεστες, περιοριστικές πολιτικές ταυτόχρονα.

Ο Δήμος Αγίων Αναργύρων-Καματερού για τηνεξυπηρέτηση των πολιτών

 

Κάνοντας πράξη το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι»,  Προστατεύουμε τους πολίτες που έχουν ανάγκη      

  Ο Δήμος Αγίων Αναργύρων Καματερού βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων της πόλης, με αφορμή την ιδιαίτερη κατάσταση που βιώνουμε λόγω της πανδημίας  του  κορονοϊού.

Το σύνθημα «Μένουμε σπίτι» είναι η ασπίδα προστασίας που πρέπει όλοι να υψώσουμε για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, που ανήκουν σε ευαίσθητες πληθυσμιακές ομάδες.

Ειδικότερα,  η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αγίων Αναργύρων - Καματερού,  έχοντας ως βασική προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των πολιτών, οι οποίοι  ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού,   ενισχύει  τις δράσεις  κατ΄ οίκον για όσο διάστημα διαρκούν τα περιοριστικά μέτρα,  παρέχοντας: 

·         Κατ΄ οίκον Νοσηλευτική φροντίδα και Οικογενειακή Βοήθεια σε μοναχικούς και οικονομικά αδύναμους  κατοίκους.

·         Εξυπηρέτηση σε θέματα φαρμακευτικής περίθαλψης  στους  κατοίκους  που δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται να μετακινηθούν από τις οικίες τους και αδυνατούν να εξυπηρετηθούν  από το οικογενειακό τους περιβάλλον.   

·         Αγορά αγαθών πρώτης ανάγκης. στους  κατοίκους  που δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται να μετακινηθούν από τις οικίες τους και αδυνατούν να εξυπηρετηθούν  από το οικογενειακό τους περιβάλλον.   

·         Χορήγηση ειδών πρώτης ανάγκης  για τους δικαιούχους του κοινωνικού παντοπωλείου και κοινωνικού φαρμακείου.

·         Παροχή ψυχολογικής υποστήριξης στους  ενήλικους  κατοίκους της πόλης  μέσω τηλεδιάσκεψης.

Από τη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου οι πολίτες που ενδιαφέρονται για τις παραπάνω υπηρεσίες  μπορούν να επικοινωνούν με τους ακόλουθους τρόπους :

·         Τηλεφωνική  επικοινωνία  στα ακόλουθα τηλέφωνα:  213 2039923 ( Κοινωνική Υπηρεσία Αγίων Αναργύρων)  και  2132039958  (Κοινωνική Μέριμνα Καματερού) από  8.00πμ έως 8μμ.

·         Με  ηλεκτρονική αποστολή μηνύματος στη διεύθυνση : koinoniki@agankam.gov.gr δηλώνοντας  τα ακόλουθα στοιχεία: ονομ/μο, διευθ/ση κατοικιας, τηλ. επικοινωνίας, ηλικία, αιτιολογία μη μετακίνησης από την κατοικία.

“Μένουμε Σπίτι” και στηρίζουμε κάθε συμπολίτη που βρίσκεται σε δυσκολία

Σύγχρονες Ψηφιακές Υπηρεσίες από το Δήμο Περιστερίου «

Με μια μεγάλη σειρά από ψηφιακές υπηρεσίες που παρέχει ο Δήμος Περιστερίου προστατεύει τους δημότες του και τις επιχειρήσεις της περιοχής, δίνοντας μέσα από τον υπολογιστή, το tablet ή το κινητό τους, πρόσβαση για να αιτηθούν και να παραλάβουν ηλεκτρονικά πιστοποιητικά, αντίγραφα πράξεων ληξιαρχείου καθώς επίσης και μια σειρά από αιτήσεις σε τεχνικά και οικονομικά ζητήματα.

Μέσω της ιστοσελίδας www.peristeri.gr του Δήμου Περιστερίου, οι πολίτες και οι επιχειρήσεις, κάνοντας χρήση των κωδικών  taxisnet που έχουν στην διάθεση τους αποκτούν πρόσβαση σε 27 ηλεκτρονικές υπηρεσίες, όπως το Δημοτολόγιο, το Ληξιαρχείο, το Τμήμα Εσόδων, το τμήμα Αδειών και η Οικονομική Υπηρεσία.

Πιο αναλυτικά:

Βεβαίωση Μόνιμης Κατοικίας

Πιστοποιητικό Γέννησης

Πιστοποιητικό Εντοπιότητας

Πιστοποιητικό Οικογενειακής Κατάστασης

Πιστοποιητικό Μητρώου Αρρένων

Άλλο Πιστοποιητικό

Ληξιαρχική Πράξη Γέννησης

Ληξιαρχική Πράξη Γάμου

Ληξιαρχική Πράξη Συμφώνου Συμβίωσης

Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου

Άλλη Πράξη Ληξιαρχείου

Αίτηση Απαλλαγής Δημοτικών Τελών βάσει 67/2019 Α.Δ.Σ.

Βεβαίωση μη Οφειλής Τέλους Ακίνητης Περιουσίας

Δήλωση Διακοπής Ηλεκτροδότησης

Νέα Ηλεκτροδότηση  - Επανασύνδεση

Άδεια Κατάληψης Κοινόχρηστων Χώρων (υγειονομικού ενδιαφέροντος)

Άδεια Ανανέωσης Κατάληψης Κοινόχρηστων Χώρων (Περίπτερα)

Άδεια Κατάληψης Κοινόχρηστων Χώρων (Εμπορεύματα και Stand)

Άδεια Κατάληψης Κοινόχρηστων Χώρων (οικοδομικά υλικά)

Αιτήματα για Αποκομιδή Ογκωδών Αντικειμένων

Αιτήματα για Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής

Αιτήματα για θέματα Καθημερινότητας

Αιτήματα για θέματα Πρασίνου

Αιτήματα για θέματα Δόμησης

Αιτήματα για θέματα Φωτισμού

Ηλεκτρονικές πληρωμές για Βεβαιωμένες Οφειλές

Ηλεκτρονική Δημοτική Ενημερότητα

Ο θανατηφόρος ιός του εθνομηδενισμού

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η «Εστία» της 18ης Νοεμβρίου,  έφερε στο φως εδάφια από τα απομνημονεύματα του Ομπάμα, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για το πώς καταστράφηκε η χώρα μας. 

Πρόκειται για τις μεθοδεύσεις Γερμανίας και Γαλλίας, με την  στενή συνεργασία και συναίνεση όλων των  μνημονιακών μας  κυβερνήσεων, οι οποίες και υπέγραψαντα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια. Χάρη σε αυτά σώθηκαν οι γερμανό-γαλλικές τράπεζες, με αντίτιμο την εξαθλίωση και το ξεπούλημα της Ελλάδας.   Τα απομνημονεύματα Ομπάμα αναφέρονται, ακόμη:

*Στην εσκεμμένη αργοπορία του  PSI (αναδιάρθρωση του χρέους) που κατέληξε στο γνωστό φιάσκο της καταστροφής ελληνικών ταμείων (παρότι εμφανίστηκε ως θρίαμβος από την τότε κυβέρνησή μας).

* Στην παραπειστική εμφάνιση  του grexit ως  «φόβητρο»,   επειδή αν η Ελλάδα το τολμούσε (όπως τόσες φορές το υποστήριξα ως τη μοναδική μας διέξοδο), θα έχαναν οι τράπεζές τους 1 τρις. Ευρώ.

*Στο  καταρχήν ακατανόητο  γεγονός του ότι η Ελλάδα διατυμπάνισε το χρέος και τα ελλείμματά της, προσκαλώντας έτσι τα χρηματιστηριακά κοράκια να  εξαφανίσουν  περιουσίες σε λίγα λεπτά,  σε αντίθεση φυσικά με τις λοιπές χώρες της ΕΕ που ακολούθησαν την πάγια πολιτική, σε αυτές τις περιπτώσεις,  συγκάλυψης των  ελλειμμάτων  και χρεών τους, και πολλά άλλα.

Silence «Ἀμερικανάκια»!

 

Μανώλης Κοττάκης

ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τί συνέβη μέχρι καί μέ τήν τελευταία ψῆφο στήν Πολιτεία τοῦ Οὐισκόνσιν…

… στίς πρόσφατες ἀμερικανικές προεδρικές ἐκλογές. Ἄν ἦταν τοῦ Τράμπ ἤ τοῦ Μπάιντεν. Εἶναι ἕτοιμοι νά σοῦ ἀναλύσουν ἀνά πᾶσα στιγμή τά αἴτια τῶν διακυμάνσεων τοῦ Dow Jones μέ ἀκρίβεια σέντ. Φωνάζουν –καί ὀρθῶς. «Εἴμαστε ὅλοι Γάλλοι» μέ ἀφορμή τίς τρομοκρατικές ἐπιθέσεις. Συγκινοῦνται –καί ὀρθῶς– ὅταν ἕνας ἐμβληματικός ναός ὅπως ἡ Παναγία τῶν Παρισίων παραδίδεται στήν πυρά. Χαιρετίζουν τήν φωταγώγηση τῆς Βουλῆς στά χρώματα τῆς σημαίας τῆς ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος (2019). Καμαρώνουν ὡς «γύφτικα σκερπάνια» ὅταν οἱ κίονες τοῦ Περιστυλίου τῆς Βουλῆς ντύνονται (2016) στά κόκκινα γιά τίς ἀνάγκες ἐκδήλωσης τῆς Ἀριστερᾶς γιά τό Σύνταγμα. Ὅταν ὅμως ἔρχεται ἡ ἅγια ὥρα νά τιμήσουν τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις αὐτοί πού δηλώνουν «ὅλοι Γάλλοι», «ὅλοι Σύροι», «ὅλοι Βενεζουελᾶνοι», «ὅλοι Ἀργεντινοί», «ὅλοι διεθνιστές», «ὅλοι πολῖτες τοῦ κόσμου», ἀδυνατοῦν νά δηλώσουν τό αὐτονόητο: «Εἴμαστε ὅλοι Ἕλληνες», «εἴμαστε ὅλοι πατριῶτες», «ἐκτός ἀπό ὅλα τά Ἔθνη τοῦ κόσμου ἀγαπᾶμε καί τό δικό μας Ἔθνος».

Ὅταν ὑψώνεται ἡ γαλανόλευκη μέ βίντεο στήν πρόσοψη τοῦ κοινοβουλίου στό σημεῖο πού οἱ Ἕλληνες κραδαίνοντες σημαῖες ἀπαίτησαν κάποτε Σύνταγμα ἀπό τόν Ὄθωνα, τούς εἶναι ἀδύνατον νά συγκινηθοῦν, τό θεωροῦν «κίτς». Ὅταν παίζει γιά τέσσερα μετρημένα δευτερόλεπτα στό Κοινοβούλιο ἡ εἰκόνα τῆς δικῆς μας Παναγίας, ὡς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ὄχι τῶν Παρισίων, ξινίζει τό ροδαλό βουτυρᾶτο κόκκινο πρόσωπό τους. Διαμαρτύρονται «γιά τήν μίξη πολιτικῆς ἱστορίας καί θρησκείας». Καί ὅταν πρόκειται νά ποῦν «εὐχαριστῶ» στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις πού φυλάσσουν Θερμοπύλες γιά νά ξιφουλκοῦν αὐτοί ἐλευθέρως ἀπό τούς «προμαχῶνες» τοῦ ὑπολογιστῆ τους, ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους καί τίς ταυτίζουν μέ τήν χούντα. Τά πολιτικά γαϊδούρια!

Αὐτά δυστυχῶς συμβαίνουν ἀπό τό Σάββατο, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, μέρα κατά τήν ὁποία Βουλή καί ΓΕΕΘΑ, Τασούλας καί Φλῶρος, ἀποφάσισαν τήν προβολή ἑνός ἱστορικοῦ βίντεο στήν πρόσοψη τοῦ Κοινοβουλίου. Δέχονται ἀπό τότε ἐπίθεση ἀπό ἀνιστόρητους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι ἡ ζωή τοῦ Ἔθνους σέ αὐτή τήν χώρα παίζεται μόνο στά νοσοκομεῖα. Ὄχι στά σύνορα καί στίς μάχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Η Παναγία στο κοινοβούλιο και οι αντιρρησίες συνείδησης της ελληνικότητας

 

Η επίθεση στα πολιτιστικά σύμβολα του ελληνισμού είναι επίθεση στην δημοκρατία

Του Γιώργου Ρακκά

Σφοδρή ήταν η αντίδραση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, για την προβολή της εικόνας της Παναγίας στο κτήριο της Βουλής την ημέρα της εορτής των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε για την ανάγκη ουδετερόθρησκου κράτους, και αναφέρθηκε στο πάγιο αίτημα του “προοδευτικού χώρου”, για τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Ακόμα παραπέρα, η άποψη που πρεσβεύει υποστηρίζει ότι η ολοκλήρωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, προϋποθέτει πέραν της αποθρησκειοποίησης, και την αποεθνικοποίηση της Πολιτείας.

Η αντίληψή του αυτή, δεν περιορίζεται στην αριστερά του πολιτικού φάσματος. Είναι κοινή σε ένα πολύ ευρύτερο ρεύμα που διαπερνάει τον φιλελευθερισμό, τον νεοφιλελευθερισμό, και την σοσιαλδημοκρατία, και το οποίο συστήνει ένα υποτιθέμενο προοδευτικό μέτωπο. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται μια θέση εξαιρετικά αυτοαναιρούμενη. Γιατί για την Ελλάδα, προϋπόθεση της ολοκλήρωσης της δημοκρατίας, αλλά και του εκσυγχρονισμού του κράτους και των θεσμών είναι να συμβεί το αντίθετο.

Γιατί οι Έλληνες επαναστάτησαν το 1821 διεκδικώντας μια Ελεύθερη Ελληνική, Χριστιανική Πολιτεία;

Υπάρχει ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης που είναι εύκολο να το διατρέξουμε: Για να πηγάζει η εξουσία από την λαϊκή εντολή, οι θεσμοί που καλούνται να την υπηρετήσουν οφείλουν να αντικατοπτρίζουν την θρησκευτική και την ιστορική συνείδηση που καθιστά τον λαό αυτόν αυθύπαρκτο συλλογικό υποκείμενο. Αυτή η διάσταση, ενυπάρχει σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα, αρχής γενομένης από εκείνο του Ρήγα, και βέβαια, της Επανάστασης του 1821.

Σε όλα τα παραπάνω συνταγματικά εγχειρήματα, ο ελληνικός χαρακτήρας του κράτους  και  το χριστιανικό του υπόβαθρο, ήταν κάτι παραπάνω από σαφής. Λειτουργούσε δε, σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από την ανεξιθρησκεία, και την πολυεθνοτική συνύπαρξη που προβλέπονταν εντός της επικράτειας. Με λίγα λόγια, το κράτος ήταν ελληνικό και χριστιανικό γιατί συνιστούσε φορέα ενός συγκεκριμένου πολιτισμού, και της συνέχειάς του μέσα στον χρόνο. Ως ελληνικό και χριστιανικό κράτος, με τις αξίες που φέρουν εντός τους ετούτοι οι προσδιορισμοί, εισηγείται την ανεξιθρησκεία και την πολυεθνική ανεκτικότητα. Έτερον εκάτερον.

Η επιμονή στη θρησκευτική διάσταση, έχει φυσικά ιστορικές ρίζες: Η οθωμανοκρατία εξέφραζε την κατοχή μιας ξένης θρησκείας και ενός ξένου πολιτισμού. Η χειραφέτηση από αυτήν εκφραζόταν κατ’ εξοχήν στο θρησκευτικό πεδίο. Φυσικά, με την θρησκευτική διάσταση διαπλέκεται στενά και η γεωπολιτική: Η οθωμανοκρατία σηματοδοτούσε την επέκταση της ισλαμικής Ανατολής σε βάρος της ελληνικής, χριστιανικής Δύσης. Η αποκατάσταση του Χριστιανισμού, ήταν συνάμα και αποκατάσταση του ιστορικού ορίου ανάμεσα στην ανατολική εκδοχή του δεσποτισμού, και στην ελληνική έκφραση της ελευθερίας. Περιεχόμενο, που αφορά εν τέλει όλες τις συγκρούσεις που θα δώσει ο ελληνισμός με τις εξ ανατολών δυνάμεις, στην αρχαιότητα, τον μεσαίωνα και την αυγή των νεώτερων χρόνων.

Υπό αυτήν την έννοια αποθρησκειοποιημένο, και αποεθνικοποιημένο κράτος είναι ένα κράτος ενάντια στο ιστορικό βίωμα του συγκεκριμένου έθνους και ενάντια στη συνείδηση που σφυρηλάτησε μέσω αυτού. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στην Τουρκοκρατία το συνέχειν των υπόδουλων στους Οθωμανούς Ελλήνων, υπήρξε ταυτοτικό –δηλαδή πολιτισμικό– και όχι πολιτειακό, και παράλληλα έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε το πολιτισμικά αλλότριο κράτος ως εχθρικό, κατακτητικό κράτος.    

Το πρόβλημα μεταξύ ισότητας και ελευθερίας, πολιτείας και κοινωνίας

Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται ένα βαθύτερο πρόβλημα. Ο δυτικοευρωπαϊκός φιλελευθερισμός, δένει την ελευθερία πάνω στο άτομο, και επιφυλάσσει στο κράτος τον ρόλο του ουδέτερου ρυθμιστή μεταξύ των ατομικών ελευθεριών. Το κράτος εκεί οφείλει να είναι ‘ξένο’, δηλαδή, ουδέτερο ως προς τα άτομα που διαφεντεύει, ώστε δίκαια να ρυθμίζει τον βαθμό δικαιοδοσίας της ελευθερίας τους.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, υπάρχει η κοινοτική παράδοση της ελευθερίας, όπου αυτή βιώνεται στη σχέση του ατόμου με την κοινότητα. Για την ελληνική πολιτισμική σφαίρα, η αυτοπραγμάτωση επιτυγχάνεται την στιγμή της ηρωικής θυσίας του ατόμου χάριν της συλλογικής μας σωτηρίας και ελευθερίας. Είναι το πρότυπο του «αγίου» που ρυθμίζει την ελληνική εκδοχή της ελευθερίας, και όχι εκείνο του «μοναχικού λύκου» το οποίο πραγματεύεται ο Χομπς.

Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, και οι θεσμοί οφείλουν να είναι πολιτισμικά φορτισμένοι, για να παρακινούν την κοινωνία σε ταύτιση μαζί τους. Αν δεν είναι, δεν υφίσταται κοινωνικό συμβόλαιο, και διολισθαίνουμε στον μηδενισμό με τον οποίο χαρακτηρίζεται η σχέση του νεοέλληνα με το κράτος και την κοινωνία του. Με λίγα λόγια, ο ‘ελληνικός φιλελευθερισμός’, δηλαδή η πολιτειολογία που προέκυψε ιστορικά μέσω των αγώνων που πραγματοποίησαν οι Έλληνες για την ελευθερία, έχει ως σημείο αφετηρίας και αναφοράς το άτομο μέσα στην κοινότητα, και όχι έξω από αυτήν –θεός ή τέρας κατά τον Αριστοτέλη όποιος ζει εκτός της πολιτικής κοινωνίας.

Με το να αρνούμαστε αυτήν την πραγματικότητα, και να την υποκαθιστούμε με τον δυτικοευρωπαϊκό (υπερ)φιλελευθερισμό, ουσιαστικά εισάγουμε στην Ελλάδα ένα πρόβλημα.

Ο ψευδεπίγραφος εκσυγχρονισμός του Κ. Σημίτη

Αγγίζουμε εδώ, τον πραγματικό λόγο αποτυχίας του πρόσφατου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος που συνδέθηκε με τον Κώστα Σημίτη. Στα χρόνια των μνημονίων, και εξαιτίας της χρεοκοπίας, επικράτησε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης να θεωρεί ότι για την ελληνική κατάρρευση ευθύνεται η διεθνής στρατηγική που η χώρα ακολούθησε τις τελευταίες δεκαετίες. Η σχέση μας με την Ευρώπη κρίθηκε υπαίτια για την κατάρρευση, και όχι ο τρόπος που καταναλώσαμε αυτήν την σχέση στο εσωτερικό μας.

Το πρόβλημα, ωστόσο, με τον εκσυγχρονισμό του Κωνσταντίνου Σημίτη ήταν η ψευδεπίγραφη και παρασιτική του διάσταση. Όταν συγκρούεται κανείς με την Εκκλησία για τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ελλάδας, επί της ουσίας λέει στην κοινωνία ότι το κράτος πλέον δεν της ανήκει. Γίνεται όμως, να θέλεις να εκσυγχρονίσεις μια χώρα, και ταυτόχρονα, να δημιουργείς χάσμα και αποσύνδεση μεταξύ κράτους και κοινωνίας;

Εν τέλει ο εθνομηδενιστικός εκσυγχρονισμός, αφού υπονόμευσε το αξιακό, πολιτισμικό, και εθνικό πλέγμα ταύτισης κοινωνίας-πολιτείας έπρεπε με κάτι να το υποκαταστήσει. Δεν νοείται διακυβέρνηση δίχως την ύπαρξη στοιχειωδών σημείων επαφής των «από πάνω» με τους «από κάτω». Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο αφορούσε στον… παρασιτισμό, το ‘μπραζιλέρο’ στην οικονομία, τον «κύριο εισαγόμενο», την ‘μεσανατολικοποίηση’ της χώρας προς αναζήτηση φθηνής και ευκαιριακής εργατικής δύναμης για το χωράφι, την οικοδομή, την εστίαση κ.ο.κ. Έτσι, ο εκσυγχρονισμός συνδέθηκε με την υποχώρηση, την οπισθοδρόμηση στη βιωσιμότητα της χώρας, και οδηγηθήκαμε με αρκετή ταχύτητα προς την κατάρρευση του 2009.

Δημοκρατικό κράτος = ελληνικό κράτος με ορθόδοξο υπόβαθρο

Μετά από αυτήν την πικρή εμπειρία, που ακόμα μας ταλανίζει ποικιλοτρόπως στην αυγή της τρίτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, οφείλουμε να συμβάλλουμε σε μια ριζική αναθεώρηση του τρόπου που βλέπουμε τα πράγματα. Οι απόψεις του Νίκου Φίλη, που στο συγκεκριμένο εκφράζει αυτά που επίσης πρεσβεύουν και δεν θέλουν να ομολογήσουν δημόσια και τμήματα της κυβέρνησης, του ΚΙΝΑΛ, της πανεπιστημιακής και πνευματικής τάξης της χώρας, είναι κατ’ εξοχήν παρωχημένες απόψεις.

Αντίθετα, από την ελληνική εμπειρία του 20^ου αιώνα, γνωρίζουμε κυρίως δύο πράγματα, που διαπλέκονται στενά μεταξύ τους: Πρώτον, ότι η εθνική ολοκλήρωση προϋποθέτει την δημοκρατία, διότι μόνον αυτή εγγυάται την ισότιμη ένταξη όλων των μελών του έθνους στην πολιτική του συγκρότηση. Δεύτερον, ότι η δημοκρατική ολοκλήρωση προϋποθέτει το έθνος, και ότι άρα το κράτος οφείλει να είναι φορτισμένο με την ιστορική μνήμη, το θρησκευτικό υπόβαθρο, τον πολιτισμό της κοινωνίας που καλείται να κυβερνήσει, διότι μόνον έτσι θα καταστεί αυθεντική προέκταση της ύπαρξής της.

Και φυσικά, αυτή η βασική προϋπόθεση δεν αντιβαίνει στην ανεξιθρησκία, ή την αποδοχή του «άλλου», αλλά την ενσωματώνει. Όπως καθιστά εφικτό και τον διοικητικό διαχωρισμό του Κράτους και της Εκκλησίας, διότι πλέον αφού το κράτος θα εκφράζει και δεν θα αποπέμπει την ελληνικότητα, δεν θα υπάρχει ανάγκη για την Εκκλησία να εισέρχεται σε αυτό το πεδίο, κάτι που θα της επιτρέψει από την πλευρά της να επιστρέψει στο κύριο κομμάτι του έργου της που είναι πνευματικό.  

Εν τέλει, το να προβάλει ανοιχτά το ελληνικό κράτος τα σύμβολα της συνέχειας το Ελληνισμού, από τον Παρθενώνα, μέχρι την Αγία Σοφία, και την Παναγία – προστάτιδα των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι ζήτημα αυτοκυβέρνησης και όχι ‘θεοκρατίας’. Στην αυτοκυβέρνηση επιτίθεται ο Νίκος Φίλης, όταν διαρρηγνύει τα ιμάτιά του γι’ αυτές τις εικόνες, και όχι σε κάποιον υποτιθέμενο «σκοταδισμό»…  

Ενεργοποίηση τηλεφωνικής γραμμής παροχής υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας στον Δήμο Ιλίου

 

Σε λειτουργία βρίσκεται η τηλεφωνική γραμμή παροχής υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας του Δήμου Ιλίου, με σκοπό της εξυπηρέτηση ευπαθών ομάδων, άπορων, κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων πολιτών, στο πλαίσιο εφαρμογής των μέτρων για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από τη διάδοση του COVID-19.

Η γραμμή ενεργοποιείται σε ενίσχυση του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι», μέσω του οποίου η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου αναλαμβάνει την παροχή υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας σε άτομα που δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται να μετακινηθούν από το σπίτι τους και αδυνατούν να εξυπηρετηθούν, όπως οι ηλικιωμένοι άνω των 70 ετών, άτομα ΑμεΑ χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον και χρόνιοι πάσχοντες από νοσήματα που απειλούνται από τον κορωνοϊό (καρδιοπαθείς, πνευμονοπαθείς, διαβητικοί, ανοσοκατασταλμένοι).

Στόχος είναι η εξασφάλιση της πρόσβασής τους στα βασικά αγαθά που αφορούν την διατροφή και την υγεία τους, με τον συντονισμό των εμπλεκόμενων δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Οι αρμόδιοι υπάλληλοι της Κοινωνικής Υπηρεσίας θα αξιολογούν κάθε αίτημα και θα δίνουν λύσεις σε θέματα, όπως π.χ. παράδοση φαρμάκων, τροφίμων, ζητήματα άμεσης διεκπεραίωσης με δημοτικές υπηρεσίες κ.ά.

Η καταγραφή των αιτημάτων και των αναγκών γίνεται καθημερινά εργάσιμες ημέρες, από Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 08:00 έως 14:30, στα τηλέφωνα: 2132030011, καθώς επίσης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο homehelp@ilion.gr.

 

Ανακοίνωση: Ενεργοποίηση τηλεφωνικής γραμμής παροχής υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας στον Δήμο Ιλίου

 

Ο Τραμπ, οι ΗΠΑ, το αντιπαγκοσμιοποιητικό ρεύμα και η Ελλάδα

 

Α΄ Η αντιπαγκοσμιοποίηση κατά Τραμπ και η Ελλάδα

Του Γιώργου Καραμπελιά

Το γεγονός ότι  το φιλελεύθερο κατεστημένο σε ολόκληρη της Δύση στήριζε με λυσσαλέο κάποτε τρόπο τον Μπάιντεν έκανε ένα μεγάλο μέρος των πατριωτών της αντιπαγκοσμιοποίησης να στηρίζουν τον Τραμπ παρά την στήριξη του τελευταίου στον Ερντογάν. Διαβάζω έτσι σε κόσμιο σχόλιο αναγνώστη στο κείμενό μου «Πρέπει να θρηνούμε για την εκλογή Τραμπ;»: «Η αγαπημένη χώρα της παγκοσμιοποίησης είναι η Κίνα γιατί έχει ολοκληρωτισμό και καπιταλισμό μαζί»! Όμως το ίδιο κατεστημένο που στρέφεται ενάντια στον Τραμπ στρέφεται ακόμα περισσότερο ενάντια στην Κίνα. Η Κίνα είναι το φόβητρο ολόκληρου του Δυτικού κόσμου, αρχίζοντας από τον Ομπάμα και φθάνοντας στον Τραμπ και τον Μπάϊντεν.

Δυστυχώς κάποιοι υποστηρικτές του Τραμπ θεωρούν πως οι επιθέσεις του  ενάντια στην Κίνα συνιστούν «αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» και όχι  μια προσπάθεια να διατηρηθεί η πρωτοκαθεδρία της Αμερικής – πολιτική την οποία εγκαινίασε ο Ομπάμα, συνέχισε ο Τραμπ και θα ακολουθήσει αναπόφευκτα και ο Μπάϊντεν. Ο καθένας ίσως με διαφορετικό τρόπο αλλά ο στόχος είναι κοινός, και συνιστά την πεμπτουσία της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής άσχετα και πέρα από το πρόσωπο και τον κομματικό χρωματισμό του προέδρου. Εξάλλου  το επιτελείο του Μπάιντεν αλλά και ο ίδιος ο εκλεγμένος πρόεδρος  επικρίνουν την διοίκηση Τραμπ, ότι σε τελική ανάλυση δεν αντιμετώπισε αποτελεσματικά την Κίνα παρά τα επικοινωνιακά του σόου.  (Βλ. Joseph R. Biden, «Why America Must Lead Again Rescuing U.S. Foreign Policy After Trump» στο Foreign Affairs Μάρτιος – Απρίλιος  2020). Ο Μπάιντεν και σε αυτό του το άρθρο, πέρα από τη στήριξη στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ, υποστηρίζει πως οι ΗΠΑ θα πρέπει να ενοποιήσουν όλο τον δυτικό κόσμο για να αντιμετωπίσει την Κίνα, αντί να επιτίθενται στην Ευρώπη και τον Καναδά, όπως έκανε ο Τραμπ, γεγονός που ενισχύει εν τέλει την Κίνα.

Συνεχίζει όμως το σχόλιο του αναγνώστη μας:

Ο Τραμπ τα έβαλε με τη Κίνα και ο Τζόνσον πραγματοποίησε το brexit. Άσχετα με το τι συμφέροντα εξυπηρετούν πρόκειται για κινήσεις καθαρά ενάντια στο παγκοσμιοποιητικό δίκτυο. Δεν μπορούμε να λέμε ότι κοιτάνε το συμφέρον τους γιατί απλούστατα δεν υπάρχει “αντιπαγκοσμιοποιητική διεθνής” έτσι ώστε να λέμε ότι δεν μας υποστηρίζουν και ότι είναι ενάντια στα δικά μας συμφέροντα. Οι πολίτες του κάθε έθνους – κράτους είναι αυτοί που θα είναι κατά της παγκοσμιοποίησης για τα συμφέροντα του δικού τους έθνους – κράτους.

Δεν βλέπει όμως πως η διαφορά του “δικού τους” έθνους-κράτους με το δικό μας συνίσταται στο ότι εκείνο είναι ιμπεριαλιστικό και κατά συνέπεια την “αντιπαγκοσμιοποίηση” τη βλέπουν είτε ως απάντηση σε απειλές ανερχόμενων νέων δυνάμεων, κατ’ εξοχήν της Κίνας, είτε ως ρεβάνς για την απώλεια της παλιάς αυτοκρατορίας, όπως η Τουρκία. Γι’ αυτό και αυτή η αντίδραση τείνει να παίρνει συχνά ακροδεξιό και φασιστικό –ισλαμοφασιστικό στην περίπτωση της Τουρκίας– χαρακτήρα.

Η «αντιπαγκοσμιοποίηση»,  δυνάμεων που είτε νιώθουν να χάνουν την παγκόσμια ιμπεριαλιστική πρωτοκαθεδρία, όπως οι ΗΠΑ ή η Μεγάλη Βρετανία ή όσων θέλουν να αντικαταστήσουν τους «αποχωρούντες», όπως κάνει η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει κατεξοχήν αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Όπως έχει καταδείξει η ιστορική εμπειρία πολύ συχνά  «αντιπαγκοσμιοποιητικές» ιμπεριαλιστικές δυνάμεις υπήρξαν φορείς μιας ολοκληρωτικής ή ακόμα και φασιστικής αντίδρασης. Η Γερμανία έκανε δύο παγκόσμιους πολέμους και στράφηκε προς τον ναζισμό καταγγέλλοντας την αγγλοσαξονική «παγκοσμιοποίηση». Το φαινόμενο Τραμπ, παρότι δεν συγκρίνεται με τη Γερμανία του μεσοπολέμου– ενέχει πρωτοφασιστικά στοιχεία στην βάση του, εξάλλου ο Τραμπ μοιάζει στη συμπεριφορά του τόσο πολύ στον Μουσολίνι. 

Παρότι η Αμερική παραμένει ακόμα παγκόσμια υπερδύναμη άρκεσε η μετατροπή της αμερικανόπνευστης και αμερικανοκίνητης  παγκοσμιοποίησης σε μπούμερανγκ για τα συμφέροντα της, με την εμφάνιση της Κίνας, ώστε να εμφανιστεί  μια δήθεν «αντιπαγκοσμιοιποιητική» αντίδραση  ενός σημαντικού μέρους του Αμερικανικού κεφαλαίου. Αυτό,– πετρελαιάδες του σχιστολίθου, κατασκευαστές, πολεμικές βιομηχανίες–  προσπάθησε να ρυμουλκήσει και ένα τμήμα των λευκών λαϊκών στρωμάτων σε μια αντιδραστική συμμαχία. Και βέβαια σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά η φιλελεύθερη αστική τάξη των ακτών και μια αριστερά που αδιαφορούν από κοινού για την παράδοση της χώρας τους και υποτιμούν τα λαϊκά στρώματα στέλνοντάς τα μαζικά στον Τραμπ. 

Εξ αιτίας λοιπόν του αντιδραστικού χαρακτήρα αυτής της «αντιπαγκοσμιοποίησης» αλά Τραμπ, αυτός θα αδιαφορεί για την κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα υποστηρίζει την εξόρυξη πετρελαίου από σχιστολιθικά πετρώματα, θα υποβαθμίζει το εθνικό σύστημα υγείας, θα πριμοδοτεί τους πλούσιους με την φορολογική ασυδοσία, θα αδιαφορεί για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών από τον κορωνοϊό, θα διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Όσο δε για την εξωτερική πολιτική θα επιτρέπει στον Ερντογάν να επεκτείνεται, θα εγκαταλείψει τους Κούρδους και θα απειλεί με πόλεμο το Ιράν.

Β΄ Μειονότητες και μετανάστευση στις ΗΠΑ

Σε ότι αφορά την ενίσχυση των μειονοτήτων στο εσωτερικό των ΗΠΑ, που αποτέλεσε το επόμενο σημείο στο οποίο επικεντρώθηκε ο Τραμπ τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα της Ευρώπης και ακόμα περισσότερο της Ελλάδας. Ακόμα και αν οι αγγλόφωνοι λευκοί προτεστάντες κινδυνεύουν να χάσουν την πλειοψηφία από τους ισπανόφωνους καθολικούς χριστιανούς, αυτή η αλλαγή δεν απειλεί το πολιτιστικό τους υπόδειγμα. Οι Αφροαμερικανοί, είναι απολύτως ενσωματωμένοι στο «Αμερικανικό όνειρο» ενώ διαμαρτύρονται –και ορθά– για τον ρατσισμό που εξακολουθεί να εκδηλώνεται ενάντιά τους.

Όσο για τους διαρκώς αυξανόμενους λατινικής καταγωγής Αμερικανούς δεν αποτελούν έναν πληθυσμό  με αξίες ριζικά διαφορετικές από εκείνες των λοιπών Αμερικανών. Πρόκειται για πληθυσμούς χριστιανικούς που συχνά μάλλον συμμερίζονται την «μάτσο» ιδεολογία των οπαδών του Τραμπ και όχι τον φεμινισμό των υποστηρικτών του Μπάϊντεν. Όπως φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές ένα μεγάλο μέρος  των «Λατίνων» έχει ενσωματωθεί στην αμερικανική κοινωνία, το πολιτισμικό της πρότυπο και την αγγλική γλώσσα, τόσο ώστε να στηρίξει τον Ντόναλντ Τραμπ στη Φλόριδα και στο Τέξας.

Εξ αιτίας της Ωκεάνειας απόστασης των ΗΠΑ από την Αφρική και την Ασία, τουλάχιστον στις δεκαετίες που έρχονται, οι Αμερικανοί δεν απειλούνται  από μια μαζική  μετανάστευση μουσουλμανικών πληθυσμών, δηλαδή πληθυσμών ριζικά διαφορετικών πολιτισμικά και επομένως εν δυνάμει χωριστικών. Στη «χειρότερη» περίπτωση απειλούνται, όπως προείπαμε από την επικράτηση των πιο «σκουρόχρωμων» καθολικών και ευαγγελικών «λατινων». Και δεν πρέπει να  ξεχνάμε πως και στη Λατινική Αμερική κατοικούν κατ’ εξοχήν πληθυσμοί Ευρωπαϊκής προέλευσης, ανάμεικτοι με εγχώριους ιθαγενείς επίσης χριστιανούς.  Άλλωστε, όπως έχουν καταδείξει αρκετοί έγκριτοι Αμερικανοί συγγραφείς το μέλλον της Αμερικής δεν βρίσκεται στην ενίσχυση των φυλετικών μειονοτήτων, ιδιαίτερα των Αφροαμερικανών, αλλά στη δημιουργία ενός μικτού φυλετικά και «χρωματικά» πληθυσμού, μέσα από αυξανόμενες επιμειξίες. Ένα δείγμα αυτής της  πραγματικότητας αποτέλεσε και ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, από μαύρο πατέρα και λευκή μητέρα.

Ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα  θα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες παραδοσιακά ευνοούν την ελεγχόμενη είσοδο μεταναστευτικών πληθυσμών, γιατί αυτοί ενισχύουν τη δυναμικότητα και εν τέλει τη συνοχή της κοινωνίας τους, αρκεί να μη χαρακτηρίζονται από θρησκευτικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά που τους εμποδίζουν να ενσωματωθούν στο αμερικάνικο melting pot. Απέναντι σε μία Κίνα που έχει αρχίσει να γερνάει και σε λίγο θα αρχίσει να συρρικνώνεται πληθυσμιακά, οι Αμερικανοί επενδύουν και στην αύξηση του πληθυσμού σε μια ήπειρο ακόμα αραιοκατοικημένη, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την  κινεζική πρόκληση.  Και επειδή το συντριπτικό ποσοστό των μεταναστών προέρχεται από τη Λατινική Αμερική θεωρούν πως μπορούν να τους ενσωματώσουν χωρίς αγεφύρωτο ρήγμα στην πολιτιστική τους συνέχεια.

Συνεπώς  η αντίδραση του Τραμπ απέναντι στα μεταναστευτικά ρεύματα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον φόβο και την αντίδραση ενός σημαντικού μέρους των φτωχών λευκών απέναντι στην είσοδο νέων πληθυσμών που είναι ανταγωνιστές τους στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τις μαζικές αντιδράσεις των αγγλοϊρλανδικής και γερμανικής καταγωγής Αμερικανών απέναντι στην είσοδο των Ιταλών και των Ελλήνων παλιότερα («απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και σε Έλληνες»).  Επιπλέον οι περισσότεροι Αμερικανοί πολιτικοί, ανάμεσά τους και ο Μπάιντεν, συμφωνούν για την ανάγκη ελέγχου των μεταναστευτικών ροών. Και την ίδια  άποψη έχουν και οι… Λατινογενείς Αμερικανοί που δεν θέλουν την είσοδο μεγάλων ρευμάτων που απειλούν τις δικές τους θέσεις εργασίας – όπως έγινε στο Τέξας που στήριξαν τον Τραμπ.

Η Ελλάδα και η Ευρώπη

Αντίθετα το δικό μας “‘έθνος-κράτος” βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική θέση και απειλείται με ιστορική εξαφάνιση από την επίθεση άλλων “εθνών -κρατών’” όπως η Τουρκία, ενώ και ολόκληρη η Ευρώπη αντιμετωπίζει κίνδυνο ιστορικής συρρίκνωσης και πολιτισμικής αλλοίωσης. Κατά συνέπεια η «παγκοσμιοποίηση» συνιστά άλλου είδους – πραγματική–, απειλή για την Ευρώπη και

Γιώργος Καραμπελιάς: Οι θετικές και αρνητικές πλευρές της εκλογής Μπάιντεν

Στις ΗΠΑ η μετανάστευση δεν απειλεί την πολιτιστική ταυτότητα όπως στην Ευρώπη. Ο Μπάιντεν θα είναι πιο δύσκολος για την Τουρκία απ΄ ότι στο παρελθόν. Προοπτικές για την Ελλάδα. 

Από την εκπομπή «Εμείς οι Έλληνες» με τον Λάμπρο Καλαρρύτη, στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά 90.1 FM, της 10-11-2020. 

Η εκπομπή μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή από 20.00 έως 22.00.

Η Δικτατορία των Μη- Ειδικών

 

Μας εστάλη το παρακάτω κείμενο, το οποίο δημοσιεύουμε παρά τη μεγάλη διαφωνία μας, λόγω της πολύ παλιάς σχέσης μας με υπογράφοντες. Οι αναγνώστες ας κρίνουν.

Άρδην

Των Δημήτριου Γερούκαλη, Κώστα Γερούκαλη και Χρήστο Δαγρέ

Ο ‘’ειδικός’’ αποτελεί μια έννοια η οποία μπήκε δυναμικά στη ζωή μας με αφορμή την επιδημία του Covid-19. Αυτομάτως οι οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών κατακλύστηκαν, κατά κύριο λόγο, από λοιμωξιολόγους και επιδημιολόγους, οι οποίοι μας παρέθεταν με αριθμούς την νέα πραγματικότητα, ενώ  ’’επιτροπή εμπειρογνωμόνων’’ συστάθηκε με ρόλο συμβουλευτικό ως προς την κυβέρνηση για το πως η τελευταία θα διαχειριστεί την κατάσταση.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να  αναλυθεί συγχρόνως από δύο διαφορετικές προβληματικές τις οποίες παράγει. Αρχικά θα πρέπει να προσδιοριστεί το ποιος είναι ο ειδικός για θέματα που άπτονται της ‘’δημόσιας υγείας’’ και εν συνεχεία να απαντήσουμε στο ερώτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης  του μηχανισμό λήψης στρατηγικών αποφάσεων, για την κοινωνία εν συνόλω.

Ξεκινώντας από το 1^ο ερώτημα:

Οι λοιμωξιολόγοι έχουν ‘’μπροστά τους τον ελέφαντα και κοιτάνε τη φούντα της ουράς του’’, όπως χαρακτηριστικά είπε ο καθ. Ιωαννίδης στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, εννοώντας ότι καθώς εστιάζουν μόνο στο αντικείμενο της ειδικότητας τους (επιλέγουν να) αγνοούν τις ευρύτερες κοινωνικές και υγειονομικές επιπτώσεις των αποφάσεων τους. Τα θέματα που άπτονται πολιτικών ‘’δημόσιας υγείας’’ απαιτούν διεπιστημονικές προσεγγίσεις, όπως άλλωστε επιμένει να τονίζει και ο καθηγητής Πολιτικής Υγείας στο LSE, Ηλίας Μόσιαλος, καθώς τέμνουν οριζόντια διάφορες πτυχές της καθημερινότητας μας.

Αυτό που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει, ίσως τώρα με τον δεύτερο εγκλεισμό να αρχίζει να γίνεται σιγά σιγά εμφανές, είναι πως η πολιτική αυτή ως μέσο ανάσχεσης της επιδημίας, εκτός της αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας σε μακροχρόνιο ορίζοντα, στηρίζεται σε ένα παντελώς ψευδεπίγραφο επιχείρημα με μπόλικη ηθικιστική νομιμοποίηση: ζωή vs οικονομία, (σφάλμα λογικής τύπου τρία, ψευδές ερώτημα/ορθή απάντηση).

Ο στρατηγικός σχεδιασμός της ‘’πολιτικής υγείας’’ οφείλει να τεκμηριώνεται με αναλύσεις κόστους/οφέλους και κόστους/αποτελεσματικότητας. Και όταν λέμε ‘’όφελος’’, δεν εννοούμε αποκλειστικά διατυπωμένο σε όρους ‘’χρηματικών μονάδων’’ αλλά ΚΑΙ σε ανθρωποέτη. Είναι τοις πάσι γνωστό, επιστημονικά τεκμηριωμένο, πως η οικονομική ύφεση προκαλεί μείωση του προσδόκιμου επιβιώσεως, μειώνει δηλαδή τη διάρκεια ζωής μας, δηλαδή προκαλεί θανάτους.

Επιπλέον, ποιες είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες στο επίπεδο υγείας του πληθυσμού εξαιτίας της αναβολής των προγραμματισμένων/τακτικών χειρουργείων; Tι γίνεται με την αύξηση της ενδοοικογενειακής βία σε καθεστώς εγκλεισμού; Πόσοι μικρο-επιχειρηματίες αναγκάζονται να κλείσουν οριστικά τις επιχειρήσεις τους και πέφτουν σε κατάθλιψη; Ποιος και πως θα αποζημιώσει τα χαμένα εισοδήματα όσων καταστημάτων κλείνουν και από ποιους φόρους θα πληρωθούν τα κόστη λειτουργίας των ΜΕΘ ή της αγοράς των εμβολίων όταν μειώνεται το παραγόμενο προϊόν της χώρας; Κοκ. Η λίστα των παραγόμενων ερωτημάτων είναι προφανώς μεγαλύτερη. Η χρήση των μοντέλων της θεωρίας των καταστροφών προσφέρει αξιόπιστο εργαλείο μελέτης του συστήματος, της αλλαγής των κανόνων, της επίδρασης των ελκυστών, της διαδικασίας διακλάδωσης.

Είναι, λοιπόν, οξύμωρο να προσπαθείς να θεραπεύσεις τον θάνατο, παράγοντας πολιτικές που  προκαλούν θάνατο, χωρίς όμως να έχεις ‘’μετρήσει’’ αν γλιτώνεις περισσότερους θανάτους από όσους θα παραγάγεις. Βεβαίως, ακόμη και η μέτρηση των θανάτων είναι ανεπαρκής μέθοδος αποτίμησης του κόστους σε ζωές των πολιτικών για τον κορωνοϊό. Ο ιατρός και ειδικός στις πολιτικές υγείας Harvey Fineberg θέτει απερίφραστα το δύσκολο ερώτημα σε άρθρο σύνταξης στο JAMA “μια χώρα πρέπει να μετράει το θάνατο ενός 81χρονου το ίδιο με αυτόν ενός 18χρονου;”. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να ξορκίσουν το ερώτημα ως “νεοφιλελεύθερο” και να οχυρωθούν πίσω από σοφιστείες, ωστόσο η πραγματικότητα και η κοινή λογική που έχουν οι περισσότεροι από μας φωτίζει το ανθρωπιστικό βάρος του. Το παρακάτω παράδειγμα δεν αφήνει αμφιβολίες.

Με την έναρξη των μέτρων για τον κορωνοϊό σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ διαπιστώθηκε κατακόρυφη πτώση στη διάγνωση νέων περιστατικών καρκίνου. Η μείωση για τον καρκίνο του μαστού συνολικά ξεπέρασε το 50% το οποίο σημαίνει πως οι διαγνώσεις αυτές θα γίνουν με καθυστέρηση και – αρκετές δυστυχώς – σε πιο προχωρημένο στάδιο από αυτό που θα γίνονταν. Για πολλές γυναίκες αυτό θα σημάνει μια σημαντική μείωση στο προσδόκιμο ζωής τους, ενώ για κάποιες άλλες μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ιάσιμης και μη-ιάσιμης νόσου! Τα δεκάδες ανθρωποέτη που θα χαθούν για κάθε μια από αυτές δεν αποτιμούνται απλώς σε χαμένα παραγωγικά χρόνια όπως θέλουν να το ερμηνεύουν οικονομιστικά μερικοί. Σημαίνουν πρωτίστως δεκαετίες που θα στερηθούν κάποια παιδιά τη μητέρα τους, σύζυγοι τις γυναίκες τους, γονείς τις κόρες τους, φίλοι και συνάδελφοι τα οικεία τους πρόσωπα. Μπορεί κάποιος στα σοβαρά να αντιτείνει ότι αν για κάθε μια από αυτές σώθηκε η ζωή ενός 85χρονου τότε είμαστε εντάξει;

Οικονομολόγοι της υγείας, σχεδιαστές της πολιτικής υγείας, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι  αποτελούν εκείνες τις  ειδικότητες οι οποίες θα έπρεπε να εμπλέκονται στην αποτύπωση της κατάστασης που βιώνουμε και στον καθορισμό και σχεδιασμό των όποιων πολιτικών.

Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος θεωρεί πως μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση χωρίς απώλειες ή με πολύ μικρές απώλειες εφαρμόζοντας τη μια ή την άλλη πολιτική. Το σωστό ερώτημα είναι πως θα προσδιορίσουμε εκείνο το μίγμα πολιτικών, που, βγαίνοντας από τις συμπληγάδες, θα παραγάγουν εκείνο το αποτέλεσμα με τις σχετικά μικρότερες δυνατές απώλειες.

Η ‘’πολιτική υγείας’’, ειδικά στη χώρα μας, θα πρέπει όχι να τρέξει αλλά να ‘’βγάλει φτερά και να πετάξει’’ ώστε τάχιστα να ανασχεδιαστεί το ελληνικό σύστημα υγείας σε μεσοπρόθεσμη βάση, έχοντας ως επίκεντρο τον covid-19, κάτι που έθεσε ως στρατηγικό ζητούμενο ο κ. Γεροτζιάφας, καθ. Αιματολογίας στη Σορβόννη, στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη.

Βασική αιτία αστοχίας του συμπλόκου πολιτικής και υγειονομικής διαχείρισης του προβλήματος είναι η διαφορά γλώσσας. Η μελέτη και η ερμηνεία του κόσμου απαιτεί τη γλώσσα της μη-γραμμικής δυναμικής/κβαντικής φυσικής, ενώ οι εμπλεκόμενοι επιστήμονες και το πολιτικό προσωπικό παραμένουν καθηλωμένοι, και επιχειρούν, με τη γλώσσα της Νευτώνειας φυσικής.

Τα κοινωνικά φαινόμενα, η επιδημία, το υγειονομικό σύστημα κ.α., λειτουργούν ‘’μακράν της ισορροπίας’’, σε περιοχές αστάθειας, με απρόβλεπτες και καινοφανείς επιπτώσεις. Η προσπάθεια των ‘’ειδικών’’, των πολιτικών, να επιβάλουν τάξη, ισορροπία στο σύστημα (πχ περιορισμό διασποράς του ιού, μείωση των κρουσμάτων, κλπ) χρησιμοποιώντας εκβιαστικά αντλίες χάους, έχει ως αποτέλεσμα το αντλούμενο χαοτικό δυναμικό να διοχετεύεται στο περιβάλλον του συστήματος και να το αποδιοργανώνει. Δημιουργούνται δε, με καταιγιστικό τρόπο, διακλαδώσεις, μετασχηματισμοί και νέες μορφές, οι οποίες οδηγούν το σύστημα σε ακραίες καταστάσεις, καθιστώντας το έτοιμο για την ασφάλεια της καταστροφής.

Η δεύτερη προβληματική έχει να κάνει με τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων:

Η ‘’πολιτική’’ βρίσκεται αναμφίβολα στην κορυφή της αρχιτεκτονικής των επιστημών, καθώς είναι αυτή που αποφασίζει το μίγμα και τις αναλογίες που οι υπόλοιπες επιστήμες θα χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση και επίλυση του εκάστοτε προβλήματος.

Το ερώτημα που αυτόματα γεννιέται είναι το ποιος ‘’κατέχει την πολιτική’’; Tο κόμμα; H ιδεολογία; Ή η ίδια η κοινωνία; Υπάρχει αληθινή σχέση αντιπροσώπευσης στο πεδίο λήψης των αποφάσεων; Η απάντηση, στο τελευταίο ερώτημα, είναι προφανώς αρνητική. Ο πολιτικός, όντας αποκομμένος από τον οποιοδήποτε ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο, αποφασίζει ερήμην της κοινωνίας, χωρίς να εφαρμόζονται ασφαλιστικές δικλείδες για τις περιπτώσεις που οι αποφάσεις των πολιτικών παράγουν αρνητικά αποτελέσματα. Απουσιάζουν ουσιαστικοί δημοκρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως πχ.  ο θεσμός της ανακλητότητας. 

Χαρακτηριστικό της όλης αυτής αντι-δημοκρατικής διαδικασίας αποτελεί το γεγονός πως η έννοια του ‘’ειδικού’’ χρησιμοποιήθηκε ως φίμωτρο της οποιαδήποτε αντίθετης άποψης, σε μία προσπάθεια άκομψης νομιμοποίησης των μέτρων του πρώτουεγκλεισμού.

Ειδικά η απουσία κριτικής για τα κενά στο μηχανισμό ιχνηλάτησης και διάγνωσης ασυμπτωματικών φορέων και ηπίως συμπτωματικών ασθενών (με την τόσο φτωχή συμμετοχή της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας), η απουσία συστηματικής μέτρησης και αποτίμησης των συνεπειών των μέτρων, η αδιαφάνεια γύρω από τα δεδομένα και τα μοντέλα που χρησιμοποιούνται από την “επιτροπή σοφών” του Σ. Τσιόδρα και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν για να πάρουν τις αποφάσεις τους (όπως και τις εκτιμήσεις τους για την επιτυχία που προσδοκούν να έχουν) νομιμοποιούν τον οποιοδήποτε να υποστηρίξει ότι τα μέτρα στοχεύουν στην επικοινωνιακή διάσωση της κυβέρνησης και όχι στο συμφέρον της κοινωνίας.

Επιπλέον, η καταστολή, ο αυταρχισμός, η διακυβέρνηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κ.λπ., και η επιβολή καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή οι καταστάσεις εξαίρεσης, αφενός μεν προσδιορίζουν τον κυρίαρχο, αφετέρου δε εγκαθιδρύουν μία κρυφή αλλά θεμελιώδη σχέση μεταξύ της ύπαρξης και απουσίας νόμου. Επακόλουθα της προηγηθείσας πολιτικής της ‘’γυμνής ζωής ’’ και της τρέχουσας βιοπολιτικής διαχείρισης.

Σε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, εκτός του ότι οι αποφάσεις (πλην ελαχίστων) θα λαμβάνονταν σε περιφερειακό/τοπικό επίπεδο,  οι ‘’ειδικοί’’ σε ρόλο ‘’ρήτορα’’ θα ανέλυαν στους πολίτες την κατάσταση και εκείνοι θα αποφάσιζαν ‘’δια της ανάτασης του χεριού’’ έχοντας συνεκτιμήσει τα κόστη και τα οφέλη της εκάστοτε επιλογής τους.

Αυτό που εν τέλει αποτελεί ακόμα ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία είναι το πότε θα θέσει το ζήτημα της εκ βάθρων αναθεμελίωσης του πολιτικού συστήματος, δηλαδή από την ολιγαρχική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι διαποτισμένος από αιώνων με αυτό και αποτελεί οδηγό για το μέλλον.

Κυκλοφορεί η Ρήξη Νοεμβρίου

 

Κυκλοφορεί η Ρήξη Νοεμβρίου (φ. 162)

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 162). Την Ρήξη μπορείτε να την βρείτε μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου στα περίπτερα όλης της χώρας, όπως και στα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και Θεσσαλονίκη (Δαναΐδων 7), καθώς και στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια). 

Επίσης, μπορείτε να την προμηθευτείτε σε ψηφιακή μορφή (pdf) και από το βιβλιοπωλείο των Εναλλακτικών Εκδόσεων 

Διαβάστε στην Ρήξη:

Πρέπει να θρηνούμε για την ήττα του Τραμπ;, Της Σύνταξης

Η μεγάλη κι αδόκητη απώλεια του συναγωνιστή Δαμιανού Βασιλειάδη, Κίνημα Άρδην

Αφιέρωμα: Αμερικανικές εκλογές

Οι αμερικανικές εκλογές και ο «έρπων εμφύλιος», του Γιώργου Καραμπελιά

Οι «φονταμενταλίστριες» του σοσιαλφιλελευθερισμού, του Γιώργου Ρακκά

Γιατί κέρδισε ο Μπάιντεν

Αφιέρωμα: Θεωρίες συνωμοσίας και κορωνοϊός

Θεωρίες συνωμοσίας στην υπηρεσία της τρέλας, του Παναγιώτη Χούπα

Κορωνοϊός και ανθρώπινη συμπεριφορά, Του Γιάννη Σαΐνη

Το κίνημα QAnon επεκτείνεται, του Γιάννη Ξένου

Πολιτική

Οι μάσκες και το τέλος των αγανακτισμένων, του Γιώργου Καραμπελιά

Το μετέωρο βήμα του Κυπριακού, του Αλέκου Μιχαηλίδη

Προσχέδιο προϋπολογισμού: Έλλειψη στρατηγικού ορίζοντα, του Νίκου Ντάσιου

Μεγάλος Περίπατος: Μαξίμου αδειάζει Μπακογιάννη

Επικαιρότητα

«Κύριε πρύτανη, συγγνώμη», του Δημοσθένη Γκαβέα

Δήλωση Μάνου Στεφανίδη για τον πρύτανη του ΟΠΑ

Μηδενιστική υστερία

H χαμένη τιμή του καθηγητή Σαμουέλ Πατί, του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Ελληνίδα δημοσιογράφος: Ο Μακρόν προκαλεί τους τζιχαντιστές!

28η Οκτωβρίου:

Απορίες και ανησυχίες, με αφορμή το μήνυμα της υπουργού Παιδείας για την 28η Οκτωβρίου, του Τάσου Χατζηαναστασίου

1940-2020: Ηρωισμοί, συγκρίσεις και θλιβερές διαπιστώσεις, του Χρόνη Βάρσου

Τα «σκίτσα του Ερντογάν», Διώξεις σκιτσογράφων στην Τουρκία
με την κατηγορία της προσβολής του προέδρου, του Νικόλα Δημητριάδη

Ισλαμισμός και δικαιωματισμός:

Πασκάλ Μπρυκνέρ: «Όταν ο αντιρατσισμός είναι ένας αντίστροφος, επίσημα εγκεκριμένος, ρατσισμός».

Κατανοώντας την πυραμίδα του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, του Ζερόμ Φουρκέ

Ιστορία:

Το γράμμα που λαβώθηκε…, Η συγκινητική ιστορία του ποδοσφαιριστή Δημήτρη Πιερράκου, του Γιάννη Μιχαλακόπουλου

Ναζιστική Γερμανία: Το «λίκνο της αιολικής ενέργειας», του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Βασίλι Μπλόχιν, «ο χασάπης της Λουμπλιάνκας», του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Απόψεις:

Η μοιραία 1η Νοεμβρίου του 1920, του Κώστα Χατζηαντωνίου

Από τον Φαίδρο του Πλάτωνα στη βικιπαιδεία, του Αθανάσιου Γεωργιλά

Όταν οι διανοούμενοι της Αριστεράς αγκάλιαζαν την πραγματικότητα του έθνους, του Σπύρου Κουτρούλη

cineρήξη:

Υπόθεση Κολίνι και Ένα ψηλό κορίτσι, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Ο πολιτιζμός πάει Ακρόπολη!, σκίτσα και σχόλια του Νικόλα Δημητριάδη

Γραφτείτε συνδρομητές στην Ρήξη

► Με συνδρομή υποστήριξης 15 €/χρόνο (1,25€ ανά φύλλο) οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, που θα τους αποστέλλεται στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο πριν αυτή πάει στο τυπογραφείο.

► Με το να γίνετε συνδρομητές στην Ρήξη, συμβάλετε ουσιαστικά στην οικονομική της βιωσιμότητα, ενώ ταυτόχρονα βοηθάτε, ώστε να διαχυθεί ευρύτερα o λόγος της, υποστηρίζοντας όχι μόνο ένα εγχείρημα για την γνωσιακή και πνευματική αναβάθμιση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, αλλά και ένα βήμα υπεύθυνης ενημέρωσης.

► Μπορείτε να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας ε​​ίτε ​α​ποστέλλοντας ηλεκτρονικό μήνυμα με τα στοιχεία σας στην διεύθυνση perardin@gmail.com, είτε αφήνοντας προσωπικό μήνυμα στην σελίδα του Άρδην στο Facebook (https://www.facebook.com/ardin.gr).

Το τίμημα της συνδρομής μπορεί να καταβληθεί σε έναν από τους παρακάτω λογαριασμούς:

– ΕΘνική Τράπεζα  116/768054-65 (IBAN: 12 0110 1160 0000 1167 6805 465)

– Γιούρομπανκ  0026 – 0205 – 73 – 0102015908 (IBAN: GR 300 260 20 50000 730 1020 15908)

– Τράπεζα Πειραιώς  5010 – 025102 – 791 (IBAN: GR17 0172 0100 0050 1002 5102 791)

– Άλφα Μπανκ  844 – 002101 – 018823 (IBAN GR89 0140 8440 8440 0210 1018 823)

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

διαβάστε την, διαδώστε την, ενισχύστε την